انزوای اجتماعی و تنهایی سلامت جسمی انسان را تهدید می‌کند

پژوهش‌های متعدد نشان داده‌اند که انزوای اجتماعی و تنهایی با افزایش خطر مرگ زودرس در ارتباط هستند. مقیاس این ریسک با سایر عوامل خطر شناخته‌شده مثل سیگار کشیدن و چاقی قابل‌مقایسه است. امسال، جراح کل ایالات متحده، انزوای اجتماعی و تنهایی را به‌عنوان یک نگرانی مهم بهداشت عمومی اعلام کرد.

بااین‌حال دانشمندان همچنان در تلاش هستند تا از فرآیندهای فیزیکی مسئول ارتباط بین تنهایی و سلامت پرده بردارند. به گزارش وب‌سایت کانورسیشن، گروهی از پژوهشگرها نشان داده‌اند که انزوای اجتماعی و تنهایی با سطوح بالاتر التهاب همراه است. التهاب نیز به نوبه‌ی خود با بسیاری از مشکلات سلامتی ارتباط دارد.

پژوهشگرها استدلال کرده‌اند که میل به ارتباط اجتماعی یا به‌معنای دیگر بیزاری از قطع ارتباط اجتماعی بخشی از میراث تکاملی انسان است. شاید انسان مانند دیگر گونه‌ها دارای بدنی بزرگ، سریع یا قوی نباشد، اما به شدت اجتماعی است و شانس بقا و موفقیت تولیدمثل اجداد ما در گذشته به زندگی در اجتماع وابسته بود. قطع ارتباط با گروه اجتماعی می‌تواند تهدیدی برای امنیت ما باشد.

سیستم ایمنی بدن در سناریوی ارتباط اجتماعی نقش عمده‌ای را ایفا می‌کند. فردی تنها بدون برخورداری از حمایت گروهی اجتماعی بیشتر در معرض خطر آسیب قرار دارد و در چنین شرایطی سیستم ایمنی خود را برای مبارزه با عفونت آماده می‌کند. این واکنش التهابی شاید از شما در کوتاه‌مدت حفاظت کند، اما ماندن در این وضعیت استرس‌زا به مدت طولانی برای بدن مفید نیست و می‌تواند سلامت فیزیکی انسان را به‌مرورزمان به خطر بیندازد.

در پژوهشی که نوامبر ۲۰۲۳ در مجله‌ی مغز، رفتار و ایمنی (Brain,Behaviour and Immunity) منتشر شد، پژوهشگرها بر اساس شاخص‌‌های التهاب به بررسی رابطه‌ی انزوای اجتماعی و تنهایی پرداختند. انزوای اجتماعی و تنهایی دو چیز یکسان نیستند. اولی یک مقیاس عینی برای ارتباطات اجتماعی است، اما تنهایی بیشتر احساسی است که حتی ممکن است در صورت قرار گرفتن در جمعی از افراد مختلف هم آن را تجربه کنید. هر دو شرایط پیامدهایی را برای سلامت فیزیکی و روانی به دنبال دارند.

پژوهشگرها از داده‌های سه بررسی استفاده کردند که هر کدام از آن‌ها دارای داده‌هایی در رابطه با انزوای اجتماعی، تنهایی و التهاب بودند. دو پژوهش به ردیابی شرکت‌کنندگان از سنین کودکی تا بزرگسالی پرداختند. این نظارت نه‌تنها به پژوهشگرها اجازه داد نواقص روابط اجتماعی اولیه و تأثیر آن بر التهاب در سنین بالاتر را بررسی کنند، بلکه آن‌ها توانستند آثار یک نمونه و بازتاب آن در نمونه‌های دیگر را هم پیدا کنند.

براساس یافته‌ها، انزوای اجتماعی در کودکی دارای همبستگی با سه شاخص التهابی فوق در بزرگسالی در سنین ۱۸ و ۴۵ سالگی است. پژوهشگرها با کنترل عواملی مثل سیگار کشیدن یا شاخص توده‌ی بدنی، دریافتند که انزوای اجتماعی همچنان دارای رابطه‌ی مستقیم با افزایش suPAR است.

یافته‌ها در بررسی‌های بلندمدت هم تکرار شدند. پژوهشگران همچنین دریافتند که تنها زندگی کردن با افزایش التهاب (به ویژه suPAR) در میان بیماران یک نمونه‌ی بالینی همراه است.

تنهایی نیز با التهاب مرتبط است، گرچه الگوی آن ثبات زیادی ندارد. همبستگی بین تنهایی و افزایش suPAR در میان‌سالی دیده می‌شود؛ اما در اوایل بزرگسالی یعنی سن ۱۸ سالگی، تنهایی با کاهش CRP در ارتباط است. یافته‌ی دوم کمی متناقض است، اما نشان می‌دهد ۱۸ ساله‌های تنها، کمتر با عوامل بیماری‌زا روبه‌رو می‌شوند.

یافته‌ها تأکید می‌کنند که انزوای اجتماعی در کودکی می‌تواند مشکلات سلامتی در دهه‌های بعد را تحت‌الشعاع قرار دهد. اغلب اوقات انزوای اجتماعی را در بزرگسالان مسن‌تر می‌بینیم اما پژوهش‌ها نشان می‌دهند این مشکل در تمامی سنین وجود دارد.

مطالعه‌ی درهم‌آمیختگی دنیای اجتماعی ما با دنیای بیولوژیکی‌مان می‌تواند کمک کند تا شبکه‌ی پیچیده‌ی عواملی را که بر سلامت طولانی‌مدت اثر می‌گذارند، شناسایی کنیم. مجموعه تحقیقات اشاره شده نشان می‌دهند که تلاش برای در امان نگه‌داشتن جوانان از پیامدهای منفی تنهایی و انزوا تا چه حد اهمیت دارد.

برای حل مشکل در ابتدا باید معنی «ارتباط اجتماعی» را تعریف کنیم. آن هم در دنیایی که به نظر می‌رسد تمام افراد از طریق رسانه‌های دیجیتال با یکدیگر در ارتباط هستند. فناوری مدرن دارای پتانسیل‌های خوب و بد در زمینه‌ی سلامت اجتماعی است و باید به‌صورت دقیق درباره‌ی نقش آن در برطرف کردن انزوای اجتماعی و تنهایی فکر کنیم.