تنهایی خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را افزایش می‌دهد
مطالعات سال‌های اخیر نشان داده‌اند که پیامدهای تنهایی فراتر از ذهن و خلق‌و‌خو است و روی سلامتی عمومی اثر می‌گذارد. تنهایی حتی در سطحی شبیه عواملی مانند سیگار کشیدن و مصرف الکل با خطر بالاتر مرگ همراه است. پژوهش جدید نشان می‌دهد تنهایی ممکن است در ابتلا به دیابت نوع ۲ نیز نقش داشته باشد.
مطالعه‌ی جدید که در مجله‌ی Diabetologia منتشر شد، نشان می‌داد احتمال توسعه‌ی دیابت نوع ۲ طی ۱۳ سال آینده در افراد تنهاتر، بیشتر است. لوئیس هاوکلی از دانشگاه شیکاگو گفت: «دیابت، مشکل درحال گسترشی در سالخوردگان است. مهم است که از تمام جنبه‌ها به این مسئله توجه کنیم و تنهایی مورد خوبی برای بررسی است؛ زیرا با عوامل دیگری که با آغاز بیماری مربوط هستند، ارتباطاتی دارد.»
روت هاکت، مدرس روانشناسی سلامت در دانشگاه کینگز لندن و نویسنده‌ی اصلی مطالعه گفت: «مهم است که باتوجه‌به وضعیت کنونی یعنی دنیاگیری کووید ۱۹ تنهایی را مورد توجه قرار دهیم، چراکه در این شرایط، افراد دیابتی بیشتری جان خود را از دست می‌دهند و گزارش‌هایی نیز درمورد افزایش تنهایی وجود داشته است.»
هاکت و همکارانش، داده‌های حاصل‌از مطالعه‌ی طولی پیری را مورد بررسی قرار دادند که نمونه‌ای از افراد بزرگسال انگلیسی دارای سن ۵۰ سال و بالاتر را از سال ۲۰۰۳ مورد پیگیری قرار داده بود و هر دو سال یک بار اطلاعاتی درمورد سلامتی و بهزیستی آن‌ها جمع‌آوری می‌کرد. در این مطالعه، ۴۱۱۲ شرکت‌کننده میزان تنهایی خود را تقریبا در آغاز دوره‌ی مطالعه یعنی بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵ گزارش کردند. پژوهشگران سطح تنهایی را با استفاده از مقیاس رایجی ارزیابی کردند که نمرات آن از یک (حداقل تنهایی) تا سه (بیشترین تنهایی) متغیر است. درحالی‌که پژوهشگران فقط داده‌های تنهایی این مرحله را تجزیه‌و‌تحلیل کردند، هاکت گفت پژوهش‌های روانشناسی نشان می‌دهد سطوح تنهایی معمولا طی دوره‌های طولانی ثابت می‌ماند.
سپس گروه هاکت این موضوع را بررسی کردند که در پیگیری‌های بعدی در سال ۲۰۱۷، چه کسانی گزارش کرده‌اند که به دیابت نوع ۲ مبتلا شده‌اند. هیچ‌کدام از شرکت‌کنندگان در زمان آغاز جمع‌آوری داده‌ها، دیابت یا قند خون بالا نداشتند. در طول مطالعه، ۲۶۴ نفر (حدود ۶ درصد) از شرکت‌کنندگان دچار دیابت نوع ۲ شدند. به‌طور متوسط، افرادی که به دیابت مبتلا شده بودند، نسبت‌به کسانی که دچار این بیماری نشده بودند، نمره‌ی تنهایی بیشتری داشتند. یک درجه افزایش در تنهایی با ۴۱ درصد افزایش در خطر ابتلا به دیابت همراه بود. حتی وقتی متغیرهای دیگری که ممکن است روی نتایج اثرگذار باشند و عوامل خطر شناخته‌شده برای دیابت (مانند افسردگی، وزن، سیگار کشیدن، فشار خون بالا، بی‌تحرکی و مصرف الکل) درنظر گرفته شد، تنهایی هنوز شروع دیابت را پیش‌بینی می‌کرد. هاوکلی که در این مطالعه مشارکت نداشت، گفت: «چیزی در تنهایی اتفاق می‌افتد که تأثیر آن بیش از تغییرات رفتاری معمولی است که به افراد توصیه می‌شود برای پرهیز از ابتلا به دیابت آن‌ها را رعایت کنند.»
هاکت همچنین بررسی کرد که آیا این تنهایی است که موجب خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ می‌شود یا انزوای اجتماعی. انزوای اجتماعی فقدان ارتباط اجتماعی را توصیف می‌کند، درحالی‌که تنهایی بیشتر مربوط به عدم رابطه‌ی مطلوب و باکیفیت است. هاکت گفت: «حتی افرادی که تنها زندگی می‌کنند، می‌توانند ارتباطات باکیفیتی داشته باشند. تنهایی درمورد حفظ رابطه‌ی باکیفیت با دیگران است.»
هاکت، ارتباطی میان انزوای اجتماعی و دیابت پیدا نکرد و مستقل از انزوای اجتماعی گزارش‌شده‌ی شرکت‌کنندگان، هنوز هم احتمال ابتلا به دیابت در کسانی که نمره‌ی تنهایی بالاتری داشتند بیش از افرادی بود که کمتر احساس تنهایی می‌کردند. هاوکلی گفت: «براساس این مطالعه، ویژگی‌های عینی زندگی اجتماعی افراد، مثل اینکه آن‌ها تنها زندگی می‌کردند یا ازنظر اجتماعی منزوی بودند، پیش‌بینی‌کننده‌ی شروع دیابت نبود.»
لازم است پژوهش‌های بیشتری انجام شود تا میزان تأثیر تنهایی روی افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ مشخص شود. علاوه‌بر‌این، باید دید آیا این نتایج در جوامع دیگر نیز مشاهده می‌شود.
به‌عقیده‌ی هاوکلی، تنهایی می‌تواند عامل موثری در توسعه‌ی دیابت نوع ۲ باشد. او گفت: «تنهایی ممکن است به اندازه یا حتی بیشتر از عوامل دیگر خطرناک باشد، زیرا منجر به رفتارهایی می‌شود که می‌تواند این بیماری را به‌دنبال داشته باشد. تنهایی با رفتارهایی مانند بی‌تحرکی همراه است که از عوامل خطر دیابت هستند. با‌این‌حال، هرچقدر هم تنهایی نقش داشته باشد، اگر بتوانید به‌صورت ریشه‌ای به آن حمله کنید، می‌توانید از بروز رفتارهای پایین‌‌دست و فرایندهای فیزیولوژیکی که منجر به بیماری می‌شوند، پیشگیری کنید.»
نظرات