آلودگی هوا افسردگی و خودکشی را تشدید می‌کند

یک مرور سیستماتیک از داده‌های جهانی نشان می‌دهد افرادی که با آلودگی هوا زندگی می‌کنند، دارای نرخ بالاتری از درگیری با افسردگی و خودکشی هستند. براین‌اساس، کاهش آلودگی هوا تا حد مجاز تعیین‌شده توسط اتحادیه‌ی اروپا می‌تواند مانع از افسرده‌شدن میلیون‌ها نفر شود. طبق این یافته‌ها، چنین فرض می‌شود که مواجهه‌با هوای سمی موجب افسردگی می‌شود. دانشمندان بر این باورند که احتمال وجود چنین ارتباطی وجود دارد اما اثبات آن دشوار است.

ذرات آلاینده‌ای که در مطالعه‌ی جدید تجزیه‌و‌تحلیل شده است، دراثر مصرف سوخت‌های فسیلی در وسایل نقلیه، خانه‌ها و صنعت تولید می‌شود. پژوهشگران می‌گویند شواهد جدید بر ضرورت مقابله با وضعیتی که سازمان جهانی بهداشت آن را وضعیت اضطراری خاموش در سلامت عمومی ناشی از آلودگی هوا می‌خواند، تأکید می‌کند. ایزوبل براثویت از کالج دانشگاهی لندن که هدایت این پژوهش را برعهده داشته است، می‌گوید:

ما نشان داده‌ایم که آلودگی هوا می‌تواند آسیب جدی به سلامت روانی انسان وارد کند و براین اساس، ضروت پاک شدن هوایی که آن را تنفس می‌کنیم، بیشتر می‌شود.

به‌گفته‌ی براثویت، رعایت حدود توصیه‌شده به‌وسیله‌ی اتحادیه‌ی اروپا موجب تفاوت بزرگی می‌شود. با فرض وجود رابطه‌ی سببی بین افسردگی و آلودگی هوا، می‌توان از حدود ۱۵ درصد از موارد افسردگی پیشگیری کرد. این امر تأثیر چشمگیری خواهد داشت، زیرا افسردگی بیماری بسیار رایجی بوده که درحال افزایش است. طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت، در سرتاسر جهان بیش از ۲۶۴ میلیون نفر دچار افسردگی هستند. براثویت توضیح می‌دهد:

می‌دانیم که ریزترین ذرات آلاینده‌ی موجود در هوا می‌توانند هم ازطریق جریان خون و هم ازطریق بینی به مغز برسند و آلودگی هوا در افزایش التهاب مغز، آسیب به سلول‌های عصبی و تغییر در تولید هورمون استرس که با سلامت روان ضعیف مرتبط است، نقش دارد.

طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت، اسکوپیه در مقدونیه‌ی شمالی آلوده‌ترین پایتخت اروپا است. پژوهش جدید نشان‌دهنده‌ی ارتباط بین آلودگی هوا و ابتلا به بیماری روانی است

در مطالعات درنظر گرفته‌شده در پژوهش جدید، افسردگی با ذرات آلاینده‌ی موجود در هوا که دارای اندازه‌ی کمتر از ۲/۵ میکرومتر (PM2.5) هستند، ارتباط داده شده بود. احتمال بروز افسردگی در افرادی که به‌مدت یک سال یا بیشتر درمعرض افزایش ۱۰ میکروگرم‌برمترمکعبی این ذرات قرار دارند، ۱۰ برابر بیشتر است. سطوح PM2.5 در شهرهای مختلف جهان متغیر است و دارای دامنه‌ای از ۱۱۴ میکروگرم‌بر‌مترمکعب در دهلی تا فقط ۶ میکروگرم‌بر‌مترمکعب در اتاوا، کشور کانادا متغیر است.

سال ۲۰۱۷ در شهرهای بریتانیا، میانگین سطح PM2.5 برابر با ۱۳ میکروگرم‌بر‌مترمکعب بود. پژوهشگران برآورد می‌کنند که کاهش سطح آلودگی تا محدوده‌ی توصیه‌شده‌ی ۱۰ میکروگرم‌بر‌مترمکعب سازمان جهانی بهداشت، می‌تواند میزان افسردگی را در ساکنان این شهرها تاحدود ۲/۵ درصد کاهش دهد.

این چیزی است که همه در معرضش قرار دارند، بنابراین در سطح جمعیت نگران‌کننده است.

نتایج نشان‌دهنده‌ی وجود همبستگی‌های قوی است اما انجام پژوهشی که بتواند این رابطه‌ی سببی را تأیید کند، دشوار است، زیرا نمی‌توان عمدا انسان‌ها را درمعرض آسیب قرار داد. در این مطالعات، عوامل مختلف دیگری که روی سلامت روان تأثیر دارند، ازجمله محل زندگی، درآمد، تحصیلات، استعمال سیگار، وضعیت اشتغال و چاقی درنظر گرفته شده بود اما پژوهشگران نتوانستند تأثیر بالقوه‌ی ناشی از آلودگی صوتی را که اغلب درکنار آلودگی هوا رخ داده و تأثیرات روانی دارد، جدا کنند. ایوانیس باکولیس از کالج دانشگاهی لندن که در این پژوهش مشارکتی نداشته است، می‌گوید:

این مطالعه، مروری جامع طی یک دوره‌ی بیش از ۴۰ ساله است. اگرچه مطالعات درنظر گرفته‌شده در این مطالعه از نقاط مختلف جهان بودند (مثل چین، آمریکا و آلمان) و اندازه‌ی نمونه‌ی آن‌ها متغیر بود، طرح مطالعه و اندازه‌گیری افسردگی و ارتباط‌های گزارش‌شده، بسیار مشابه بود.

اما باکولیس به این موضوع نیز اشاره می‌کند که شواهد محدود است و پژوهش‌های بیشتری باید انجام شود. مخصوصا درک تأثیر کاهش آلودگی هوا روی سلامت روان شواهد بیشتری را دراختیار سیاستمداران می‌گذارد که مزیت اقدام درجهت کاهش آلودگی هوا را نشان می‌دهد. براثویت می‌گوید:

ما باید هر کاری را که می‌توانیم برای کاهش سهم خود از آلودگی هوا انجام دهیم، چه اینکه پیاده‌روی یا دوچرخه سواری باشد. اما همچنین باید به فکر تغییر سیستم باشیم، یعنی اتخاذ سیاست‌های دولتی که به کاهش سطوح کلی آلودگی هوا کمک کنند.

پژوهشگران می‌گویند پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و ایجاد فضای سبز بیشتر نه‌تنها به کاهش آلودگی هوا کمک می‌کند بلکه سلامتی را بهبود می‌بخشند.