سحرخیزی خطر ابتلا به اختلال بی‌اشتهایی را افزایش می‌دهد
مطالعه‌ی جدید نشان می‌دهد که بین سحرخیزی و اختلال بی‌اشتهایی ارتباط وجود دارد. این یافته، شواهد پیشین در مورد ارتباط بین الگوهای خواب آشفته و اختلالات تغذیه را تقویت می‌کند. به‌نقل از فوربز، تحقیقات انجام‌شده توسط بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH) نشان می‌دهد که داشتن تیپ زمانی صبحگاهی (زود بیدارشدن و زود خوابیدن) خطر ابتلا به اختلال بی‌اشتهایی عصبی را افزایش می‌دهد.
براساس مطالعه‌ی منتشر‌شده در JAMA Network Open، محققان با اندازه‌گیری تغییرات ژنی دریافتند که ارتباط بین سحرخیزی و ابتلا به بی‌اشتهایی عصبی به ارتباط دوطرفه بین ژن‌های بی‌اشتهایی و سحرخیزی مربوط می‌شود. این مطالعه همچنین نشان داد که بی‌خوابی شانس ابتلا به بی‌اشتهایی را افزایش می‌دهد. بااین‌حال، خطر یا ارتباط معکوسی بین بی‌اشتهایی و مدت‌زمان خواب و چرت‌زدن یا خواب در روز وجود ندارد.
تحقیقات قبلی از یافته‌های جدید پشتیبانی می‌کنند. ازجمله یافته‌های تحقیقات پیشین می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- افراد مبتلا به بی‌اشتهایی، به احتمال زیاد به‌جای حذف شام، وعده‌های صبحانه و ناهار را حذف می‌کنند.
- افراد مبتلا به بی‌اشتهایی، اغلب بی‌خوابی صبح زود را تجربه می‌کنند.
- نوردرمانی صبحگاهی (درمانی برای مدیریت خواب) در بیماران مبتلا به بی‌اشتهایی تاثیر کمتری نسبت به بیماران مبتلا به اختلال بی‌اشتهایی عصرگاهی دارد.
مطالعه‌ی جداگانه‌ای نشان داد که شرکت‌کنندگان مبتلا به بی‌اشتهایی در مقایسه با سایر افراد، شب‌های بیشتری را بی‌خواب بودند (شش شب از هفت شب) و نسب به گروه کنترل، زمان بیشتری را در بیداری سپری کردند. به‌گفته‌ی بنیاد ملی خواب آمریکا، سوءتغذیه‌ی ناشی از بی‌اشتهایی ممکن است به اختلال در عملکرد مغز مانند تولید هورمون‌ها و مواد شیمیایی مرتبط با خواب‌وبیداری منجر شود.
هانا ویلکاکس، نویسنده‌ی اصلی مطالعه و محقق از بیمارستان عمومی ماساچوست در بیانیه‌ای گفت: «پیامدهای بالینی یافته‌های جدید ما درحال‌حاضر نامشخص است؛ بااین‌حال نتایج ما می‌توانند هدایت‌کننده‌ی تحقیقات آتی درمورد درمان‌های مبتنی‌بر چرخه‌ی شبانه‌روزی برای پیشگیری و درمان بی‌اشتهایی عصبی باشد.» به‌گفته‌ی مرکز مطالعات پزشکی جان هاپکینز، سالانه درحدود ۳۰ میلیون نفر در ایالات متحده از اختلال بی‌اشتهایی رنج می‌برند.
پوکی استخوان یکی از علائم اختلال بی‌اشتهایی است
بی‌اشتهایی نوعی اختلال خوردن است که معمولا با وزن کم بدن، ترس شدید از افزایش وزن، آشفتگی تن‌انگاره و محدودیت غذایی همراه می‌شود. افراد مبتلا به بی‌اشتهایی ممکن است به‌شدت ورزش کنند، به استفاده‌ی بی‌رویه از ملین‌ها روی بیاورند یا برای جلوگیری از افزایش وزن، خود را مجبور به استفراغ کنند. سایر علائم بی‌اشتهایی عبارت هستند از: افسردگی، خشکی دهان، پوست زرد یا لکه‌دار، ضعف حافظه، گیجی، پوکی استخوان، حساسیت شدید به سرما و ازدست‌دادن عضلات و چربی بدن.
به‌گفته‌ی موسسه‌ی ملی سلامت روان، اگرچه بی‌اشتهایی ممکن است هرکسی را تحت‌تاثیر قرار دهد، زنان بیشتر از مردان درمعرض این بیماری قرار دارند. براساس گزارش انجمن ملی اختلالات خوردن استرالیا، مردان ۲۰ درصد از بیماران مبتلا به بی‌اشتهایی را تشکیل می‌دهند. در این گزارش آمده است که زنان جوان بیشتر از دیگران درمعرض ابتلا به بی‌اشتهایی قرار دارد.
طبق گزارش انجمن ملی اختلالات خوردن استرالیا، ۹۵ درصد از افراد مبتلا به اختلالات بی‌اشتهایی بین ۱۲ تا ۲۵ سال سن دارند و از هر ۱۰۰ دختر ۱۰ تا ۲۰ ساله، یک نفر به بی‌اشتهایی مبتلا است. شایان ذکر است که بی‌اشتهایی بیشتر از سایر اختلالات خوردن منجر به مرگ می‌شود و افراد مبتلا به بی‌اشتهایی نسبت به دیگران بیشتر احتمال دارد که دست به خودکشی بزنند.
هرچند سایر اختلالات بی‌اشتهایی با وقفه در ریتم شبانه‌روزی (ساعت درونی بدن که بر خواب تاثیر می‌گذارد) ارتباط دارند، معمولا مبتنی بر اوقات شب هستند. براساس مطالعه‌ای که درAlpha Psychiatry منتشر شد، پرخوری، پرخوری عصبی و شب‌خوری در افراد شب‌زنده‌دار بیشتر از افراد سحرخیز است. دلیل تاثیر اختلالات خواب روی الگوهای خواب ممکن است به مصرف مواد مغذی و الگوهای دریافت غذا مربوط باشد.