کورتکس اینسولار مغز و نقش آن در پردازش درد و ارسال تهدید

دردی شدید مثل برخورد پا با جسمی سخت، حس ناخوشایند ناگهانی در انسان به‌وجود می‌آورد و انسان با درس‌گرفتن از این تجربه‌ی دردناک، از موقعیت‌های مشابه در آینده اجتناب می‌کند. این قابلیت که «یادگیری تهدید» نامیده می‌شود، برای زنده‌ماندن به انسان‌ها و حیوانات کمک می‌کند. اما آیا می‌دانیم کدام بخش از مغز درباره‌ی وقایع دردناک به سایر بخش‌های مغز هشدار می‌دهد که به‌تبع آن یادگیری تهدید اتفاق می‌افتد؟

کورتکس اینسولار مغز موش‌ها و انسان‌ها مشابه است؛ به‌همین‌دلیل، دانشمندان برای پژوهش خود سراغ موش‌ها رفتند. پژوهشگران از کانال‌های یونی نورانگیخته استفاده کردند که به‌طورکلی به نورون‌های خاصی در مغز موش هدایت می‌شد. بدین‌ترتیب، می‌توانستند ازطریق تاباندن پالس‌های کوتاهی از نور لیزر، فعالیت الکتریکی نورون‌های کورتکس اینسولار را در طول رفتار یادگیری تهدید خاموش کنند. دانشمندان باتوجه‌به خاموش‌شدن کورتکس اینسولار در طول واقعه‌ی دردناک دریافتند موش‌ دربرابر شوک الکتریکی خفیف به پایش، اساسا شجاع می‌شد و ترسی نداشت. درضمن، توانایی موش برای یادگیری از واقعه‌ی دردناک نیز به‌شدت کاهش می‌یافت.

پژوهش یادشده نشان داد کورتکس اینسولار علاوه‌بر اطلاع‌رسانی حالت‌های بدن به مغز،‌ سیگنال هشدار قدرتمندی به بخش‌هایی از مغز ارسال می‌کند که به شکل‌گیری خاطره از واقعه‌ی ناخوشایند مرتبط هستند. اشنگن‌برگر می‌گوید:

احساس ناخوشایندی که در حالت عادی با واقعه‌ای دردناک مرتبط است، با خاموش‌کردن کورتکس اینسولار از بین می‌رود؛ بنابراین، پژوهش ما نشان می‌دهد نورون‌های کورتکس اینسولار به احساس ذهنی درد و یادگیری سایر بخش‌های مغز درباره‌ی درد منجر می‌شوند. به‌همین‌دلیل، فعالیت کورتکس اینسولار می‌تواند پیامدهای قدرتمندی در شکل‌گیری اتصال بخش‌های مختلف مغز داشته باشد که با یافته‌ی سایر پژوهش‌ها درباره‌ی فعالیت نامعمول کورتکس اینسولار در افراد مبتلا به بیماری‌های روان‌پزشکی خاص مطابقت دارد. درنتیجه، پژوهش مذکور درزمینه‌ی اینکه مکانیسم‌های عصبی مغز چطور درد را کدگذاری می‌کنند، درکنار پژوهش‌های آتی درباره‌ی‌ مکانیسم‌های اصلی انعطاف‌پذیری شاید با پیشرفت درمان بیماری‌های روان‌پزشکی نظیر اضطراب و اختلال استرسی پس از  آسیب روانی مرتبط باشند.