کشف ارتباط عجیب بین آپاندیس و بیماری پارکینسون

به‌نظر می‌رسد ارتباطی بین اختلال عصبی پارکینسون و آپاندیس وجود داشته باشد؛ ولی توافقی در زمینه‌ی چیستی این ارتباط وجود ندارد. در اواخر سال گذشته، یک تجزیه‌و‌تحلیل روی ۱/۷ میلیون نفر نشان داد احتمال بروز این بیماری در افرادی که تحت عمل جراحی برداشت آپاندیس قرار می‌گیرند، ۲۵ درصد کمتر است. اکنون یک مطالعه‌ی بزرگ‌تر کاملا خلاف آن را نشان می‌دهد.

در مطالعاتی که در این زمینه انجام شده، نتایج مختلفی حاصل شده است: برداشتن آپاندیس موجب تأخیر در آغاز بیماری پارکینسون می‌شود، افزایش خطر توسعه این بیماری را به‌همراه دارد یا اینکه اصلا اثری روی آن ندارد. علت توجه دانشمندان به این موضوع، پروتئینی است که گمان می‌رود در بروز پارکینسون نقش دارد؛ این پروتئین هنگام بروز التهاب در روده نیز دیده شده است. محمد شریف از دانشگاه کیس وسترن رزرو می‌گوید:

در پژوهش‌های انجام‌شده در زمینه‌ی علت پارکینسون، عمدتا روی آلفا سینوکلئین تمرکز شده است؛ پروتئینی که در اوایل پارکینسون در مجرای گوارشی نیز دیده می‌شود.

در این رابطه، توجه‌به آپاندیس بیشتر به‌خاطر نقش احتمالی آن در فراهم کردن پناهگاهی امن برای میکروبیوم حفاظتی روده است و پژوهشگران تصور می‌کنند حذف آن موجب افزایش سطوح آلفا سینوکلئین می‌شود. اما علم نیاز به وجود توازنی درمیان شواهد دارد. تاکنون این شواهد نشان داده‌اند که حذف آپاندیس شانس توسعه‌ی این بیماری را افزایش یا کاهش داده یا اینکه اصلا تاثیری روی آن ندارد. شریف و همکارانش از بانک الکترونیک اطلاعات سلامتی کشور آمریکا، تعداد ۴۸۸۱۹۰ بیمار را که عمل برداشت آپاندیس انجام داده بودند، جدا کردند. از میان آن‌ها، ۴۴۷۰ فرد پیدا کردند که دچار پارکینسون نیز شده بودند. با مقایسه‌ی این افراد با تعداد ۱۷۷,۲۳۰ مورد بیمار پارکینسونی که هنوز آپاندیس خود را داشتند، نتیجه‌ی عجیبی پیدا کردند. براساس این ارقام، برداشتن آپاندیس موجب می‌شود احتمال تشخیص ابتلا به پارکینسون در سالخوردگی سه برابر بیشتر شود.

البته این بدان معنا نیست که حذف این قطعه کوچک از بافت روده موجب تخریب بافت‌های عصبی مسئول علائم پارکینسون می‌شود؛ اما به‌نظر می‌رسد عاملی درمیان باشد. شریف می‌گوید:

این پژوهش نشان‌دهنده وجود یک ارتباط آشکار بین آپاندیس یا برداشت آپاندیس و بیماری پارکینسون است؛ اما این تنها یک ارتباط است. برای تأیید این رابطه و درک بهتر مکانیسم‌های درگیر، نیازمند انجام مطالعات بیشتری هستیم.

درحال‌حاضر، پژوهشگران تنها یک چکیده‌ی دقیق از کار خود ارائه کرده‌اند. شریف به‌زودی داده‌های خود را در کنفرانس بیماری‌های گوارشی ارائه خواهد داد. بدون شک، این نتایج موجب ایجاد بحث‌هایی درزمینه‌ی این ارتباط خواهد شد و توجه پژوهشگران را به کشف ارتباط بین فرایندهای ایمنی روده و مشکلات مغز جلب خواهد کرد.

 البته تضادهای دیده‌شده در مطالعات علمی مختلف نشان‌دهنده‌ی ناکامی علم نیست؛ بلکه پیچیدگی‌های عمل علم سلامت را به تصویر می‌کشد. درهرصورت هیچ‌کس نمی‌تواند تنها به‌خاطر اجتناب از ابتلا به پارکینسون، آپاندیس خود را بردارد. در سال ۲۰۱۶، حدود ۶/۱ میلیون نفر در سرتاسر جهان دچار پارکینسون بودند. این معادل یک یا دو نفر از هر هزار نفر است. با استناد به این آمار، شما قادر نیستید خطر فردی برای خود را محاسبه کنید. شانس انفرادی یک فرد برای ابتلا به این بیماری به عوامل بسیار زیادی نظیر عادات سلامتی، ژن‌ها، سبک زندگی و موارد دیگر بستگی دارد. مثال جالبی در این زمینه وجود دارد؛ سیگار کشیدن موجب کاهش خطر ابتلا به این بیماری می‌شود اما باتوجه‌به مشکلات سلامتی بی‌شماری که در نتیجه‌ی مصرف تنباکو حاصل می‌شود، نمی‌توان پیشنهاد کرد که برای کاهش خطر ابتلا باید سیگار کشید. به‌همین صورت، تنها درصورتی باید درمورد آپاندیس خود نگران باشید که در حال ترکیدن باشد.