بررسی پیکسل ۹؛ هوش زیبا، قلب ضعیف

وقتی گوگل در سال ۲۰۱۶ اولین گوشی پیکسل را با شباهت زیاد به آیفون ۶ اپل معرفی کرد، کمتر کسی فکرش را می‌کرد که غول نرم‌افزار و هوش مصنوعی، روزی بتواند امضای منحصربفرد خودش را در دنیای اسمارت‌فون‌ها داشته باشد. در بازاری که حتی به برندهای بزرگی همچون نوکیا، مایکروسافت و HTC هم رحم نمی‌کند، گوگل که هیچ‌وقت یک شرکت سخت‌افزار-محور نبوده، راه درازی را پیموده است تا سری پیکسل، به جایگاه امروزش برسد.

پیکسل ۹، از چند جهت گوشی منحصربفردی لقب می‌گیرد؛ برای اثبات این موضوع، حتی لازم نیست به شعار تبلیغاتی گوگل که می‌گوید «پیکسل ۹ پر از اولین‌ها است» ارجاع بدهیم. تنها با دیدن تغییرات ظاهری پیکسل ۹ نسبت به نسل قبل هم می‌توان فهمید که بعد از تحولات زیاد طی این ۹ سال، حالا پیله‌ی کرم ابریشم شکسته شده و پروانه‌ی زیبا و تکامل‌یافته‌ی گوگل به‌پرواز درآمده است؛ فکر می‌کنم سخت‌پسندترین همکارانم در دفتر زومیت هم در این مورد با من هم‌نظر باشند.

بد نیست حالا که صبحت شعار تبلیغاتی گوگل را به‌میان کشیدم، اشاره کنم که اولین بودن پیکسل ۹ در جنبه‌های مختلف را نباید در مقایسه با رقبا تفسیر کنیم. گوگل مثل همیشه اصرار دارد به ما بفهماند که قصدش رقابت مستقیم و بی‌قیدوشرط با سایرین نیست، بلکه متر و معیارهایی برای خودش دارد که پیشرفت سالیانه‌اش را نسبت به آن می‌سنجد. پیکسل ۹ هم از همین قاعده و قانون پیروی می‌کند و واقعا در یک‌سری جنبه‌ها اولین است، اما فقط نسبت به نسل‌های قبلی خودش!

تماشا در یوتیوب

پیکسل جزو آن گوشی‌هایی است که هیچ‌وقت در برخورد اول ناامیدتان نمی‌کند و می‌توانید مطمئن باشید تمام ذوق و شوقی که برای دیدن، در دست گرفتن و کار کردن با آن دارید، حتی ذره‌ای هم به‌هدر نخواهد رفت. برای همین هم بود که از همان مراسم معرفی سری پیکسل ۹ و به‌خصوص با دیدن تغییرات امیدبخش در طراحی گوشی‌های سال ۲۰۲۴ گوگل، برای ملاقات با آن‌ها لحظه‌شماری می‌کردم. پیکسل ۹ نه‌تنها ناامیدم نکرد، بلکه جادوی زبان طراحی مینیمال و مدرن گوگل را بیشتر از همیشه به‌یادم آورد.

پیکسل ۹ برعکس پیشینیان‌اش، تقریبا در هیچ نقطه‌ای انحنا ندارد و به‌شدت حس‌وحال آیفون را تداعی می‌کند؛ اما این حس‌وحال فقط در حد الگوبرداری باقی می‌ماند و به‌هیچ‌وجه حس نمی‌کنید که گوگل چیزی را از روی دست کسی کپی کرده است. قائم‌مقام سخت‌افزاری گوگل اخیرا گفت که درصد کمی از کاربران از گوشی‌های سامسونگ به پیکسل مهاجرت می‌کنند؛ بنابراین به‌نظر می‌رسد که تغییرات طراحی گوگل بیشتر قرار است کاربران آیفون را به این گذار، ترغیب و دلگرم کند.

حس‌وحال متفاوت پیکسل ۹ درمقایسه‌با پیکسل ۸، کاملا متوجهمان می‌کند که گوگل از چه «اولین‌هایی» صحبت کرده است؛ از بسته‌بندی در جعبه‌ی کاملا کاغذی و سازگار با محیط زیست بگیرید تا تخت شدن فریم، نمایشگر و پشت گوشی، در کنار برآمدگی دوربین کاملا فلزی که حالا دیگر سراسری هم نیست و به‌صورت یک بیضی کشیده، بخش کوچکی از مساحت عرضی گوشی را به‌خود اختصاص می‌دهد.

تمام تغییرات ریز و درشت طراحی پیکسل ۹، در کنار هم باعث می‌شوند که گوشی امسال گوگل به‌طرز محسوس و باورنکردنی‌ای خوش‌دست‌تر از پیکسل ۸ باشد. جالب اینکه پیکسل ۹ حدودا ۱۱ گرم سنگین‌تر از نسل قبلش است اما هنر طراحان گوگل باعث می‌شود احساس کنید که پیکسل ۹ حتی سبک‌تر هم به‌نظر می‌رسد.

شاید نقشی که حذف نوار سراسری دوربین‌ها در مدل امسال بازی می‌کند، اینجا بیشتر از همیشه خود را نشان دهد؛ به‌خصوص اینکه حالا دیگر گوشی در دستتان به سمت ماژول‌های دوربین سنگینی نمی‌کند و اصطلاحا لنگر هم نمی‌اندازد تا تعادل وزنی مثال‌زدنی هم، به‌عنوان یک نقطه‌ی قوت دیگر در سیاهه‌ی افتخارات پیکسل ۹ عَلَم شود. بد نیست اشاره کنم که پیکسل ۹ نسبت به مدل پارسال ضخامت کمتری هم دارد تا بهتر در دست بنشیند.

تغییر مورد علاقه‌ی من در طراحی پیکسل ۹، قطعا از بین رفتن انحناها و البته سبک جدید برآمدگی دوربین‌ها است که با ادای دین به نسل‌های پیشین، میراث پیکسل‌ها را پخته‌تر و تکامل‌یافته‌تر به کاربران جدید و قدیم، ارائه می‌کند. برآمدگی دوربین بدون انحنای خاصی، روی بدنه جای دارد و جای‌گیری قرینه‌ی آن در عرض گوشی، باعث می‌شود کار کردن با پیکسل ۹ روی سطح، به لق خوردن آن منجر نشود.

رنگ‌بندی گوشی‌های پیکسل همیشه جزو نقاط قوت آن‌ها به‌حساب می‌آمد و به‌خصوص در سه نسل اخیر، به‌نحوی بازتابی از زبان طراحی Material You گوگل هم بود. امسال گوگل برای مدل پایه، رنگ‌های شجاعانه‌تری را انتخاب کرده است و علاوه‌بر رنگ مشکی (Obsidian) و کِرِم (Porcelain) که برای بررسی در اختیار ما قرار داشت، رنگ‌های سبز روشن (Wintergreen) و گلبهی (Peony) هم برای خریداران خوش‌سلیقه در دسترس قرار دارند.

از آنجایی که رنگ کرم پیکسل ۹ اثرانگشت و چربی را روی سطح خود به‌وضوح نشان نمی‌داد، حدس می‌زنم رنگ‌های سبز و گلبهی نیز از این قاعده مستثنی نباشند اما در مورد رنگ مشکی، نمی‌توانم با اطمینان نظر بدهم.

نمی‌دانم کسی که پیکسل ۹ می‌خرد، چطور می‌تواند به پوشاندن ترکیب رنگ‌های ملیح و هماهنگ بدنه زیر یک قاب محافظ زمخت رضایت دهد، اما برای کاربران شجاع‌تر (و البته برخوردارتر) که اعتقادی به قاب محافظ ندارند، وجود گواهی IP68 (مقاومت در برابر گردوغبار و غوطه‌وری در آب) در کنار محافظ گوریلا گلس ویکتوس ۲ روی نمایشگر و پنل پشت گوشی، قطعا دلگرم‌کننده خواهد بود.

باوجود بهبودهای رادیکال‌تر در بخش طراحی، پیشرفت‌ها در نمایشگر چندان انقلابی به‌نظر نمی‌رسند. نمایشگر پیکسل ۹ حالا ۰٫۱ اینچ از مدل پارسال بزرگ‌تر است و با ابعاد ۶٫۳ اینچ، فضای بیشتری از نمای جلوی گوشی را هم دربر می‌گیرد، یعنی حداقل روی کاغذ، حاشیه‌های کمتری نسبت به نسل قبل دارد. تراکم پیکسلی نمایشگر نیز باوجود افزایش ابعاد، کاهشی را تجربه نمی‌کند تا همچنان تصویر شارپ و شفاف و درخور نام پیکسل، دریافت کنیم.

بنابر ادعای گوگل، روشنایی نمایشگر پیکسل ۹ موقع پخش محتوای HDR به ۲۷۰۰ نیت می‌رسد، عددی که در اندازه‌گیری‌های ما هم به دست آمد و حدود ۵۰۰ نیت از نسل قبل بیشتر است. بدون پخش محتوای HDR و زیر نور خورشید هم روشنایی نمایشگر را ۲۲۰۰ نیت اندازه‌گیری کردیم که در یک کلام، عالی است.

تبدیل سنسور اثرانگشت زیر نمایشگر اپتیکال به اولتراسونیک، مهم‌ترین تغییری است که پیکسل ۹ در بخش نمایشگر تجربه می‌کند. درواقع، گوشی به‌جای تاباندن نور برای تشخیص اثرانگشت، از پرتاب امواج صوتی برای این کار استفاده می‌کند. با چنین تغییری، دقت و سرعت حسگر اثرانگشت بهبود قابل توجهی نسبت به پیکسل ۸ داشته است و حالا دیگر بدون نیاز به جابه‌جایی چندباره‌ی انگشت یا تابیده شدن نور شدید، می‌توان به‌راحتی قفل گوشی را باز کرد.

پیشرفت‌های پیکسل ۹ در بخش نمایشگر به‌همین موارد خلاصه می‌شوند. متاسفانه امسال هم از عمق رنگ ۱۰ بیتی برای نمایشگر پیکسل ۹ خبری نیست و با همان نمایشگر ۸ بیتی طرف هستیم، بنابراین انتظار عجیب و غریبی از عملکرد رنگی نمایشگر نداریم. در صورتی که با این واقعیت به صلح برسیم، اعداد و ارقام و البته عملکرد تجربی نمایشگر را به‌صورت کلی مطلوب، اما بدون پیشرفت خاصی نسبت به نسل قبل ارزیابی می‌کنیم.

در کنار نمایشگر، اسپیکرهای استریوی پیکسل ۹ نیز بهبود محسوسی را نسبت به نسل قبل تجربه نمی‌کنند؛ شاید بتوان گفت که اسپیکرهای پیکسل ۹ اندکی از نظر حجم صدا بهتر عمل ظاهر می‌شوند. صدایی که اسپیکرها تولید می‌کنند شفاف است، اما بیس در آهنگ‌ها اندکی خفه به‌گوش می‌رسد و کوبندگی لازم را ندارد.

گوگل امسال هم امتیاز پنل LTPO را فقط برای مدل‌های پرو، یعنی پیکسل ۹ پرو و پیکسل ۹ پرو XL در نظر گرفته است و همچنان نرخ نوسازی نمایشگر پیکسل ۹ تنها می‌تواند بین دو مقدار ۶۰ و ۱۲۰ هرتز تغییر کند، آن هم در صورتی که گزینه‌ی Smooth Display را در تنظیمات نمایشگر فعال کنید. نکته‌ی عجیب اینکه وقتی گوشی را از جعبه در می‌آورید و برای اولین‌بار روشن می‌کنید، به‌خاطر خاموش بودن گزینه‌ی Smooth Display به‌صورت پیش‌فرض، نمایشگر با نرخ ۶۰ هرتز به‌روزرسانی می‌شود و همین مسأله، اولین تجربه‌ی کار کردن با گوشی را با حس‌وحال نه‌چندان خوشایندی گره می‌زند.

درست است که پیکسل ۹ در زمینه‌ی قدرت تراشه از تمام رقبای خود فرسنگ‌ها عقب است (اتفاقی که هم قابل‌انتظار بود، هم ناامید‌کننده)؛‌ اما در زمینه‌ی نر‌م‌افزار و تجربه‌ی کاربری از هیچ چیز دریغ نمی‌کند. اگر از طرفداران هوش مصنوعی باشید، گوگل جمنای به‌راحتی گوی رقابت را از دستان گلکسی AI و اپل اینتلیجنس می‌قاپد؛ اما حتی اگر اهمیتی هم به ابزارهای پرزرق‌وبرق هوش مصنوعی ندهید، تجربه‌ی کاربری پیکسل ۹ به‌همان دلپذیری، روانی و سرعتی است که از اندروید خالص انتظار داریم.

از‌‌‌آنجایی‌که پیکسل ۹ یکی‌دو ماه پیش از عرضه‌ی عمومی اندروید ۱۵ روانه‌ی بازار شد، مبتنی‌بر اندروید ۱۴ است که برای اولین‌بار با پیکسل ۸ آن را تجربه و بررسی کردیم؛ اتفاقی که اگر مثلا برای نسل جدید گوشی‌های آیفون می‌افتاد، به‌طرز ناخوشایندی ملال‌آور بود، اما در مورد گوشی گوگل با پیچش پیرنگی به‌نام Gemini AI همراه است تا پایان داستان از همان ابتدا لو نرود.

جمنای AI پس از تلفیق با گوگل اسیستنت حالا همان‌ چیزی است که کاربران اکوسیستم اپل سال‌ها از سیری انتظار داشتند و بعید است حتی با اپل اینتلیجنس هم به آن برسند؛ یک دستیار صوتی که کاربردش از حد تنظیم‌کننده‌ی هشدار بیشتر باشد و واقعا حس «مکالمه‌ی دوطرفه» بین کاربر و دستگاه را که فیل شیلر در مراسم رونمایی از سیری درباره‌اش حرف می‌زد، منتقل کند. جمنای AI کاملا به این رویا جامه‌ی عمل نپوشانده و هنوز در مرحله‌ی تکمیل و توسعه به سر می‌برد، اما به‌شدت به آن نزدیک شده است.

با جمنای AI می‌توانید آشپزی کنید، ایمیل‌های چالشی بنویسید، پاسخ پرسش‌های وجودی‌تان را بیابید و در عرض چند ثانیه، استیکر و میم‌های خنده‌دار و تصاویر واقع‌گرایانه تولید کنید و حتی به زبان طبیعی و به سبک فیلم Her با گوشی خود مکالمه کنید...البته بسیار محدودتر از چیزی که گوگل ابتدا در ذهن داشت و به‌شرطی‌که به اینترنت وصل باشید و در مورد آخری، ماهی ۲۰دلار برای اشتراک Gemini Advanced پرداخت کنید.

هوش مصنوعی در مرکز تجربه نرم‌افزاری پیکسل

گوگل با تراشه‌ی G4 پز واحدهای پردازش عصبی قدرتمند برای اجرای محلی قابلیت‌های هوش مصنوعی پیکسل را داد؛ اما در عمل، بسیاری از ابزارهای جمنای AI به اتصال اینترنت نیاز دارند و قدرت NPU صرفا در سرعت تولید نتایج خود را نشان می‌دهد. دلیلش هم عمدتا برمی‌گردد به ابزار ویرایش تصویر Reimagine که به‌‌واسطه‌ی مقاله‌ی روشنگرانه‌ی ورج یک روز پیش از عرضه‌ی سری پیکسل ۹، نزدیک بود برای گوگل حسابی دردسرساز شود.

تصاویری که تا چند وقت پیش می‌توانستید با Reimagine بسازید

قابلیت Reimagine که در ابزار ادیت تصاویر Photos پس از آپلود عکس در سرور گوگل دردسترس قرار می‌گیرد، اجازه می‌دهد با انتخاب بخشی از تصویر و تایپ عبارتی توصیفی، سوژه‌ای تولیدشده با هوش مصنوعی را به عکس اصلی اضافه کنید. این قابلیت ابتدا افسارگسیخته بود و تقریبا هر چیزی را که می‌خواستید، از جنازه‌های خون‌آلود گرفته تا سیل و فرونشست زمین را طوری به تصاویر اضافه می‌کرد که تشخیص واقعی‌نبودشان تقریبا غیرممکن بود؛ اما حالا گوگل برای این قابلیت لیست سیاه بلندبالایی در نظر گرفته که کارایی‌اش را به‌شدت محدود و طاقت‌فرسا کرده است. برای مثال، من نتوانستم به تصاویر بتمن یا ماه خونین اضافه کنم، چون لیست سیاه گوگل هر چیزی را که ذره‌ای به انسان، حوادث و کاراکترهای تحت مالکیت معنوی دیگر شرکت‌ها مربوط شود، مسدود کرده است.

تصاویری که اکنون می‌توانید با Reimagine بسازید

بااین‌حال، قابلیت Reimagine با تمام محدودیت‌هایش، گزینه‌ی سرراست‌تر و دردسترس‌تری از Sketch to Image گلکسی‌های جدید سامسونگ است که برای بهترین نتیجه، نیاز به استفاده از قلم دارد. نتایج هم گاهی فوق‌العاده است و گاهی خنده‌دار، اما زمانی‌که فوق‌العاده است، تشخیص واقعی‌نبودش واقعا سخت است.

گوگل، مولد تصویر جنجالی‌اش را به اپلیکیشن جدیدی به‌نام «Pixel Studio» آورده که به‌جای تولید تصاویر واقع‌گرایانه به‌سبک Reimagine، صرفا تصاویر کارتونی مربعی می‌سازد. در این اپلیکیشن می‌توانید از بین سبک‌های مختلف ازجمله کارتون سه‌بعدی، پوستر و حتی بازی‌های ویدیویی رترو انتخاب کنید و با پرامپت‌های دقیق و پرجزییات، در یک چشم‌برهم‌زدن، ایده‌های خلاقانه‌یتان را به تصویر درآورید. گوگل برای Pixel Studio هم فهرستی از کلمات ممنوعه درنظر گرفته که برای چک کردن آن‌ها باید به اینترنت متصل باشید.

اپلیکیشن Pixel Screenshots هم همان چیزی است که ریکال مایکروسافت قرار بود باشد، اما به‌دلایل حریم شخصی شکست خورد. هر بار که با پیکسل ۹ اسکرین‌شات می‌گیرید، به‌طور خودکار به این اپ اضافه می‌شود. هر بار هم که دنبال اسکرین‌شات خاصی بودید، مثلا پسورد وای‌فای یا شماره پرواز یا بلیت سینما، کافی است همین عبارات را در اپلیکیشن سرچ کنید تا گوگل آن‌ها را به شما نشان دهد.

حیف که نمی‌توان به‌طور مستقیم از جمنای خواست اسکرین‌شات مدنظر را نشان دهد و باید هر بار سراغ خود اپلیکیشن بروید؛ اما احتمالا این قابلیت بعد از چند ماه استفاده از گوشی و ثبت خروارها اسکرین‌شات بیشتر کارایی داشته باشد تا یک هفته‌ای که برای بررسی در اختیارمان بود. درضمن، اگر از صفحه‌ی کروم اسکرین‌شات بگیرید، URL هم همراه با تصویر ذخیره می‌شود تا بتوانید بی‌دردسر وب‌سایت مدنظر را باز کنید.

قابلیت Add Me در اپلیکیشن دوربین احتمالا بیشتر از هر ابزار هوش مصنوعی دیگری به کار آید. به‌کمک این قابلیت می‌توانید مشکل عکاس غایب از عکس‌ها را بدون نیاز به دست‌به‌دامن غریبه‌ها شدن حل کنید؛ به‌این‌صورت که ابتدا از گروه دوستان عکس می‌گیرید، بعد بدون اینکه قاب تصویر را تغییر دهید، گوشی را به فرد دیگری می‌سپارید و خودتان جای او را می‌گیرید تا تصویر دوم با حضور شما ثبت شود. سپس هوش مصنوعی پیکسل این دو عکس را با هم ترکیب می‌کند تا نتیجه‌ی نهایی، تصویری باشد که همه در آن حضور دارند.

ترکیب دو عکس با ابزار Add Me در کسری از ثانیه انجام می‌شود

کار با Add Me فوق‌العاده آسان است و در محیط‌های پرنور و در شرایطی که ژست سوژه‌ها تغییر نکند، نتایج عالی از آب درمی‌آیند؛ هرچند حتی در بهترین تصاویر هم اگر زوم کنید و به جزییات دقت کنید، متوجه ایراداتی خواهید شد. بااین‌حال، Add Me به‌بهترین شکل قدرت واحدهای پردازش عصبی تراشه‌ی پیکسل را به‌رخ می‌کشد و دست‌کم در سناریوهای واقعی، ضعف عملکرد تراشه کمتر به‌ چشم می‌آید.

بیایید قابلیت‌های رنگارنگ هوش مصنوعی را کنار بگذاریم و ببینیم عکس‌هایی که خود گوشی ثبت می‌کند، چه برای گفتن دارند؛ به‌ویژه که امسال دوربین اولتراواید ۱۲مگاپیکسلی چند نسل اخیر جای خود را به‌نمونه‌ی بزرگتری با حسگر ۴۸مگاپیکسلی داده است.

جزئیات دوربین‌های پیکسل ۹ را می‌توانید در جدول بالا مشاهده کنید؛ متأسفانه دوربین اصلی تغییری تجربه نمی‌کند، کماکان از دوربین تله‌فوتو خبری نیست و دوربین سلفی هم حسگر ۴۲مگاپیکسلی غول‌پیکر پیکسل ۹ پرو را در دل ندارد.

دوربین ۵۰مگاپیکسلی پیکسل ۹ با اینکه هیچ پیشرفتی درمقایسه‌با نسل گذشته تجربه نمی‌کند؛ اما ابعاد حسگر آن با ماژول ۲۰۰مگاپیکسلی گلکسی S24 اولترا برابری می‌کند و از لنزی با دیافراگم یکسان بهره می‌برد؛ بنابراین روی کاغذ می‌توان گفت پرچم‌دار کامپکت و پایه‌ای گوگل توان رقابت با بهترین گوشی حال حاضر سامسونگ را دارد.

گالری عکس‌های دوربین اصلی در شب و روز

دوربین اصلی پیکسل ۹ همان حس‌وحال همیشگی عکس‌های پیکسل را انتقال می‌دهد؛ عکس‌هایی با کنتراست بالا، پرجزئیات، گستره‌ی دینامیکی وسیع، نویز اندک و رنگ‌های زنده که تماشایشان به‌وجدتان می‌آورد. عکس‌های ثبت‌شده در تاریکی هم با کمی افت جزئیات و سافت‌شدن از همین قاعده پیروی می‌کنند.

با اینکه از دوربین تله‌فوتو خبری نیست، به‌لطف ابعاد بزرگ حسگر دوربین اصلی و پردازش تصویر کارآمد گوگل، می‌توان روی کیفیت مناسب عکس‌ها حین بزرگ‌نمایی دیجیتال تا سقف ۲-۳ برابر هم حساب کرد.

مقایسه دوربین اصلی با نسل قبل و S24 اولترا

در عکس‌های زیر، بیش‌از هرچیز، اختلاف رنگ‌ها مشهود است؛ گلکسی S24 اولترا فاصله‌ی زیادی تا واقعیت دارد؛ درحالی‌که در وهله‌ی نخست، پیکسل ۸، سپس پیکسل ۹ به دنیای واقعی نزدیک‌تر هستند.

پیکسل‌ها بسیار طبیعی‌تر از گلکسی، نوردهی ناحیه‌ی روشن تصویر را کنترل کرده‌اند؛ به هاله‌ی نور در مجاورت برگ‌های درخت توجه کنید. جزئیات عکس‌های دو گوشی پیکسل تفاوت ناچیزی دارد.

در عکس‌های زیر باز هم رنگ‌های بسیار گرم گلکسی S24 اولترا و رنگ‌های طبیعی پیکسل‌ها را مشاهده می‌کنیم.

گستره‌ی دینامیکی وسیعی‌تری را هم از پیکسل‌ها شاهد هستیم. کنتراست بالاتر و اندکی جزئیات بالاتر، از جمله‌ی برتری‌های دیگر پیکسل ۹ است.

در عکس‌های زیر مشاهده می‌کنیم که پیکسل ۹ و پیکسل ۸ کنترل بهتری بر نوردهی داشته‌اند و برخلاف اس ۲۴ اولترا، در نواحی روشن تصویر، هاله‌ی نوری به‌وجود نیاورده‌اند.

به‌نظر می‌رسد که پیکسل ۹ به‌صورت جزئی موفق به حفظ جزئیات بیشتری در تصویر شده؛ درحالی‌که سطح نویز را بهتر از دو گوشی دیگر کنترل کرده است.

در عکس‌های زیر که در هوای تاریک ثبت شده‌اند، به‌وضوح مشاهده می‌کنیم که گلکسی S24 اولترا به زردی تمایل دارد؛ درحالی‌که پیکسل‌ها رنگ سفید خودرو را به‌درستی به‌تصویر کشیده‌اند.

اگر به تصویر لاستیک خودرو دقت کنید، متوجه خواهید شد که جزئیات پیکسل ۹ بهتر از دو گوشی دیگر است.

عکس‌های زیر در تاریکی مطلق ثبت شده‌اند؛ با اینکه هر سه گوشی عملکرد بسیار خوبی در بازیابی جزئیات به‌نمایش گذاشته‌اند؛ اما گلکسی S24 اولترا وضعیت به‌مراتب بهتری دارد.

گذشته از برتری گلکسی S24 اولترا از نظر جزئیات، رنگ‌های آن از واقعیت دور است. پیکسل‌های گوگل رنگ‌ها را بسیار طبیعی ثبت کرده‌اند.

دوربین اولتراواید پیکسل ۹ پیشرفت خیره‌‌کننده‌ای درمقایسه‌با نسل قبل تجربه می‌کند؛ افزایش ۲۵درصدی مساحت سطح حسگر و بازتر شدن دیافراگم لنز که به افزایش ۶۷درصدی نور عبوری از داخل لنز می‌انجامد، روی کاغذ می‌تواند تجربه‌ی عکاسی این دوربین را متحول کند.

گالری عکس‌های دوربین اولتراواید در روز و شب

دوربین اولتراواید پیکسل ۹ رفتار مشابهی با دوربین اصلی دارد؛ رنگ‌های جذاب و کنتراست بالا در تمامی عکس‌های اولتراواید به‌‌چشم می‌آید؛ جزئیات عکس‌ها تحسین‌برانگیز است؛ اما در سطحی پایین‌تر از دوربین اصلی قرار می‌گیرد. دوربین اولتراواید عکس‌های ماکرو جذابی هم به‌لطف قابلیت فوکوس خودکارش ثبت می‌کند.

مقایسه دوربین اولتراواید با نسل قبل و گلکسی S24 اولترا

در عکس‌های اولترواید زیر با نگاهی به درخت‌ها و سطح آسفالت متوجه خواهید شد که رنگ‌های پیکسل ۹ به گرمی گرایش دارد.

با دقت روی نمای ساختمان در برش‌های ایجادشده از عکس‌ها متوجه می‌شویم که پیکسل ۹ جزئیات بیشتری را حفظ کرده است.

در عکس‌های ثبت‌شده در تاریکی بهتر می‌توان به کارآمدی دوربین اولتراواید پیکسل ۹ پی برد؛ رنگ‌ها دمای خنثایی دارند و به واقعیت نزدیک هستند.

اگر به جزئیات گل‌ها و نقش‌ونگار روی نمای سنگی ساختمان‌ها دقت کنید، متوجه خواهید شد که سطح جزئیات پیکسل ۹ از دو گوشی دیگر بالاتر است.

با فقدان دوربین تله‌فوتو، پیکسل ۹ عکس‌های پرتره را با دوربین اصلی ثبت می‌کند؛ البته مانند گذشته، از عکس‌های پرتره‌ی یک‌برابری خبری نیست، پیکسل دو قاب کراپ‌شده‌ی ۱٫۵ و ۲برابری را برای عکاسی پرتره دراختیارتان می‌گذارد.

از آنجا که عکس‌های پرتره با ایجاد کراپ روی تصویر دوربین اصلی ثبت می‌شوند، جزئیات چندان بالایی را از چهره ثبت نمی‌کنند؛ اما رنگ‌ها با واقعیت هم‌خوانی دارد. تفکیک سوژه از پس‌زمینه هم گاهی دقیق و گاهی نه‌چندان دقیق صورت می‌گیرد.

حسگر و لنز دوربین سلفی پیکسل ۹ تفاوتی با نسل گذشته ندارد؛ بنابراین در شرایط برابر، رنگ‌ها، کنتراست و سطح جزئیات با پیکسل ۸ برابری می‌کند و این خبر بدی نیست؛ چراکه پیکسل ۹ عملکرد بسیار خوبی را در ثبت عکس‌های سلفی به‌نمایش می‌گذارد.

برتری پیکسل ۹ وقتی به‌چشم می‌آید که بدانیم دوربین سلفی این گوشی از فوکوس خودکار تشخیص فاز بهره می‌برد؛ بنابراین در عکس بالا گوشی توانسته است عکس به‌مراتب شارپ‌تری ثبت کند.

چند سالی از تغییر استراتژی گوگل برای تولید تراشه‌های اختصاصی گوشی‌های هوشمندش می‌گذارد؛ سران مانتین‌ویو پس‌از پیکسل ۵ تصمیم گرفتند تا با پیش‌گرفتن استراتژی مشابه اپل و طراحی تراشه‌های اختصاصی برای پیکسل‌ها، ابتکار عمل را در یکپارچه‌سازی هرچه عمیق‌تر نرم‌افزار و سخت‌افزار به‌دست بگیرند؛ برنامه‌ی دشواری که تا به‌اینجای کار پیاده‌سازی چندان درخشانی نداشته است.

گوگل در راستای استراتژی قبلی‌اش، امسال پیکسل ۹ را با تراشه‌ی ۴نانومتری Tensor G4 روانه‌ی بازار کرد؛ تراشه‌ای که با به‌کارگیری هسته‌هایی مشابه اسنپدراگون ۸ نسل ۳، حداقل روی کاغذ امیدوارکننده به‌نظر می‌رسد؛ اما در ادامه مشاهده می‌کنید که چه نبرد نابرابری با رقبای پرچم‌دار دیگر در پیش دارد.

گوگل می‌گوید پیکسل ۹ به‌لطف Tensor G4 سریع‌ترین عضو تاریخ پیکسل‌ها به‌شمار می‌آید؛ عنوانی که با توجه به سابقه‌ی نه‌چندان درخشان تنسورها، به‌ خودیِ خود، دستاورد چندان بزرگی به‌شمار نمی‌آید.

با نگاهی به بنچمارک‌ها، متوجه می‌شویم که Tensor G4 پیشرفت اندکی درمقایسه نسل گذشته تجربه می‌کند: حدود ۱۰ درصد پردازنده‌ی سریع‌تر و حدود ۲۰ درصد گرافیک قوی‌تر. بهبود ناچیز G4 درمقایسه‌با G3 به‌خودیِ خود ناامیدکننده است؛ اما مقایسه‌با رقبا بیش‌از پیش بر وخامت اوضاع می‌افزاید.

پیکسل ۹ درمقایسه‌با گلکسی S24، مدل پایه‌ی کهکشانی‌های سامسونگ با تراشه‌ی Exynos 2400 تا ۴۰ درصد قدرت پردازشی کمتر و تا ۳۵ درصد قدرت گرافیکی کمتری دارد. اگر مقایسه را تا تراشه‌ی اسنپدراگون ۸ نسل ۳ پیش ببریم، اختلاف‌ها به عدد اسفناک ۴۵ درصد می‌رسد.

حتی اگر بخواهیم پیکسل ۹ را با پرچم‌داران سال گذشته‌ی سامسونگ با تراشه‌ی اسنپدراگون ۸ نسل ۲ مقایسه کنیم، باز هم برتری با کهکشانی سامسونگ خواهد بود؛ G4 در برابر این تراشه تا ۲۵ درصد قدرت پردازشی کمتر و تا ۳۵ درصد قدرت گرافیکی کمتری ارائه می‌دهد.

شاید بگویید که گوگل در طراحی تراشه‌ی Tensor G4 به‌دنبال ارتقای عملکرد هوش مصنوعی بوده است، نه کسب امتیاز بالاتر در بنچمارک‌های CPU و GPU؛ اما باید بدانید که تنسور حتی در پردازش‌های هوش مصنوعی به‌کمک واحد پردازش عصبی‌اش نیز ضعیف‌تر از Snapdragon 8 Gen 3 ظاهر می‌شود.

یکی از معدود نکات مثبت درباره‌ی پیکسل ۹ به حرارت کمتر بدنه حین انجام پردازش‌های سنگین بازمی‌گردد؛ برای ارزیابی وضعیت پیکسل ۹ دو تست ۲۰‌ دقیقه‌ای روی گوشی اجرا کردیم که یکی از آن‌ها CPU رو تحت‌فشار قرار می‌دهد و کاربری‌های سنگین و پرفشار را شبیه‌سازی می‌کند و دیگری در شرایطی شبیه به اجرای بازی‌های سنگین، پردازنده‌ی گرافیکی (GPU) را تحت‌فشار می‌گذارد.

همان‌طور که مشاهده می‌کنید پیکسل ۹ برای جلوگیری از داغ‌شدن بدنه، عملکرد CPU را بسیار شدیدتر از پیکسل ۸ محدود می‌کند؛ به‌طوری که پس‌از ۱۰ دقیقه عملکرد CPU تا ۵۰ درصد افت می‌کند؛ درحالی‌که پیکسل ۸ حتی پس از گذشت ۱۵ دقیقه، کماکان ۶۰ درصد عملکرد اولیه‌اش را ارائه می‌دهد.

با توجه به نتایج به‌دست‌آمده در تست‌ها و براساس تجربه‌ی شخصی من از پیکسل ۸، حین استفاده‌‌ی سنگین از پیکسل ۹؛ به‌عنوان مثال با اینترنت سیمکارت، VPN روشن و استفاده از اپلیکیشنی مانند «نشان»؛ به‌ویژه در روزهای گرم تابستان، احتمالا لگ و کُندی در رابط کاربری گوشی تجربه خواهید کرد.

پیکسل ۹ در شرایطی‌که پردازش گرافیکی سنگینی انجام می‌دهد، به‌مراتب پایدارتر از دو گوشی پیکسل ۸ و گلکسی S24 عمل می‌کند؛ اما همان‌طور که در نمودار مشاهده می‌کنید، پیکسل ۹ با وجود پایداری ۶۲درصدی، تست ۲۰دقیقه‌ای زومیت را با ۲۰ درصد عملکرد ضعیف‌تر از S24 به پایان می‌رساند.

در تست پایداری عملکرد GPU، دمای بدنه‌ی پیکسل ۹ به حدود ۴۴ درجه‌ی سلسیوس می‌رسد که به نسبت پرچم‌داران دیگر، دمای معقول‌تری به‌حساب می‌‌آید.

یکی از معدود نکته‌ها درباره‌ی پیکسل ۹، افزایش رم دستگاه از ۸ به ۱۲ گیگابایت است که بیشتر با هدف بهبود عملکرد دستگاه در پردازش‌های هوش مصنوعی صورت گرفته؛ اما به‌صورت تؤامان قابلیت‌های چندوظیفگی گوشی را نیز بهبود می‌دهد.

پیکسل ۹ مانند نسل قبل در دو نسخه‌ی ۱۲۸ و ۲۵۶گیگابایتی با فضای ذخیره‌سازی نسبتا قدیمی UFS 3.1 به‌فروش می‌رسد؛ برای دستگاهی پرچم‌دار که افزایش قیمت ۱۰۰دلاری تجربه می‌کند؛ فضای ذخیره‌سازی ۱۲۸گیگابایتی ناراحت‌کننده است؛ به‌ویژه که هم سرعت بسیار پایینی دارد، هم از درگاه کارت حافظه برای ارتقای فضای ذخیره‌سازی خبری نیست.

ظرفیت باتری پیکسل ۹ با افزایش ۱۲۵میلی‌آمپرساعتی درمقایسه‌با نسل گذشته به ۴۷۰۰ میلی‌آمپرساعت رسیده است؛ بنابراین باتوجه به بهینه‌ترشدن تراشه، پرچم‌دار جدید گوگل شرایط بهبود شارژدهی را دارد.

پیکسل ۹ در تست کاربری روزمره‌ی زومیت، حدود ۲ ساعت بیشتر از نسل گذشته و ۱ ساعت و ۳۰ دقیقه بیشتر از گلکسی S24 دوام می‌آورد؛ اما کماکان در زمینه‌ی پخش ویدیو، به‌پای کهکشانی سامسونگ نمی‌رسد؛ موضوعی که تا حدود زیادی به LTPO-نبودن نمایشگر و پخش ویدیوها با نرخ نوسازی ۶۰ هرتز بازمی‌گردد.

در جعبه‌ی پیکسل ۹ از آداپتور خبری نیست؛ اما این گوشی از فناوری شارژ سریع Power Delivery تا سقف ۲۷ وات پشتیبانی می‌کند. گوگل می‌گوید پرچم‌دار جدیدش با چنین شارژری ظرف ۳۰ دقیقه تا ۵۵ درصد شارژ می‌شود.

اگر جایی غیر از ایران بودیم، احتمالا بررسی را بدین‌شکل تمام می‌کردیم: پیکسل ۹ رقیب کارآمدی برای گلکسی S24 است؛ بله، پردازنده‌ی ضعیف‌تری دارد و نمایشگرش LTPO نیست؛ اما هم بیشتر شارژ نگه می‌دارد، هم عکس‌های جذاب‌تر و باکیفیت‌تری می‌گیرد، هم تجربه‌ی نرم‌افزاری چشم‌نوازتری ارائه می‌دهد؛ حتی اگر اکنون کاربرِ پیکسل ۸ هستید، در طرح Trade-in گوگل شرکت کنید و با پرداخت ماهانه ۸ دلار، پیکسل ۹ بخرید؛ چون کم‌وبیش در هرزمینه‌ای بهتر ظاهر می‌شود.

در بازار ایران با شرایط متفاوتی روبه‌رو هستیم، پیکسل ۹ به‌طور مسافری وارد می‌شود و اکنون که بررسی را می‌نویسیم، مدل ۲۵۶ گیگابایتیاش با قیمت ۶۵ میلیون تومان به‌فروش می‌رسد، این قیمت ۳۰ میلیون تومان بالاتر از پیکسل ۸ و ۱۰ میلیون تومان بالاتر از مدل پایه‌ی گلکسی S24 اولترا است؛ درحالی‌که نه درمقایسه‌با نسل قبل پیشرفت ۳۰ میلیون‌تومانی تجربه می‌کند، نه عملکرد و کارایی گلکسی را ارائه می‌دهد.

نظر شما چیست؟ چه امتیازی به پیکسل ۹ می‌دهید؟ بدون در نظر گرفتن قیمت، آیا سراغ آن می‌رفتید یا دستگاهی همچون گلکسی S24 را برمی‌گزیدید.