کدام دردناک‌تر است: زایمان یا ضربه به بیضه‌ها؟

در نبرد بین دو جنس، مبارزه‌ای وجود دارد که به‌نظر می‌رسد هرگز به پایان نمی‌رسد: چه کسی درد بیشتری تحمل می‌کند؟ زایمان تقریبا استاندارد طلایی درد در گفتگوهای روزمره است، اما اگر از کسی که بیضه دارد، بپرسید، به شما خواهد گفت که ضربه به بیضه‌ها درد بیشتری باید داشته باشد و حتی فکر کردن به آن هم موجب می‌شود احساس درد کنید. بنابراین، کدام مجموعه از اندام های تناسلی بیشترین درد را ایجاد می‌‌کنند؟ رحم، بیضه‌ها یا گزینه سوم مخفی؟

ممکن است برای شما اتفاق نیفتاده باشد، اما احتمالا دیده یا حداقل شنیده‌اید که ضربه خوردن به بیضه‌ها درد بسیار بدی دارد. این اتفاق می‌تواند موجب شود احساس بیماری و حتی استفراغ کنید و اگر خیلی محکم باشد، می‌تواند شما را راهی بیمارستان کند.

براثر ضربه خوردن به بیضه‌ها، نه تنها ناحیه‌ی بیضه‌ها درد می‌گیرد، بلکه درد احتمالا در منطقه‌ی شکم نیز احساس می‌شود. به نوشته‌ی آی‌اف‌ال ساینس، علت آن است که بیضه‌ها ابتدا در شکم رشد می‌کنند و مدت کوتاهی پیش یا پس از تولد به کیسه بیضه‌ها منتقل می‌شوند و همراه آن‌ها دسته‌ای از اعصاب و بافت‌ها نیز می‌روند.

اما چرا باید چنین ناحیه کوچکی دلیل این‌همه درد باشد؟ گویی بیضه‌ها طوری طراحی شده‌اند که بیشترین درد را به صاحبان خود تحمیل کنند. آن‌ها بخشی از اندام تناسلی شما هستند. به عبارت دیگر از آن‌ها برای رابطه جنسی و تولیدمثل استفاده می‌شود و به همین دلیل پایانه‌های عصبی فراوانی را در این ناحیه وجود دارد.

در مقاله‌ای که سال ۲۰۰۹ در مجله‌ی Evolutionary Psychology منتشر شد، آمده بود: تقریبا غیرقابل تصور است که بپرسیم چرا تخمدان‌ها در جریان رشد رویانی پایین نمی‌آیند و خارج از حفره بدن ماده در کیسه نازک و بدون محافظی ظاهر نمی‌شوند. به دلیل آسیب‌پذیری دربرابر ضربه و تغییرات دمایی، تخمدان‌های محافظت‌نشده که در خارج از حفره بدن قرار داشته باشند، ازنظر تولیدمثلی نامطلوب هستند. همان استدلال به اندازه برابری درمورد بیضه‌ها نیز صدق می‌کند. با‌این‌حال، به دلایل مختلف، (عمدتا نیاز اسپرم برای خنک نگه داشته شدن) بیضه‌ها اصرار دارند بیرون بدن باشند.

البته لازم نیست حتما این‌طور باشد، برای مثال، بیضه‌های فیل‌ها درون بدنشان و در کنار کلیه‌هایشان قرار دارد. اما در انسان‌ها این طور نیست و راه رفتن روی دو پا موجب شد آن‌ها بیش از پیش درمعرض خطر قرار گیرند. بنابراین، در مجموع ما عضوی را داریم که به‌طور طبیعی حساس است، در کیسه نازکی در خارج از بدن قرار دارد و ساختار محکمی از آن محافظت نمی‌کند. تکامل در این‌جا واقعا علیه مردان کار کرده است، نه؟

احمقانه به‌نظر می‌رسد که بخواهیم توضیح دهیم چرا زایمان ممکن است درد داشته باشد. زایمان فرایندی است که برای بیرون راندن یک انسان از بدن انسان دیگر از طریق مجرایی طراحی شده است که عرص خط پایه آن فقط کمی بیش از سه سانتی‌متر است و ازنظر تاریخی از هر ۲۵ مادر گذشته ما، یک نفر را کشته است.

موضوع عجیب این است که همه گونه‌ها اینقدر متحمل رنج نمی‌شوند. اولین زایمان انسان‌ها به‌طور متوسط ۹ ساعت (بیش از یک روز کاری و چیزی حدود ۳۰ برابر زمان زایمان اسب) طول می‌کشد. حتی درمقایسه‌با نزدیک‌ترین خویشاوندان ما در سلسله حیوانات یعنی میمون‌های بدون دم بزرگ، زایمان‌های انسان بسیار دردناک‌تر و پیچیده‌تر است.

انسان‌ها تنها حیواناتی هستند که برای زایمان به کمک نیاز دارند و با وجود تمام فناوری‌های پیشرفته و بهداشت مدرن ما همچنان نرخ مرگ‌ومیر مادران و نوزادان در زمان زایمان بیشتر از عموزادگان وحشی ما است.

دانشمندان فرضیه‌ای معروف به معضل زایمان را مطرح کرده‌اند: بده بستان تکاملی میان توانایی راه رفتن و خوب دویدن و باهوش بودن. البته این فرضیه به طور کامل پذیرفته نشده است. لگن انسان می‌تواند بدون اینکه توانایی راه رفتن ما را مختل کند، بسیار بیشتر باز شود، اما این کار را انجام نمی‌دهد و تکامل تنبل است: ازنظر تکامل، همین وضعیت به اندازه کافی خوب است وگرنه جمعیت انسان‌ها زیاد نمی‌شد و هشت میلیارد نفر روی زمین زندگی نمی‌کردند.

نتیجه؟ ساعت‌ها و ساعت‌ها زایمان دردناک که طی آن عضلات شما به طور غیرقابل کنترلی منقبض می‌شوند، دهانه رحم و واژن شما به شدت کشیده می‌شوند، استخوان‌های شما به معنای واقعی کلمه جا‌به‌جا می‌شوند تا جایی برای حرکت کودک باز شود و حتی این احتمال وجود دارد که دیواره میان واژن و مقعد پاره شود.

انقباضات زایمان گرفتگی عضلانی بزرگی است که طی آن کل رحم منقبض می‌شود و ممکن است این ناراحتی را در هرجایی که عضله درحال انقباض است، احساس کنید. برخی افراد انقباضاتی دارند که موجب می‌شود درد آن‌ها دو برابر شود. ممکن است احساس گرفتگی و همچنین کمردرد وجود داشته باشد.

جنبه روانشناختی درد را نیز نباید نادیده گرفت. مطمئنا ضربه خوردن به بیضه‌ها بد است، اما نه چند ساعت یا چند روز طول می‌کشد و نه به مرور زمان بدتر می‌شود. این درحالی است که زایمان حتی از ماه‌ها قبل برای فرد آزاردهنده است: حدود دو سوم از زنان آمریکایی ترس بیمار گونه‌ای از زایمان به نام ترس از بارداری و زایمان (توکوفوبیا) را تجربه می‌کنند و از هر ۱۰۰ هزار نفر، حدود ۳۳ نفر از آن‌ها براثر این امر از دنیا خواهند رفت.

حتی پس از زایمان، درد به پایان نمی‌رسد. اگر آن کوسن‌های دونات‌شکل را دیده‌اید و با خود فکر کرده‌اید چه کسی از آن‌ها استفاده می‌کند؟ پاسخ این است که در بسیاری از موارد کسانی که به تازگی زایمان کرده‌اند. حتی اگر واژن پاره نشده باشد و در این نقطه بسیار حساس بدن به بخیه نیاز نباشد، با هم درحال بهبودی از تجربه‌ای وحشتناک است و باید انتظار درد را داشت. درهمین‌حال، آن انقباضات هنوز ادامه دارند و علت آن جلوگیری از مرگ براثر خونریزی شدید و بازگرداندن رحم به حجم عادی است که تا مرحله زایمان ۵۰۰ برابر بزرگ‌تر می‌شود.

درد پدیده‌ای ذهنی است و آنچه برای یک فرد می‌تواند شکنجه باشد، برای دیگری ممکن است حکم غلغلک را داشته باشد. صاحبان بیضه ممکن است به مادران چهار فرزند اشاره کنند و به این نتیجه برسند که زایمان آنقدر درد ندارد که آ‌ن‌ها راضی شده‌اند، چند بار این کار را انجام دهند.

خوشبختانه پاسخی بدون دردسر وجود دارد که مطمئنا همه را ناامید می‌کند: نتیجه مساوی است. و حداقل خدا را شکر می‌کنیم، سنگ کلیه نیست.