احتمال بروز سرطان در افراد بلندقد بیشتر است
درمورد بیشتر سرطانها، خطر ابتلا با افزایش سن بیشتر میشود؛ اما در مورد تاثیر داشتن سلولهای بیشتر در بدن چه حالتی اتفاق میافتد؟ آیا ممکن است افراد بلندقدتر بهخاطر اینکه دارای سلولهای بیشتری هستند، نسبت به سرطان حساستر باشند؟
طبق نظر لئونارد نونی متخصص زیستشناسی تکاملی در دانشگاه کالیفرنیا که دادههای مربوط به پروژههای بزرگ مرتبط با نظارت روی انواع سرطانها را مورد بررسی قرار داده، پاسخ این سوال مثبت است. هرکدام از این پژوهشهای مرتبط با سرطان نشان دادند که شانس ابتلا به سرطان در افراد قدبلند بیشتر است؛ بهطور کلی با هر ۱۰ سانتیمتر افزایش در قد، شانس ابتلا ۱۰ درصد بیشتر میشود. پژوهشگران دیگر معتقدند که عواملی نظیر تغذیه، سلامتی و شرایط اجتماعی که نقش تعیینکنندهای در اوایل زندگی دارند، بهطور مستقل روی خطر سرطان و قد تاثیر میگذارند؛ اما نونی این فرضیه را به چالش میکشد. او میگوید:
من این فرضیه را مورد آزمایش قرار دادم که افزایش قد موجب افزایش تعداد سلولها میشود و داشتن تعداد بیشتر سلول بهطور مستقیم موجب افزایش خطر بروز سرطان میشود. این دادهها قویا این فرضیهی ساده را پشتیبانی میکنند. برای بیشتر سرطانها، میزان این اثر از روی افزایش در سلولها در اثر افزایش قد، قابل پیشبینی است.
نتایج این پژوهش در ژورنال Proceedings of the Royal Society B منتشر شده است. نونی با بررسی اثر قد روی خطر بروز سرطان در مردان و زنان دریافت که اثر قد روی خطر ابتلا به سرطان پوست و تیروئید در زنان و سرطان پوست در مردان زیاد است. او میگوید:
افراد قدبلند تقریبا در معرض خطر تمام سرطانها قرار دارند اما سرطانهای پوست مانند ملانوم، یک ارتباط قوی و غیرمنتظره را با قد نشان میدهند. این ممکن است به این علت باشد که میزان هورمون IGF-1 در افراد بالغ قدبلند بیشتر است.مقالههای مرتبط:آیا انتخاب طبیعی از هندیها بلند قامتترین مردم این سیاره را ساخته است؟انسان های فعلی در مرزهای حداکثری قد، طول عمر و عملکرد جسمانی هستندالگوریتمی برای ردیابی گسترش سرطان در بدن
IGF-1، فاکتور رشدی است که بهخصوص در رشد اولیه مهم بوده اما با میزان بالاتر تقسیم سلولی در افراد بالغ قدبلند نیز مرتبط است. اگر سلولها بیشتر تقسیم شوند، خطر بروز سرطان هم بیشتر میشود. اگر در افراد قدبلند بهعلت سطوح بالاتر IGF-1، تقسیم سلولی سلولهای پوست بیشتر باشد، این موضوع میتواند در افزایش خطر بروز ملانوم مشارکت داشته باشد. از ۱۸ نوع سرطان، تنها چهار نوع سرطان رابطهی معنیداری با افزایش قد نشان ندادند: سرطانهای پانکراس، مری، معده و دهان.
نونی میگوید ممکن است که این سرطانها بیشتر با عوامل محیطی مرتبط باشند و نیز این موضوع امکانپذیر است که در این بافتها، تعداد سلولها هماهنگ با افزایش اندازهی بدن دچار افزایش نشوند؛ هر چند بهنظر بعید میرسد. نونی در ادامه توضیح داد که دو عامل، موجب افزایش خطر سرطان میشوند: یکی داشتن سلولهای بیشتر و دیگری وجود تقسیم سلولی بیشتر. او میگوید:
اگر سلولها دو برابر شوند، خطر بروز سرطان هم دو برابر میشود. اگر تعداد تقسیمهای سلولی نیز دو برابر شود، خطر بروز سرطان بیش از دو برابر میشود. زندگی طولانی، بدترین چیز برای فردی است که بخواهد دچار سرطان نشود.
بهطور متوسط مردان نسبت به زنان بلندقدتر هستند و این ممکن است از دلایل این باشد که چرا سرطان در مردان شیوع بیشتری دارد. نونی گفت: «در حدود یک سوم از این اثر میتواند مرتبط با این باشد که مردان دارای تعداد بیشتری سلول هستند اما برای تشریح بقیهی آن عامل دیگری نیاز است».
طبق پارادوکس پتو با افزایش چثهی جانور، احتمال بروز سرطان بیشتر نمیشود
نونی افزود که چنین ارتباطی در سگها نیز دیده شده است؛ سگهای نژادهای کوچکتر نسبت به سگهای بزرگتر، کمتر به سرطان دچار میشوند. نونی قصد دارد در آینده بررسی کند جانورانی که دارای عمر طولانیتری هستند، چگونه از سرطان اجتناب میکنند؟ او میگوید:
اگر همهی عوامل دیگر برابر باشند، حیواناتی که برای مدت بیشتری زنده میمانند، باید دارای شیوع بالاتر سرطان نسبت به حیوانات کوچکتر باشند. حیوانات بزرگتر دارای سلولهای بیشتر، تقسیمات سلولی بیشتر و جهشهای بیشتر هستند؛ اما در واقع چنین گرایشی برای داشتن استعداد بیشتر در ابتلای به سرطان در آنها وجود ندارد.این موضوع پارادوکس پِتو نامیده میشود و من استدلال میکنم که میتواند از طریق تکامل سازشی توجیه شود؛ یعنی در گونههایی که برای اندازهی بدن بزرگتر و ماندگاری بیشتر تحت اثر انتخاب طبیعی قرار دارند، سطوح دیگری برای سرکوب شدن سرطان تکامل مییابد. من علاقمندم بررسی کنم که چگونه هنگامی که یک گونه بزرگتر شده و دارای طول عمر بیشتری میشود، سدهای دیگری در برابر سرطان در او تکامل پیدا میکنند.
نظرات