پژوهشگران حافظه‌ای توسعه داده‌اند که در دمای ۶۰۰ درجه سلسیوس هم کار می‌کند

حافظه‌های DDR معمولی در محدوده‌ی دمایی مشخصی (اغلب حدود ۱۰۰ درجه‌ی سانتی‌گراد یا کمتر) کار می‌کنند و خروج از این محدوده می‌تواند به از‌دست‌رفتن داده‌ها و افت عملکرد ناشی از گرمای بیش‌از‌حد منجر شود. اکنون پژوهشگران دانشگاه میشیگان حافظه‌ی جدیدی توسعه داده‌اند که عملکرد کاملاً متفاوتی با حافظه‌های DDR دارد. این حافظه می‌تواند در محدوده‌ی دمایی حداقل ۲۵۰ درجه‌ی سانتی‌گراد عمل و حتی در دماهای بالای ۶۰۰ درجه سانتی‌گراد نیز بدون‌ مشکل کار کند.

طراحی نوآورانه‌ی پژوهشگران دانشگاه میشیگان برای ذخیره‌ی داده‌ها از خواص مشابه باتری‌ها بهره می‌برد. در این نوع حافظه، داده‌ها با جابه‌جایی اتم‌های اکسیژن با بار منفی میان دو لایه ذخیره می‌شوند: یک لایه‌ی اکسید تانتالیوم نیمه‌هادی و یک لایه‌ فلز تانتالیوم. اتم‌های اکسیژن ازطریق الکترولیت جامدی که به‌عنوان مانع عمل می‌کند، بین این دو لایه انتقال می‌يابد و از انتقال بی‌قاعده‌ی اتم‌ها جلوگیری می‌کند.

حرکت اتم‌های اکسیژن ازطریق سه الکترود پلاتینی انجام می‌شود. این الکترودها تعیین می‌کنند که هر اتم چه زمانی از یک لایه به لایه‌ی دیگر منتقل شود که این فرایند تغییر داده‌ها را نشان می‌دهد. فرایند مذکور شباهت زیادی به عملکرد باتری‌ها دارد؛‌ جایی‌ که الکترودها تعیین می‌کنند اتم‌های اکسیژن به‌سمت اکسید تانتالیوم کشیده یا از آن خارج شوند و عملکردی مشابه شارژ یا تخلیه‌ی باتری دارد.

روش ذخیره‌سازی داده‌ها با فناوری پژوهشگران دانشگاه میشیگان با حافظه‌های کنونی کاملاً تفاوت دارد. حافظه‌های امروزی به حرکت الکترون‌ها وابسته هستند و الکترون‌ها به‌شدت به دما حساسیت دارند. با افزایش دما، حرکت الکترون‌ها به‌دلیل محدودیت‌های فیزیکی جریان الکتریکی کنترل‌ناپذیر می‌شود؛ اما حافظه‌ی جدید که برپایه‌ی اتم‌های اکسیژن کار می‌کند، چنین محدودیتی ندارد و عملکردش در دماهای بسیار بالا نیز پایدار است.

براساس اعلام محققان دانشگاه میشیگان، به‌دلیل حداقل دمای ۲۵۰ درجه‌ی موردنیاز برای عملکرد حافظه‌ی جدیدی که آن‌ها توسعه‌ داده‌اند، احتمالاً باید از گرم‌کننده‌ها برای افزایش دمای حافظه به این سطح استفاده شود. جالب اینکه هیچ محدوده‌ی دمایی حداکثری برای حافظه‌های جدید مشخص نشده است.

فناوری جدید حافظه‌‌ در مقایسه با طراحی‌های دیگر ازجمله حافظه‌های فروالکتریک یا شکاف‌های نانوکریستالی پلاتینیوم، انرژی کمتری مصرف می‌کند. طراحی منحصربه‌فرد این حافظه‌ها امکان کاهش مصرف انرژی را فراهم می‌کند و می‌تواند به‌عنوان راه‌حلی انقلابی در صنعت حافظه مدنظر قرار گیرد.