اثر مثبت محدود کردن بازه زمانی غذا خوردن بر سلامتی

اغلب به افراد مبتلا به چاقی، قند خون بالا، فشار خون بالا یا کلسترول بالا توصیه می‌شود که کمتر غذا بخورند و بیشتر حرکت کنند، اما پژوهشی جدید نشان می‌دهد که روش ساده‌ی دیگری برای مبارزه با این مشکلات وجود دارد: محدود کردن زمان غذا خوردن به یک بازه‌ی ۱۰ ساعته در روز.

مطالعات انجام‌شده روی موش‌ها و مگس‌های سرکه نشان می‌دهد که محدود کردن زمان غذا خوردن حیوانات به یک بازه‌ی ۱۰ ساعت در روز، می‌تواند از بروز بیماری‌های متابولیک پیشگیری کرده یا حتی روند آن‌ها را معکوس کند. یک دانشمند شاخه‌ی زیست‌شناسی سلولی و یک متخصص قلب از دانشگاه کالیفرنیا درحال بررسی اثرات زمان‌بندی تغذیه روی سلامتی هستند. نتایج حاصل از مطالعات انجام شده روی مگس و موش موجب شد تا این پژوهشگران ایده‌ی غذا خوردن در بازه‌ی زمانی محدود (TRE) را در افراد سالم مورد بررسی قرار دهند.

مطالعات مذکور که بیش از یک سال طول کشید، نشان داد که TRE برای افراد سالم بی‌خطر است. پس از این، روش TRE در بیماران دچار مشکلاتی که درمجموع «سندرم متابولیک» نامیده می‌شود، آزمایش شد. پژوهشگران کنجکاو بودند که ببینند آیا این رویکرد که تأثیر شدیدی روی موش‌های آزمایشگاهی چاق و دیابتی داشت، می‌تواند به میلیون‌ها انسان که دچار نشانه‌های اولیه‌ی دیابت، فشار خون بالا و کلسترول خون ناسالم هستند، کمک کند یا خیر.

محاسبه‌ی مقدار کالری یا مقدار چربی، کربوهیدرات و پروتئین موجود در هر وعده‌ی غذایی چندان ساده نیست. به‌همین علت است که استفاده از روش TRE استراتژی جدیدی برای مبارزه با چاقی و بیماری‌های متابولیکی که میلیون‌ها نفر را در سرتاسر جهان درگیر کرده، فراهم می‌کند.

مطالعات متعدد نشان داده‌اند که TRE به نوعی یک سبک زندگی است که افراد سالم می‌توانند آن را انتخاب کنند و خطر ابتلای آن‌ها را به بیماری‌های متابولیک کاهش می‌دهد. اگرچه TRE به‌ندرت در افرادی که از قبل مبتلا به بیماری‌های متابولیکی تشخیص داده شده‌اند، آزمایش شده است. علاوه‌بر‌این، اکثر بیماران دچار بیماری‌های متابولیک اغلب درحال استفاده از دارو هستند و مشخص نیست که آیا اجرای این نوع برنامه‌ریزی غذایی و ناشتا بودن آن‌ها به مدت بیش از ۱۲ ساعت بی‌خطر است، یا آیا TRE جدای از تأثیر داروها، مزیتی برای بیماران مذکور دارد یا نه.

پژوهشگران بیمارانی را به کار گرفتند که حداقل سه معیار از پنج معیار سندرم متابولیک را دارا بودند: چاقی، قند خون بالا، فشار خون بالا، سطوح بالای کلسترول بد و سطوح پایین کلسترول خوب. بیماران با استفاده از اپلیکیشنی به‌نام myCircadianClock، به‌مدت دو هفته هر کالری مصرفی خود را یادداشت می‌کردند. این امر به پژوهشگران کمک کرد تا بیمارانی را پیدا کنند که با احتمال بیشتری غذا خوردنشان در بازه‌ی زمانی ۱۴ ساعت یا بیشتر بود و ممکن بود برنامه‌ی ۱۰ ساعته برای آن‌ها مفید باشد.

فعالیت بدنی و خواب شرکت‌کنندگان با استفاده از دستگاهی که به شکل ساعت روی مچ دست بسته می‌شد، تحت نظارت قرار می‌گرفت. از آن‌جایی که وضعیت کنترل قند خون در برخی از بیماران نامناسب بود و ممکن بود طی شب دچار کاهش قند خون شوند، پژوهشگران به‌مدت دو هفته با استفاده از یک دستگاه سطح گلوکز قند خون آن‌ها را با فواصل چند دقیقه‌ای تحت نظارت قرار می‌دادند. ۱۹ بیمار واجد شرایط مطالعه بودند. بیشتر آن‌ها از قبل مداخلات مرتبط با سبک زندگی استاندارد یعنی کاهش مصرف کالری و افزایش فعالیت بدنی را امتحان کرده بودند. به‌عنوان بخشی از این مطالعه، تنها تغییری که آن‌ها باید دنبال می‌کردند این بود که یک بازه‌ی زمانی ۱۰ ساعته را که با شرایط زندگیشان سازگاری داشت، انتخاب کنند؛ مثلا از ۹ صبح تا ۷ عصر. نوشیدن آب و مصرف داروها در خارج از این بازه‌ی زمانی مجاز بود. سپس، برای ۱۲ هفته‌ی آینده، آن‌ها از اپلیکیشن myCircadianClock استفاده کردند و برای دو هفته‌ی آخر به‌طور مداوم گلوکز خون و سطح فعالیت آن‌ها اندازه‌گیری می‌شد.

پس از ۱۲ هفته، داوطلبان برای انجام یک معاینه‌ی پزشکی کامل به کلینیک بازگشتند. پژوهشگران نتایج نهایی آن‌ها را با نتایج بررسی‌های اولیه مقایسه کردند. نتایج حاصل از این آزمایش که در مجله‌ی Cell Metabolism منتشر شد، شگفت‌آور بود. پژوهشگران دریافتند که بیشتر داوطلبان حد متوسطی از وزن، خصوصا چربی ناحیه‌ی شکم را از دست داده بودند. افرادی که در زمان ناشتا دارای گلوکز خون بالایی بودند نیز قند خونشان کاهش پیدا کرد. به‌طور مشابه، فشار خون و کلسترول نوع LDL بیشتر بیماران کاهش پیدا کرده بود. تمام این مزایا بدون هیچ تغییری در سطح فعالیت بدنی رخ داده بود.

کاهش بازه‌ی زمانی غذا خوردن چندین مزیت دیگری نیز داشت. به‌طور متوسط، میزان مصرف کالری روزانه‌ی بیماران حدود ۸ درصد کاهش پیدا کرده بود. اگرچه تجزیه‌و‌تحلیل آماری ارتباط قوی را بین کاهش کالری و بهبود سلامتی پیدا نکرد. مزایای مشابه TRE روی فشار خون و کنترل گلوکز خون در افراد سالمی که مصرف کالری خود را تغییر نداده بودند نیز مشاهده شد. تقریبا دو سوم از بیماران داشتن خواب آرامش‌بخش‌تر و گرسنگی کمتر را در زمان خواب گزارش کردند، مشابه نتایجی که در دیگر مطالعات TRE روی گروه‌های نسبتا سالم‌تر گزارش شده بود.

درحالی‌که محدود کردن همه‌ی غذای مصرفی به یک بازه‌ی ۶ ساعته برای شرکت‌کنندگان سخت است و موجب بروز عوارض جانبی مختلفی می‌شود، بیماران مطالعه‌ی حاضر گزارش کردند که آن‌ها به‌راحتی توانستند با غذا خوردن در بازه‌ی زمانی ۱۰ ساعته سازگار شوند. ۷۰ درصد از بیماران به‌مدت حداقل یک سال این رویکرد را ادامه دادند. با بهبود سلامتی، بسیاری از آن‌ها گزارش کردند که از مقدار داروهای خود کم کرده‌اند یا حتی مصرف برخی از آن‌ها را متوقف کرده‌اند.

درحالی‌که در این مطالعه نشان داده شده است که رویکرد مذکور موفقیت‌آمیز است، درحال حاضر غذا خوردن محدود ازنظر بازه‌ی زمانی یک توصیه‌ی استاندارد پزشکی برای بیمارانی نیست که دچار سندرم متابولیک هستند. مطالعه‌ی جدید یک مطالعه‌ی امکان‌سنجی کوچک بود و برای تأیید این نتایج باید آزمایش‌های کنترل‌شده تصادفی دقیق و آزمایش‌هایی در مکان‌های مختلف انجام شود. درجهت این مسیر، پژوهشگران مطالعه‌ی حاضر آزمایش بزرگ‌تری را روی بیماران مبتلا به سندرم متابولیک آغاز کرده‌اند.

پژوهشگران مطالعه توضیح می‌دهند اگرچه آن‌ها شاهد وضعیتی نبودند که در آن بیماران در جریان زمان ناشتا در شب دچار کاهش گلوکز قند خون در سطح خطرناکی شوند، باید این رویکرد تحت نظارت پزشک انجام شود. از آن‌جایی که TRE می‌تواند تنظیم متابولیکی را بهبود بخشد، لازم است که پزشک توجه دقیقی به سلامتی بیمار داشته باشد و براساس آن داروهای او را تنظیم کند. پژوهشگران امیدوار هستند با پشتوانه‌ی مطالعات بیشتر، رویکرد غذا خوردن در بازه‌ی زمانی محدود به روشی ساده و قدرتمند برای درمان بیماران مبتلا به بیماری‌های متابولیک تبدیل شود.