مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) راهنمای جدیدی درباره‌ی معنای دقیق تماس نزدیک درزمینه‌ی انتقال SARS-Cov-2، یعنی ویروس کرونای عامل کووید ۱۹ دارد. طبق راهنمای قبلی، تماس نزدیک زمانی اتفاق می‌افتد که فردی برای مدت ۱۵ دقیقه متوالی در فاصله ۶ فوتی (۱/۸ متری) فرد عفونی قرار گیرد. اکنون، CDC تصدیق می‌کند که حتی تماس کوتاه می‌تواند به انتقال منجر شود؛ مخصوصا راهنمای جدید نشان می‌دهد کسانی که در طول دوره‌ی ۲۴ ساعته درمجموع ۱۵ دقیقه در تماس با فرد عفونی قرار می‌گیرند، باید به‌عنوان تماس نزدیک در نظر گرفته شوند.
با وجود این تغییر، بیشتر متخصصان بهداشت عمومی ماه‌ها است می‌گویند ۶ فوتی که درباره‌اش صحبت می‌شود، فاصله‌ای جادویی نیست. به‌همین‌ترتیب، درباره‌ی حدود ۱۵ دقیقه نیز مسئله‌ی جادویی وجود ندارد. این موارد باید به‌عنوان تخمین‌های تقریبی برای نشان‌دادن انواعی از تماس‌ها استفاده شود که نسبتا بسیار خطرناک هستند.
راهنمای جدید شناخت مهمی درباره‌ی سهولت انتشار ویروس عامل کووید ۱۹ است. این تغییر چشمگیری درباره‌ی توصیهی CDC مانند موارد مرتبط با ماسک‌ها و تغییر موضع‌ها درباره‌ی آزمایش افراد بدون علامت نیست؛ بلکه بیانگر شواهد جدیدی است که به‌دست آمده و مثالی از نحوه‌ی عمل علم است. برخی کارشناسان فکر نمی‌کنند این تغییر تأثیر زیادی روی نحوه‌ی زندگی ما در جریان دنیاگیری بگذارد؛ اما شاهدی بر این موضوع است که ویروس به چه آسانی منتشر می‌شود.
توصیهی جدید برپایه‌ی پژوهشی تازه ارائه شده است. این بررسی نشان می‌داد کارمند زندانی در ورمونت آمریکا به‌احتمال زیاد در برخی تماس‌های کوتاه با زندانیان آلوده، ولی بدون علامت به بیماری دچار شد. زندانیان در یک واحد قرنطینه منتظر نتایج آزمایش بودند. کارمند مذکور تماس نزدیکی را در خارج از محل کار گزارش نکرد و آن‌ها به خارج از ایالت سفر نکرده بودند. در آن زمان، شیوع ویروس در ورمونت پایین‌تر از مناطق دیگر بود. در این بررسی، از مدارک ویدئویی در زندان برای مستندکردن تعاملات کوتاه استفاده شد. هر تعامل حدود یک دقیقه طول کشید و آن کارمند درمجموع ۱۷ دقیقه و در نوبت کاری هشت‌ساعته با زندانیان آلوده در تماس نزدیک قرار گرفته بود. حداقل در برخی از این تعامل‌ها، زندانیان آلوده ماسک نزده بودند.
مستندسازی تماس عفونی برای ویروس‌های تنفسی دشوار است. هرچه باشد، نمی‌توانیم حرکت ویروس را در هوا ببینم. فیلم‌های ویدئویی می‌توانند شواهد بسیار محکمی در‌این‌باره فراهم کنند. بدین‌ترتیب، اکنون CDC این احتمال را به‌رسمیت می‌شناسد که تعامل‌های کوتاه با خطر همراه باشد. همچنین، این تغییر تصدیقی در این زمینه است که تعریف پیشین حدقل یک فرض ضمنی دارد که ممکن است درست نباشد. فرض مهم این قانون قدیمی آن است که اثر آستانه‌ای برای قرارگرفتن درمعرض عفونت وجود دارد؛ یعنی وقتی ۱۵ دقیقه درمعرض مقدار مشخصی ویروس قرار گرفتید، خطر ابتلای شما به بیماری افزایش پیدا می‌کند. مشکل این فرض آن است که تصور می‌شود در سطوح زیر آن آستانه‌ی خطر شما کم باقی می‌ماند؛ به‌همین‌دلیل، برخی مدارس به‌اشتباه دانش‌آموزان را در فواصل حدود ۱۴ دقیقه جابه‌جا می‌کنند. براساس راهنمای جدید، هرچه درمعرض ویروس بیشتری قرار گیرید، خطر ابتلای شما بیشتر است؛ حتی اگر این مواجهه به‌یک‌باره اتفاق نیفتد.
درحالی‌که تصور نمی‌شود این به‌روزرسانی موجب تغییرات بزرگی شود، یکی از پیامدهای آن گسترش مخزن افرادی است که به‌عنوان تماس نزدیک ردیابی می‌شوند. در سناریویی ایدئال این تغییر می‌تواند بدین‌معنا باشد که افراد زیادی بلافاصله پس از مواجهه، به‌عنوان تماس نزدیک در نظر گرفته می‌شوند و می‌توان این افراد را قبل عفونی‌شدن و انتقال آن به دیگران قرنطینه کرد. به‌عنوان مثال، تعطیلات آینده را در نظر بگیرید. مردم معمولا دور‌هم جمع می‌شوند و درکنار‌هم غذا می‌خورند و احتمالا برای چند ساعت ارتباط نزدیکی با دیگران دارند. این رفتار همچنان خطر محسوب می‌شود؛ خصوصا که افراد بدون علامت می‌توانند بیماری را منتشر کنند. افرادی که در آن دورهمی‌ها شرکت می‌کنند، قبلا نیز تماس نزدیک در نظر گرفته می‌شدند و هنوز نیز چنین است.
اکنون تعاملات کوتاه‌مدتی که طی زمان جمع می‌شوند، از مصادیق تماس نزدیک هستند. برای مثال، پیش‌خدمت رستوان تماس نزدیک در نظر گرفته می‌شود. راهنمای جدید نشان می‌دهد که باید درباره‌ی تعاملات کوتاه (برای مثال در اداره یا مدرسه) بیشتر مراقب باشم. نباید با خود فکر کنیم که «فقط یک دقیقه طول می‌کشد و لازم نیست ماسک بزنم». هیچ‌گاه اهمیت زدن ماسک برای محافظت از دیگران تا این حد آشکار نبوده است. ممکن است ندانیم که عفونی هستیم و حتی تماسی کوتاه و بدون ماسک بتواند ویروس را منتشر کند.