بررسی شیائومی ۱۲ لایت؛ میان‌رده‌ای با حس‌و‌حال پرچم‌دار

شیائومی را به‌عنوان شرکتی می‌شناسیم که به‌‌دلیل خط‌تولید بزرگ و متنوعی از انواع برند و سری و مدل‌های گوشی‌های هوشمندی که برای خود ایجاد کرده است، سردرگم‌کننده‌ترین اسامی گوشی‌های هوشمند را انتخاب می‌کند. این غول چینی هرساله به‌جز مدل‌های پرچم‌دار، مشتقات مختلفی از آن‌ها را با نام‌گذاری‌های متفاوت راهی بازار می‌کند؛ اما یکی از آن‌ها از سال‌های گذشته تاکنون به نام‌گذاری خود پایبند است و آن‌ را با عنوان «لایت» می‌شناسیم.

مدل لایت گوشی‌های شیائومی را می‌توان نسخه‌هایی ضعیف‌شده از مدل‌های پرچم‌دار به‌حساب آورد. به‌عبارت‌دیگر، میان‌رده‌ای که کمترین فاصله را با پرچم‌داران دارد. از‌لحاظ تئوریک نیز چنین است. محصولات شیائومی طیف وسیعی از مدل‌های میان‌رده را در برندهای مختلف ردمی و پوکو شامل می‌شود که در جایگاه یکسانی قرار ندارند؛ اما لایت از گذشته جایگاه و محبوبیت خاصی داشته است و شباهت‌ها و برخی ویژگی‌های ظاهری مشترک با گوشی‌های پرچم‌دار شیائومی همان سال، آن‌ را از سایر میان‌رده‌های دیگر متمایز کرده است.

سال گذشته، شیائومی گوشی 11 لایت را در دو نسخه عرضه کرد و نسخه‌ی 5G NE آن با استقبال چشمگیری، به‌خصوص در بازار ایران مواجه شد. اکنون نوبت به ۱۲ لایت رسیده است. آیا این گوشی با حفظ همان پردازنده‌ی Snapdragon 778G و بسنده‌کردن به بهبودهای جزئی می‌تواند موفقیت نسل قبل را تکرار کند؟ در این بررسی، می‌خواهیم ببینیم که شیائومی ۱۲ لایت درمقایسه‌با نسل قبل خود چه‌ حرف‌های بیشتری برای گفتن دارد،‌ پس با زومیت همراه باشید.

شیائومی ۱۲ لایت ازنظر ظاهری و طراحی مشخصه‌های زیادی را از برادر بزرگ‌ترش، شیائومی ۱۲، به‌ارث برده است، با این تفاوت بزرگ که فریم گوشی دورتادور به‌صورت تخت و مسطح طراحی شده است که با یک پَخی کوچک به نمایشگر می‌رسد و طبیعتاً از انحنای نمایشگر و قاب پشتی در نواحی نزدیک به فریم خبری نیست. ماژول دوربین در پشت دستگاه با همان سبک‌و‌سیاق سری شیائومی ۱۲ طراحی شده است. علاوه‌بر برآمدگی آرایه‌ی دوربین، لنزها نیز بیرون‌زدگی دارند و این باعث می‌شود که گوشی روی سطوح صاف لَق بخورد که نصب کاور ژله‌ای موجود در جعبه تا حد زیادی این مسئله را برطرف می‌کند.

قاب پشتی دستگاه از جنس شیشه‌ی مات است که بافت نرمی دارد و بسیار کمتر از قاب‌های شفاف، اثر‌انگشت را به‌ خود جذب می‌کند. مات‌بودن قاب پشت احتمال سُرخوردن گوشی از روی دست را افزایش می‌دهد؛ ولی افزایش سطح مقطع فریم این ضعف را پوشش داده و نگه‌داشتن گوشی در دست را آسان‌تر کرده است. شیائومی این گوشی را در سه رنگ‌ مشکی و سبزآبی و صورتی عرضه می‌کند که ما رنگ مشکی را برای بررسی در‌اختیار داشتیم.

مثل همیشه سازنده از نوع شیشه و لایه‌ی محافظتی آن صحبتی نکرده است؛ اما با دردست‌گرفتن گوشی حتی با وجود پلاستیکی‌بودن فریم، به‌وضوح متوجه کیفیت مطلوب و خوش‌ساخت‌تر‌بودن آن از میان‌رده‌های دیگر سری ردمی و پوکو می‌شوید، به‌اندازه‌ای که حس نمی‌کنید محصولی میان‌رده را در دست گرفته‌اید و این تا حدودی به پایبند‌‌ماندن شیائومی به امضای کار خودش در سری لایت برمی‌گردد.

شیائومی ۱۲ لایت با وجود افزایش وزن ۱۵ گرمی درمقایسه‌با نسل قبل خود همچنان دربرابر بسیاری از گوشی‌های بازار که از مرز ۲۰۰ گرم فراتر رفته‌اند، دستگاه بسیار سبکی محسوب می‌شود. در لبه‌ی پایین دستگاه، پورت USB 2.0 Type-C حفره‌ی اسپیکر و میکروفون و سینی سیم‌کارت جای گرفته‌اند که برخلاف نسل قبل، به‌دلیل حذف امکان سخت‌افزاری ارتقای حافظه گوشی با استفاده از کارت microSD، فقط به سیم‌کارت اول و دوم اختصاص دارد. همچنین، این گوشی هوشمند از جک ۳٫۵ میلی‌متری هدفون بی‌بهره است که حتی در گوشی‌های میان‌رده نیز به‌سمت عادی‌سازی‌شدن پیش می‌رود.

در لبه‌ی سمت راست، دکمه‌ی پاور و در بالای آن دکمه‌های افزایش و کاهش حجم صدا باریک طراحی‌ شده‌اند و حسگر اثرانگشت نیز به زیر نمایشگر منتقل شده که از نوع اپتیکال است و دقت و سرعت رضایت‌بخشی دارد؛ به‌گونه‌ای که در آزمایش‌های ما در بیشتر مواقع از S21 FE سامسونگ سریع‌تر عمل می‌کرد. در لبه‌ی بالا نیز، حفره‌ی اسپیکر دوم و میکروفون دوم و فرستنده‌ی مادون‌قرمز (IR) مشاهده می‌شود که برای کنترل از راه دور لوازم برقی کاربرد دارد.

شیائومی توانسته است با حفظ اندازه‌ی نمایشگر نسل قبلی و کاهش چند میلی‌متری عرض و ارتفاع گوشی، نسبت صفحه نمایش به بدنه را به ۸۸٫۲ درصد برساند که افزایشی ۳ درصدی درمقایسه‌با نسل قبل را تجربه‌ می‌کند. معمولاً گوشی‌های میان‌رده حاشیه‌های قطورتری از پرچم‌داران دارند تا قیمت تمام‌شده‌ی آن‌ها افزایش نیابد؛ اما شیائومی ۱۲ لایت شاید جزو معدود گوشی‌های میان‌رده‌ای باشد که از کمترین حاشیه‌ی اطراف نمایشگر برخوردار است تا کاربران هنگام تماشای محتوای بصری، از نمایشگر باکیفیت این گوشی تجربه‌ای خوشایند داشته باشند. پنل جلویی گوشی نیز با پوشش Gorilla Glass 5 محافظت می‌شود.

شیائومی ۱۲ لایت به صفحه‌نمایش ۶٫۵۵ اینچی AMOLED با وضوح ۲۴۰۰ در ۱۰۸۰ و تراکم پیکسلی ۴۰۲ پیکسل‌براینچ مجهز شده است تا محتوای بصری را در نسبت ابعاد تصویر ۲۰:۹ به‌نمایش بگذارد. تا این‌جا از‌نظر کمّی تفاوتی بین پنل این نسل و نسل قبلی دیده نمی‌شود؛ اما در بخش نرخ نوسازی تصویر و پوشش فضای رنگی و عمق و استانداردهای رنگی، تغییرات و بهبودهایی صورت گرفته است. اکنون نرخ نوسازی از ۹۰ به ۱۲۰ هرتز افزایش یافته است که عملکرد تطبیقی ندارد؛ اما هنگام پخش فیلم و لمس‌نکردن صفحه به‌منظور کاهش مصرف باتری به‌طورخودکار به ۶۰ هرتز تغییر پیدا می‌کند. نرخ نمونه‌برداری لمسی بدون تغییر روی ۲۴۰ هرتز باقی مانده است.

پنل این گوشی به‌طورپیش‌فرض از عمق رنگ ۱۰ بیتی و استاندارد +HDR10 و دالبی ویژن پشتیبانی می‌کند؛ با‌این‌حال، شیائومی می‌گوید صفحه‌نمایش ۱۲ لایت به‌کمک فناوری کنترل نرخ فریم (FRC) می‌تواند تا ۶۸ میلیارد رنگ را با شبیه‌سازی عمق رنگ ۱۲ بیتی به‌نمایش بگذارد. درواقع، پیکسل‌های نمایشگر به‌صورت سخت‌افزاری نمی‌توانند عمق‌ رنگ ۱۲ بیتی را نمایش دهند. درواقع، به‌واسطه این فناوری، اگر پیکسلی به‌طوردقیق نتواند یک کد رنگی را نمایش دهد، با جابه‌جایی سریع بین کدهای رنگی نزدیک به رنگ اصلی سعی می‌کند تا رنگ میانی را ایجاد و این حس را به بیننده القا کند که در حال تماشای رنگ اصلی است یا به‌عبارت‌دیگر طیف یکپارچه‌تری از رنگ‌ را به بیننده القا کند.

مثل همیشه حداکثر روشنایی صفحه‌نمایش شیائومی ۱۲ لایت را در دو حالت دستی و خودکار سنجیدیم. شدت روشنایی به‌دست‌آمده در حالت دستی به ۶۳۵ نیت و در حالت خودکار به ۱۰۶۷ نیز می‌رسد. این نتایج با اعداد اعلامی سازنده تفاوت‌هایی دارد. برای مثال، روشنایی در حالت High Brightness، معادل ۸۰۰ نیت است که ۱۷۵ نیت بیشتر از مقدار اندازه‌گیری شده و در حالت Peak، معادل ۹۰۰ نیت اعلام شده که این‌ بار ۱۶۷ نیت کمتر است. ناگفته نماند کمترین میزان روشنایی را ۲٫۲۵ نیت به‌دست آوردیم. به‌طور‌کلی، سطح روشنایی کمینه و بیشینه نمایشگر رضایت‌بخش است و با وجود حسگر ۳۶۰ درجه‌ای نور، زیر نور خورشید نیز برای خوانش صفحه مشکلی پیش نمی‌آید.

کاربران شیائومی ۱۲ لایت می‌توانند در تنظیمات صفحه‌نمایش پروفایل‌های رنگی خود را به‌دلخواه از سه‌ حالت Vivid و Saturated و Original Color انتخاب کنند. از میان پروفایل‌های رنگی موجود، دو پروفایل Saturated و Original Color به‌ترتیب در فضاهای رنگی DCI-P3 و sRGB تعریف شده‌‌اند و در آزمایش‌های زومیت، این دو فضای رنگی در پروفایل‌های مربوط به‌طور‌کامل پوشش داده می‌شوند که چیزی جز این از ۱۲ لایت انتظار نمی‌رفت؛ اما رنگ‌ها آن‌طور که باید و شاید دقیق و حتی خنثی نیستند.

کمترین میزان خطای میانگین را پروفایل Original Color با deltaE 2 دارد و رنگ‌های نمایش داده‌شده گرم‌تر از پروفایل Saturated است؛ اما درمجموع، هر دو پروفایل به‌خصوص Saturated رنگ‌های سردی تولید می‌کنند و شیائومی ۱۲ لایت در این زمینه پیشرفتی درمقایسه‌با نسل قبل از خود نشان نمی‌دهد. با‌این‌حال، شیائومی به شما اجازه می‌دهد تا با انتخاب گزینه‌ی Advanced Settings به‌طور‌دستی، پروفایل رنگی انتخابی را شخصی‌سازی کنید.

شیائومی ۱۲ لایت از اسپیکرهای استریو برخوردار است و خوشبختانه حجم صدای خروجی از اسپیکر مکالمه که نقش بلندگوی دوم را ایفا می‌کند، با اسپیکر اصلی برابری می‌کند. صدای اسپیکرها متعادل و بلندی آن راضی‌کننده است و از دالبی اتموس نیز پشتیبانی می‌شود. باوجوداین‌، بیس صدا چندان قوی نیست و صداهای زیر نیز با اندکی به‌هم‌ریختگی و نویز تولید می‌شوند.

شیائومی ۱۲ لایت به‌طورپیش‌فرض رابط کاربری MIUI 13 و اندروید ۱۲ را اجرا می‌کند. همان‌طور‌که در بررسی‌های قبل اشاره کردیم، MIUI 13 تغییرات چشمگیری را درمقایسه‌با نسخه‌ی قبلی تجربه نمی‌کند. به‌جز تغییراتی در طراحی و نحوه‌ی تعامل با پنل اعلانات و برخی بهبودهای ظاهری جزئی، بیشتر تغییرات به‌گفته‌ی سازنده به بخش‌هایی چون بهبود عملکرد سیستم‌عامل در ارتباط با اجزای سخت‌افزاری مانند رم و فضای ذخیره‌سازی و استفاده بهینه‌تر سیستم‌عامل از منابع برمی‌گردد.

البته می‌دانیم که شیائومی به نسخه‌های گلوبال به‌اندازه‌ی گوشی‌هایی که در خانه‌ی خود عرضه می‌کند، اهمیت نمی‌دهد و قسمت عمده‌ای از ویژگی‌هایی که این شرکت در رویدادهای رونمایی نسخه‌ی جدید رابط کاربری MIUI روی آن مانور می‌دهد (مانند حذف برنامه‌های سیستمی)، در رام‌های گلوبال یافت نمی‌شود.

در طول مدتی که دستگاه را دراختیار داشتیم، رابط کاربری ازنظر عملکرد و سرعت پاسخ‌دهی با مشکل خاصی مواجه نبود و بازکردن و جابه‌جایی بین اپلیکیشن‌های مختلف کاملاً روان و بدون مشکل انجام می‌شد. با‌این‌حال، معمولاً عملکرد گوشی به‌خصوص سیستم‌عامل و رابط کاربری آن را باید در استفاده‌های طولانی و درازمدت سنجید؛ چراکه بسیاری از مشکلات و باگ‌ها و افت عملکرد سیستم‌عامل در گذر زمان پدیدار می‌شوند.

مانند سایر گوشی‌های شیائومی به همان امکانات و شخصی‌سازی‌های همیشگی MIUI دسترسی خواهید داشت؛ اما قابلیت‌ها بسته به سخت‌افزار و حسگرهای مختلف گوشی متفاوت خواهند بود. برای مثال، در منو تنظیمات گزینه‌ی جدیدی برای سنجش ضربان قلب با استفاده از حسگر اثرانگشت اپتیکال زیر نمایشگر را خواهید یافت که البته چندان به‌ دقت آن نمی‌توان اکتفا کرد. همچنین، امکان جدیدی به‌ نام Front Camera Assistant برای دوربین سلفی در نظر گرفته شده است که کیفیت و روشنایی را در برنامه‌های تماس تصویری بهبود می‌دهد؛ اما در کمال تعجب، از هیچ‌یک از برنامه‌های تماس تصویری متداول پشتیبانی نمی‌کند و به‌نظر می‌رسد این قابلیت به پیام‌رسان‌های چینی مانند WeChat محدود باشد.

نکته‌ی منفی دیگری که همواره در استفاده از گوشی‌های شیائومی به‌شخصه برای من آزاردهنده بوده است،‌ اجبار به استفاده از برنامه‌های گوگل برای تماس و پیامک است که به‌شدت به تجربه‌ی کاربری آسیب می‌زند و رابط کاربری را از یکنواختی و یکپارچگی خارج می‌کند. شیائومی از سال ۲۰۲۰ تصمیم گرفت تا در نسخه‌های گلوبال برنامه‌های تماس و پیامک خود را با نمونه‌ی گوگلی جایگزین کند که البته به‌تنهایی نکته‌ای منفی محسوب نمی‌شود؛ اما اجبار به استفاده از آن‌ها در‌حالی‌که هیچ‌یک از اِلِمان‌های بصری رابط کاربری و برنامه‌های مذکور سنخیتی با‌هم ندارند، هیچ‌وقت درک‌کردنی نبوده است.

ناگفته نماند شما می‌توانید برنامه‌های تماس و پیامک‌های مختلفی را از گوگل‌پلی نصب و جایگزین کنید؛ اما درباره‌ی برنامه‌های پیش‌فرض MIUI این امکان وجود ندارد و شما برای این کار ناگزیر به تغییر فرم‌ور گلوبال دستگاه به‌ مناطق دیگری مانند اندونزی خواهید شد. افزون‌بر‌این، موارد پشتیبانی نصفه‌و‌نیمه‌ی رابط کاربری از تم‌های پویای اندروید ۱۲ و بی‌اختیاری کاربر در انتخاب پالت رنگی دلخواه را به نقص‌های رابط کاربری اضافه کرد.

شیائومی مستقیماً درباره‌ی مدت پشتیبانی نرم‌افزاری این گوشی اظهارنظری نکرده است؛ اما با‌توجه‌به سیاست‌های جدید این شرکت، می‌توان انتظار داشت که این گوشی حداقل دو به‌روزرسانی‌ اندروید (تا اندروید ۱۴) و سه به‌روزرسانی عمده‌ی MIUI و چهار سال به‌روزرسانی امنیتی (تا سال ۲۰۲۶) را با فواصل ۹۰ روزه دریافت کند.

درحالی‌که شیائومی می‌توانست به استفاده از تراشه‌های پرچم‌دار سال گذشته در این گوشی فکر کند، ترجیح داد از تراشه‌ی Snapdragon 778G استفاده کند؛ تراشه‌ای که قبلاً امتحان خود را در‌زمینه‌ی بهینگی و پایداری عملکرد پس داده است. این تراشه با فرایند ساخت ۶ نانومتری N6 شرکت TSMC تولید و از ۸ هسته‌ی پردازشی در ۳ کلاستر کم‌مصرف و میانی و پرقدرت تشکیل شده است:

• کلاستر قدرتمند شامل یک هسته‌ی Kryo 670 Prime (مبتنی‌بر Cortex-A78 آرم) با فرکانس ۲٫۴ گیگاهرتز

• کلاستر میانی شامل سه هسته‌ی Kryo 670 Gold (مبتنی‌بر Cortex-A78 آرم) با فرکانس ۲٫۲ گیگاهرتز

• کلاستر کم‌مصرف شامل چهار هسته‌ی Kryo 670 Silver (مبتنی‌بر Cortex-A55 آرم) با فرکانس ۱٫۹ گیگاهرتز

برای پردازش‌های گرافیکی نیز، تراشه‌ی کوالکام به گرافیک مجتمع Adreno 642L تکیه دارد که می‌تواند نمایشگرهای با رزولوشن +FHD را تا نرخ نوسازی ۱۴۴ هرتز پشتیبانی کند. در‌زمینه‌ی ارتباطات بی‌سیم نیز مودم X53 5G به‌کار‌رفته در این تراشه وظیفه‌ی اتصال این گوشی به شبکه‌ی 5G تا سرعت ۳٫۷ گیگابیت‌برثانیه را برعهده دارد و از وای‌فای ۶ و بلوتوث ۵٫۲ نیز پشتیبانی می‌کند.

شیائومی ۱۲ لایت در نسخه‌های ۱۲۸ | ۶ و ۱۲۸ | ۸ و ۲۵۶ | ۸ گیگابایت (فضای‌ ذخیره‌سازی | رم) عرضه می‌شود. ماژول رم به‌کار‌رفته در این گوشی از نوع LPDDR4X و حافظه‌ی ذخیره‌سازی آن از نوع UFS 2.2 است و همان‌طور‌که گفتیم، امکان ارتقای فضای ذخیره‌سازی گوشی با کارت حافظه نیز حذف شده است.

با وجود یکسان‌بودن استاندارد حافظه و تراشه‌ی شیائومی ۱۲ لایت با نسل قبلش، سرعت خواندن و نوشتن ترکیبی حافظه بهتر شده است؛ اما نرخ تصادفی آن با افت اندکی مواجه شده است. درمقایسه‌با سایر گوشی‌های هم‌قیمت نیز،‌ حافظه‌ی شیائومی ۱۲ لایت در نوشتن ترکیبی بهترین عملکرد را از خود به‌جا می‌گذارد.

در شیائومی ۱۲ لایت برخلاف مدل‌های دیگر مانند 12T پرو یا حتی ردمی نوت ۱۱ پرو پلاس 5G از حالت Performance Mode خبری نیست؛ بنابراین، برای ارزیابی عملکرد دستگاه به همان پروفایل همیشگی Balanced بسنده کردیم.

شیائومی ۱۲ لایت در بنچمارک‌ها بسیار نزدیک به ۱۱ لایت NE ظاهر می‌شود که موضوعی دور از انتظار نبود؛ اما این نکته را باید به‌‌خاطر سپرد که اگر از بنچمارک‌هایی صرف‌نظر کنیم که پارامتر صفحه‌نمایش از معادله‌ی آزمون خارج می‌شود و در امتیاز نهایی آن‌ها تأثیر نمی‌گذارد، با وجود نرخ نوسازی بیشتر صفحه‌نمایش، پابه‌پای نسل قبل خود حرکت می‌کند و حتی در بنچمارک PCMark که عملکرد کلی گوشی را در کاربری روزمره ارزیابی می‌کند، با اختلاف ۱۰ درصدی برتری پیدا می‌کند.

مثل همیشه رنج قیمتی نزدیک برخی گوشی‌های میان‌رده‌ی بازار با پرچم‌داران اقتصادی بهانه‌ای شد که شیائومی ۱۲ لایت را با گوشی‌هایی چون S20 FE و 11T پرو مقایسه کنیم.

طبیعتاً وجود تراشه‌ی Snapdragon 888 در شیائومی 11T پرو باعث می‌شود شیائومی ۱۲ لایت اختلافی ۱۷ درصدی در پردازش‌های CPUمحور داشته و نتواند حتی به نیمی از عملکرد گرافیکی حریف پرچم‌دارگونه‌اش دست پیدا کند؛ اما فراموش نکنید که پایداری عملکرد تراشه بیشتر از قدرت خام پردازشی آن اهمیت دارد.

با استناد به امتیازهای به‌دست‌‌آمده، شیائومی ۱۲ لایت از‌نظر قدرت خام CPU و GPU با گوشی‌هایی نظیر A73 تفاوتی ندارد که از تراشه‌ی یکسان استفاده می‌کنند؛ اما در مواقعی که پای سیستم‌عامل و رابط کاربری وسط کشیده می‌شود، تفاوت‌ها آشکار می‌شوند. برای مثال، در اجرای بازی سنگین Genshin Impact گلکسی A73 می‌تواند بازی‌ را با تنظیمات گرافیکی Medium و با نرخ فریم ۵۲ فریم‌برثانیه اجرا کند. این در حالی‌ است که شیائومی ۱۲ لایت با اینکه با استفاده از ابزار Game Turbo تنظیمات گرافیکی بازی روی خروجی بیشترین نرخ‌ فریم تنظیم شده بود،‌ از اجرای بازی با اعدادی بیشتر از ۳۵ فریم‌برثانیه ناتوان ماند.

باوجوداین، شیائومی ۱۲ لایت همچون نسل قبلش در اجرای بی‌نقص و پایدار بازی‌ها سربلند خارج می‌شود. به‌غیر از گنشین، دو بازی Call of Duty و Real Racing 3 را نیز با بهترین تنظیمات گرافیکی اجرا و بدون نوسان به نرخ‌فریم پایدار ۶۰ فریم‌برثانیه دست یافتیم. در طول ۱۵ دقیقه استفاده‌ی مداوم، دستگاه تنها اندکی گرم شد؛ بنابراین، با هیچ افت فریمی نیز مواجه نشدیم.

انرژی لازم برای کار با شیائومی ۱۲ لایت را باتری ۴۳۰۰ میلی‌آمپرساعتی تأمین می‌کند که ۵۰ میلی‌آمپرساعت بیشتر از باتری ۱۱ لایت NE ظرفیت دارد. بنابراین، شاهد تفاوت چشمگیر در شارژدهی نخواهیم بود؛ اما در‌زمینه‌ی سرعت شارژ، آداپتور ۶۷ واتی درون جعبه می‌تواند گوشی را حدود ۲۰ دقیقه سریع‌تر از قبل شارژ کند.

همچنین، شارژ ۵۰ درصد از ظرفیت باتری، تنها ۱۴ دقیقه زمان می‌برد. برای بررسی عمر باتری گوشی شیائومی، روشنایی نمایشگر را روی ۲۰۰ نیت تنظیم و اتصالات بی‌سیم دستگاه را غیرفعال و پخش ویدئو معیار زومیت را با وضوح HD آغاز کردیم.

شیائومی ۱۲ لایت در آزمایش پخش ویدئو توانست ۱۳ ساعت و ۴۶ دقیقه دوام بیاورد که تفاوتی ۵ ساعتی با عدد ۱۸ ساعت اعلامی سازنده دارد. با حفظ تنظیمات مذکور، آزمون باتری PCMark که شارژدهی دستگاه حین استفاده‌های روزمره همچون وب‌گردی و گشت‌وگذار در شبکه‌های اجتماعی را اندازه می‌گیرد، اجرا کردیم و به عدد ۱۰ ساعت و ۳۴ دقیقه دست یافتیم که حدود نیم ساعت شارژدهی کمتری از شیائومی ۱۱ لایت را نشان می‌دهد. این نتیجه با‌توجه‌به افزایش ۴۰ هرتزی نرخ‌ نوسازی نمایشگر منطقی به‌نظر می‌رسد؛ به‌همین‌دلیل، اگر تمایل دارید گوشی مدت بیشتری در روز شما را همراهی کند، بهتر است نرخ نوسازی صفحه‌نمایش را به ۶۰ هرتز تقلیل دهید.

ترکیب سه‌گانه دوربین واید و اولتراواید و ماکرو مجموعه‌ی دوربین پشت شیائومی ۱۲ لایت را تشکیل می‌دهد. با اینکه اولین‌بار نیست که شیائومی از سنسور ۱۰۸ مگاپیکسلی برای دوربین اصلی استفاده می‌کند، سری لایت تاکنون به حسگر مشهور HM2 ۱۰۸ مگاپیکسلی سامسونگ مجهز نشده بود که این اتفاق در ۱۲ لایت افتاد. در‌ادامه، با مشخصات دوربین‌های این گوشی هوشمند بیشتر آشنا می‌شویم.

دوربین واید از حسگر ۱۰۸ مگاپیکسلی ISOCELL HM2 سامسونگ با ابعاد ۱/۱٫۵۲ اینچی و پیکسل‌هایی به ضلع ۰٫۷ میکرومتر استفاده می‌کند که برای جذب نور بیشتر، فیلتر رنگی Nonacell هر ۹ پیکسل مجاور را ترکیب و با رنگ یکسانی ثبت می‌کند تا یک واحد پیکسلی به ضلع ۲٫۱ میکرومتر تشکیل دهد. این حسگر ۴۰ درصد بزرگ‌تر از حسگر ۶۴ مگاپیکسلی شیائومی ۱۱ لایت است؛ بنابراین، روی کاغذ عملکرد بهتری در تاریکی از خود نشان می‌دهد. گفتنی است که از لرزش‌گیر اپتیکال در دوربین اصلی خبری نیست و یک لنز شش‌تکه‌ی ۲۶ میلی‌متری با دیافراگم f/1.9 وظیفه‌ی هدایت نور به سنسور را برعهده می‌گیرد.

دوربین اولترا واید از حسگر ۸ مگاپیکسلی IMX 355 سونی با ابعاد ۱/۴٫۰ اینچی و پیکسل‌هایی به ضلع ۱٫۱۲ میکرومتر استفاده می‌کند. دوربین اولتراواید بدون قابلیت فوکوس خودکار میدان دید ۱۲۰ درجه‌ای را با استفاده از لنزی با گشودگی f/2.2 پوشش می‌دهد. دوربین ماکرو از حسگر ۲ مگاپیکسلی GC02M1 با ابعاد ۱/۵ اینچی و پیکسل‌هایی به ضلع ۱٫۷۵ میکرومتر استفاده می‌کند که متأسفانه فاقد امکان تغییر دستی و خودکار فوکوس است و از فوکوس ثابت ۴ سانتی‌متری بهره می‌برد.

دوربین سلفی از حسگر ۳۲ مگاپیکسلی ISOCELL GD2 سامسونگ با ابعاد ۱/۲٫۸ اینچی و پیکسل‌هایی به‌ ضلع ۰٫۸ میکرومتر استفاده می‌کند. ناگفته نماند دوربین سلفی برای اولین‌بار از قابلیت فوکوس خودکار بهره می‌برد و در پسِ لنزی با گشودگی f/2.5 قرار دارد.

عکس‌هایی که با دوربین واید ثبت شده‌اند، گسترده‌ی دینامیکی راضی‌کننده‌ای ارائه داده و نقاط تاریک و روشن عکس به‌خوبی به تصویر کشیده شده‌اند؛ اما اگر مقداری روی عکس به‌ویژه سوژه زوم کنید، مشاهده خواهید کرد که مرز سوژه با پس‌زمینه‌‌ی آن به‌شکل کارتونی درآمده و از حالت طبیعی خارج شده است. به‌نظر می‌رسد جزئیات عکس در این نواحی طی فرایند پردازش تصویر نهایی از دست رفته است.

عکس‌هایی که با دوربین اولتراواید ثبت شده‌اند، نیز از‌نظر گستره‌ی دینامیکی و فرایند نهایی پردازش عکس وضعیت مشابهی دارند. تفاوت اصلی دوربین‌های واید و اولتراواید در نمایش رنگ‌ها و جزئیات است و اگر به بافت موکت کف توجه کنید، تفاوت فاحش دوربین اولتراواید در ثبت جزئیات درمقایسه‌با دوربین اصلی نمایان می‌شود؛ البته رنگ‌ها در دوربین اولتراواید طبیعی‌تر و گرم‌تر ثبت شده‌اند.

همان‌طور که گفتیم، حسگر دوربین اصلی با ترکیب هر ۹ پیکسل مجاور عکس‌های ۱۲ مگاپیکسلی می‌گیرد تا تجربه‌ی عکاسی در محیط‌های تاریک را بهبود دهد؛ با‌این‌حال، برای ثبت تصاویر با جزئیات بیشتر در روشنایی روز، حالت ۱۰۸ مگاپیکسلی در منو دوربین دردسترس است. در عکس زیر، دوربین اصلی با تخمین رنگ و خُردکردن هر یک واحد رنگی ۹ تایی حسگر به پیکسل‌های تشکیل‌دهنده‌ی آن، سطح جزئیات را به حداکثر رسانده است.

عملکرد دوربین واید و اولتراواید در محیط تاریک در‌مجموع رضایت‌بخش است و با فعال‌کردن Night Mode بهتر نیز خواهد شد. اگرچه فوکوس‌کردن روی سوژه در این شرایط نوری کمی دشوار است و نمی‌توان انتظار عکس‌هایی بدون نویز داشت، ۱۲ لایت چه در حالت پیش‌فرض و چه در حالت Night Mode سعی نکرده است با شارپ‌تر‌کردن افت کیفیت عکس‌ها را جبران کند و آن‌ها را پرجزئیات نشان دهد. طبیعتاً در عکس‌های ثبت‌شده با دوربین اولتراواید انتظار جزئیات و کیفیت بهتر از دوربین اصلی را نداریم؛ اما درست مانند سناریو قبلی، رنگ‌ها درمقایسه‌با دوربین واید طبیعی‌تر ثبت شده‌اند. در‌مقابل، عکس‌های دوربین واید وضوح و روشنایی بهتری دارند؛ اما رنگ‌ها کمی مُرده به‌نظر می‌رسند.

متأسفانه شیائومی ۱۲ لایت بدترین پسرفت را در‌زمینه‌ی عکاسی ماکرو تجربه می‌کند؛ به‌گونه‌ای که حسگر کوچک و نبود فوکوس خودکار و ضعف در ثبت رنگ‌ها و جزئیات، عملکرد آن را کاملاً تحت‌الشعاع قرار داده است.

پیشرفت اصلی شیائومی ۱۲ لایت را در دوربین سلفی آن می‌توان جست‌وجو کرد. پشتیبانی از فوکوس دستی و خودکار در دوربین سلفی نقش مؤثری در ثبت تصاویر سلفی شارپ و باکیفیت ایفا می‌کند. در تصاویر زیر دوربین سلفی حتی در حالت پرتره تصاویری با گستره‌ی دینامیکی زیاد و رنگ‌هایی دقیق و زنده ثبت کرده است. افزون‌بر‌این، جداسازی سوژه از پس‌زمینه به‌خوبی صورت گرفته و جلوه‌ی بوکه نیز به‌‌طورطبیعی اعمال شده است.

شیائومی در اقدامی مبتکرانه دو عدد فلاش LED کوچک که اصطلاح Selfie Glow را برای آن‌ها به‌کار برده است، در طرفین اسپیکر مکالمه تعبیه کرده تا علاقه‌مندان به عکاسی سلفی بتوانند در تاریکی عکس‌های روشن‌تری بگیرند. دو تصویر سلفی یکی با استفاده از فلاش صفحه (صفحه هنگام فشردن شاتر تصویری سفید با نور حداکثر نشان می‌دهد) و دیگری را با استفاده از فلاش‌های LED ثبت کردیم. همان‌طور‌که مشاهده می‌کنید، تصاویری که با فلاش LED ثبت شده‌اند، طبیعی‌تر و دلچسب‌تر هستند. این در حالی‌ است که عکس‌هایی که با فلاش صفحه گرفته‌اند، بی‌روح و پر از سایه‌های زیاد هستند و نویز زیادی نیز در تصویر دیده می‌شود.

اگر بخواهیم تجربه‌مان از شیائومی ۱۲ لایت در یک بند خلاصه کنیم، باید بگوییم که به‌غیر از تغییرات ظاهری، سخت‌افزار و عملکرد گوشی دستخوش تغییرات چشمگیری نشده است. برخی بهبودهای جزئی این گوشی هم به بخش‌هایی مانند افزایش نرخ نوسازی نمایشگر، دوربین سلفی، اثرانگشت و شارژشدن دستگاه برمی‌گردد. با این اوصاف، می‌توان گفت که نسل قبل، یعنی شیائومی 11 لایت NE، با قیمت ۹ تا ۱۰ میلیون تومان همچنان گزینه‌ی معقولی به‌حساب می‌آید. همچنین، در بازه‌ی قیمتی‌ای که این گوشی فروخته می‌شود‌، گزینه‌های جایگزین میان‌رده و حتی پرچم‌دارهای اقتصادی نیز دردسترس هستند که می‌توانند باتوجه‌به امکانات ارزش خرید بیشتری داشته باشند. به‌هرحال، شیائومی ۱۲ لایت یکی از میان‌رده‌های کم‌نقص بازار به‌حساب می‌آید و در کاربری روزمره و گیمینگ کاملاً پاسخ‌گوی انتظارات شما خواهد بود.