بررسی هواوی پیورا ۷۰ اولترا؛ پادشاه عکاسی موبایل

بررسی گوشی‌های هواوی همواره آه‌کشیدن‌هایی از سر حسرت و تأسف به‌همراه دارد؛ اصلا سرنوشت برند هواوی، باوجود فهرست نسبتا بلندبالایی از «اولین‌ها» و نوآوری‌های سخت‌افزاری (یا بهتر بگویم، دقیقا به همین‌خاطر) تأسف‌برانگیز است.

برندی که در سال ۲۰۲۰ برای مدت کوتاهی توانست با پایین‌کشیدن اپل و سامسونگ، به بزرگ‌ترین سازنده‌ی موبایل دنیا تبدیل شود، حالت شب را به دنیای عکاسی موبایل آورد، نخستین تراشه با NPU اختصاصی را توسعه داد، نخستین لنز پریسکوپی ۵ و ۱۰ برابری دوربین موبایل را ساخت، برای اولین بار حسگری با فیلتر رنگی Quad Bayer را در گوشی به‌کار برد و قابلیت عکاسی ماکرو با دوربین اولتراواید را برای نخستین‌بار با میت ۲۰ پرو ارائه داد، حالا به برندی تبدیل شده است که باوجود ادامه‌ی پیشرفت‌های سخت‌افزاری در حوزه‌ی عکاسی، نمی‌توان با وجدان راحت، خریدش را توصیه کرد؛ هم به‌خاطر نبود دسترسی بی‌دردسر به سرویس‌های گوگل، هم به‌خاطر تراشه‌ی ضعیف‌تر و هم به‌‌دلیل قیمت زیاد و توجیه‌ناپذیر درمقایسه‌با رقبا. 

تماشا در یوتیوب

هواوی چند ماه پیش نام سری P را پس از ۱۲ سال به Pura و زبان طراحی را هم به چیزی که خودش «Vane Design» (طراحی پره‌ای) می‌نامد،‌ تغییر داد؛ البته تاکید بر «طراحی منحصربه‌فرد» و «دوربین پیشرفته» کماکان به قوت خود باقی مانده؛ پیورا ۷۰ اولین گوشی هواوی پس از ریبرند سری P است که مدل پایه، پرو، پرو پلاس و اولترا را در برمی‌گیرد؛ درحالی‌که هر چهار مدل از طراحی مشابه و تراشه‌ی ۷نانومتری اختصاصی هواوی استفاده می‌کنند، پیورا ۷۰ اولترا بیشتر به‌خاطر سیستم فوق‌پیشرفته‌ی دوربین، برچسب قیمتی حدودا ۱۴۰۰ دلاری را به دوش می‌کشد.

پیورا ۷۰ اولترا با آن جزیره‌ی مثلثی پنل پشتی، ظاهر منحصر‌به‌فرد و گیرایی دارد و لنز دوربین اصلی‌اش با باز کردن اپ دوربین، با صدای بسیار خفیفی بیرون می‌آید و حس نوستالژیک دوربین‌های DSLR و کامپکت را تداعی می‌کند؛ اما برای رقابت مستقیم با غول‌های پرهیبتی چون گلکسی S24 اولترا و آیفون ۱۵ پرو مکس، تجربه‌ی شگفت‌انگیز عکاسی کافی نیست؛ به‌ویژه چون قامت پیورا ۷۰ اولترا زیر بار همان حسرت‌های همیشگی، خم شده است.

چه طرفدار طراحی مینیمال باشید چه علاقه‌مند به طراحی‌‌های جسورانه‌تر، منحصر‌به‌فرد بودن ظاهر پیورا ۷۰ اولترا را نمی‌توان انکار کرد. هواوی از واژه‌ی «پیشرو در مُد» برای توصیف سری پیورا استفاده می‌کند و می‌گوید پیورا با درهم‌آمیختن مد و تکنولوژی، طراحی بی‌نظیر و نوآوارنه‌ای را به کاربران ارائه می‌دهد؛ توصیفی که از حق نگذریم، چندان دور از واقعیت نیست.

اجازه بدهید توصیف ظاهر پرچم‌دار هواوی را از پنل پشتی شروع کنم؛ جایی‌که جنس چرم مصنوعی و بافت برجسته‌ با الگوی «ستاره‌ای» آن با رنگ‌های جذاب سبز، قهوه‌ای، سفید و مشکی هم حس‌وحال پریمیوم و آینده‌نگرانه‌ای دارد و هم گریپ فوق‌العاده تا بتوانید بی‌نیاز از کیس، از زیبایی گوشی لذت ببرید.

ستاره‌ی طراحی پیورا ۷۰ اولترا جزیره‌ی مثلثی و غول‌پیکر دوربین‌ها است که برای «به چالش کشیدن محدودیت‌های کنونی عکاسی با موبایل»، حتی از ماژول گوشی دوربین‌محور سونی اکسپریا ۱ مارک ۶، ابعاد بزرگ‌تر و چشم‌گیرتری دارد. برجسته‌ترین بخش دوربین‌ها هم بی‌شک، طراحی «پاپ‌آپ» دوربین اصلی است که برای تداعی حس‌وحال دوربین‌های کامپکت و DSLR، با باز کردن اپلیکیشن دوربین، با صدای مکانیکی دلنشین خفیفی بیرون می‌آید. دور لنز هم حلقه‌ی قرمزرنگی می‌بینیم که به‌نوعی ادای احترام به دوربین‌های DSLR کانن به‌حساب می‌آید و لوگوی XMAGE که هواوی دو سال پیش جایگزین لایکا کرد، در بخش فلزی زیر جزیره‌ی دوربین‌ها خودنمایی می‌کند.

طراحی زرق‌وبرق‌دار پیورا ۷۰ اولترا صرفا جنبه‌ی زیبایی و نوستالژی ندارد؛ هواوی می‌گوید مکانیزم بازشونده‌ی لنز باعث شده ماژول دوربین از اندازه‌ی کنونی، بزرگ‌تر نشود؛ به‌علاوه، مقاومت این قطعه به‌حدی است که می‌تواند تا ۳۰۰هزار بازوبسته شدن را تاب بیاورد؛ یعنی چیزی حدود ۱۵۰ بار بازوبسته‌شدن به مدت ۵ سال. اگر هم گوشی از دستتان بیفتد، لنز برای جلوگیری از آسیب‌ به‌طور خودکار جمع می‌شود. به‌نظر می‌رسد چینی‌ها واقعا فکر همه‌چیز را کرده‌اند!‌

البته باید بگویم که دوربین‌های بازشونده‌ی گوشی، نوآوری هواوی نیستند و دو سال پیش، گوشی فانتوم X2 پرو همین مکانیزم را برای عکاسی پرتره و اوپو و ویوو هم برای دوربین‌های سلفی در نظر گرفته بودند؛ اما بی‌اغراق باید گفت پیورا ۷۰ اولترا تاکنون بهترین و زیباترین پیاده‌سازی این مکانیزم را داشته است. 

جدا از طراحی خاص پنل پشتی، باقی بدنه‌‌ی پیورا ۷۰ اولترا همان چیزی است که از یک گوشی پرچم‌دار لوکس انتظار داریم. فریم آلومینیومی و براق البته با انحنایی شبیه آیفون ۱۱، وزن ۲۲۶ گرم و معقول نسبت به ابعاد، گواهی IP68 برای مقاومت دربرابر گردوخاک و نفوذ آب در عمق ۲متری به‌مدت نیم ساعت، صفحه‌نمایش ۶٫۸ اینچی با حاشیه‌های فوق‌العاده باریک و انحنای ظریف در هر چهار ضلع و پوشیده از شیشه‌ی محافظ مخصوصی به‌نام «Crystal Armour Kunlun» که به‌گفته‌ی هواوی تا ۳۰۰درصد دربرابر خراش و ۱۰۰درصد دربرابر سقوط مقاوم‌تر از نسخه‌ی پایه و پروی گوشی است.

مانند هر گوشی دوربین‌محور دیگری، پیورا ۷۰ اولترا هم با آن سخت‌افزار خیره‌کننده‌ و جزیر‌ه‌ی غول‌پیکر دوربین‌هایش، چندان خوش‌دست نیست و به‌سمت پایین لنگر می‌اندازد. از سوی دیگر فریم فلزی گوشی اگرچه بسیار خوش‌ساخت است، با سطح انحنادارش، شباهت بسیاری به طراحی آیفون ۱۰ و ۱۱ دارد و چندان با ترند طراحی تخت این روزهای صنعت موبایل، همگام نیست.

خلاصه اینکه پیورا ۷۰ اولترا در زمینه‌ی طراحی و کیفیت ساخت کم نمی‌گذارد و در دست گرفتنش حس فوق‌العاده‌ای دارد؛ اما چیزی که تجربه‌ی کار با این گوشی را واقعا لذت‌بخش می‌کند، دوربین شگفت‌انگیز آن است.

پیورا ۷۰ اولترا دوربینی است که دست سرنوشت، قابلیت‌های تلفنی را هم بدان اضافه کرده است؛ پس بعید نیست که نیمی از نمای پشتی دستگاه در اختیار لنزهای بزرگ و کوچکی باشد که با آن فُرم عجیب و نامأنوس کنار هم چیده شده‌اند؛ در پس این لنزها، سخت‌افزار قدرتمند و مهندسی شگفت‌آوری قرار دارد که در ادامه درباره‌شان صحبت می‌کنیم.

متأسفانه جزئیات زیادی درباره‌ی حسگرهای هر دوربین در دسترس نیست و خود هواوی دسترسی اپ‌هایی همچون Device Info HW را محدوده کرده است؛ بنابراین غیر از مواردی مانند ابعاد پیکسل‌ها، اطلاعات چندانی را نمی‌توان درباره‌ی دوربین‌های پیورا ۷۰ اولترا استخراج کرد.

یکی از جالب‌توجه‌ترین ویژگی‌های پیورا ۷۰ اولترا به مکانیزم بازشونده‌ی دوربین اصلی بازمی‌گردد که براساس وعده‌ی چینی‌ها، می‌تواند تا ۳۰۰هزار چرخه‌ی باز و بسته‌شدن را دوام بیاورد. با هربار باز شدن اپ دوربین، مکانیزم دوربین اصلی باز می‌شود؛ بنابراین چنانچه روزانه ۱۵۰ بار به دوربین گوشی مراجعه کنید، روی کاغذ نباید تا ۵ سال مشکلی برایتان پیش بیاید. عجیب است که چینی‌ها با وجود چنین مکانیزمی، توانسته‌اند گواهی IP68 را برای گوشی‌شان دریافت کنند.

دقت کنید که مکانیزم بازشونده‌ی دوربین اصلی، فاصله‌ی کانونی لنز را افزایش نمی‌دهد؛ بلکه قطعات مربوط به دیافراگم متغیر را در دل خود جای داده است؛ دیافراگم بسته به شرایط نور محیطی به‌طور خودکار تنظیم می‌شود؛ اما در حالت Pro عکاسی می‌توان آن را روی ۹ حالت مختلف از بازترین حالت با دیافراگم f/1.6 تا بسته‌ترین حالت با دیافراگم f/4.0 تغییر داد؛ بنابراین دوربین اصلی پیورا ۷۰ اولترا تا ۱۳ نور بیشتر از گلکسی S24 اولترا دریافت می‌کند.

تغییر دیافراگم به کاربر اجازه می‌دهد بسته به سوژه، هم عمق میدان اندک با بوکه‌ی طبیعی در اختیار داشته باشد (f/1.6)، هم عمق میدان وسیع برای آنکه داخل قاب عکاسی‌اش، سوژه‌های بیشتری را در فوکوس قرار دهد (f/4.0)؛ البته در حالت عکاسی خودکار، خودِ گوشی تصمیم می‌گیرد تا دیافراگم روی چه حالتی تنظیم شود، در تجربه‌ی ما، عمده‌ی عکس‌ها با f/2.0 ثبت می‌شدند.

دوربین اصلی پیورا ۷۰ اولترا عکس‌های شگفت‌انگیزی می‌گیرد؛ جزئیات بسیار بالایی از عکس بازیابی شده و نویز در سطح بسیار پایینی حفظ می‌شود، دمای رنگ‌ها عمدتا خنثی است و گستره‌ی دینامیکی وسیعی را هم در موقعیت‌های مختلف شاهد هستیم؛ اما شاید کنتراست عکس‌ها در حد پیکسل‌های گوگل نباشد.

گالری عکس‌های دوربین واید در روز و شب

ابعاد بسیار بزرگ حسگر، سیستم لرزش‌گیر پیشرفته‌ و قابلیت عکاسی با دیافراگم بسیار بازِ f/1.6 به دوربین اصلی پیورا ۷۰ اولترا اجازه می‌دهد تا در تاریکی هم عالی ظاهر شود؛ گستره‌ی دینامیکی وسیع و رنگ‌های دقیق را در عکس‌های شب پیورا هم مشاهده می‌کنیم؛ هرچند که علاقه‌ی هواوی به پایین نگه‌داشتن سطح نویز، گاهی به از دست‌رفتن جزئیات ریز در عکس‌ها می‌انجامد.

هواوی از ابعاد بزرگ و رزولوشن ۵۰مگاپیکسلی حسگر دوربین اصلی نهایت استفاده را می‌برد و با ایجاد کراپ ۱۲٫۵مگاپیکسلی از میانه‌‌ی تصاویر فول‌سایز آن، عکس‌های ۲برابری جذاب و پروضوحی را هم ثبت می‌کند.

مقایسه دوربین پیورا ۷۰ اولترا با گلکسی S24 اولترا

برای آنکه بتوانیم عملکرد دوربین پیورا ۷۰ اولترا را با رقبا بسنجیم، چند نمونه‌عکس مقایسه‌ای در روشنی روز و تاریکی شب با این گوشی و گلکسی S24 اولترا، یکی از محبوب‌ترنی پرچم‌داران بازار ثبت کردیم.

در عکس‌های زیر هر دو گوشی عملکرد بسیار خوبی در ثبت رنگ آبی آسمان و سبزی درخت‌ها به‌نمایش گذاشته‌اند؛ البته گلکسی S24 اولترا با قابلیت Super HDR اطلاعات HDR عکس‌ها در نواحی روشن و تاریک ثبت می‌کند؛ بنابراین چنانچه در نمایشگری سازگار با این قابلیت [به‌عنوان مثال مک‌بوک یا خود گلکسی]، عکس‌ها را تماشا کنید، در عکس گلکسی، آسمان را روشن‌تر خواهید یافت.

اگر ذره‌بین را به‌دست بگیریم و بزرگ‌نمایی چندبرابری روی عکس‌ها انجام دهیم، متوجه خواهیم شد که رنگ‌ها در عکس پیورا خنثی‌تر و جزئیات آن بیشتر است.

در عکس‌های زیر سعی کردیم تا عملکرد پیورا ۷۰ اولترا در ثبت گستره‌ی دینامیکی و جزئیات محیط‌های سرپوشیده را با گلکسی S24 اولترا مقایسه کنیم. در همان نگاه نخست متوجه می‌شویم که این‌بار رنگ‌های پیورا گرم‌تر از گلکسی هستند؛ به‌عنوان یک روند تکراری، باید اشاره کنم که پیورا کنتراست پایین‌تری را ثبت می‌کند.

در برش‌های بالا، مشخص است که پیورا ۷۰ اولترا از نظر جزئیات و گستره‌ی دینامیکی، دست بالاتر را دارد؛ اما توجه داشته باشید که بخشی از برتری پیورا در زمینه‌ی سطح جزئیات، به بسته‌تر بودن میدان دید آن بازمی‌گردد، درواقع برای اینکه به قاب یکسانی دست پیدا کنیم، باید روی عکس گلکسی، بزرگ‌نمایی بیشتری انجام دهیم.

در عکس‌های زیر که در تاریکی شب و با چراغ‌های کوچه ثبت شده‌اند، رنگ‌های گلکسی S24 اولترا طبیعی‌تر به‌نظر می‌رسند؛ اما پیورا در زمینه‌ی گستره‌ی دینامیکی و بازیابی جزئیات از سایه‌ها دست بالاتر را دارد.

با بزرگ‌نمایی عکس‌ها، متوجه می‌شویم که پیورا ۷۰ اولترا در زمینه‌ی بازیابی جزئیات ریز تصویر، دست بالاتر را دارد.

طبیعتا در سوژه‌ی زیر ثبت عکس‌ها با شرایط نوری دقیقا یکسان ممکن نبود؛ بنابراین نباید به جزئیات سطح بزرگراه توجه کرد؛ اما باز هم به‌وضوح می‌توان دید که پیورا که عکس روشن‌تر با گستره‌ی دینامیکی وسیع‌تری را ثبت کرده است.

در برش‌های بالا، پُرواضح است که پیورا ۷۰ اولترا در مدیریت منابع نور، کنترل سطح نویز و ثبت جزئیات، دست بالاتر را درمقایسه‌با گلکسی S24 اولترا دارد.

دوربین تله‌فوتوی پیورا ۷۰ اولترا عملکردی نزدیک به دوربین اصلی دارد؛ عکس‌های پرجزئیات و کم‌نویز را در نتایج دوربین تله‌فوتو شاهد هستیم. این دوربین در ثبت رنگ‌ها هم بسیار دقیق عمل می‌کند. دوربین در تاریکی نیز می‌درخشد و عکس‌هایی با جزئیات بالا، نویز اندک و رنگ‌هایی واقعی ثبت می‌کند.

گالری عکس‌های دوربین تله‌فوتو در روز و شب

هواوی با به‌کارگیری تکنیک مشابه دوربین اصلی و ایجاد کراپ از میانه‌ی تصویر فول‌سایز دوربین تله‌فوتو، عکس‌های ۱۲٫۵مگاپیکسلی با زوم ۲برابری درمقایسه‌‌با تصویر دوربین تله‌فوتو و ۷برابری درمقایسه‌با تصویر دوربین اصلی ثبت می‌کند، این عکس‌ها هم درست‌مانند عکس‌های اصلی بسیار پروضوح هستند.

در بزرگ‌نمایی‌های فراتر از ۷برابر، تکنیک‌هایی مانند پردازش تصویر و آپ‌اسکیل با هوش مصنوعی به‌کار گرفته می‌شود تا تصویر خروجی معقول باشد. این روش در بزرگ‌نمایی تا سطح ۱۰برابر هم کاربرد است؛ اما در سطوح بالاتر، به‌تدریج جزئیات مصنوعی و آبرنگی نمود می‌یابد.

گالری عکس‌های تله‌فوتو ماکرو

دوربین تله‌فوتو پیورا ۷۰ اولترا از قابلیت تله‌فوتو ماکرو بهره می‌برد و می‌تواند از فاصله‌ی ۵سانتی‌متری روی سوژه فوکوس کند؛ بدین‌ترتیب می‌توان عکس‌های ماکرو فوق‌العاده باکیفیت و پرجزئیاتی را با این دوربین ثبت کرد که نمونه‌اش را در گوشی‌های دیگر بازار [حداقل بازار ایران] ندیده‌ایم.

دوربین اولتراواید ۴۰مگاپیکسلی پیورا ۷۰ اولترا اصولا باید با ترکیب هر ۴ پیکسل مجاور، عکس‌هایی با وضوح ۱۰مگاپیکسل ثبت کند؛ اما در نهایت با آپ‌اسکیل، عکس‌ها با وضوح ۱۲٫۵ مگاپیکسل ذخیره می‌شوند تا به‌نوعی با خروجی دو دوربین دیگر هماهنگ باشند.

گالری عکس‌های دوربین اولتراواید در روز و شب

با توجه به میدان دید بسیار وسیع‌تر دوربین اولتراواید و ابعاد کوچک‌ترِ حسگرش، مطابق‌انتظار، جزئیات عکس‌ها هم‌پای دو دوربین دیگر نیست؛ اما رنگ‌ها و گستره‌ی دینامیکی رضایتمان را جلب می‌کند؛ هرچند که در تاریکی شب با رفتار تهاجمی الگوریتم پردازش تصویر در زمینه‌ی حذف نویز، عکس‌های سافت و کم‌جزئیاتی را به نسبت دوربین‌های اصلی و تله‌فوتو شاهد هستیم.

عکس ماکرو دوربین اولتراواید در برابر تله‌فوتو

به‌لطف قابلیت فوکوس خودکار، دوربین اولتراواید پیورا ۷۰ اولترا هم می‌تواند عکس‌های ماکرو از فواصل نزدیک ثبت کند؛ اما ما سطح جزئیات، کیفیت تولید رنگ‌ها و حس‌وحال عکس‌ها با عمق میدان اندک دوربین تله‌فوتوماکرو را به عکس‌های ماکروی دوربین اولتراواید ترجیح می‌دهیم.

پیورا ۷۰ اولترا با سه قاب 1x و 2x و 3.5x به‌ترتیب با دوربین‌های اصلی و تله‌فوتو، عکس‌های پرتره می‌گیرد. مطابق انتظار، دوربین تله‌فوتو، فُرم چهره و سر افراد را در طبیعی‌ترین شکل ممکن ثبت می‌کند؛ درحالی‌که عکس‌های پرتره با دوربین اصلی دِفُرمه به‌نظر می‌رسند.

عکس‌های پرتره جزئیات بسیار بالا و رنگ‌های جذابی دارند؛ اما گاهی تفکیک سوژه از پس‌زمینه با دقت بسیار پایینی انجام می‌شود؛ به‌عنوان مثال در عکس 1x بالا، گوش من به‌طور کامل ناپدید شده است!

عکس‌های سلفی ۱۳مگاپیکسلی پیورا ۷۰ اولترا بسیار پرجزئیات هستند، رنگ‌ها را با دقت بالایی به‌نمایش می‌گذارند و گستره‌ی دینامیکی بسیار وسیعی را نیز پوشش می‌دهند، این موضوع در مورد تاریکی هم صدق می‌کند.

پیورا ۷۰ با تمام دوربین‌هایش فیلم‌برداری 4K تا سقف ۶۰فریم‌برثانیه انجام می‌دهد؛ رنگ‌های دقیق و گستره‌ی دینامیکی وسیع از جمله‌ی مشخصات این ویدیوها هستند؛ اما سطح جزئیات به‌مراتب پایین‌تر از رقبای پرچم‌دار دیگر است.

نمایشگر پیورا ۷۰ اولترا حداقل روی کاغذ، مشخصات فنی جذاب و درخور نام پرچمداری پریمیوم ارائه می‌کند. پیورا به نمایشگر ۶٫۸ اینچی OLED مجهز شده است و با لبه‌های خمیده، اندکی از پرچمداران سایر برندها متمایز می‌شود. نمایشگر تقریبا تمام نمای جلوی گوشی را به‌خود اختصاص می‌دهد و با وضوح ۱۲۶۰ × ۲۸۴۴ پیکسل، تراکم پیکسلی بسیار خوب ۴۶۰ پیکسل‌براینچ را ارائه می‌کند.

مثل اکثر گوشی‌های هوشمند، پیورا ۷۰ اولترا هم برای کنترل روشنایی نمایشگر از تکنیک PWM استفاده می‌کند. برای اینکه سوسوزدن یا اصطلاحا «فلیکر» نمایشگر (که جزو نقاط ضعف تکنیک PWM به‌حساب می‌آید) به کمترین مقدار خود برسد و باعث آزار چشم کاربر و سردرد نشود، PWM با فرکانس ۱۴۴۰ هرتز اعمال می‌شود، مقداری که درک آن برای چشم انسان ممکن نیست.

با اتکا بر استاندارد نمایش تصاویر HDR، هواوی ادعا می‌کند که روشنایی نمایشگر می‌تواند تا ۲۵۰۰ نیت بالا برود. برای سنجش شدت روشنایی نمایشگر، طبق معمول همیشه، آزمایش‌های متداول زومیت را روی نمایشگر انجام دادیم.

زیر نور آفتاب و تجهیزات استودیویی زومیت، بیشترین روشنایی را ۱۵۰۰ نیت اندازه گرفتیم؛ در این آزمایش، نه‌تنها اسلایدر روشنایی به ۱۰۰ درصد نرسید، حسگر سنجش روشنایی محیطی هم نتوانست آزمایش‌ها را در صحت و سلامت به‌پایان برساند. درواقع به‌علت داغ شدن بیش‌ازحد حسگر، بخشی از پنل که روی آن قرار گرفته بود، دچار سایه‌ی دائمی شد و ردی همیشگی، در قسمت بالای نمایشگر به‌جای ماند.

به‌لطف ۱۰بیتی‌بودن پنل، پیورا ۷۰ اولترا می‌تواند یک میلیارد رنگ را نشان دهد. همان‌طور که در اعداد و ارقام جدول مشاهده می‌کنید، عملکرد نمایشگر پیورا ۷۰ اولترا در حدواندازه‌های پرچمداری با قیمت سرسام‌آور نیست؛ به‌ویژه که پوشش رنگی ۸۰‌درصدی فضای رنگی DCI P3، برای نمایشگر ۱۰‌بیتی روی گوشی پرچمداری با قیمت چند ۱۰میلیونی عملکرد چندان امیدوارکننده‌ای به‌حساب نمی‌آید.

طبیعتا پوشش ۸۰درصدی فضای رنگی DCI P3 به خودیِ خود، نتیجه‌ی بدی نیست و روی درک کاربر از رنگ‌های نمایشگر تأثیر منفی محسوسی نمی‌گذارد؛ محتوایی که روی نمایشگر پیورا ۷۰ اولترا مشاهده می‌شود چشم‌نواز و زیبا است و رنگ‌های زنده و عمیقی دارد.

هواوی برای محافظت از نمایشگر پیورا ۷۰ اولترا، از شیشه‌ی خاصی به‌نام Crystal Armour Kunlun استفاده کرده است و ادعا می‌کند که تا ۳۰۰ درصد نسبت به مدل‌های پایه و پروی پیورا، مقاومت بالاتری را برای نمایشگر مدل اولترا به‌ارمغان می‌آورد.

پنل پیورا ۷۰ اولترا از فناوری LTPO بهره می‌برد؛ بدین‌مفهوم که می‌تواند نرخ نوسازی پنل را بسته به کاربری بین ۱ تا ۱۲۰ هرتز تغییر دهد تا علاوه‌بر روان بودن تجربه‌ی کاربری حین گشت‌وگذار در منوها، در مصرف منابع پردازشی و باتری نیز صرفه‌جویی شود؛ البته، باوجود امکانات محدود نرم‌افزاری، دسترسی‌نداشتن به سرویس‌های گوگل و دردسرهای ناشی از آن، حتی پنل LTPO هم کمک چندانی به بهبود تجربه‌ی کاری نخواهد کرد.

پیورا ۷۰ اولترا در نسخه‌ی مخصوص بازار چین از Harmony OS 4 استفاده می‌کند؛ اما در بازارهای جهانی با EMUI 14.2 به‌دست کاربران می‌رسد. نرم‌افزار پیورا ۷۰ اولترا برپایه‌ی اندروید ۱۲ توسعه داده شده است که اولین نکته‌ی ناامیدکننده در مورد رابط کاربری پرچمدار هواوی به‌حساب می‌آید.

از نظر ظاهری و حس‌وحال کاربری، نمی‌توانیم UI هواوی را رقیب بهترین‌هایی مثل OneUI سامسونگ به‌حساب بیاوریم؛ اما اگر بخواهیم جانب انصاف را رعایت کنیم، باید آن را فرسنگ‌ها بهتر از MIUI بدانیم. رابط کاربری هواوی آیکون‌های مینیمال و زیبا دارد و امکاناتی همچون قابلیت ساخت فولدرهای بزرگ برای دسته‌بندی بهتر اپ‌ها، نوتیفیکشن‌سنتر دو قسمتی و کنترل پنل تر و تمیز را باید جزو نقاط قوتش به‌حساب بیاوریم.

متأسفانه دیدن نیمه‌ی پر لیوان هم نمی‌تواند به مثبت‌شدن نظرمان در مورد رابط کاربری هواوی کمک چندانی بکند و اندکی کار کردن با پیورا ۷۰ اولترا، نکات منفی را به‌سرعت پدیدار می‌کند؛ برای مثال، اپ‌ها و بازی‌های اضافی که به‌صورت پیش‌فرض روی دستگاه نصب هستند، حس گوشی‌های ۲۰۰ دلاری اقتصادی را منتقل می‌کنند، نه یک پرچمدار تمام‌عیار! هواوی از هر فرصتی برای تبلیغ استفاده می‌کند؛ مثلا هنگام نصب هر اپلیکیشن، باید شاهد تبلیغات عجیب‌وغریب برای اپ‌های ثالث هم باشید.

تمام نکات منفی درباره‌ی تبلیغات در رابط کاربری گوشی و اپ‌های زائد، همچنان در جایگاه‌های بعدی نسبت به بزرگ‌ترین مشکل هواوی، یعنی «پشتیبانی نکردن از سرویس‌های گوگل» قرار می‌گیرند.

در نبود سرویس‌های گوگل، پیورا ۷۰ اولترا به‌رسم تمام گوشی‌های چند سال اخیر هواوی، از سرویس‌های شرکت چینی استفاده می‌کند؛ مثلا Petal Search را داریم که از موتور جست‌وجوی بینگ مایکروسافت قدرت می‌گیرد، Petal Maps که از نقشه‌ی TomTom در بطن خود استفاده می‌کند و App Gallery هواوی که باوجود بهبودهای چشم‌گیر نسبت به نسخه‌های اول، همچنان بسیاری از اپ‌ها را در دل خود ندارد.

شاید اگر استفاده کردن از سرویس‌های جایگزین هواوی برای کاربران ایرانی امکان‌پذیر بود، می‌توانستیم به‌نحوی با کم‌وکاست آن‌های کنار بیاییم؛ اما کاربران ایرانی در چرخه‌ای از تحریم‌ها گرفتار هستند که حتی با دورزدن یکی-دو لایه، لایه‌های بعدی وجود دارند که امکان استفاده از هرگونه سرویسی را از کاربر سلب کنند.

پتال‌مپس در ایران لوکیشن شما را پیدا نخواهد کرد یا برای استفاده از اپ‌گالری، باید لوکیشن گوشی‌تان را روی یک کشور همسایه مثل امارات قرار دهید. تمام این تلاش‌ها هم برای آن است که بتوانید از رابط کاربری مبتنی بر اندروید ۱۲ (یعنی نسخه‌ی اندروید سه سال پیش) روی یک گوشی صد میلیونی استفاده کنید!

اگر از مشکلات رایج برای خودمان گذر کنیم و تلاش‌های هواوی برای ساختن سرویس‌های خودش را زیر ذره‌بین قرار دهیم، متوجه خواهیم شد که هواوی تمام تلاشش را به‌کار گرفته است تا کاربرانش کمبود حضور سرویس‌های گوگل را احساس نکنند؛ مثلا وقتی در اپ‌گالری برای یکی از اپلیکیشن‌های گوگل جست‌وجو می‌کنید، آن را در لیست اپ‌ها خواهید یافت؛ اما این نسخه درواقع «اپلکیشین» نیست، بلکه وب‌اپ آن در اختیارتان قرار می‌گیرد.

راهکاری که هواوی برای نصب اپ‌های گوگل به کاربران پیشنهاد می‌کند، از ابزاری به‌نام GBox قدرت می‌گیرد که شبیه یک ماشین مجازی عمل می‌کند و می‌توان بااستفاده از آن، سرویس‌ها و اپ‌های گوگل را روی دستگاه‌های هواوی اجرا کرد. درواقع، GBox به کاربر امکان می‌دهد تا از طریق فضای داخلی خود اپ، برنامه‌های گوگل را تجرا کند؛ مثلا ما توانستیم از پلی‌استور گوگل، اپلیکیشن‌های یوتیوب و گوگل کروم را با موفقیت نصب و اجرا کنیم. بد نیست اشاره کنم که همین اپ‌ها بدون استفاده از GBox به‌هیچ‌وجه روی پیورا ۷۰ اولترا اجرا نشدند.

حین استفاده از GBox برای اجرا کردن اپ‌های گوگل، می‌توان شورتکات آن‌ها را هم به فهرست اپ‌ها اضافه کرد تا هربار نیازی به اجرای GBox نباشد. توجه شما را به‌این‌نکته جلب می‌کنم که حتی بااستفاده از GBox هم نمی‌توان اجرای صددرصدی اپ‌های گوگل را تضمین کرد.

متاسفانه نرم‌افزار تنها جایی نیست که پیورا ۷۰ اولترا را از ترغیب ما برای باور کردن «پرچمدار» بودن این گوشی دور می‌کند، بلکه گوشی هواوی در بخش تراشه و عملکرد هم حرف چندانی برای گفتن ندارد و در بهترین حالت، می‌تواند با میان‌رده‌های پریمیوم رقابت کند.

از آنجایی که هواوی نه به هسته‌های پیشرفته‌ی ARM دسترسی دارد، نه می‌تواند از واحد تولید شرکت‌های قدرتمندی همچون TSMC و سامسونگ استفاده کند و نه امکان خرید تراشه‌های پرچمدار کوالکام برایش فراهم است، باید برای گوشی گران‌قیمتش به کمترین‌ها رضایت دهد.

در قلب گوشی دوربین‌محور هواوی، تراشه‌ی Kirin 9010 قرار دارد که با لیتوگرافی ۷نانومتری شرکت SMIC یا Semiconductor Manufacturing International Corporation تولید می‌شود؛ شرکتی که به‌نوعی، بزرگ‌ترین شرکت تولیدکننده‌ی تراشه‌ی چینی‌ها در خاک چین به‌حساب می‌آید و چند سالی است که تراشه‌های Kirin هواوی را تولید می‌کند.

تراشه‌ی Kirin 9010 از نظر مشخصات فنی شباهت زیادی به تراشه‌ی Kirin 9000S در گوشی‌های سری Mate 60 دارد و به‌جز اینکه به‌جای ۸ هسته، از ۱۲ هسته‌ی پردازشی استفاده می‌کند و فرکانس هسته‌های آن هم اندکی دستخوش تغییر شده است، در بقیه‌ی مشخصات فنی تفاوتی با تراشه‌ی قدیمی‌تر هواوی ندارد.

اگر به جدول مشخصات تراشه‌ها نگاهی بیندازید، متوجه خواهید شد که Kirin 9010 در بهترین حالت می‌تواند هم‌رده‌ی تراشه‌های میان‌رده‌ای همچون SD 7 Plus Gen 2 (در گوشی‌هایی همچون پوکو F5) و دیمنسیتی ۸۲۰۰ اولترا (در گوشی‌هایی همچون شیائومی ۱۳ تی) باشد؛ البته اگر مشخصات CPU را نادیده بگیریم.

روی کاغذ، فرکانس هسته‌های پردازشی واحد CPU، تفاوت معناداری با تراشه‌های میان‌رده‌ی کوالکام و مدیاتک دارد. بااین‌اوصاف و همان‌طور که در نتایج بنچمارک‌ها هم مشاهده خواهیم کرد تراشه‌ی هواوی حتی در رقابت با میان‌رده‌ها هم «کج دار و مریز» ظاهر می‌شود!

بنچمارک‌های زومیت را یک‌بار در حالت عملکرد معمولی و یک‌بار در حالت Performance اجرا کردیم تا نهایت عملکرد تراشه‌ی هواوی را دریافت کنیم.

اعداد و ارقام نشان می‌دهند که به‌جز در تست عملکرد تک‌هسته‌ای CPU، حالت Performance تأثیر مثبت قابل ذکری روی عملکرد گوشی نمی‌گذارد و بعضا باعث بروز مشکلاتی در عملکرد می‌شود؛ مثلا پیورا ۷۰ اولترا نتوانست آزمون توان محاسباتی GPU در نرم‌افزار GeekBench را با موفقیت پشت سر بگذارد. با تمام تفاسیر، منطقی به‌نظر می‌رسد که مقایسه با سایر گوشی‌های رقیب و هم‌رده را با توجه به عملکرد در تنظیمات پیش‌فرض انجام دهیم.

به‌صورت عملکرد کلی پیورا ۷۰ اولترا اختلاف قابل توجهی با پرچمدارهای دیگر بازار دارد؛ گوشی‌هایی که به‌لطف واردات غیر مسافری، با قیمت به‌مراتب کمتری در بازار کشور ما به‌فروش می‌رسند. پیکسل ۹ گوگل نزدیک‌ترین رقیب گوشی هواوی در بین پرچمدارها به‌حساب می‌آید، چرا که به‌خاطر سیاست‌های گوگل برای گوشی‌های پیکسل، بازی داغ تراشه‌محور بین سایر پرچمدارها را از دور نظاره می‌کند؛ بااین‌حال، پیکسل ۹ همچنان حدود ۲۷ درصد در عملکرد تک‌هسته‌ای و نزدیک به ۱۲۰ درصد در توان محاسباتی گرافیک، بهتر از پرچمدار هواوی ظاهر می‌شود.

نکته‌ی جالب در مورد پیورا ۷۰ اولترا اینکه باوجود اختلاف فنی فاحش در فرکانس هسته‌های CPU، همچنان عملکردی بهتر از شیائومی 13T مجهز به Dimensity 8200 Ultra از خود نشان می‌دهد و در عملکرد تک‌هسته‌ای و چندهسته‌ای به‌ترتیب ۲۰ درصد و ۸ درصد قدرتمندتر ظاهر می‌شود. رقابت با پوکو F5، یعنی گوشی گیمینگ سال گذشته‌ی شیائومی هم چندان به‌نفع پیورا ۷۰ اولترا پیش نمی‌رود و به‌جز در عملکرد تک‌هسته‌ای CPU، در بقیه‌ی موارد ضعیف‌تر از گوشی پوکو عمل می‌کند.

اگر دید مقایسه‌ای را کنار بگذاریم، می‌توانیم بگوییم که عملکرد گوشی به‌صورت تجربی اذیت‌کننده نیست، بلکه به‌خصوص در کاربری‌های روزمره و معمولی کاملا روان و استاندارد است. در کاربری‌های سنگین‌تر مثل اجرای بازی هم مشکل خاصی برای کاربر به‌وجود نمی‌آورد؛ البته به‌شرط اینکه بتوانید بازی‌ها را با موفقیت اجرا کنید. مثلا ما در اجرای بازی CoD Warzone به مشکل خوردیم، اما Genshin Impact چالش خاصی پیش رویمان نگذاشت و روی بالاترین تنظیمات گرافیکی هم با نرخ فریم ۵۶ تا ۶۱ فریم‌برثانیه اجرا شد.

برای سنجش پایداری عملکرد در کاربری‌های طولانی‌مدت و سنگین، به‌سراغ تست استرس CPU و GPU می‌رویم. نمودار زیر که نشان‌دهنده‌ی عملکرد پیورا ۷۰ اولترا در آزمون استرس GPU است، عملکرد گوشی را در دو حالت عادی و Performance گزارش می‌کند. مشاهده می‌کنید که حالت Performance افزایش عملکرد چندانی برای گوشی هواوی به‌همراه ندارد و صرفا باعث افت عملکرد شدید در دورهای انتهایی آزمون خواهد شد.

در استفاده‌های مداوم و سنگین، عملکرد CPU بعد از حدود ۵ دقیقه، نزدیک به ۲۵ تا ۳۰ درصد افت را تجربه می‌کند. در شرایطی که حالت Performance فعال شود، بعد از گذشت نزدیک به ۱۸ دقیقه از شروع آزمون، افت عملکرد CPU به حدود ۶۰ درصد می‌رسد. چنین افتی به این معنا است که در شرایط کاربری واقعی، عواملی همچون روشن بودن دیتای سیم‌کارت و روشن بودن ابزارهای دور زدن تحریم احتمالا منجر به تجربه‌ی لگ یا افت فریم در رابط کاربری خواهند شد.

تراشه‌ی Kirin 9010 از ماژول پردازش عصبی Da Vinci هواوی برای پردازش‌های هوش مصنوعی استفاده می‌کند. از آنجایی که از تراشه‌ی میان‌رده انتظار نداریم که در پردازش‌های پیچیده‌ی هوش مصنوعی در حدواندازه‌های تراشه‌های پرچمدار عمل کند، سطح عملکرد پیورا ۷۰ اولترا در این بخش را به فال نیک می‌گیریم.

وجود تراشه‌ی میان‌رده در قلب گوشی پرچمدار، هر بدی‌ای که داشته باشد حداقل در یک مورد به‌نفع کاربر تمام می‌شود: شارژدهی باتری. پیورا ۷۰ اولترا به باتری حجیم ۵۲۰۰ میلی‌آمپرساعتی اتکا دارد که به‌لطف تراشه‌ی میان‌رده، نمایشگر LTPO و البته رابط کاربری نسبتا بهینه، در کاربری‌های روزمره و روی حالت Performance، شارژدهی شگفت‌انگیز ۱۷ساعتی را ارائه می‌کند. برای پخش ویدیو هم می‌توان حدود ۲۵ ساعت روی شارژدهی گوشی هواوی حساب باز کرد.

در کنار شارژدهی بسیار عالی، پیورا ۷۰ اولترا از شارژ سریع ۱۰۰ وات هم پشتیبانی می‌کند و درون جعبه نیز آداپتور شارژ ۱۰۰ واتی گوشی را همراهی می‌کند. هواوی می‌گوید که با شارژر درون جعبه می‌توان گوشی را ظرف مدت ۵۰ دقیقه از صفر تا صد درصد شارژ کرد. آداپتور، پورت‌های USB-C و USB-A را همزمان در اختیار قرار می‌دهد؛ البته نمی‌توان از هردو درگاه همزمان استفاده کرد.

باوجود محدودیت‌های پیورا ۷۰ اولترا در بخش تراشه، هواوی از نظر رم و فضای ذخیره‌سازی سخاوت کامل را به‌خرج داده و پرچمدارش را با ۱۶ گیگابایت رم و فضای ذخیره‌سازی ۵۱۲ گیگابایت یا یک ترابایت وارد بازار کرده است.

ما نسخه‌ی ۵۱۲ گیگابایتی را برای بررسی در اختیار داشتیم. در مورد نوع فضای ذخیره‌سازی اطلاعات خاصی نداریم؛ اما همان‌طور که در جدول زیر مشاهده می‌کنید، سرعت خواندن و نوشتن پیورا ۷۰ اولترا از پیکسل ۹ پیشی می‌گیرد؛ هرچند که اختلاف فاحشی با S24‌ اولترا دارد.

پیورا ۷۰ اولترا از بسیاری از جهات، هواوی را سرفراز می‌کند؛ به‌ویژه چون این پیشرفت‌ها در شرایط نه‌چندان ایده‌آل تکنولوژی به‌دست آمده‌اند؛ شارژدهی فوق‌العاده با آداپتور بسیار سریع ۱۰۰واتی، نمایشگر ۱۰بیتی چشم‌نواز، طراحی خیره‌کننده، تراشه‌ی ۷نانومتری اختصاصی و صدالبته دوربین پیشرفته‌ با لنز بازشونده.

دوربین‌ پیورا ۷۰ اولترا به‌معنی واقعی کلمه شگفت‌انگیز است و این شگفتی را می‌توان هم از بُعد سخت‌افزاری مشاهده کرد (بیش از ۱۰۰ قطعه‌ی سازنده و بیش از ۲۷ پتنت) و هم در تجربه‌ی عکاسی (جزییات عکاسی سوپرماکرو دیدتان را به دنیای اطراف تغییر می‌دهد!)؛ اما تراشه، فرسنگ‌ها با اسنپدراگون ۸ نسل ۳ فاصله دارد و در مقام تراشه‌ی میان‌رده‌ای درحد اسنپدراگون ۷ پلاس نسل ۲ ظاهر می‌شود. رابط کاربری هم به‌طرز عجیبی برپایه‌ی اندروید ۱۲ است و با همان محدودیت‌های نرم‌افزاری همیشگی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند.

ضعف‌هایی که با خود می‌گویی اگر به‌خاطر تحریم‌ها نبود، به‌احتمال زیاد وجود نداشتند؛ آن‌وقت، بررسی پیورا ۷۰ اولترا را این‌طور تمام می‌کردیم: گوشی پرچم‌داری که به‌ همه‌ی عاشقان عکاسی با موبایل (و البته آن‌هایی که دغدغه‌ی بودجه ندارند)، توصیه می‌شود؛ اما واقعیت مثل اکثر اوقات، تلخ‌تر از تخیل است و پیورا ۷۰ اولترا در رقابت با پرچم‌داران اپل و سامسونگ، از نفس می‌افتد.