خاطرات شاد کودکی به سلامتی بهتر در آینده مرتبط است

بر اساس پژوهشی که اخیرا از سوی پژوهشگران انجمن روانشناسی آمریکا (APA) منتشر شده، افرادی که خاطراتی خوبی از دوران کودکی به‌ویژه از رابطه‌شان با والدین دارند، در بزرگسالی وضعیت سلامتی بهتری دارند و کمتر به افسردگی و بیماری‌های مزمن مبتلا می‌شوند.

دکتر ویلیام جی. چوپیک، نویسنده اصلی این پژوهش از دانشگاه ایالتی میشیگان می‌گوید:

می‌دانیم که حافظه نقش مهمی در چگونگی شناخت ما از جهان دارد؛ اینکه ما چطور تجارب گذشته خود را سازماندهی می‌کنیم و در نحوه‌ی قضاوت ما در خصوص اعمالی که در آینده انجام می‌دهیم. در نتیجه، دریافتیم که خاطرات خوب به نظر احتمالا با کاهش استرس، تاثیر مثبتی روی سلامتی و خوش‌بینی فرد دارند یا به او کمک می‌کنند تا انتخاب‌های سالمی در زندگی خود داشته باشد.

پژوهش‌های گذشته، ارتباط بین خاطرات خوب و سلامتی در جوانان از جمله کیفیت بالای کار و روابط شخصی، مصرف پایین‌تر داروها، افسردگی و مشکلات سلامتی کمتر را نشان داده بود. اما چوپیک و همکارش، دکتر رابین ادلشتاین، در پژوهش خود می‌خواستند بدانند که آیا این موضوع در مورد افراد مسن نیز صدق می‌کند یا خیر.

بسیاری از پژوهش‌های موجود، تمرکز اصلی خود را روی نقش مادران گذاشتند و به‌ندرت نقش پدران در توسعه فردی کودک را بررسی کردند. اما چوپیک و ادلشتاین به دنبال پژوهش‌هایی بودند که بازتابی از مشارکت هر دو والدین را در زندگی شرکت‌کنندگان نشان دهد.

این پژوهشگران از اطلاعات دو بررسی ملی در ایالات متحده بهره بردند: نظرسنجی سازمان ملی توسعه میانسالی و پژوهش سلامتی و بازنشستگی در ایالات متحده که در مجموع، بیش از ۲۲ هزار شرکت‌کننده مورد بررسی قرار گرفته بودند. پژوهش اول، بزرگسالانی که در دهه ۴۰ زندگی خود به سر می‌بردند را تا ۱۸ سال دنبال کرد و پژوهش دوم هم افراد بالای ۵۰ سال را تا ۶ سال دنبال کرد.

چوپیک گفت:

شگفت‌انگیزترین یافته‌ی ما این بود که فکر می‌کردیم تاثیر خاطرات (دوران کودکی) با گذشت زمان محو می‌شود، زیرا شرکت‌کنندگان سعی می‌کردند خاطراتی را به یاد بیاورند که بیش از ۵۰ سال قبل اتفاق افتاده بودند. ممکن است تصور کنیم که خاطرات دوران کودکی با گذشت زمان کم و کم‌اهمیت‌تر می‌شوند، اما این خاطرات هنوز هم می‌توانند، موجب سلامتی جسمی و روانی افراد میانسال و سالخورده شوند.

چوپیک می‌گوید که ارتباطات قوی‌تر در افرادی که رابطه‌ی نزدیکی با مادرانشان گزارش کردند وجود دارد، اما این موضوع نیز ممکن است تغییر کند.

ادلشتاین گفت:

 این نتایج ممکن است بازتابی از شرایط فرهنگی زمانی باشد که شرکت‌کنندگان بزرگ شدند، چرا که در آن زمان، مادران (با فرض اینکه اکثر خانه‌دار بودند) به احتمال قوی، نقش بیش‌تری در مراقبت از فرزندان خود ایفا می‌کردند. اما با تغییر هنجارهای فرهنگی در خصوص نقش پدران در مراقبت از کودکان ممکن است که پژوهش‌های آینده در مورد کسانی که در سال‌های اخیر متولد شدند، نقش پدران را جدی‌تر بگیرند.

چوپیک و ادلشتاین دریافتند در پژوهش نخست با حضور ۷۱۰۰ نفر، شرکت‌کنندگانی که اظهار کردند خاطرات مثبتی از دوران کودکی خود داشتند، کمتر بیماری‌های مزمن (بیماری‌های بلندمدتی مانند آسم یا دیابت) را تجربه کرده‌اند. اما برای پژوهش دوم با شرکت ۱۵۲۰۰ نفر، اینطور نبود و نتایج بررسی‌ها کمتر سرراست بودند. به‌گفته‌ی چوپیک، علت ممکن است این باشد که بیماری‌های مزمنی مانند دیابت، مشکلات تیروئید و فشار خون بالا در هر دو نمونه نادر بودند. اما پژوهش‌هایی که در آینده، نقش خاطرات دوران کودکی را ارزیابی می‌کنند، می‌توانند افراد مسن بیش‌تری با بیماری‌های مزمن را مورد بررسی قرار دهند.