بررسی ناتینگ فون ۲؛ دو-هیچ به نفع کارل پی

کارل پی، بنیان‌گذار شرکت ناتینگ که نامش با وان‌پلاس پرآوازه شد، معتقد است که این‌روزها «همه‌چیز در صنعت موبایل کسالت‌بار و خواب‌آور است؛ و ما اینجاییم تا با عرضه‌ی محصول جدید، دنیای گوشی‌های هوشمند را تکان دهیم.»

تصور اینکه استارتاپی در شکل‌واندازه‌ی ناتینگ بتواند در صنعتی موفق شود که پیش‌تر برندهای بزرگی چون LG و HTC را بلعیده بود، بعید به‌نظر می‌رسد. بااین‌حال، پروژه‌ی ناتینگ فون ۱ به‌قدری برای کارل پی موفقیت‌آمیز بوده است که حالا نسل دوم این گوشی را برای بررسی در اختیار داشته باشیم.

ناتینگ فون ۲ از همان فرمول برنده‌ی کیفیت ساخت دیدنی و طراحی جالب‌توجه «گلیف» نسل پیش بهره می‌برد؛ با این تفاوت که گوشی جدید ناتینگ از پردازنده‌ی بالارده‌ی Snapdragon 8+ Gen 1 قدرت می‌گیرد. در سوی دیگر، نمایشگر ۱۲۰ هرتز OLED بزرگ‌تر با نرخ نوسازی متغیر و همان دوربین‌های قابل‌قبول گذشته را شاهد هستیم؛ اما با افزایش قیمت گوشی به ۶۰۰ دلار، به‌جای آنکه جایگزینی برای ناتینگ فون ۱ باشد، گزینه‌ی پریمیوم‌تری را به کاربران خاص‌پسند ارائه می‌دهد.

آیا ناتینگ فون ۲ توانسته است تا هدف کارل پی به عرضه‌ی «وسوسه‌انگیزترین گزینه‌ی جایگزین آیفون» را به سرانجام برساند؟ با بررسی Nothing Phone (2) همراه ما باشید.

تماشا در یوتیوب

ناتینگ فون ۲ هنوز از جعبه درنیامده، جلب‌توجه می‌کند؛ جعبه‌ی تخت و کتابی‌شکل ‌آن ظاهر متفاوت و جذابی دارد و بااینکه از کاغذ بازیافتی تولید شده، به‌اندازه‌ای مقاوم است که بخواهید آن را نگه دارید. داخل جعبه، به‌جز خود گوشی، کابل شارژ USB-C با آن سری شفاف و پین سیم‌کارت دیودشکل هم از دیگر مواردی هستند که ناتینگ فون را ازجنبه‌ی ظاهری از سایر گوشی‌ها متمایز می‌کنند.

البته‌ که ناتینگ بسیاری از ویژگی‌های ظاهری گوشی خود، از جمله فریم و صفحه‌نمایش تخت، حاشیه‌های یکسان و دوربین‌های دایره‌ای بزرگ را از زبان طراحی آیفون وام گرفته است؛ اما جایی در طراحی، نوآوری‌ به خرج داده که به‌جای ایجاد حس بیگانگی، نظرها را به خود جلب کند؛ همان LED-های زیر پنل شیشه‌ای پشت گوشی یا گلیف (Glyph) که از همان طرح عجیب و رازآلود قبل بهره می‌برند؛ اما حالا طرح گلیف که در بخش نرم‌افزار، بیشتر درباره‌اش صحبت می‌کنیم، به‌جای شش تکه، از ۱۱ تکه‌ی مجزا تشکیل شده تا کاربردی‌تر از گذشته شود و گزینه‌های شخصی‌سازی بیشتری را دراختیار کاربر قرار دهد.

ناتینگ فون ۲ با ابعاد ۱۶۲٫۱ × ۷۶٫۴ × ۸٫۶ میلی‌متر و وزن ۲۰۱ گرم، تنها ۳ میلی‌متر کشیده‌تر، چند دهم میلی‌متر ضخیم‌تر و ۸ گرم سنگین‌تر از قبل شده است؛ کل دستگاه ازجمله فریم آلومینیومی، از مواد بازیافتی ساخته شده‌ اما مقاوم به‌نظر می‌رسد و ظاهر منحصر‌به‌فردش حس‌وحال خوبی دارد. شاید بزرگ‌ترین تفاوت ظاهری آن با ناتینگ فون ۱، حالت خمیده‌ی پنل پشتی باشد که تیزی گوشه‌های نسل پیش را گرفته و بهتر در دست جای می‌گیرد.

جای دیگری که ناتینگ فون ۲ ناامید‌کننده ظاهر می‌شود، مقاومت کمش دربرابر نفوذ آب است. ناتینگ گوشی جدیدش را با گواهی IP54 به‌فروش می‌رساند که اگرچه از گواهی IP53 نسل قبل، مقاومت بیشتری در برابر پاشش آب از خود نشان می‌دهد و در برابر گردوخاک نیز همچنان مقاوم است، به‌معنی واقعی کلمه ضد‌آب نیست و نمی‌تواند از فرورفتن در آب جان سالم به‌در ببرد.

ناتینگ فون ۲ از حسگر اثر انگشت اپتیکال زیر نمایشگر بهره می‌برد که در بررسی ما، عملکرد سریع و دقیقی داشت. برجستگی ماژول دوگانه‌ی دوربین نیز به‌گونه‌ای است که کمی روی سطح لق می‌خورد. ناتینگ گزینه‌‌های رنگ مشکی و سفید فون ۱ را به خاکستری و سفید تغییر داده؛ ما برای بررسی رنگ خاکستری فون ۲ را در اختیار داشتیم که به‌اندازه‌‌ی رنگ مشکی سال پیش، جذاب و چشم‌نواز به‌نظر می‌رسد.

نمایشگر ناتینگ فون ۲ پیشرفت چشم‌گیری تجربه می‌کند؛ ابعاد پنل ۱۲۰ هرتزی OLED گوشی از ۶٫۵۵ اینچ به ۶٫۷ اینچ افزایش یافته (هرچند با همان وضوح ۱۰۸۰ در ۲۴۱۲ پیکسل، تراکم پیکسلی اندکی کاهش پیدا کرده)؛ نسبت نمایشگربه‌بدنه‌ی ۸۷٫۲ درصدی، افزایش ۱٫۶ درصدی را تجربه کرده و به‌لطف بهره‌مندی از فناوری LTPO، ناتینگ مدعی است نرخ نوسازی نمایشگر می‌تواند بسته به محتوای در حال نمایش، بین یک تا ۱۲۰ هرتز تغییر کند.

نرخ نوسازی ناتینگ فون ۲ را می‌توان در سه حالت داینامیک، استاندارد و High تنظیم کرد که در حالت داینامیک، نرخ نوسازی ۹۰ هرتز در اپلیکیشن‌هایی مثل یوتیوب و مرورگر برای افزایش عمر باتری ارائه می‌شود. حالت استاندارد همواره روی نرخ نوسازی ۶۰ هرتز قفل است و در حالت داینامیک و High، نرخ نوسازی بین ۱۲۰ هرتز و ۱۰ هرتز تغییر می‌کند.

ناتینگ حداکثر روشنایی نمایشگر فون ۲ را ۱۶۰۰ نیت اعلام می‌کند که ۴۰۰ نیت از فون ۱ بیشتر است؛ در اندازه‌گیری‌های ما، روشنایی ۵۸۴ نیت در حالت دستی و ۱۱۹۰ نیت در حالت خودکار به دست آمد که گزینه‌ی دوم درمقایسه‌ با فون ۱، بهبود ۳۰ درصدی را تجربه و تقریبا با گوشی‌های گران‌قیمت‌تری چون گلکسی S23 و آیفون ۱۴ برابری می‌کند. با حداقل روشنایی ۲٫۳ نیتی نمایشگر نیز به‌راحتی می‌توانید از ناتینگ فون ۲ در محیط‌های تاریک استفاده کنید، بدون اینکه چشم‌هایتان اذیت شود.

ناتینگ فون ۲ قابلیت نمایش یک میلیارد رنگ و پخش ویدیوهای HDR با استانداردهای HDR10 و +HDR10 را دارد و پنل آن از عمق رنگ ۱۰ بیتی بهره می‌برد.

اسپیکرهای استریو ناتینگ فون ۲ حجم صدای خوبی دارند و پوشش میدرنج و تربل رضایت‌بخشی ارائه می‌دهند. هرچند پوشش بیس حرف زیادی برای گفتن ندارد که البته از دستگاهی در این اندازه و قیمت، انتظار دیگری نمی‌رفت. در حجم صدای بالا، موسیقی دچار دیستورشن نمی‌شود و در کل، تجربه‌ی گوش‌دادن به موسیقی و تماشای فیلم با ناتینگ فون ۲ رضایت‌بخش است.

درزمان بررسی ناتینگ فون ۱، شیفته اندرویدِ خالصِ آن شده بودم؛ پوسته‌ای که تفاوت چندانی با گوشی‌های پیکسل نداشت و اینکه در یک گوشی غیر گوگلی از اندروید خالص استفاده می‌کردم، برایم موهبتی تمام‌عیار بود.

در ناتینگ فون ۲ با اینکه همچنان کلیت طراحی رابط کاربری حفظ شده است؛ اما لانچر مونوکرومی ناتینگ نوید آینده‌ای متفاوت‌تر را می‌دهد؛ آینده‌ای که شاید زبان طراحی آشنای اندروید دیگر جایی درآن نداشته باشد؛ البته امیدوارم حتی با تحقق این امر، همچنان امکان انتخاب پوسته خالص وجود داشته باشد و رابط جدید به کاربر تحمیل نشود؛ مانند آنچه در گوشی ذن‌فون ۱۰ ایسوس وجود دارد.

ناتینگ برای Nothing OS از ویجت‌های کاستوم و جذابی استفاده می‌کند که با زبان طراحی کلی لانچر نیز هماهنگی دارد؛ از ویجت‌های آب‌و‌هوا و ساعت آنالوگ گرفته تا دیجیتال و چراغ‌قوه. نرم‌افزار آب‌و‌هوا نیز به‌طور کامل توسط خود Nothing توسعه پیدا کرده است و از طراحی مونوکرومی جذابی بهره می‌برد.

اینکه می‌توانید در صفحه‌ی اصلی، پوشه‌ها را در ابعاد ویجت ۲×۲ داشته باشید، امکان جالبی است که نمونه‌ی آن را در گوشی‌های هواوی و شیائومی دیده بودم. افزون‌براین امکان شخصی‌سازی قالب فولدر به‌اشکال مختلف نیز وجود دارد.

با تغییر طراحی Glyph و بیشتر شدن تعداد آن، ناتینگ تصمیم گرفته است تا از نظر نرم‌افزاری نیز بهبودهایی ایجاد کند. از این رو در منوی Glyph Interface در تنظیمات دستگاه، تغییر طراحی چشمگیری را شاهد هستیم.

حالا در قسمت Glyph می‌توانید سطح روشنایی LED-های پشت را به‌مراتب ساده‌تر از گذشته تغییر دهید و فعال یا غیرفعال کردن ویژگی‌هایی چون Flip to Glyph و Music Visualization نیز تنها در یک مرحله انجام می‌شود. نکته اینکه طراحی این قسمت نیز با بخش ویجت‌ها هماهنگی دارد.

به‌دنبال تغییرات ایجادشده در LED-های پشت دستگاه، ویژگی‌های Glyph Timer، Composer و Volume Indicator در ناتینگ فون ۲ افزوده شده‌اند که به‌ترتیب برای ساخت گلیف شخصی‌سازی شده، تایمر گلیف و نمایش سطح صدای اسپیکر در گلیف‌ها کاربرد دارد.

مورد Glyph Timer نیز به امکان تعیین تایمر اشاره دارد؛ با این‌تفاوت که مدت‌زمان باقی‌مانده در پشت دستگاه و نوار بالایی گلیف G نمایش داده می‌شود. ناتینگ از نوار LED برای نمایش مدت‌زمان رسیدن راننده‌ی Uber نیز استفاده می‌کند و به گفته‌ی خود شرکت، دیگر اپلیکیشن‌ها نیز می‌توانند به لیست افزوده شوند.

آخرین گزینه با نام Volume Indicator نیز تنها هنگام پخش موزیک فعال می‌شود و با فشردن دکمه‌های افزایش/کاهش صدا، می‌توانید حجم صدا را روی گلیف مشاهده کنید.

همکاری ناتینگ در Phone (2) تنها به Uber محدود نمی‌شود و با ورود به بخش Experimental Features به گزینه‌ی Connect to Tesla و AirPods Support نیز دسترسی خواهید داشت. ویژگی اول امکان اتصال ناتینگ فون به خودروی تسلا بدون نیاز به اپلیکیشن اختصاصی آن را فراهم می‌کند و با گزینه‌ی دوم نیز، میزان باتری هدفون‌ها و کیس در قسمت بلوتوث نمایش داده می‌شود.

البته ناتینگ فون ۲ برای اتصال هدفون‌های سری Nothing Ear نرم‌افزار ویژه‌ای تحت عنوان Nothing X توسعه داده که طراحی این اپلیکیشن علاوه‌بر هماهنگی با سایر قسمت‌های پوسته، با طراحی خود دستگاه‌ها نیز هم‌سو است.

ویژگی جذاب بعدیِ ناتینگ فون ۲، امکان شخصی‌سازی صفحه‌نمایش همیشه روشن است. سازوکار Always-on Display در این دستگاه شباهت زیادی به سری آیفون ۱۴ پرو دارد؛ به‌این‌صورت که با ایجاد ویجت‌هایی در فضای ۲×۴، امکان نمایش ویجت‌ها به‌صورت Outline در نمایشگر همیشه روشن را فراهم می‌کند.

انتقال از صفحه‌ی قفل به AoD نیز به نرمی انجام می‌شود و احتمالا درطول روز خود را درحال فشردن مداوم دکمه قفل برای مشاهده‌ی این انیمیشن بیابید.

با نگه‌داشتن دکمه‌ی Torch در Quick Access می‌توانید از Glyph به‌عنوان چراغ‌قوه استفاده کنید. با یک‌بار Tap روی دکمه نیز فلش دوربین به‌سبک مرسومِ دیگر گوشی‌ها روشن می‌شود.

یکی از زیبایی‌های رابط کاربری Nothing OS، طراحی System Update است که تغییرات به‌روزرسانی به‌شیوه‌ی کاملا متفاوت و دوستانه‌ای به‌همراه ایموجی‌های مرتبط نمایش داده می‌شود. نکته‌ی دیگر اینکه تغییرات ایجادشده، نه در قالب لینک وب‌سایت، بلکه کاملا خلاصه و تیتروار؛ اما به‌همراه جزئیات ذکر می‌شوند تا برای کاربر جای هیچ ابهامی وجود نداشته باشد.

به‌لطف تراشه‌ی Snapdragon 8+ Gen 1 حالا دیگر باید ناتینگ فون را محصولی در رده‌ی پرچم‌دارها به‌حساب بیاوریم. اگر به خاطر داشته باشید، شرکت تازه‌تأسیس ناتینگ، اولین گوشی هوشمندش را با تراشه‌ی Snapdragon 778G راهی بازار کرده بود و حالا با این جهش بزرگ، پا به میدان رقابت با بزرگان گذاشته است.

نسخه‌ی پلاس تراشه‌ی کوالکام، درواقع نسخه‌ی بهبودیافته‌ای به‌حساب می‌آید که علاوه‌بر بیشتر شدن فرکانس هسته‌ها،‌ به‌لطف لیتوگرافی TSMC، بهینه‌تر عمل کرده و توان کمتری مصرف می‌کند. بنابر ادعای کوالکام، با تغییر لیتوگرافی به نود ۴ نانومتری شرکت تایوانی، همان عملکرد Snapdragon 8 Gen 1 با ۳۰ درصد توان مصرفی کمتر ارائه می‌شود. کوالکام علاوه‌براینکه Snapdragon 8+ Gen 1 را با فرکانس بیشینه‌ی ۳٫۲ گیگاهرتز در اختیار شرکت‌ها قرار می‌دهد، یک نسخه‌ی ۳ گیگاهرتزی نیز برای OEM-ها در نظر گرفته است.

امسال ناتینگ فون ۲ با رم ۸ یا ۱۲ گیگابایت و حافظه‌ی ذخیره‌سازی ۱۲۸، ۲۵۶ یا ۵۱۲ گیگابایت به فروش می‌رسد. برای بررسی، مدل ۱۲ | ۲۵۶ گیگابایت را در اختیار داشتیم. سرعت حافظه‌ی ذخیره‌سازی فون ۲ درمقایسه‌با پرچمدارهای سامسونگ چنگی به دل نمی‌زند؛ مثلا گلکسی زد فولد ۵ کار خواندن ترتیبی را حدودا ۳۲ درصد سریع‌تر انجام می‌دهد و این اختلاف درمقایسه‌با گلکسی S23 اولترا به ۴۵ درصد می‌رسد.

با توجه به اینکه ناتینگ فون ۲ در زمان نگارش بررسی پیش‌رو با برچسب قیمتی در حدواندازه‌های خانواده‌ی گلکسی اس ۲۳ به‌فروش می‌رسد، ناچاریم عملکرد آن را با گلکسی اس ۲۳ اولترا مقایسه کنیم.

ناتینگ فون ۲ با تکیه‌بر Snapdragon 8+ Gen 1 تجربه‌ی قابل قبولی را در وب‌گردی ارائه می‌کند؛ البته نه‌تنها نمی‌تواند به گرد پای آیفون‌های نسل ۱۴ برسد، بلکه طبعا از پرچمدارهای جدید سامسونگ هم عقب می‌ماند. از آن سو، در مقایسه با شیائومی ۱۲ پروی مجهز به Snapdragon 8 Gen 1،‌ تجربه‌ی وب‌گردی حدود ۹۵ درصد بهبود را نشان می‌دهد.

از نظر توان محاسباتی CPU و با در نظر داشتن پردازش‌های چندهسته‌ای، ناتینگ فون ۲ حدود ۳۰ درصد از گلکسی S23 اولترا ضعیف‌تر ظاهر می‌شود. در آزمون شبیه‌ساز بازی، نرخ فریم در حالت Offscreen را حدود ۲۷ درصد کمتر از اس ۲۳ اولترا به دست آوردیم.

وضعیت پایداری عملکرد ناتینگ فون ۲ در شرایط پردازش‌های پرفشار و طولانی را در نمودار زیر مشاهده می‌کنید. در حالی که آزمون با امتیاز ۱۰ هزار آغاز می‌شود، در نهایت روی امتیاز شش هزار به پایان می‌رسد تا پایداری عملکرد را ۶۰ درصد به دست بیاوریم. در شرایط آزمون تنها بخشی از بدنه که محل قرار گرفتن تراشه است، به دمای حدود ۴۰ درجه می‌رسید؛ دمای سایر بخش‌ها را عادی اندازه‌گیری کردیم.

به‌لطف تراشه‌ی پرچمدار، در بازی CoD Mobile با تنظیمات گرافیکی Very High، به نرخ فریم پایدار ۶۰ فریم‌برثانیه رسیدیم. برای اجرای Genshin Impact روی تنظیمات Medium به مشکل خاصی برنخوردیم و بازی را با نرخ ۵۰ تا ۶۰ فریم‌برثانیه تجربه کردیم. روی بالاترین تنظیمات گرافیکی، یعنی Highest نیز بازی بسیار روان اجرا می‌شد و مشکلی با افت فریم در صحنه‌های شلوغ و پر زد و خورد نداشتیم.

با توجه به جهش سخت‌افزاری فون ۲، ناتینگ به ظرفیت باتری آن نیز ۲۰۰ میلی‌آمپرساعت افزوده است. حالا ناتینگ فون ۲، از باتری ۴۷۰۰ میلی‌آمپرساعتی استفاده می‌کند و از شارژ سریع ۴۵ واتی نیز پشتیبانی می‌کند. ناتینگ می‌گوید شارژ سریع ۴۵ واتی می‌تواند باتری را در ۵۵ دقیقه از صفر تا صد درصد شارژ کند. به امکانات فون ۲ باید پشتیبانی از شارژ بی‌سیم ۱۵ واتی و شارژ معکوس ۵ واتی را هم اضافه کنیم.

شارژدهی باتری در کاربری روزمره و با شرایط تست باتری زومیت، حدود ۱۵ ساعت به دست آمد؛ بنابراین با یک بار شارژ می‌توانید حدود ۱۰ تا ۱۲ ساعت از گوشی برای وب‌گردی و گشت‌وگذار در شبکه‌های اجتماعی استفاده کنید. در تست ویدیو هم شارژدهی باتری را حدود ۲۵ ساعت به دست آوردیم که در مقایسه با سایر هم‌رده‌ها، عملکرد قابل قبولی به حساب می‌آید.

از نظر مشخصات فنی تفاوتی بین دوربین‌های فون ۱ با فون ۲ وجود ندارد؛ اما طبیعتا به‌واسطه‌ی جهش در سخت‌افزار، حالا می‌توانیم به عکس‌های گوشی ناتینگ امیدوارتر باشیم. دوربین اصلی از حسگر ۵۰ مگاپیکسلی IMX890 سونی با پیکسل‌های یک میکرومتری و لنز با f/1.88 استفاده می‌کند. با وجود تکنیک Pixel Binning، دوربین اصلی عکس‌ها را در رزولوشن ۱۲٫۵ مگاپیکسل به ثبت می‌رساند؛ این دوربین از لرزش‌گیر OIS نیز بهره می‌برد.

دوربین اولتراواید از حسگر ۵۰ مگاپیکسلی JN1 سامسونگ استفاده می‌کند که در پس لنز با f/2.2 قرار دارد. درنظر داشته باشید؛ حسگر دوربین اولتراواید از حسگر دوربین اصلی به مقدار قابل توجهی کوچک‌تر است. از آنجایی که دوربین اولتراواید می‌تواند تا فاصله‌ی ۴ سانتی‌متری فوکوس کند، بنابراین می‌توان از آن به‌عنوان دوربین ماکرو نیز استفاده کرد.

هر دو دوربین اولتراواید و اصلی از فوکوس خودکار تشخیص فاز (PDAF) پشتیبانی می‌کنند و به نایت مُد خودکار مجهز هستند. نایت مُد را نمی‌توانید به‌صورت دستی فعال کنید و باید به فعال‌شدن خودکار آن اکتفا کنید.

دوربین سلفی ناتینگ فون ۲، به حسگر ۳۲ مگاپیکسلی و با ابعاد بزرگ‌تر تکیه می‌کند تا نسبت به سال قبل، پیشرفت خوبی را تجربه کرده باشد. به‌نظر می‌رسد پشتیبانی از قابلیت عکاسی HDR قابلیت جدیدی باشد که به دوربین سلفی فون ۲ اضافه شده است.

عکس‌های زیر را زیر نور شدید آفتاب، با دوربین‌های اصلی و اولتراواید ناتینگ فون ۲ به ثبت رسانده‌ایم. اگر به نقاط سایه و روشن عکس‌ها دقت کنید، متوجه خواهید شد که گستره‌ی دینامیکی نسبتا خوب است و جزئياتی را که انتظار داریم، در بخش‌های نورانی و تاریک تا حد خوبی تشخیص می‌دهیم. با دقت به برش عکس‌ها، نویز و سافت‌شدن بافت‌ها را به صورت مشهودی می‌بینیم که از بین رفتن برخی جزئیات مثل بافت برگ‌ها و دیوار را در پی دارد.

برای عکاسی در شب و زمانی که نایت مُد دوربین فعال شود، نورپردازی عکس‌ها کمی توی ذوق می‌زند. عکس‌های نایت مد را ساعت ۹ شب ثبت کرده‌ایم؛ اما هرچه بیشتر به عکس‌ها نگاه می‌کنیم، بیشتر فکر می‌کنیم که شاید عکس‌ها در گرگ‌و‌میش صبح یا تاریک‌و‌روشن عصر به ثبت رسیده‌اند! در صورتی که نایت مُد فعال نشود، تقریبا چیزی از اشیا و سوژه‌های داخل عکس نخواهید دید و باید به همان عکس بیش‌ازحد نوردهی‌شده‌ی نایت مُد راضی باشید.

نکته‌ی منفی دیگری که عکس‌های نایت مد را کاملا خراب می‌کند، غیر‌قابل تشخیص‌بودن بافت اجسام مختلف به خاطر حذف نویز شدید است.

عکس سلفی در روز تقریبا همان چیزی است که انتظار داریم؛ به جز اینکه گستره‌ی دینامیکی آن می‌توانست بهتر باشد.

گالری عکس‌های ناتینگ فون ۲

در عکس پرتره‌ای که از بی‌ام‌و کلاسیک گرفته‌ایم، افکت بوکه به صورت حرفه‌ای اعمال شده و سوژه‌ی داخل فوکوس را به‌نرمی از پس‌زمینه جدا کرده است. وضعیت عکاسی سلفی در شب و فضایی که نورپردازی نداشته باشد، چندان تعریفی ندارد و شادان و هادی تقریبا با فضای اطرافشان یکپارچه شده‌اند.

ناتینگ فون ۲ به‌لطف تراشه‌ی Snapdragon 8+ Gen 1 و قیمت ۶۰۰ دلاری، حالا قاتل پرچم‌دار به‌شمار می‌رود و دقیقا به‌خاطر بهره‌مندی از سخت‌افزار قدرتمند و قیمت بیشتر، صرفا مدل پریمیومی در کنار فون ۱ است، نه جایگزینی برای آن.

به‌روزرسانی ۳ ساله‌ی اندروید، نمایشگر OLED با نرخ نوسازی متغیر، عکاسی قابل‌قبول در روز و شارژدهی رضایت‌بخش همگی ناتینگ فون ۲ را به گوشی موجهی تبدیل کرده‌اند؛ اما این گوشی در بحث عکاسی شب ضعیف عمل می‌کند، در برابر نفوذ آب و ضربه به‌اندازه‌ی کافی مقاوم نیست و دربرخی موارد مربوط به نمایشگر، به‌روزرسانی نرم‌افزاری، تجربه‌ی عکاسی، قدرت پردازشی و باتری از مدل‌های هم‌قیمت یا حتی ارزان‌تر مثل گلکسی S23، شیائومی ۱۲ پرو، آیفون ۱۳ یا پیکسل ۷ جا می‌ماند.

به‌همین خاطر، مهم‌ترین دلیل برای انتخاب ناتینگ فون ۲ به‌جای گوشی‌های رقیب، فقط و فقط زبان طراحی منحصربه‌فرد و خیره‌کننده‌ی آن است؛ اگر طراحی ناتینگ فون ۲ و رابط کاربری گلیف نظرتان را جلب کرده، احتمالا تجربه‌ی لذت‌بخشی با آن داشته باشید؛ به‌ویژه حالا که گلیف کاربردی‌تر از گذشته شده و قالبیت‌های مختلفی مانند شخصی‌سازی کردن، تایمر و نمایش سطح صدای اسپیکر را ارائه می‌دهد. تمام این بهبودها نشان می‌دهد که ناتینگ برای آینده‌ی گلیف در گوشی‌های خود برنامه‌های جدی در سر دارد.

اینکه ناتینگ فون ۲ موفق شده به «وسوسه‌انگیزترین گزینه‌ی جایگزین آیفون» تبدیل شود یا خیر را نمی‌دانم؛ اما در بازار اشباع‌شده از گوشی‌هایی که به‌زحمت می‌توان تفاوت‌شان را تشخیص داد، ناتینگ فون ۲ به‌خوبی توانسته است تافته‌ی جدابافته باشد.

عکاس: مریم خاکسار