اثبات ارتباط بین سرعت راه رفتن افراد و کاهش سرعت پیری انسان

گروهی از دانشمندان به‌تازگی وجود ارتباطی احتمالی را میان راه رفتن سریع و سن بیولوژیکی انسان گزارش کرده‌اند. این سن بیولوژیکی با طول تلومر لکوسیت (LTL) سنجیده می‌شود. تلومر لکوسیت یکی از نشانگرهای زیستی محسوب می‌شوند و به باور دانشمندان می‌توانیم از آن‌ها برای ارزیابی سرعت پیر شدن بدن انسان استفاده کنیم.

چیزی که در اینجا از آن به‌عنوان سن بیولوژیکی یا سن زیستی تعبیر می‌کنیم، درواقع به‌معنای روند زمانی از فرسودگی طبیعی سلول‌های بدن است. یک مثال جالب از منظر سلولی و با در نظر گرفتن کارکرد تلومرها بدین صورت مطرح می‌شود: یک عمر راه رفتن با سرعت‌های بالاتر می‌تواند بدین معنی باشد که فرد در دوران میانسالی و بازهم تأکید می‌کنیم، از نظر سلولی، به‌میزان ۱۶ سال جوان‌تر خواهد بود.

پیاده‌روی نیازی به آموزش و تجهیزات خاص ندارد و به پیشنهاد پژوهشگران می‌توان درصورت لزوم از پیاده‌روی به‌عنوان راهی برای بهبود سلامت در درمان‌ها استفاده کرد. تام یتس، حرکت‌شناس از دانشگاه لستر انگلستان می‌گوید:

درحالی‌که پیش از این هم نشان داده بودیم که سرعت راه رفتن یک عامل پیش‌بینی‌کننده‌ی بسیار قوی از وضعیت سلامت کلی فرد است، اما [در آن هنگام] نتوانستیم تأیید کنیم که ایجاد عادت برای پیاده‌روی سریع باعث بهبود سطح سلامتی افراد می‌شود. ما در این مطالعه، از اطلاعات موجود در مشخصات ژنتیکی افراد استفاده کردیم تا نشان دهیم که سرعت بیشتر در راه رفتن، احتمالاً منجر به بروز سن بیولوژیکی جوان‌تری می‌شود؛ پدیده‌ای که ازطریق تلومرها سنجیده می‌شود.

محققان از پایگاه داده‌ی بیوبانک بریتانیا استفاده کرده و پرونده‌های سلامت مربوط به ۴۰۵۹۸۱ فرد میانسال را به دست آوردند. تجزیه‌وتحلیل ژنتیکی صورت‌گرفته از سوی آن‌ها، وجود یک ارتباط علت و معلولی را میان راه رفتن سریع افراد و و طول تلومر لکوسیت در آن‌ها (مستقل از هر فعالیت بدنی دیگر) نشان داد.

از سویی سرعت راه رفتن در افراد به خودی خود تحت تأثیر عوامل زیادی است؛ از ظرفیت ریه و کنترل حرکتی گرفته تا سلامت روان و سطوح انگیزه. این همان چیزی است که پزشکان می‌توانند به‌عنوان شاخصی از سلامت کلی به آن نگاه کنند. به‌باور پدی دمپسی، دانشمند فعال در تحقیقات پزشکی دانشگاه لستر و نویسنده‌ی اصلی این مطالعه:

پژوهش نشان می‌دهد که اقداماتی مانند سرعت پیاده‌روی آهسته‌تر، راهی ساده برای شناسایی افرادی است که درمعرض خطر بیشتر بیماری‌های مزمن یا پیری ناسالم هستند و شدت فعالیت آن‌ها ممکن است نقش مهمی در بهینه‌سازی مداخلات داشته باشد.به‌عنوان مثال، علاوه بر افزایش کلی مسافت پیاده‌روی، افراد می‌توانند برای افزایش تعداد گام‌های برداشته‌شده‌شان در یک زمان معین تلاش کنند؛ مثلاً با راه رفتن سریع‌تر تا ایستگاه اتوبوس. بااین‌حال، این مورد [پیرامون بحث شدت] نیاز به بررسی بیشتر دارد.

تلومرها کروموزوم‌های بدن انسان را پوشش می‌دهند و حاوی توالی‌های تکراری DNA غیرکدکننده‌ای هستند که از کروموزوم‌ها دربرابر آسیب‌های بیرونی محافظت می‌کند. این پدیده تا حدودی شبیه اتفاقی است که توسط کلاهک‌های انتهای بند کفش برای جلوگیری از باز شدن یا رشته‌رشته شدن بند کفش رخ می‌دهد.

پیش از این ارتباط پیاده‌روی سریع با افزایش طول عمر انسان تا ۲۰ سال مطرح شده بود و این امید به زندگی طولانی‌تر می‌تواند تنها با ۱۰ دقیقه پیاده‌روی در روز ایجاد شود. ما درحال‌حاضر، به یک ارتباط علت و معلولی بین این فعالیت بدنی خاص و طول تلومر نیز رسیده‌ایم. به‌گفته‌ی دمپسی:

تحقیقات قبلی در مورد ارتباط بین سرعت راه رفتن، فعالیت بدنی و طول تلومر به‌دلیل یافته‌های متناقض و فقدان داده‌هایی با کیفیت مناسب، دارای محدودیت بودند.

دستاوردهای این تحقیق در ژورنال Communications Biology منتشر شده است.