رفتار متفاوت شبکه‌های مغز در افرادی که تمایل به خودکشی دارند

دانشمندان الگوهای غیرمعمولی از فعالیت مغز را شناسایی کرده‌اند که به‌نظر می‌رسد با افزایش خطر بروز افکار و رفتارهای خودکشی همراه باشد. این مطالعه نشان می‌دهد که تغییرات در دو شبکه‌ی اصلی مغز که در تصمیم‌گیری و عواطف نقش دارند، می‌تواند این احتمال را که فرد درمورد خودکشی فکر کرده یا به آن اقدام کند، افزایش دهد. این تغییرات به اندازه‌ای زیاد نیست که بتوان افراد در معرض خطر را شناسایی کرد اما آنه لورا ون هارملن، نویسنده‌ی مقاله می‌گوید:

ما امیدواریم درنهایت اطلاعات بیشتری دراین‌باره به‌دست آوریم که ازلحاظ مکانیسم‌های مغزی چه چیزی درحال اتفاق افتادن است.

پژوهشگران می‌گویند بررسی آن‌ها نشان می‌دهد که پژوهش‌های بسیار کمی درمورد یکی از اصلی‌ترین علت‌های مرگ در جهان مخصوصا در میان گروه‌های مستعد انجام شده است. هر سال، خودکشی علت مرگ حدود یک میلیون نفر در سرتاسر جهان و دومین علت مرگ در بین افراد دارای سن ۱۵ تا ۲۹ سال است. ون هارملن می‌گوید:

نوعی بیماری را تصور کنید که هر ساله موجب مرگ یک میلیون نفر می‌شود که یک‌چهارم از آن‌ها کمتر از ۳۰ سال سن دارند و ما هنوز چیزی در این مورد نمی‌دانیم که چرا برخی از افراد دربرابر این بیماری آسیب‌پذیرتر هستند. این همان وضعیتی است که درمورد خودکشی وجود دارد. ما درمورد اینکه چه چیزی در مغز اتفاق می‌افتد، چرا تفاوت‌های جنسیتی وجود دارد و چه چیزی موجب می‌شود افراد جوان‌تر دربرابر خودکشی آسیب‌پذیرتر باشند، نمی‌دانیم.

همان‌طور که در مجله‌ی Molecular Psychiatry گزارش شده است، پژوهشگران دو شبکه‌ی مغزی را پیدا کردند که به‌نظر می‌رسید نقش مهمی در این رابطه داشته باشند. یکی از شبکه‌ها شامل مناطقی در قسمت جلوی مغز (قشر پیش‌پیشانی شکمی جانبی و میانی) و ارتباطات آن با دیگر بخش‌های مغز بود که درگیر عواطف هستند. پژوهشگران در مقاله‌ی خود می‌نویسند:

مرور مقالات نشان می‌دهد که نقص در مناطق VPFC جانبی و میانی و ارتباطات آن‌ها ممکن است در تقویت عواطف منفی و تضعیف عواطف مثبت درونی و ایجاد افکار خودکشی نقش داشته باشد.

شبکه‌ی دوم، شامل مناطقی است که قشر پیش‌پیشانی پشتی و سیستم شکنج پیشانی تحتانی را در برمی‌گیرد. تغییر در این شبکه که در تصمیم‌گیری، تنظیم رفتار و ایجاد راه‌حل‌هایی برای مشکلات دخیل است، ممکن است روی این موضوع که آیا فرد برای خودکشی تلاش کند یا نه، تأثیرگذار باشد. پژوهشگران می‌گویند تغییر در ساختار، عملکرد و بیوشیمی این شبکه‌ها ممکن است موحب آغاز افکار منفی و کنترل‌نشده‌ای شود که درنهایت موجب افزایش خطر خودکشی فرد شود.

پژوهشگران می‌گویند مطالعه‌ی مروری آن‌ها نشان می‌دهد که پژوهش‌های ناچیزی درمورد خودکشی انجام شده است. مخصوصا اینکه در این پژوهش‌ها چندان به تفاوت‌های جنسیتی و گروه‌های آسیب‌پذیر توجه نشده است. به‌عنوان مثال، درحالی‌که مشخص شده است افراد تراجنسیتی در معرض خطر بالاتر خودکشی قرار دارند، در میان ۱۲ هزار فرد مورد مطالعه، تنها یک مورد با این شرایط شناسایی شده بود. ون هارملن می‌گوید:

گروه‌های بسیار آسیب‌پذیری وجود دارند که به دلایل مختلفی به روشنی مورد بررسی قرار نمی‌گیرند. ما باید این گروه‌ها را مورد مطالعه قرار دهیم و راه‌هایی برای کمک و حمایت از آن‌ها پیدا کنیم.

هیلاری بلومبرگ نویسنده‌ی دیگر مقاله امیدوار است که پژوهش آن‌ها آغازگر مسیری برای یافتن روش‌های جدید و پیشرفته برای کاهش خطر خودکشی باشد. او می‌گوید:

تفاوت‌های موجود در مدارهای مغز که در بسیاری از مطالعات با هم همگرایی دارد، اهداف مهمی را برای طراحی استراتژی‌های مؤثرتر پیشگیری از خودکشی فراهم می‌کند. امیدوارم دانشمندان برای حل این مسئله با هم همکاری گسترده‌ای را آغاز کنند.

پژوهشگران می‌گویند در پژوهش‌های آینده باید این موضوع مدنظر قرار گیرد که آیا مدل‌های پیشنهادی آن‌ها با تلاش‌های آینده‌ی خودکشی همبستگی دارد یا نه و اینکه آیا درمانی وجود دارد که بتواند ساختار یا عملکرد شبکه‌های مغزی شناسایی‌شده را تغییر داده و موجب کاهش خطر خودکشی شد یا خیر.

در سال ۲۰۱۸، پژوهشگران مطالعه‌ای به‌نام HOPES را راه‌اندازی کردند که اطلاعات در دسترس مربوط به حدود ۴ هزار فرد جوان را از سرتاسر جهان جمع‌آوری می‌کند. هدف، توسعه‌ی مدلی است که بتواند پیش‌بینی کند چه کسی درمعرض خطر خودکشی است. پژوهشگران این مطالعه اسکن‌های مغز و اطلاعات مربوط به ویژگی‌های محیطی و روانی افراد را در ارتباط با خودکشی مورد بررسی قرار خواهند داد تا بتوانند عوامل جهانی و خاص خودکشی را شناسایی کنند. لیان اشمل، نویسنده‌ی دیگر مقاله می‌گوید:

بسیاری از افراد در دوران نوجوانی با این مشکل روبه‌رو می‌شوند. اگر بتوانیم راهی برای شناسایی افراد جوان درمعرض خطر پیدا کنیم، فرصتی خواهیم داشت که به آن‌ها در این مرحله‌ی مهم از زندگی کمک کنیم.