چرا افراد مبتلا به خودبیمارانگاری زودتر می‌میرند؟

افراد مبتلا به هیپوکندریا یا خودبیمارانگاری که به شدت نگران سلامتی خود هستند، زودتر از دیگران می‌میرند.

استفن هیوز، مدرس ارشد پزشکی در دانشگاه آنگلیا راسکین انگلستان در وب‌سایت کانورسیشن می‌نویسد، با توجه به اینکه اصطلاح هیپوکندریا حالت توهین‌آمیز پیدا کرده است، امروزه متخصصان پزشکی بیشتر از اصطلاح بیماری‌هراسی یا اختلال اضطراب بیماری (IAD) استفاده می‌کنند.

ویژگی اختلال اضطراب بیماری، نگرانی بیش‌ازحد درباره سلامتی و اغلب داشتن این باور بی‌اساس است که بیماری جدی در کار است. این اختلال ممکن است با مراجعه مکرر به پزشک همراه باشد یا ممکن است شامل اجتناب از مراجعه به پزشک از ترس این موضوع باشد که ممکن است بیماری واقعی و کشنده‌ای تشخیص داده شود.

اختلال اضطراب بیماری می‌تواند کاملا ناتوان‌کننده باشد. فرد مبتلا به این وضعیت زمان زیادی را صرف نگرانی و مراجعه به کلینیک‌ها و بیمارستان‌ها می‌کند.

پژوهشگران سوئدی حدود ۴۲۰۰۰ نفر (که هزار نفر از آن‌ها دچار اختلال اضطراب بیماری بودند) را طی دو دهه پیگیری کردند. طی این مدت، خطر مرگ افراد مبتلا به اختلال مذکور بالاتر بود (افراد مبتلا به اختلال اضطراب بیماری به‌طور متوسط پنج سال زودتر از دیگران از دنیا می‌رفتند). علاوه‌بر‌این، خطر مرگ ناشی از دلایل طبیعی و غیرطبیعی نیز در این افراد بیشتر بود.

در افراد مبتلا به اختلال اضطراب بیماری که درنتیجه‌ی علت‌های طبیعی جان خود را از دست می‌دادند، مرگ‌ومیر ناشی از دلایل قلبی عروقی و تنفسی و علت‌های ناشناخته در آن‌ها بیشتر بود. نرخ مرگ‌ومیر ناشی از سرطان در این افراد بیشتر نبود.

علت اصلی مرگ غیرطبیعی در گروه مبتلایان به اختلال اضطراب بیماری ناشی از خودکشی بود و میزان خودکشی در آن‌ها چهار برابر بیشتر از گروه غیرمبتلا بود.

اختلال اضطراب بیماری ارتباط محکمی با اختلالات روانپزشکی دارد. ازآنجا که بیماری روانی خطر ابتلا به خودکشی را افزایش می‌دهد، این یافته منطقی به‌نظر می‌رسد. اگر این واقعیت را نیز درنظر بگیریم که افراد مبتلا به اختلال اضطراب بیماری ممکن است احساس کنند نگرش دیگران نسبت به آن‌ها منفی است و طرد شده‌اند، ممکن است درنهایت دچار اضطراب و افسردگی شوند. اضطراب و افسردگی می‌تواند در مواردی خودکشی را در پی داشته باشد.

مصرف الکل، سیگار و مواد مخدر در افراد مضطرب و مبتلایان به اختلالات روانپزشکی بیشتر است. چنین عواملی می‌توانند طول عمر را کاهش دهند و ممکن است در افزایش مرگ‌ومیر ناشی از اختلال اضطراب بیماری نقش داشته باشند.

اختلال اضطراب بیماری در افرادی که یکی از اعضای خانواده آن‌ها دچار بیماری جدی بوده است، شایع‌تر است. از آن‌جا که بسیاری از بیماری‌های جدی دارای مولفه ژنتیکی هستند، ممکن است دلایل قابل قبولی برای این افزایش مرگ‌ومیر وجود داشته باشد: ژن‌های معیوب که طول عمر را کاهش می‌دهند.

درست است که پزشکان مشغله‌های فراوانی دارند و بیماران زیادی به آن‌ها مراجعه می‌کنند، اما باید وضعیت بیمارانی را که به‌نظر می‌رسد مشکل خاصی ندارند، زیر نظر بگیرند، چرا که ممکن است نگرانی‌های برخی از افراد علت واقعی داشته باشد. شاید بتوان این نکته را با مورد مارسل پروست، رمان‌نویس فرانسوی توضیح داد.

پروست اغلب توسط بیوگرافی‌نویسان به‌عنوان فرد مبتلا به هیپوکندریا توصیف می‌شود. وی در سال ۱۹۲۲ در سن ۵۲ سالگی از دنیا رفت. در آن زمان، امید به زندگی فرانسوی‌ها ۶۳ سال بود.

پروست در طول زندگی خود از علائم گوارشی متعددی ازجمله احساس پر بودن، نفخ و استفراغ شکایت داشت، با‌این‌حال پزشکان او مشکل خاصی را پیدا نمی‌کردند. درواقع، توصیف علائم او با گاستروپارزی سازگار است.

گاستروپارزی وضعیتی است که در آن تحرک معده کاهش پیدا می‌کند، معده کندتر از حالت طبیعی تخلیه می‌شود و این امر موجب پر شدن بیش از اندازه آن می‌شود. این وضعیت می‌تواند به استفراغ منجر شود و خطر استنشاق استفراغ به ذات‌الریه استنشاقی منجر می‌شود. پروست نیز به دلیل عوارض ذات‌الریه جان باخت.