شبکه LTE چیست و چه کاربردی دارد؟

امروزه با اینکه اینترنت 5G در سراسر جهان حرف اول را می‌زند، بسیاری از ما درحال استفاده از فناوری‌های LTE و 4G LTE هستیم. دلیل آن هم مشخص است: 5G هنوز به‌طور گسترده فراگیر نشده و مناطق تحت پوشش بسیار کمی دارد؛ بنابراین درحال‌حاضر LTE یکی از پرسرعت‌ترین شبکه‌های تلفن‌ همراه محسوب می‌شود.

در مطلب با اصطلاحات و عبارت‌های فنی 5G آشنا شوید به‌طور کامل درمورد فناوری نسل جدید 5G صحبت کردیم؛ حال می‌خواهیم ببینیم LTE چیست و چه تفاوتی با نسل چهارم اینترنت دارد؟ آیا به‌گفته‌ی برخی از افراد، LTE همان 4G است؟ اجازه بدهید ابتدا به تاریخچه‌ی LTE نگاهی داشته باشیم و سپس به تمامی سؤال‌های مطرح درمورد فناوری LTE پاسخ دهیم.

زمانی‌ که 4G به گوشی‌های هوشمند راه پیدا کرد، باید استانداردی تعیین می‌شد که سرعت دقیق نسل چهارم شبکه‌های تلفن‌ همراه را تعریف کند؛ بدین‌ترتیب، شرکت‌ها دیگر نمی‌توانستند شبکه‌ای با سرعت بالاتر از 3G ایجاد کنند و آن را به‌عنوان 4G به کاربران ارائه دهند. به‌طورکلی هر نسلی از اینترنت استانداردهای خاص خودش را دارد و 4G نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ درنتیجه، هیئت تنظیم‌کننده‌ی شبکه‌های سلولی، ITU-R (ارتباطات رادیویی اتحادیه بین‌المللی مخابرات) قوانینی را درمورد سرعت اتصال 4G وضع کرد: وقتی شخص در حال حرکت است، سرعت دانلود باید به ۱۰۰ مگابیت‌برثانیه برسد و هنگامی که در مکانی ثابت قرار دارد، سرعت دانلود باید یک گیگابیت‌برثانیه باشد.

تعیین معیارهای نسل چهارم اینترنت برای برخی از شرکت‌های مخابراتی مشکلاتی را به‌همراه داشت؛ مشکل اینجا بود که آن‌ها نمی‌توانستند خواسته‌های ITU-R را برآورده کنند و به‌ سرعت تعیین‌شده برسند و بدیهی است که تا وقتی امکان ارائه‌ی سرعت واقعی 4G را نداشته باشند، نمی‌توانند شبکه خود را به‌طور قانونی تحت عنوان «4G» روانه‌ی گوشی‌های هوشمند کنند؛ ازاین‌رو، فناوری درحال توسعه‌ی 4G تحت عنوان LTE یا تکامل بلندمدت قرار گرفت تا نشان دهد که این فناوری هنوز درحال توسعه است. اگرچه LTE در مقایسه‌ با 3G سرعت به مراتب بالاتر و بهتری داشت، درنهایت به حداقل سرعت لازم برای رسیدن به 4G دست پیدا نکرد.

دلیل اینکه LTE موفق شد عنوان 4G را به‌دست آورد، این بود که ارتباطات رادیویی اتحادیه بین‌المللی مخابرات، استانداردهای تعیین‌شده را تا حدی کاهش داد. ITU-R با اشاره به تلاش‌های طولانی‌مدت شرکت‌ها برای دستیابی به شبکه‌ی 4G، اعلام کرد که اگر شرکت‌های مخابراتی بتوانند ثابت کنند که سرعت آن‌ها به‌طور قابل‌توجهی بالاتر از 3G است، شبکه‌ی سلولی آن‌ها می‌تواند به‌عنوان 4G شناخته شود؛ بنابراین، LTE این کار را انجام داد و 4G LTE روانه‌ی بازار شد.

اما داستان LTE به اینجا ختم نشد و پس از مدتی با فناوری جدیدتری موسوم‌ به LTE-A یا LTE پلاس تلاش کرد به سرعت 4G برسد و تا حدودی هم موفق شد. LTE-Advanced درواقع نسل جدیدتر و پیشرفته‌تر فناوری LTE محسوب می‌شود. این فناوری در ایران بیشتر با نام‌های 4.5G یا 4G پلاس شناخته می‌شود و در بسیاری از مناطق در دسترس قرار دارد. اگر تمایل دارید در این زمینه آگاهی بیشتری داشته باشید، در مقاله‌ی +4G یا 4.5G چیست - هرآنچه باید از این فناوری بدانید همه‌چیز به‌صورت کامل بیان شده است.

LTE که با 4G LTE نیز از آن یاد می‌شود، از منظر لغوی مخفف‌شده‌ی عبارت Long Term Evolution به معنای تکامل طولانی‌مدت است که برای نوع خاصی از اینترنت 4G استفاده می‌شود و تجربه‌ای سریع‌تر از اینترنت موبایل را ارائه می‌دهد. 4G LTE این امکان را می‌دهد که فایل‌ها را با سرعتی ۱۰ برابر سریع‌تر از نسل سوم اینترنت یعنی 3G دانلود کنید و برای استفاده‌ از آن تنها به تلفن هوشمندی نیاز دارید که قابلیت پشتیبانی از این نوع اینترنت را داشته باشد.

ال‌تی‌ای شکاف بین استانداردهای دست نیافتنی ITU-R و واقعیت را پر کرد و در مقایسه‌ با 3G پیشرفتی بزرگ به‌حساب می‌آید. LTE بااینکه نتوانست به معیارهای لازم برای رسیدن به شبکه‌ی 4G دست یابد، تجربه‌ی بسیار بهتری را برای کاربران به ارمغان آورد و به شبکه‌های تلفن‌همراه کمک کرد تا سرعت 4G را بدون داشتن استانداردهای لازم تبلیغ کنند.

همانطور که اشاره کردیم، برخی از افراد LTE را با عنوان 4G LTE می‌شناسند که موجب می‌شود کاربران فکر کنند درحال استفاده‌ از 4G هستند؛ درحالی‌که چنین نیست و در حقیقت، این دو با یکدیگر تفاوت دارند. اگرچه LTE تاحدی باعث سردرگمی شده است و این سردرگمی همچنان ادامه دارد، این موضوع را نمی‌توان نادیده گرفت که LTE ارتقای قابل‌توجهی نسبت‌ به فناوری 3G بود.

4G نامش را از نسل‌های پیش از خود به ارث برده است. Generation که به‌ اختصار G نوشته می‌شود، به‌معنی نسل است و 4G نسل چهارم شبکه‌های تلفن‌همراه به‌شمار می‌رود. این فناوری تا قبل از اینکه نسل پنجم اینترنت بر سر زبان‌ها بیفتد، جدیدترین و سریع‌ترین شبکه‌ی تلفن‌همراه به‌شمار می‌رفت. همانطور که اشاره شد، سرعت شبکه باید به ۱۰۰ مگابیت‌برثانیه برسد تا بتواند عنوان 4G را کسب کند و هر سرعتی که پایین‌تر از این استانداردها و البته بالاتر از سرعت 3G باشد، 4G LTE محسوب می‌شود.

اگر از اینترنت 4G استفاده می‌کنید، کافی است تست سرعت بگیرید تا متوجه شوید که سرعت دریافتی ما در مقایسه با سرعت گفته‌شده، بسیار پایین است و تا رسیدن به سرعت واقعی 4G فاصله‌ی زیادی داریم. براساس گزارش OpenSignal که میانگین سرعت دانلود را برای هر کشور نشان می‌دهد، می‌توان پی برد که درحال‌حاضر، کره‌ی جنوبی با سرعت دانلود ۵۰ مگابیت‌برثانیه در صدر جدول قرار گرفته است؛ بااین‌حال هنوز هم تا ۱۰۰ مگابیت‌برثانیه فاصله‌ی زیادی دارد. کشورهای دیگر تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند؛ برای مثال، ایالات متحده دارای میانگین سرعت دانلود ۲۱/۳ مگابیت‌برثانیه است و ۳۵ کشور دیگر خود را در محدوده‌ی سرعت ۱۰ تا ۲۰ مگابیت‌برثانیه می‌بینند.

به‌طورکلی، چیزی که 4G را از فناوری‌های قبلی متمایز کرد، تغییر از فناوری رادیویی طیف گسترده به انتقال چند حامل OFDMA بود. این امر سرعت آپلود و دانلود بسیار بالاتر و دسترسی به طیف وسیع‌تری از خدمات مانند بازی، ویدئو، رسانه‌های اجتماعی و… را امکان‌پذیر کرد.

اکثر کاربران تلفن‌ همراه حداقل یک‌بار به تفاوت 4G و LTE فکر کرده‌اند؛ بیایید یک‌بار برای همیشه جوابی مختصر و مفید برای این سؤال گیج‌کننده پیدا کنیم و ببینیم این دو چه تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند و چگونه می‌توانند بر تجربه‌ی کاربر تأثیر بگذارند. معمولاً اولین سؤالی که مطرح می‌شود این است که کدام‌یک از این دو فناوری سرعت بالاتری ارائه می‌دهند؟ در ادامه 4G و LTE را از نظر سرعت، پوشش و میزان تأخیر باهم مقایسه می‌کنیم.

اگر بخواهیم درمورد LTE صحبت کنیم، با توجه‌ به مواردی که به آن‌ها اشاره کردیم، طبیعتاً 4G به‌طور قابل‌توجهی سریع‌تر است و اصلاً به‌ همین دلیل بود که LTE متولد شد؛ اگرچه تابه‌حال کسی نتوانسته است از سرعت واقعی نسل چهارم اینترنت بهره‌مند شود. نکته‌ی قابل توجه این است که از زمانی‌ که حرف LTE-A به میان آمده، تمایزهای میان 4G و LTE کمرنگ‌تر شده‌اند؛ چراکه به‌نظر می‌رسد این فناوری می‌تواند سرعتی بسیار نزدیک به 4G واقعی را برای کاربران فراهم کند.

وقتی فناوری جدیدی عرضه می‌شود، بلافاصله در دسترس مردم قرار نمی‌گیرد؛ درست مانند فناوری 5G که اگرچه مدت زیادی از زمان انتشار آن می‌گذرد، هنوز به‌صورت گسترده فراگیر نشده است و با اینکه بسیاری از گوشی‌های هوشمند از آن پشتیبانی می‌کنند، در بسیاری از مناطق امکان اتصال به آن وجود ندارد. همین مسئله درمورد 4G نیز اتفاق افتاد و باعث شد کاربران نتوانند از آن استفاده کنند. درحالی‌که فناوری LTE از طریق اکثر گوشی‌های مدرن قابل دسترسی است و به‌محض روشن شدن سیمکارت، فعال می‌شود؛‌ حال احتمالاً متوجه شده‌اید که گوشی‌های هوشمندی که در دستان ما قرار دارند، درواقع به فناوری 4G LTE مجهز هستند و سرعتی که دریافت می‌کنیم سرعت واقعی 4G نیست.

فناوری 4G علاوه‌بر اینکه سرعت بهتر و بالاتری نسبت‌ به‌ LTE دارد، میزان تأخیر کمتری هم ارائه می‌دهد؛ به‌عنوان‌مثال، اگر نسل چهارم اینترنت، تأخیری ۵ میلی‌ثانیه‌ای داشته باشد، این میزان تأخیر در فناوری LTE به ۱۰ میلی‌ثانیه می‌رسد. این مسئله در حالت استفاده‌ی عادی ممکن است چندان مهم نباشد و زمانی به اهمیت آن پی خواهید برد که قصد انجام بازی‌های ویدئویی، تماشای فیلم یا تماس تصویری را داشته باشید.

به‌طور خلاصه، 4G در مقایسه‌ با LTE سرعت بسیار بالاتر، پایداری بیشتر و دسترسی به طیف وسیع‌تری از فعالیت‌های آنلاین را ارائه می‌دهد. در واقع LTE از نظر سرعت نقطه‌ای بین 3G و 4G قرار گرفته است؛ بنابراین عملکرد آن در مقایسه با نسل چهارم ضعیف‌تر است؛ بااین‌حال با فراگیرشدن LTE-A و افزایش کیفیت اتصال، تفاوت میان این دو اهمیت کمتری پیدا می‌کند.