پرواز در شب؛ همه چیز از دید خلبان‌ها

محتوای اصلی این مطلب متعلق به سایت کجارو بوده و در زومیت بازنشر شده است.

هر کسی که حتی فقط یک بار در عمر خود، شب‌ها به ستاره‌ها خیره شده باشد، می‌داند که هواپیماها در زمان پرواز از لامپ‌های روشن استفاده می‌کنند و در نتیجه، با تغییر ظاهر به شکل ستاره‌های چشمک‌زن، در کل ساعت‌های تاریکی برای چشمان مشتاق ستاره‌ها مزاحمت ایجاد می‌کنند.

اما لامپ‌های LED قدرتمندی که از ۱۱ هزار متر پایین‌تر از هواپیماها، یعنی از روی زمین به‌سمت آسمان نور می‌تابانند، با چراغ‌های جلوی هواپیماها فرق دارند و کارکرد آن‌ها نشان دادن مسیر پروازی هواپیماهای در حال حرکت به سمت شیکاگو در ساعت ۸:۳۰ دقیقه‌ی شب نیست. بلکه، آن‌ها بیشتر شبیه فانوسی هستند که خلبانان دیگر را متوجه هواپیماهای دیگر در حال پرواز می‌کنند. هواپیماها در زمانی‌که در ارتفاع قرار می‌گیرند، از چراغ‌های جلوی خود به‌معنای سنتی آن استفاده نمی‌کنند.

تیم ساندرز، خلبان و مربی پرواز، می‌گوید:

به دفعات بسیار، وقتی که شب‌ها از مسیرهای اقیانوسی می‌گذرم، هیچ‌چیز جز ساعت‌ها سیاهی ممتد، هیچ‌چیز دیگری آن طرف شیشه‌ها نمی‌بینم.همچنان که هنر و علم پرواز را به خلبانان می‌آموزیم، باید به سمت استفاده از ابزارهای پرواز، حسگرهای ناوبری و حسگرهای آب و هوایی (که عمدتا رادار هستند) نیز حرکت کنیم تا آن‌ها را جایگزین دید طبیعی در طول شب یا در صورت ابری بودن آسمان بکنیم.

چراغ‌های فوق، نه‌تنها به فرود هواپیما در شب کمک می‌کند، بلکه به دیده‌شدن هواپیما توسط افرادی که در آن نزدیکی هستند نیز کمک می‌کند. برخی از خلبانان، برای واضح‌تر شدن هواپیماهای خود، زمان نزدیک شدن به فرودگاه یا زمان استقرار تجهیزات فرود، چراغ فرود خود را روشن و خاموش می‌کنند تا حضور خود را به اطلاع برج کنترل ترافیک هوایی برسانند.

سایر چراغ‌های هواپیما عبارت هستند از لامپ‌های LED قرمز و سبز روی هر کدام از بال‌ها که جهت‌گیری هواپیماها در طول شب را به اطلاع خلبانان دیگر می‌رساند (چراغ سبز به‌معنی پرواز به سمت راست و چراغ قرمز به‌معنی پرواز به سمت چپ است)؛ همچنین، چراغ‌های ضد تصادف در سمت بالا و پایین بدنه‌ی هواپیما وجود دارد که با رنگ نارنجی مایل به قرمز در حال چرخیدن هستند؛ گویی چراغ‌ها در حال چشمک زدن هستند. این چراغ‌ها تا زمانی روشن هستند که موتور هواپیما مشغول به کار است.

اکسلی (Oxley)، شرکت متخصص در امر نورپردازی که کار خود را با تولید خازن برای نیروهای نظامی طی جنگ جهانی دوم آغاز کرد، در حال حاضر مشغول خدمات‌رسانی به مشتریان مختلف در صنعت حمل‌و‌نقل هوایی است و چراغ‌های موردنیاز برای هواپیماهای مدرن را در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد. یکی از محصولات این شرکت، چراغ فرود هواپیما است که شدت نوری برابر با ۶۰۰ هزار کاندلا (به عبارت دیگر، نوری که از آن‌ها ساطع می‌شود، ۶۰۰ هزار برابر نور یک شمع است) و قابلیت کار در دمای ۵۴- تا ۷۱ سانتی‌گراد را دارد.

مارک وانهوئناکر (Mark Vanhoenacker) در کتاب خود تحت عنوان «چگونه یک هواپیما را فرود بیاوریم؟» این‌گونه می‌نویسد:

بسیاری از ما فکر می‌کنیم فرودگاه‌ها، محلی بسیار روشن هستند و این موضوع هم درست است که محوطه‌ی اطراف ساختمان‌های ترمینال غالبا به‌شدت نورپردازی شده‌اند؛ اما مسیرهای تاکسی و باندهای فرودگاه به‌قدری ماهرانه نورپردازی شده‌اند که تشخیص یک فرودگاه کوچک در تاریکی شب، به‌ویژه در چشم‌انداز شهری، معمولا مستلزم پیدا کردن یک نقطه‌ی تاریک است. با نزدیک‌شدن به فرودگاه، [متوجه خواهید شد که] خوشبختانه، چراغ‌های مسیرها و باندهای فرودگاه از هم قابل تشخیص هستند.

با توجه به اینکه هواپیماها غالبا در ارتفاعی بالاتر از ابرها و در تقریبا در تاریکی مطلق عمل می‌کنند، شاید این‌گونه به نظر برسد که کابین خلبان دید زیادی ندارد؛ اما آن‌طور که ران واگنر، خلبان نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا، می‌گوید، مناظر زیادی از آن بالا دیده می‌شود.

او می‌گوید:

شب‌هایی که هوا صاف است و زمانی‌که به سمت محلی در شرق، حول‌وحوش اوکلاهما سیتی و تولسا، پرواز می‌کنم، چراغ‌های دالاس (۲۹۰ کیلومتر) و هیوستون (۶۷۵ کیلومتر) را از یک سمت و کنزاس سیتی (۴۸۳ کیلومتر) و سنت لوئیز (۷۴۰ کیلومتر) را در سمت دیگر و همه را با هم می‌بینم.

خلبان‌ها، به‌غیر از نورهایی که از شهرها و مناطق مسکونی به سمت آسمان تابیده می‌شوند، اولین کسانی هستند که پدیده‌های جوی، شامل ابرهای طوفانی و رعدوبرق‌ها و حتی شفق‌های قطبی، را تماشا می‌کنند.

واگنر می‌گوید:

شبی که من در کابین خلبان جت به‌شدت ترسیدم، زمانی بود که زبانه‌های آتش سنت المو روی شیشه‌های جلوی کابین می‌رقصیدند... با اینکه آدم باهوشی هستم و مدرک مهندسی هوا فضا دارم؛ اما آتش‌سوزی سنت المو همیشه من را می‌ترساند.چیزی در ناخودآگاه من است که همیشه از دیدن صاعقه در شب، شگفت‌زده می‌شود.

واگنر از موضوعات دیگری هم حرف می‌زند، از «نورهای سبز رنگ گذرا و معروف»، یعنی همان تصاویری سبزرنگی که روی صفحه‌ی رادار دیده می‌شود و زمانی به‌چشم می‌آیند که «آخرین اشعه‌ی خورشید» در افق شکننده گم می‌شود و به‌ندرت از زمین قابل مشاهده است. خلبانان گاهی‌وقت‌ها از کنار هواپیماهای دیگر هم عبور می‌کنند؛ طوری که تنها چند صد متر با هم فاصله دارند.

خلبانان طوری آموزش دیده‌اند که در صورتی که از دید کمی برخوردار هستند، اقدام به فرود ابزاری کنند. این شرایط غالبا به‌خاطر شرایط آب و هوایی رخ می‌دهد و خلبانان تنها با استفاده از اطلاعات و موقعیت مشاهده‌شده روی نمایشگرهای کابین خلبان اقدام به فرود هواپیما می‌کند. البته، فرودگاه نیز با فراهم‌کردن سیستم فرود ابزاری (ILS) به خلبان کمک می‌کند تا آن‌ها، با استفاده از پرتوی فرودی که از باند فرودگاه ساطع می‌شود، هواپیما را به سلامت روی زمین بنشانند.

برای مقایسه قیمت بلیط هواپیما، می‌توانید به بخش جست‌وجوی پرواز کجارو رفته و مناسب‌ترین بلیط هواپیما خود را با کمترین هزینه از فروشنده‌های معتبر بلیط تهیه کنید.