غافل‌گیری دانشمندان از نتایج مطالعه‌ای گسترده درباره موارد ابتلا به ویروس کرونا در هند
هند با جمعیت درحدود ۱/۳ میلیارد نفر، همیشه محیط مناسبی برای شیوع بیماری‌های عفونی مختلف بوده است. ویروس کرونا نیز ثابت کرده که از این مورد مستثنی نیست و درحال‌حاضر این کشور با بیش از ۶ میلیون فرد مبتلا، پس از آمریکا در رده دوم قرار دارد.
مطالعه‌ای از حدود ۸۵ هزار مورد عفونت و تقریبا ۶۰۰ هزار از تماس‌های آن‌ها (افرادی که در تماس با موارد عفونی قرار گرفته‌اند) که در مجله‌ی Science منتشر شد، بینش‌های مهمی نه فقط برای هند که برای کشورهای دارای درآمد کم و متوسط دیگر فراهم می‌کند. ازجمله نتایج تعجب‌آور مطالعه‌ی جدید آن است که متوسط مدت زمان بستری تا پیش از مرگ براثر کووید ۱۹ در هند ۵ روز است، درحالی‌که این مدت در کشور آمریکا دو هفته است. احتمالا علت این امر، محدودیت دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی باکیفیت است. علاوه‌بر‌این، به‌نظر می‌رسید روند افزایش در مرگومیر پس از سن ۶۵ سال کاهش پیدا کند، احتمالا به این دلیل که هندی‌هایی که از این سن عبور می‌کنند، معمولا ثروتمند بوده و به خدمات مراقبت‌های بهداشتی خوب دسترسی دارند.
مطالعه‌ی ردیابی تماس‌ها نشان می‌داد کودکان در هر سنی می‌توانند به ویروس کرونا آلوده شوند و آن را به دیگران منتقل کنند. این گزارش نیز تأیید می‌کند که تعداد کمی از مردم، مسئول انتشار بیشتر موارد عفونت‌های جدید هستند. جوزف لیونارد، همه‌گیرشناس دانشگاه کالیفرنیا در برکلی که هدایت مطالعه‌ی جدید را برعهده داشته است، خاطرنشان کرد: «بخش زیادی از موارد ویروس کرونا در سراسر جهان در کشورهای دارای منابع محدود رخ داده است، اما بیشتر داده‌ها از کشورهای دارای درآمد بالا به‌دست آمده است.»
لیونارد با اشاره به اهمیت جمع‌آوری چنین داده‌هایی گفت: «من فکر می‌کنم این داده‌ها یکی از مهم‌ترین داده‌هایی باشند که در یک اپیدمی به‌منظور تصمیم‌گیری درمورد اینکه چه نوع تعاملاتی ایمن است و چه تعاملاتی خطرناک هستند، جمع‌آوری می‌کنیم. با‌این‌حال، داده‌هایی از این دست زیاد منتشر نشده‌اند.»
گرچه مجموع موارد بسیار بزرگ است، تعداد سرانه‌ی موارد گزارش‌شده‌ی روزانه در هند و در بسیاری از کشورهای کم‌درآمد دیگر ازجمله در آفریقا پایین‌تر از اسپانیا، فرانسه و حتی آمریکا است و تعداد مرگ‌و‌میرها هنوز به ۱۰۰ هزار نفر نرسیده است که موجب شگفتی برخی دانشمندان شده است.
هند، اولین مورد کووید ۱۹ خود را در تاریخ ۳۰ ژانویه در شهروند هندی مشاهده کرد که از چین خارج شده بود. دولت هند، غربالگری مسافران از چین و کشورهای دیگر را از تاریخ ۷ فوریه آغاز کرد و این تلاش‌ها را از ۱۵ مارس به مسافران دریا و خشکی گسترش داد. این کشور در تاریخ ۲۵ مارس به حالت تعطیلی درآمد؛ اما دو ماه بعد با وجود افزایش نرخ عفونت، بازگشایی شد.
مطالعه‌ی جدید روی دو ایالت جنوبی هند یعنی اندرا پرادش و تامیل نادو تمرکز داشت که روی‌هم‌رفته حدود ۱۲۸ میلیون نفر جمعیت دارند و از ایالت‌هایی هستند که بیشترین موارد کووید ۱۹ در آن‌ها دیده شده است. آن‌ها همچنین پیشرفته‌ترین سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی در این کشور را دارا هستند.
داده‌های ردیابی تماس نشان می‌داد افرادی که ابتدا آلوده شدند (موارد شاخص) عمدتا مرد بودند و از تماس‌های خود مسن‌تر بودند. دکتر لیونارد گفت این ممکن است به آن علت باشد که احتمال حضور مردان در محیط‌های بیرونی که در آن ممکن است به عفونت دچار شوند، بیشتر است، یا اینکه می‌تواند به این خاطر باشد که احتمال بروز علائم در آن‌ها بیشتر بوده و اگر عفونی شوند، آزمایش می‌دهند، یا شاید به این دلیل باشد که احتمال پاسخگویی آن‌ها با تماس‌های ردیاب تماس برای دادن اطلاعات بیشتر است.
دکتر لیونارد و همکارانش، موارد عفونت را براساس سن و جنس مورد بررسی قرار دادند و دریافتند که افراد عفونی معمولا ویروس را به افراد دارای سن مشابه منتقل کرده‌اند. این نتیجه‌ی عجیبی نیست، زیرا افراد معمولا با گروه‌های سنی مشابه خود تعامل دارند. برای مثال، بیش از ۵۳۰۰ کودک در سن مدرسه، ۲۵۰۸ فرد دیگر را آلوده کرده بودند اما احتمال انتقال ویروس به کودکان همسن بالاتر بود.
ازآنجاکه پژوهشگران قادر به کسب اطلاعات تمام تماس‌ها نبودند، نتوانستند توانایی انتقال کودکان را با توانایی انتقال افراد بزرگسال مقایسه کنند. اما این یافته ازنظر مباحث مدرسه اهمیت دارد؛ چراکه برخی افراد استدلال می‌کنند کودکان نقش چندانی در انتشار ویروس ندارند. دکتر لیونارد گفت: «این ادعا که کودکان نقشی در فرایند عفونت ندارند، مطمئنا درست نیست.»
پژوهشگران دریافتند که ۷۱ درصد از افراد مورد مطالعه به‌نظر نمی‌رسید که ویروس را به فرد دیگری منتقل کرده باشند؛ درعوض، فقط ۵ درصد از افراد عامل انتشار عفونت در ۸۰ درصد موارد بودند که با ردیابی تماس شناسایی شده بود. دکتر لیونارد گفت این متفاوت از ایده‌ی رویدادهای ابرگسترنده است که در آن فردی در یک اجتماع شلوغ صدها نفر را آلوده می‌کند.
پژوهشگران متوجه تفاوت مهمی میان کسانی که بیمار شده و در بیمارستان بستری شده بودند، شدند. آن‌ها به‌طور متوسط طی ۵ روز پس از بستری شده جان خود را از دست داده بودند، درحالی‌که این مدت در کشورهای دیگر دو تا ۸ هفته است. دکتر لیونارد گفت وضعیت بیماران در هند ممکن است به‌علت شرایط زمینه‌ای نظیر دیابت و فشار خون بالا یا سلامت عمومی ضعیف، سریع‌تر رو به وخامت بگذارد.
دکتر آشیش جها، رئیس دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه براون گفت دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی نیز ممکن است نقش داشته باشد. او گفت بیشتر بیمارستان‌های هند تجهیزات خوبی ندارند، تخت و پزشک کمی دارند. همچنین بیشتر افراد در هند بیمه‌ی درمانی ندارند و نمی‌توانند از بیمارستان‌های خصوصی مراقبت‌های بهداشتی دریافت کنند. این موانع مالی بزرگ موجب می‌شود مردم زمانی به بیمارستان مراجعه کنند که به‌شدت بیمار باشند.
پژوهشگران دریافتند که نرخ مرگومیر کلی حدود دو درصد است. این نرخ همگام با افزایش سن افزایش پیدا می‌کرد. اما برخلاف کشورهای دیگر، پس از سن ۶۵ سالگی، شمار مرگ‌و‌میرها دوباره کاهش پیدا می‌کرد.
امید به زندگی در کشور هند ۶۹ سال است که ۱۰ سال پایین‌تر از آمریکا است. هندی‌هایی که به سن سالخوردگی می‌رسند، احتمالا کسانی هستند که وضعیت سلامتی بهتر و دسترسی بالایی به مراقبت‌های بهداشتی دارند و این امر موجب می‌شود از بیماری جان سالم به در ببرند.
دکتر جها گفت بیشتر هندی‌ها به مشاغل دشواری مانند کشاورزی مشغول‌اند یا کارگر کارخانه یا روزمزد هستند. این مشاغل ازنظر جسمی سخت هستند و نرخ مرگومیر بالایی دارند. احتمال اینکه این افراد به دهه‌ی هشتم یا نهم زندگی برسند، در‌مقایسه‌با افرادی که به کارهای اداری مشغول هستند، بسیار پایین‌تر است.