تزریق پروتئین ضدپیری، حافظه میمون‌ها را تقویت می‌کند

میمون‌های رزوس پیر پس از تزریق کلوتو (klotho) عملکرد بهتری در آزمون‌های حافظه نشان دادند. این یافته که به‌تازگی در مجله‌ی نیچر ایجینگ گزارش شده است، می‌تواند به درمان‌های جدیدی برای بیماری‌های نورودژنراتیو (تخریب‌کننده عصب) منجر شود.

به گزارش نیچر، دانشمندان برای اولین بار نشان دادند بازگرداندن سطح کلوتو (پروتئین طبیعی که همگام با پیری در بدن کاهش پیدا می‌کند) موجب بهبود شناخت در میمون‌های رزوس می‌شود.

پژوهش‌های گذشته روی موش‌ها نشان داده بود که تزریق کلوتو می‌تواند طول عمر حیوانات را افزایش دهد و انعطاف‌پذیری سیناپسی (ظرفیت کنترل ارتباطات بین نورون‌ها در محل اتصالاتی که سیناپس نامیده می‌شود) را افزایش دهد. مارک بوشه، متخصص مغز و اعصاب از گروه موسسه تحقیقاتی زوال عقل بریتانیا در کالج دانشگاهی لندن می‌گوید با توجه به شباهت‌های ژنتیکی و فیزیولوژیکی نزدیک بین نخستی‌سانان و انسان‌ها، این نتایج می‌تواند نشانگر کابردهای بالقوه‌ی پروتئین مورد مطالعه در درمان اختلالات شناختی انسان باشد.

در مطالعه جدید، توانایی‌های شناختی ماکاک‌های رزوس (Macaca mulatta) پیر قبل و بعد از تزریق کلوتو آزمایش شد. میانگین سن میمون‌های مورد مطالعه ۲۲ سال بود.

پژوهشگران برای آزمایش حافظه فضایی میمون‌ها از آزمایش رفتاری استفاده کردند: آن‌ها غذای خوشمزه‌ای را در جایی پنهان می‌کردند و میمون‌ها باید مکان آن را به خاطر می‌سپردند تا مدتی بعد غذا را پیدا کنند. دنا دوبال، از نویسندگان مطالعه، این آزمایش را با به خاطر آوردن مکان پارک ماشین در پارکینگ یا به خاطر آوردن مجموعه‌ای از اعداد که چند دقیقه قبل آن‌ها را شنیده‌اید، مقایسه می‌کند. انجام چنین کارهایی هنگام پیری سخت‌تر می‌شود.

عملکرد میمون‌ها در آزمایش‌ها پس از دریافت کلوتو به‌طور قابل‌توجهی افزایش پیدا کرد؛ قبل از تزریق آن‌ها درحدود ۴۵ درصد از موارد جای غذا را به درستی پیدا می‌کردند درحالی‌که این رقم پس از تزریق کلوتو به ۶۰ درصد رسید. بهبود به مدت حداقل دو هفته تداوم داشت. برخلاف مطالعات گذشته که روی موش‌ها انجام شده بود، دوزهای نسبتا پایین کلوتو موثر بود. به‌گفته‌ی بوشه، این امر نشان می‌دهد نحوه اثر کلوتو پیچیده‌تر از چیزی است که قبلا تصور می‌شد.

هنوز دقیقاً مشخص نیست که چگونه تزریق کلوتو موجب تقویت عملکرد شناختی می‌شود یا چرا اثر آن برای مدت طولانی می‌ماند.

پروتئین کلوتو قادر نیست از سد خونی‌مغزی عبور کند و به مغز برسد و کشف مکانیسم عمل آن برای پیدا کردن واسطه‌ها اهمیت دارد. اگرچه، دوبال می‌گوید، مطالعه امیدوارکننده است و اکنون دلیل محکمی برای انجام کارآزمایی‌های بالینی در انسان وجود دارد.

گوریل رولفسنگ گرونتود، متخصص مغز و اعصاب از دانشگاه علم و صنعت نروژ موافق است که برای یافتن پاسخ چنین سوالاتی به کار بیشتری نیاز است. گرونتود و گروهش در مطالعات خود دریافته‌اند که افراد مبتلا به آلزایمر که به‌طور طبیعی سطح کلوتو بالاتری دارند، نسبت‌به افراد دارای سطح پایین‌تر اختلالات شناختی کمتری را تجربه می‌کنند. بنابراین، ممکن است افزایش مصنوعی کلوتو اثرات مفیدی داشته باشد. گرونتود می‌گوید درک بهتر نحوه عمل این پروتئین برای محقق شدن کاربرد بالینی آن مهم خواهد بود.