کشف الگوهای منحصربهفرد ارتباطات عصبی در مغز کودکان مبتلا به اوتیسم
پژوهشگرانی از دانشگاه ایالتی سندیگو، اسکن‌های مغز کودکانی را که در سن مدرسه بودند، بررسی کردند و الگوهای منحصربه‌فردی از ارتباطات عصبی آمیگدال (منطقه‌ای از مغز که مسئول پردازش اطلاعات اجتماعی است) پیدا کردند.
در کودکان مبتلا به اوتیسم، ارتباطات آمیگدال یا دیگر بخش‌های مغزی در برخی مناطق ضعیف‌تر و در برخی مناطق قوی‌تر است. منطقه‌ای از مغز که تفاوت‌های مشخصی در زمینه‌ی ارتباط با آمیگدال داشت، قشر پس‌سری بود که پشت مغز قرار گرفته است. این قسمت با حالات چهره، خیره شدن و دیگر نشانه‌های چهره مرتبط است. حاصل این مطالعه، یافتن نشانگرهای مغزی مرتبط با اختلال اوتیسم به‌منظور توصیف بیشتر این بیماری از لحاظ زیست‌شناسی است. اینا فیشمن نویسنده‌ی مقاله گفت که چنین نشانگرهایی به‌طور بالقوه می‌توانند ابزاری برای تشخیص اوتیسم در کودکان باشند. فیشمن می‌گوید:
الگوهای ارتباطات آمیگدال در اوتیسم بسیار منحصربهفرد هستند. ما ارتباطات آمیگدال را با کل مغز مورد سنجش قرار دادیم و یافته‌های مربوط به قشر بینایی ما را شگفت‌زده کرد.
نتایج این پژوهش در ژورنال American Academy of Child & Adolescent Psychiatry منتشر شده است. این نتایج بر اساس اسکن مغز ۵۵ کودک و نوجوان دارای سن ۱۷-۷ ساله مبتلا به اوتیسم و مقایسه‌ی آن‌ها با ۵۵ کودک سالم به دست آمد. MRI عملکردی نشان می‌دهد که چگونه فعالیت مغز با گذشت زمان تغییر می‌کند. این امر نشان‌دهنده‌ی ارتباطات در حال انجام بین بخش‌های مختلف مغز است که ارتباطات عملکردی نامیده می‌شود و مشخص می‌کند که چگونه فعالیت آمیگدال با دیگر قسمت‌های مغز هماهنگ می‌شود. فیشمن می‌گوید:
نتایج MRI نشان‌دهنده‌ی ارتباطات ضعیف‌تری بین آمیگدال و قشر پس‌سری بود. علاوه‌بر این، نتایج MRI نشان می‌داد که تقویت ارتباط بین آمیگدال و قشر پیشانی که در دوران نوجوانی اتفاق می‌افتد، به‌کلی در بیماران اوتیسمی وجود ندارد.
عدم تداوم در بلوغ مغز در نوجوانان مبتلا به اوتیسم، می‌تواند در دشواری‌های روابط اجتماعی که افراد مبتلا به اوتیسم آن را در نوجوانی تجربه می‌کنند، نقش داشته باشد. فیشمن تاکید می‌کند که ممکن است شکلی از اختلال در هماهنگی بین آمیگدال و دیگر بخش‌های مغز وجود داشته باشد؛ البته هنوز نمی‌توانیم بگوییم که آیا این امر موجب ایجاد تفاوت در رفتار اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم می‌شود یا خیر. این مسئله تا حدی به‌علت سن کودکان شرکت‌کننده در مطالعه است.
با بررسی کودکان ۱۰، ۱۲ یا ۱۴ ساله و یافتن تفاوت‌های موجود در این سنین نمی‌توانیم درمورد علت این تفاوت‌ها نتیجه‌گیری کنیم. در این نقطه، ارتباطات داخل مغز شکل گرفته و کاملا تثبیت شده‌اند. فیشمن هم‌اکنون در حال بررسی ارتباطات مغز و سازماندهی آن در کودکان کم سن‌تر است؛ یعنی زمانی که علائم اوتیسم برای نخستین بار ظاهر می‌شوند. او امیدوار است متوجه شود که آیا رفتارهای اولیه در کودکان مبتلا به اوتیسم، منجر به الگوهای ارتباطی غیرمعمول می‌شوند یا خیر.
به‌طور کلی درک زیست‌شناسی پشت صحنه‌ی بیماری اوتیسم، ما را به بهبود تصمیمات بالینی در ارتباط با تشخیص و پیش‌آگهی اوتیسم نزدیک‌تر می‌کند و احتمالا به طراحی درمان‌های هدفمند با تمرکز روی مدارهای خاص مغز منجر خواهد شد.