ویروس کرونا؛ دوری‌گزینی اجتماعی چه تاثیری بر ذهن و بدن دارد؟

ممکن است در شرایط حاضر حس کنید از دوستان خود جدا شده‌اید. همان‌طور که دوری‌گزینی و قرنطینه ادامه دارد و محل‌های کار بیشتری از کارمندان خود می‌خواهند تا از آمدن به دفتر کار اجتناب کنند، شیوع کووید ۱۹ موجب شده است که بسیاری از افراد بیش از همیشه تنها شوند. برخی در خانه‌ خود را به کارهایی مانند پختن نان، خواندن کتاب و حمام‌های طولانی مشغول کرده‌اند. برخی سعی می‌کنند با استفاده از تماس‌های ویدئویی با این شرایط مقابله کنند. در این وضعیت، تعطیلی کافی‌شاپ مورد علاقه موجب اندوه می‌شود. گویی دیوارها نزدیک‌تر شده‌اند. دراین میان، برخی افراد دوران سخت‌تری را می‌گذارنند. مهم نیست در این لحظه شما چقدر احساس آرامش می‌کنید، کارشناسان می‌گویند احساسات و تجارب منفی همبسته‌با انزوای طولانی‌مدت برای همه‌ی ما اتفاق خواهد افتاد.

انسان‌ها موجوداتی اجتماعی هستند. درحالی‌که همه‌گیری جهانی ویروس کرونا موردی شدید و بی‌سابقه است، نوع انزوایی که طی چند هفته‌ی گذشته مردم را به تباهی کشانده است، به آن اندازه که ممکن است تصور کنید غیرمعمول نیست.

تأثیر انزوای اجتماعی روی بدن و ذهن انسان در گروه‌های مختلفی مانند فضانوردان، افراد زندانی، کودکان دچار نقص سیستم ایمنی، پژوهشگران مستقر در جنوبگان و سالخوردگان مورد مطالعه قرار گرفته است. الگوهایی که از تجربیات آن‌ها درزمینه‌ی تنهایی شدید حاصل شده است می‌تواند راهگشای درک و بهبود تنهایی خود ما باشد. اول از همه مهم است به‌خاطر داشته باشید که انزوا فقط موجب ملالت مغز نمی‌شود. جان وینسنت، روانشناس بالینی دانشگاه هوستون می‌گوید:

وقتی مردم دیگر ورودی‌های مثبت دنیای کوچک خود را ندارند، شروع به بی‌حال شدن می‌کنند. ما می‌توانیم انتظار افسردگی را داشته باشیم و افسردگی و اضطراب نیز رابطه‌ی تنگاتنگی با هم دارند.

لارنس پالینکاس که در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی به پژوهش درباره‌ی‌ سازگاری‌های روانی‌اجتماعی به محیط‌های غیرعادی، مشغول است، می‌گوید این علائم احتمالا در دوران انزوای مرتبط با شیوع ویروس کرونا شدید باشد. او توضیح می‌دهد:

اغلب اوقات، اگر مدت زمان کاملا مشخصی داشته باشید که در آن مردم را جدا کنید، معمولا تا نیمه‌ی راه کارها خوب پیش می‌رود. آن‌ها سپس دچار ناامیدی می‌شوند. اما وقتی در شرایطی مانند شرایط حاضر قرار داشته باشید که در آن مطمئن نیستید که تا چه زمان باید فاصله‌ی اجتماعی را رعایت کنید، اضطراب نیز پیش می‌آید.

وقتی افرادی مانند آن‌ها که در سلول‌های انفرادی نگه‌داری می‌شوند یا دانشمندانی که در منطقه‌ای دورافتاده کار می‌کنند، می‌دانند که دوره‌ی انزوای آن‌ها رو به پایان است، خلق‌و‌خویشان مجددا بهبود می‌یابد. کسانی که در دوری‌گزینی کووید ۱۹ سهیم هستند، ممکن است به این زودی به این زمان نرسند. سامانتا بروکس که در دانشگاه کینگز لندن اثرات روانی قرنطینه را مورد مطالعه قرار داده است، می‌گوید:

ارتباط باز، شفاف و منظم مهم‌ترین کاری است که دولت‌ها و سازمان‌ها می‌توانند انجام دهند: اطمینان حاصل کنید که مردم درک کرده‌اند که چرا تحت قرنطینه قرار گرفته‌اند و چه مدت انتظار می‌رود که در این شرایط بمانند. به‌نظر می‌رسد که یک عامل بسیار مهم درزمینه‌ی اثرات منفی روانی مرتبط‌با دوری‌گزینی، سردرگمی درمورد آنچه اتفاق می‌افتد، نداشتن دستورالعمل‌های روشن یا دریافت پیام‌های متفاوت از سازمان‌های مختلف باشد.

تاکنون بسیاری از دولت‌ها ازجمله دولت آمریکا این توصیه را رعایت نکرده‌اند.

اثر مرگ‌ومیر مرتبط‌با انزوای اجتماعی مانند اثرات کشیدن ۱۵ عدد سیگار در روز است.

به‌نظر می‌رسد انزوای اجتماعی در افراد سالخورده موجب تشدید وضعیت‌های پزشکی موجود از بیماری‌های قلبی‌عروقی گرفته تا آلزایمر شود اما تأثیر آن محدود به افرادی که بیش از ۶۰ سال سن دارند، نمی‌شود. الکساندر چوکر، پژوهشگری که در دانشگاه مونیخ به مطالعه‌ی ایمنی‌شناسی استرس مشغول است، شاهد بروز تغییرات اساسی در بدن افرادی بوده است که در شبیه‌سازی‌های مأموریت‌های فضایی سرنشین‌داری مانند Mars-500 شرکت کرده‌اند. او می‌گوید:

آن‌ها افراد جوان و آموزش‌دیده‌ای بودند که در شرایط تهدید واقعی قرار نداشتند. واقعیتِ محضِ محصوربودن، روی بدن تأثیر می‌گذارد. اگر محیط خود را به‌شدت تغییر دهید، خود شما را تغییر می‌دهد.

شرکت‌کنندگان مطالعه که برخی از آن‌ها تنها به‌مدت سه ماه در انزوا بودند، دچار تغییراتی در خواب و سیستم‌های ایمنی، اندوکراین و سیستم عصبی‌شناختی و نیز دچار تغییراتی در متابولیسم شدند. چوکر می‌گوید:

محصور بودن و انزوا روی فیزیولوژی انسان تأثیر می‌گذارد.

آیا این بدان معنا است که بدن شما نیز مانند بدن فضانوردی که برای بیش از یک سال در مریخ در انزوا قرار گرفته است، ضعیف می‌شود؟ نه لزوما. چراکه شما ازنظر اجتماعی در انزوای شدیدی قرار ندارید.

حتی کسانی که به مطالعه‌ی پیامدهای منفی انزوای اجتماعی مشغول هستند، فکر می‌کنند که تمرین دوری‌گزینی ایده‌ی خوبی است. تیلور می‌گوید در طول عمر ما، این اولین باری است که انزوای اجتماعی به‌عنوان روشی برای بهبود سلامت مورد استفاده قرار می‌گیرد.

افرادی که در معرض بالاترین خطر ناشی‌از انزوای مرتبط با کووید ۱۹ قرار دارند، افرادی هستند که از ابتدا درمعرض خطر بالاتر انزوای اجتماعی قرار داشته‌اند. توماس کادجو، متخصص پزشکی سالمندان که در دانشگاه جانز هاپکینز به مطالعه‌ی اشتراک میان ارتباطات اجتماعی و پیری مشغول است، می‌گوید:

درمیان سالمندان، افراد کم‌در‌آمد و مردان انزوا را در سطح متفاوتی تجربه می‌کنند (کادجو می‌گوید در هر دو مورد، نبود وقت یا تمایل برای ایجاد پیوندهای اجتماعی در خارج از محل کار موجب ایجاد اختلاف میان گروه‌ها می‌شود).

تیلور خاطرنشان می‌کند احتمال اینکه افرادی که به حاشیه رانده شده‌اند، شبکه‌ی اجتماعی محدودتری داشته باشند، بیشتر است. این افراد شامل گروه‌های مختلفی مانند بازماندگان خشونت‌های خانگی یا کسانی که در مناطق روستایی دورافتاده و منزوی زندگی می‌کنند، می‌شود. این افراد ممکن است دوست یا خانواده‌ای نداشته باشند تا با آن‌ها تماس بگیرند یا ممکن است نتوانند این کار را انجام دهند. کادجو می‌گوید:

برخی افراد از فناوری به‌عنوان ابزاری برای ارتباط با دیگران استفاده می‌کنند اما قشر کم‌درآمد ممکن است حتی ابزارهایی مانند برنامه‌های ارتباط ویدئویی را روی تلفن خود نداشته باشد. مردم استفاده از تلفن خود را به‌عنوان فشاری مالی می‌بینند مخصوصا اگر کووید ۱۹ موجب شده باشد آن‌ها درآمدی نداشته باشند.

تیلور می‌گوید:

مخصوصا اقلیت‌ها به‌شدت آسیب می‌بینند زیرا آن‌ها اغلب در صنایع خدماتی کار می‌کنند که خطر انزوای اجتماعی و تنهایی و ویروس کرونا را افزایش می‌دهد. این امر می‌تواند رکود اقتصادی و اجتماعی به بار آورد.

مهم نیست که وضعیت خاص شما چگونه است، کارهای زیادی می‌توانید انجام دهید تا تجربه‌ی خود را حین انزوای اجتماعی بهبود ببخشید. چوکر و دیگران ورزش را به‌عنوان راهی برای تقویت خلق‌و‌خو توصیه می‌کنند. وینسنت می‌گوید:

تا جایی که می‌توانید درمورد بخش‌هایی از زندگی که می‌توانید روی آن‌ها کنترل داشته باشید، سازماندهی و قابلیت پیش‌بینی به وجود آورید.

پروژه‌های انجام‌نشده‌ی خود را دنبال کنید، به زندگی ادامه دهید اما صبور باشید، هم درمورد شرایط کنونی و هم درمورد زمانی‌که این وضعیت عجیب به پایان می‌رسد. افرادی که مدتی را در انزوا می‌گذرانند، خواه در ایستگاه فضایی بین‌المللی بوده یا در قرنطینه، اغلب دچار علائم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) می‌شوند و ازنظر بازگشت به روال عادی دچار مشکل می‌شوند. انزوای اجتماعی ممکن است به‌تدریج به روال عادی شما تبدیل شود و حتی جدایی از این وضعیت برای شما دشوار شود. خوشبختانه شما تنها کسی نیستید که این وضعیت را دارید و نباید دیگران را رها کنید. کادجو می‌گوید:

به افرادی که در شبکه‌ی شما بوده‌اند و مدتی است از آن‌ها خبر ندارید، فکر کنید و با آن‌ها تماس گرفته با برای آن‌ها پیغام بفرستید. ارتباطات ضعیف را تقویت کنید. شاید وقتی از شرایط انزوای اجتماعی بیرون می‌آیید، به دیگران نزدیک‌تر شده باشید.