متولدان قرن ۲۱ احتمالاً هرگز به صد سالگی نخواهند رسید

آیا فکر می‌کنید می‌توانید تا صد سالگی عمر کنید؟ پاسخ این پرسش احتمالاً برای افراد عادی منفی است. با وجود پیشرفت‌های بسیار در مراقبت‌های سلامتی و شرایط زندگی، روند رشد امید به زندگی مردم در کشورهای ثروتمند رو به کاهش است. این موضوع نشان می‌دهد که طول عمر انسان ممکن است دارای محدودیت زیستی باشد؛ هرچند برخی پژوهشگران پیشرفت بیشتر در این زمینه را امکان‌پذیر می‌دانند.

کاهش کنونی در تضاد بارز با قرن بیستم است. در آن زمان، میانگین امید به زندگی در بدو تولد در مناطق ثروتمند، در هر دهه به‌طور میانگین سه سال افزایش داشت. پژوهشگران آن دوره را «افزایش رادیکال طول عمر» می‌نامند. افرادی که در اواسط دهه ۱۸۰۰ به دنیا می‌آمدند، می‌توانستند انتظار داشته باشند که بین ۲۰ تا ۵۰ سال عمر کنند، اما این رقم تا دهه ۱۹۹۰ به ۵۰ تا ۷۰ سال رسید.

با پیش‌بینی براساس چنین روندی، برخی در آن زمان گمان می‌کردند نوزادان متولد قرن ۲۱ به طور معمول بیش از ۱۰۰ سال عمر خواهند کرد. اما اکنون که به این نقطه رسیده‌ایم، به نظر می‌رسد پیش‌بینی بیش‌از‌حد خوش‌بینانه بوده است.

اما نرخ افزایش در بیشتر کشورها، طی دوره‌ی بین ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۹، در مقایسه با دو دهه‌ی قبلی دچار کاهش محسوسی شده است. به گفته‌ی اولشانسکی، ایالات متحده بدترین عملکرد را داشته که شاید به دلیل بحران مداوم اعتیاد به مواد مخدر باشد. در مقابل، هنگ‌کنگ به دلایل نامشخص، تنها مکانی بود که از سال ۲۰۱۰، افزایش نرخ امید به زندگی را شاهد بوده است. او می‌گوید احتمال دارد که دسترسی بهتر به خدمات سلامتی در منطقه نسبت به دیگر مکان‌ها، دلیل این امر باشد.

پژوهشگران بر اساس روندهای گذشته پیش‌بینی می‌کنند که میانگین امید به زندگی در بدو تولد، هرگز از ۸۴ سال برای مردان و ۹۰ سال برای زنان فراتر نخواهد رفت. آن‌ها همچنین محاسبه کرده‌اند که فقط تعداد کمی از نوزادان امروز به ۱۰۰ سالگی خواهند رسید.

به گفته اولشانسکی، دلیل کاهش اخیر ممکن است این باشد که بزرگ‌ترین پیشرفت‌ها در بهبود محیط‌زیست و مراقبت‌های سلامتی، در قرن ۱۹۰۰ رخ داده و انسان‌ها به محدودیت زیستی در فرایند پیری رسیده‌اند.

یان فیگ از کالج پزشکی آلبرت اینشتین در نیویورک، می‌گوید: «نوعی محدودیت زیستی وجود دارد که از پیرترشدن بیشتر ما جلوگیری می‌کند.»

اما گری مک‌کارتنی از دانشگاه گلاسگو در بریتانیا، معتقد است که کاهش رشد در طی دهه گذشته بیشتر ناشی از سیاست‌هایی است که در بسیاری از کشورهای بررسی‌شده اعمال شده و در نهایت کاهش خدمات اجتماعی، بهداشتی و همچنین، افزایش فقر را به‌دنبال داشته است. او می‌گوید اگر این عوامل وجود نداشت، ممکن بود افزایش روند امید به زندگی متوقف نشود، بنابراین با سیاست‌های درست، همچنان این امکان وجود دارد که امید به زندگی افزایش یابد.

مایکل رز از دانشگاه کالیفرنیا ایروین نیز معتقد است که هیچ محدودیتی برای طول عمر انسان وجود ندارد. او می‌گوید: «با سرمایه‌گذاری مناسب در پژوهش‌های ضدپیری، ممکن است در این قرن، حداقل در کشورهای ثروتمند، دوباره شاهد افزایش در رادیکال طول عمر باشیم.»

حتی با وجود کاهش اخیر، اولشانسکی می‌گوید نکته‌ی مثبت این است که امید به زندگی همچنان در حال افزایش است. او می‌افزاید: «ما باید خوشحال باشیم که می‌توانیم اینقدر عمر کنیم.»

یافته‌های مطالعه در مجله نیچر منتشر شده است.