شبکه‌های اجتماعی و رابطه آن‌ها با خودشیفتگی

آپلود تعداد زیادی تصویر سلفی، بروزرسانی‌های مداوم حالت و چک کردن دقیقه به دقیقه نوتیفیکیشن‌ها، این روزها جز جدایی‌ ناپذیر زندگی مدرن شده است. با زومیت همراه شوید تا نتایج یک مطالعه توسط محققان دانشگاه جورجیا را در خصوص رابطه‌ی خودشیفتگی کاربران و حالت شبکه‌ی اجتماعی آن‌ها را مرور کنیم.

شبکه‌های اجتماعی (social Networks)، بنگاه تبلیغات  

هر کاربری در ابتدای فعالیت در شبکه‌های اجتماعی قرار است تنها با دیگران ارتباط برقرار کند و خوش بگذراند. اما کم کم شبکه‌های اجتماعی به مکانی برای تبلیغ و ابراز وجود کاربران می‌شود؛ گرچه شاید برای همه صدق نکند. اما برخی با استفاده از شبکه‌های اجتماعی، خیلی راحت خودی نشان می‌دهند و بوسیله آن می توانند توجه دوست، فامیل و حتی غریبه‌ها را به­ خود جلب کنند.

چگونه استفاده کردن؛ مسئله این است

سوال این است چه‌هنگام استفاده از شبکه‌های اجتماعی تبدیل به مسئله می‌شود. تحقیق دانشگاه جورجیا چهار عامل در این رابطه را به صورت مستقیم به خودشیفتگی شدید ربط می‌دهد:

اگر کاربری پاسخ همه سوالات بالا را داشته باشد، سیگنال‌هایی از نوع شخصیت خود ارسال می‌کند که نشان از خود‌شیفتگی دارد؛ بدین معنا که در همه فعالیت‌های آنلاین بالا کاربران به‌دنبال راه‌هایی هستند تا خود را به‌صورت آنلاین تبلیغ کنند. کاربران هر‌چه بیشتر در این فعالیت‌ها شرکت کنند ضمیر ناخود آگاهشان به دنبال تبلیغ بیشتر خواهد بود. وقتی کاربری به صورت مداوم از خود تصویر منتشر می کند یا وضعیت خود را بروز‌رسانی می‌کند به دنبال بازخورد یا نوعی توجه است.

در صورتی که کاربر مداوم و روزانه با شبکه‌های مجازی درگیر شود، نشان از ایجاد یک رابطه‌ی منفی با این شبکه‌ها دارد.

شبکه‌های اجتماعی بد نیستند

این مهم است که بدانیم تحقیق فوق در مورد نوع خاصی از ویژگی شخصیتی به نام خودشیفتگی بیش از اندازه انجام شده است، باید به یاد داشت شبکه‌های مجازی کاربران را خودشیفته بار نمی‌آورند. مگر این‌که کاربری پیش زمینه خودشیفتگی را داشته باشد تا غرق در شبکه‌های اجتماعی شود و بین آن‌ها رابطه‌ای منفی به‌وجود آید. در نهایت خود شبکه‌های اجتماعی مشکل نیستند. اگر کاربر نشانه‌هایی از خودشیفتگی را داشته باشد شانس این‌که شخصیت خود را در شبکه‌های اجتماعی به نمایش بگذارد وجود دارد.

نظر شما چیست آیا افرادی را می شناسید که این‌گونه رفتار می کنند؟ آیا نشانه های دیگری برای شناخت و درمان چنین ویژگی وجود دارد؟