۶ ماده موجود در مواد غذایی و آرایشی که خطرناک نیستند

برخی از مواد شیمیایی ارتباطات شناخته‌شده‌ای با سرطان و اوتیسم و مشکلات تولیدمثلی دارند؛ اما برخی دیگر به‌اشتباه به خطرناک‌بودن متهم شده‌اند. همانند هر ماده‌ی شیمیایی، سمی‌بودن هر ماده به مقدار و دفعاتی بستگی دارد که فرد درمعرض آن قرار می‌گیرد. مواد شیمیایی زیر گاهی با‌ عنوان مواد شیمیایی سمی یا غیرسالم درنظر گرفته می‌شوند؛ اما به‌نظر نمی‌رسد خطری برای سلامت انسان داشته باشند.

آسپارتام (شیرین‌کننده‌ی مصنوعی) سال‌ها به‌دلایلی نادرست شک‌وشبهه‌ی بسیار درباره‌اش وجود داشت. بیشتر نگرانی‌های مردم درباره‌ی شیرین‌کننده‌های مصنوعی مربوط به مطالعاتی است که روی موش انجام شده و در آن، آسپارتام با سرطان‌هایی چون لوسمی و لنفوم ارتباط داده شده است. بااین‌حال، سازمان غذا‌ و‌ داروی آمریکا و سازمان ایمنی مواد غذایی اروپا این یافته‌ها را بی‌اعتبار خوانده و گفته‌اند مصرف آسپارتام خطری ندارد. مشکل واقعی همراه آسپارتام این است که این ماده در نوشابه‌های رژیمی یافت می‌شود که خود این نوشابه‌ها لزوما سالم نیستند. نتایج پژوهش‌ها نشان می‌دهد نوشابه‌های رژیمی می‌توانند افزایش میل به قند و حتی چاقی را موجب شوند.

در مطالعه‌ای دیگر، ارتباط مشابهی بین ساخارین و سرطان مطرح شد. ساخارین شیرین‌کننده‌ی دارای کالری صفر بود که با نام تجاری Sweet'N Low فروخته می‌شد. در دهه‌ی ۱۹۸۰، محصولات حاوی ساخارین به داشتن برچسب هشدار ملزم بودند که روی آن ذکر می‌شد: «این شیرین‌کننده در حیوانات آزماشگاهی موجب سرطان می‌شود». این مطالعه پس از آن از اعتبار افتاد که دانشمندان کشف کردند موش‌های صحرایی خود استعداد ابتلا به سرطان مثانه را دارند. در چندین مطالعه‌ی دیگر نیز، ارتباطی بین ساخارین و سرطان مشاهده نشد و سرانجام در سال ۲۰۱۶، ساخارین از فهرست مواد سرطان‌زای برنامه‌ی ملی سم‌شناسی حذف شد.

در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰، در ایمیلی ویروسی ادعا شد آلومینیوم موجود در ضدعرق‌ها ممکن است موجب سرطان سینه شود. این ادعا به‌وسیله‌ی پژوهشی مقدماتی پشتیانی می‌شد؛ اما از آن زمان به‌بعد، تأیید نشد. کمیته‌ی علمی ایمنی مصرف‌کننده کمیسیون اروپا و انجمن سرطان آمریکا ارتباط آشکاری بین سرطان سینه و ضدعرق‌های حاوی آلومینیوم پیدا نکردند. شواهد نشان می‌دهند بدن ما فقط مقادیر کمی از آلومینیوم موجود در ضدعرق را جذب می‌کند؛ اما این مقدار در حدی نیست که خطرناک در نظر گرفته شود.

در سال ۲۰۰۴، در مطالعه‌ای به ارتباط بین پارابن‌ها (مواد نگه‌دارنده‌ی موجود در محصولات آرایشی و مراقبت از پوست) و سرطان سینه اشاره شد؛ اما روش انجام آزمایش درست نبود. مطالعه به‌دنبال شواهدی از وجود پارابن در بافت‌های سرطانی می‌گشت؛ اما مشخص نمی‌کرد آن‌ها از کجا آمده یا اینکه موجب سرطان شده‌اند یا خیر. همچنین، نگرانی‌هایی درباره‌ی این موضوع وجود دارد که پارابن‌ها با تشابهی که با استروژن دارند، ممکن است موجب اختلال در سیستم هورمونی شوند؛ اما بیشتر پارابن‌های رایج بسیار ضعیف‌تر از استروژن طبیعی موجود در بدن هستند. سازمان غذا‌ و‌ داروی آمریکا نیز مدرک قطعی درباره‌ی تأثیر نامطلوب پارابن‌های موجود در مواد آرایشی روی سلامتی انسان پیدا نکرده است. درحقیقت، این مواد شیمیایی از رشد باکتری‌های مضر در مواد آرایشی و لوسیون‌ها و ضدآفتاب‌ها ممانعت می‌کنند.

در سال ۱۹۶۸، یکی از پژوهشگران علم بیوشیمی ادعا کرد پس از غذاخوردن در رستوران‌های چینی، دچار بی‌حسی و تپش قلب شده است. او می‌گفت علت علائم او افزودنی غذایی به‌نام MSG یا مونوسدیم گلوتامات است که در گوشت‌های فراوری‌شده و چیپس‌ها و سبزیجات کنسروی یافت می‌شود. در دهه‌ی ۱۹۹۰، سازمان غذا‌ و‌ داروی آمریکا با انجام بررسی دریافت که مصرف این ماده خطرناک نیست. در این مطالعه‌ی مروری، مشخص شد افرادی که دچار سردرد یا بی‌حسی یا خواب‌آلودگی می‌شوند، احتمالا با شکم خالی مقداری زیادی از این ماده را مصرف کرده‌اند. با تمام این‌ها، بدنامی MSG همچنان ادامه دارد: حدود ۴۲ درصد از آمریکایی‌ها هنوز سعی می‌کنند از مصرف این ماده اجتناب کنند.

برخی مصرف‌کنندگان به خرید شامپوهایی تمایل دارند که روی آن‌ها برچسب «بدون سولفات» وجود داشته باشد؛ اما دلایل کمی برای ترس از سولفات‌ها وجود دارد. این مواد نوعی سورفکتانت‌ هستند و اساسا صابونی با وظیفه‌ی سنگین‌تر که برداشت چربی و روغن‌ها را آسان‌تر می‌کند. در دهه‌ی ۱۹۹۰، تصور می‌شد سولفات‌ها سرطان‌زا باشند؛ اما این تئوری را شواهدی علمی اثبات نمی‌کرد. تنها افرادی که باید درباره‌ی آن نگران باشند، کسانی هستند که به این ماده حساسیت دارند؛ چرا که سولفات‌ها موجب خشکی و تحریک پوست این افراد می‌شود.