کشف مقصر احتمالی افزایش شدید نرخ بیماری پارکینسون
دکتر ری دورسی، در پاسخ به سؤالی درباره‌ی آینده‌ی بیماری پارکینسون در آمریکا، می‌گوید در آینده‌ای نزدیک با مشکلات بسیار زیادی دراین‌باره رو‌به‌رو می‌شویم. دورسی، عصب‌شناس مرکز پزشکی دانشگاه راچستر و نویسنده کتاب «پایان دادن به بیماری پارکینسون»، معتقد است که به‌زودی همه‌گیری پارکینسون رخ خواهد داد.
در حال حاضر، نرخ افزایش پارکینسون در جهان بیش از هر اختلال عصبی دیگری است. به گزارش گاردین، در ایالات متحده، تعداد افراد مبتلا به پارکینسون طی ده سال گذشته ۳۵ درصد افزایش پیدا کرده است و دورسی فکر می‌کند نرخ این بیماری طی ۲۵ سال آینده دوباره دو برابر شود.
بیشتر موارد پارکینسون ناشناخته یا ایدیوپاتیک در نظر گرفته می‌شود؛ یعنی علت مشخصی ندارد. البته، پژوهشگران بیش‌از‌پیش به این باور رسیده‌اند که یکی از عوامل تأثیرگذار، مواجهه‌ی محیطی با ترکیبی شیمیایی تری‌کلرواتیلن (TCE) است که در چربی‌زدایی صنعتی، خشک‌شویی و محصولات خانگی مانند واکس کفش و پاک‌کننده‌های فرش استفاده می‌شود.
سازمان حفاظت از محیط زیست ایالات متحده تخمین می‌زند که سالیانه ۲۵۰ میلیون پوند تری‌کلرواتیلن در آمریکا استفاده می‌شود
تا به امروز، آشکارترین شواهد در مورد خطر تری‌کلرواتیلن برای سلامت انسان از کارگرانی به دست آمده است که در محل کار در معرض این مواد شیمیایی قرار می‌گیرند. برای مثال، مطالعه‌ای که در سال ۲۰۰۸ در مجله‌ی Annals of Neurology منتشر شد، نشان داد که TCE یکی از عوامل خطر پارکینسون است. مطالعه‌ی دیگری که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد، این نتایج را تأیید کرد و نشان داد خطر ابتلا به پارکینسون در افرادی که در محیط کار خود در معرض تری‌کلرواتیلن قرار دارند، نسبت به دیگران شش برابر بیشتر است. دکتر ساموئل گلدمن، از مؤسسه‌ی پارکینسون در سانی‌ویل کالیفرنیا و یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه که در مجله‌ی Annals of Neurology journal منتشر شد، نوشت:
مطالعه‌ی ما تأیید می‌کند که آلاینده‌های محیطی رایج ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش بدهند. این موضوع پیامدهای قابل توجهی برای سلامت عمومی دارد.
به خاطر چنین مطالعاتی وزارت کار آمریکا دستورالعملی در مورد TCE صادر کرد و گفت بنا بر توصیه‌ی کارشناسان، فرض می‌شود که قرار گرفتن در معرض کربن دی‌سولفید (CS2) و تری‌کلرواتیلن (TCE) در ایجاد یا تشدید پارکینسون نقش داشته باشد.
تری‌کلرواتیلن ماده‌ای سرطان‌زا است که با سرطان سلول کلیوی، سرطان‌های دهانه‌ی رحم، کبد، مجاری صفراوی، سیستم لنفاوی و بافت پستان مردان و نقایص قلبی جنینی و موارد دیگر ارتبط دارد. رابطه‌ی شناخته‌شده‌ی آن با پارکینسون ممکن است به علت این واقعیت که مواجهه با TCE می‌تواند دهه‌ها پیش از آغاز بیماری رخ بدهد، مورد توجه قرار نگیرد. درحالی‌که برخی از افرادی که در معرض این ماده شیمیایی قرار می‌گیرند، ممکن است به‌سرعت بیمار شوند، برخی دیگر ممکن است پیش از پیدایش علائم پارکینسون، به مدت طولانی در مکان‌های آلوده زندگی یا کار کنند.
مخصوصاً کسانی که در ایالات متحده در نزدیکی فهرست اولویت‌های ملی از نظر بودجه پاک‌سازی آلاینده‌های خطرناک قرار دارند (مکان‌هایی که مشخص شده است به مواد خطرناکی مانند TCE آلوده‌اند)، در معرض خطر بالایی قرار دارند. برای مثال، شهرستان سانتا کلارا در کالیفرنیا نه‌تنها محل استقرار سیلیکون‌ولی است بلکه ۲۳ مکان از فهرست مذکور نیز در آن واقع شده. کامپوس کوآد گوگل نیز یکی از این مکان‌ها است. سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا (EPA) دریافت که کارمندان این شرکت برای چندین ماه در سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ در حال استنشاق سطوح خطرناکی از TCE به شکل بخاری سمی بودند که از زمین زیر دفاتر آن‌ها بالا می‌آمد.
برخی از کشورها بر نشر TCE به‌شدت نظارت می‌کنند (استفاده از آن بدون مجوز خاصی در اتحادیه اروپا ممنوع است)؛ اما سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا تخمین می‌زند که ۲۵۰ میلیون پوند از این ماده‌ی شیمیایی هر سال در آمریکا مصرف می‌شود و در سال ۲۰۱۷ بیش از دو میلیون پوند از آن از مکان‌های صنعتی وارد محیط شد و هوا، خاک و آب را آلوده کرد.
ت
خمین زده می‌شود که در حال حاضر TCE در تقریبا ۳۰ درصد از آب‌های زیرزمینی آمریکا وجود داشته باشد، اگرچه بریانا دمیراندا پژوهشگر سم‌شناسی که در دانشکده پزشکی بیرمنگام به مطالعه‌ی TCE مشغول است، می‌گوید: «تعداد افرادی را که در معرض TCE قرار دارند، کمتر از حد برآورد می‌کنیم. احتمالا تعداد آن‌ها خیلی بیشتر از حدس ما است.»
طبق مقررات EPA، وجود TCE در آب آشامیدنی در حداکثر غلظت ۵ قسمت در میلیارد بی‌خطر در نظر گرفته می‌شود. در موارد شدید آلودگی، مانند آنچه در فاصله‌ی دههی ۱۹۵۰ تا اواخر دههی ۱۹۸۰ در کمپ لژون در کارولینای شمالی رخ داد، اعتقاد بر این است که مردم در معرض تا ۳۴۰۰ برابر سطح آلودگی مجاز بر اساس استانداردهای ایمنی قرار گرفتند.
درحالی‌که دمیراندا می‌گوید پژوهشگران اعتقاد ندارند که غلظت کم TCE در آب آشامیدنی برای ایجاد بیماری کافی باشد، دورسی فکر نمی‌کند که گفتن اینکه آب‌های زیرزمینی آمریکا می‌تواند موجب بیماری پارکینسون شود، اغراق‌آمیز باشد. وی با اشاره به اینکه علف‌کش کشنده پاراکوات با دیگر در اتحادیه‌ی اروپا، برزیل و چین استفاده نمی‌شود، همچنان در آمریکا استفاده می‌شود، می‌گوید: «مطالعات متعدد آب چاه را به بیماری پارکینسون مرتبط کرده‌اند و در این موارد، فقط TCE نیست بلکه آفت‌کش‌هایی مانند پاراکوات نیز می‌تواند وجود داشته باشد.»
استفاده از دستگاه‌های فیلتراسیون با استفاده از کربن فعال (مانند فیلترهای بریتا) می‌تواند به کاهش TCE در آب آشامیدنی کمک کند بااین‌حال، اجتناب از حمام کردن در آب آلوده و نیز استنشاق بخار حاصل از خاک و آب‌های زیرزمینی سمی می‌تواند دشوار باشد.
دمیراندا می‌گوید از نظر آزمایش، نظارت و اصلاح مکان‌های آلوده به TCE، سیاست و مداخله‌ی مؤثر دولت مهم است و باید سطح آگاهی در مورد نقش TCE در افزایش نرخ پارکینسون افزایش پیدا کند. ناتوانی در پرداختن به این مسئله نه‌تنها روی سلامت افراد تأثیر منفی خواهد داشت، بلکه بحران خانه‌های مراقبت از بزرگ‌سالان را نیز تشدید می‌کند. در ایالات متحده، در ماه می سال ۲۰۲۰، مینه‌سوتا اولین ایالتی بود که TCE را ممنوع کرد. نیویورک نیز در دسامبر گذشته همین کار را انجام داد.