آلاینده‌های خانگی می‌تواند باروری مردان را کاهش دهد
اخیرا متخصصان بیشتر از قبل نگران کاهش قدرت باروری مردان هستند. درواقع طبق پژوهشی جدید، خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم و غذایی که می‌خوریم، احتمالا حاوی موادشیمیایی است که می‌تواند باروری در مردان را کاهش دهد و این موضوع نه‌تنها در مردها، بلکه در سگ‌ها نیز به‌چشم می‌خورد.
برخی پژوهش‌ها نشان می‌دهند فقط در ۸۰ سال گذشته، کیفیت اسپرم در سطح جهانی ۵۰ درصد کاهش یافته و هیچ‌کس علت این موضوع را نمی‌داند. در سال ۲۰۱۶، تیمی از دانشگاه ناتینگهام در بررسی سگ‌ها دریافتند در چند دهه‌ی گذشته، کیفیت اسپرم حیوانات خانگی نیز کاهش یافته است. برخلاف پژوهش روی انسان‌ها، این‌بار دانشمندان موادشیمیایی خطرناک در غذا و محیط سگ‌ها را عامل کاهش کیفیت اسپرم آن‌ها تشخیص دادند. این نتایج باعث کنجکاوی تیم پژوهشی شد و می‌خواستند بدانند عامل مشترکی در محیط زندگی سگ‌ها و انسان‌ها عامل کاهش باروری شده است یا خیر.
اخیرا پژوهشی این احتمال را تقویت می‌کند. پژوهشگران دو ماده‌ی شیمیایی ساخته‌ی انسان را مشخص کردند که در خانه‌ها و رژیم‌های غذایی وجود دارد و اثر منفی مشابهی روی اسپرم سگ‌ها و مردها می‌گذارد. ریچارد لی، متخصص بیولوژی تولیدمثل از دانشگاه ناتینگهام می‌گوید:
این پژوهش جدید مهر تأییدی بر نظریه‌‌ی ما است که عنوان می‌کند سگ‌های خانگی مانند آینه‌ای هستند که کاهش تولیدمثل مردها را نشان می‌دهند.
پژوهشگران از نمونه‌ی ۱۱ مرد و ۹ سگ در منطقه‌ای مشابه استفاده کردند تا تأثیر دو ماده‌ی شیمیایی ساخته‌ی انسان را بررسی کنند. این دو ماده عبارت‌اند از: ۱. روان‌کننده‌ی دی‌اتیل هگزیل فتالات (DEHP) که به‌وفور در فرش، کف‌پوش، لباس و اسباب‌بازی‌ها به‌کار می‌رود و می‌تواند سر از غذا و نوشیدنی انسان‌ها درآورد؛ ۲. بیفنیل پلی‌کلر شده ۱۵۳ (PB153) نام دارد که در گروهی از موادشیمیایی صنعتی وجود دارد که از آلاینده‌های آلی در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ به‌شمار می‌رفتند.
پژوهشگران از این دو ماده‌ی شیمیایی در سطوح غلظتی موجود در محیط‌های کنونی و نمونه‌های اسپرم استفاده کردند و آزمایش‌های مشابهی برای مردها و سگ‌ها انجام دادند. آن‌ها در هر دو مورد و با هر دو ماده‌ی شیمیایی، کاهش تحرک اسپرم و افزایش شکستگی DNA را شاهد بودند.
با اینکه تعداد نمونه‌های این پژوهش کم بوده؛ اما نتایج آن با یافته‌های پژوهش سال ۲۰۱۶ روی سگ‌ها و نیز پژوهش‌ها و آزمایش‌های قبلی مطابقت دارد که نشان می‌دهد این موادشیمیایی بر باروری انسان تأثیر منفی می‌گذارند. ربکا سامر، از نویسندگان ارشد این پژوهش و متخصص زیست‌شناسی رشد در دانشگاه ناتینگهام می‌گوید:
معتقدیم این موضوع در سگ‌های خانگی نیز رخ می‌دهد؛ زیرا آن‌ها در همان محیط خانگی انسان‌ها زندگی می‌کنند و درمعرض آلاینده‌های خانگی مشابه قرار دارند.
با اینکه نمی‌خواستیم سگ‌هایمان را درگیر این مشکل کنیم، شاید روزنه‌ی امیدی برای انسان‌ها وجود داشته باشد. طبق پژوهش مذکور، شاید بتوانیم با کمک سگ‌ها مشخص کنیم این آلاینده‌ها چگونه به کاهش باروری منجر می‌شوند و این موضوع به دو دلیل مفید خواهد بود: ۱. می‌توان فارغ از دغدغه‌های اجتماعی و آبروی افراد، روی سگ‌ها آزمایش کرد؛ ۲. می‌توان تأثیرات بیرونی نظیر رژیم‌های غذایی سگ‌ها را آسان‌تر کنترل کرد.