بررسی پیکسل 9 پرو XL؛ هنر طراحی و جادوی هوش مصنوعی

گوگل را به نرم‌افزارش می‌شناسیم؛ گوگل‌سرچ، کروم، جیمیل، گوگل‌مپس، ترنسلیت و صدالبته اندروید. عجیب نیست که وقتی غول نرم‌افزاری به فکر تولید سخت‌افزار می‌افتد، بیشتر تمرکز خود را روی نرم‌افزار بگذارد. حتی خود گوگل هر سال هنگام معرفی گوشی‌های پیکسل به‌جای فخرفروشی درباره‌ی قدرت تراشه و استفاده از اصطلاحات پرزرق‌وبرقی چون دوربین پریسکوپی با زوم ۱۰برابری یا صفحه‌نمایش Tandem OLED یا فریم تیتانیومی، روی نرم‌افزاری مانور می‌دهد که این‌روزها با هوش مصنوعی هم‌معنی شده است.

امسال گوگل این فرصت طلایی را داشت تا سرانجام نور صحنه را از روی هوش مصنوعی بردارد و روی طراحی و کیفیت ساخت پیکسل ۹ بیندازد؛ می‌توانست به‌جای اینکه بگوید این نرم‌افزار را در دل این دستگاهی امتحان کنید که حالا برای راحتی به شکل گوشی درآمده، بگوید این گوشی پریمیوم را بخرید که حالا چند قابلیت هوش مصنوعی‌ هیجان‌انگیز هم دارد؛ چراکه پیکسل ۹ حتی در سایز XL، شکیل‌ترین و خوش‌ساخت‌ترین گوشی گوگل است که در این چند سال در دست گرفتیم.

البته که زیبایی همه‌چیز نیست و پیکسل همچنان در رقابت تراشه‌ای با اپل و سامسونگ از نفس می‌افتد؛ اما پختگی و زیبایی طراحی پیکسل با آن هویت منحصربه‌فردش در بازاری که یا همه‌چیز شبیه آیفون است یا بیش‌ازحد ماجراجویانه، تحسین‌برانگیز است.

از تخت‌شدن فریم، نمایشگر و پشت گوشی (که از حق نگذریم، حس‌وحال آیفون را تداعی می‌کند) تا حذف نوار سراسری برآمدگی دوربین کاملا فلزی و باریک‌تر و یک‌نواخت‌تر شدن حاشیه‌های نمایشگر، پیکسل ۹ پرو و مدل بزرگ‌تر XL پختگی طراحی گوشی‌های گوگل را به‌بهترین شکل به نمایش می‌گذارند. اصلا همین‌ مهندسی دقیق و حساب‌شده‌ی برآمدگی دوربین که باعث می‌شود گوشی به‌هیچ‌وجه روی میز لق نخورد (مشکلی که حتی آیفون هم از آن درامان نیست)، وسوسه‌ام می‌کند همین‌جا به طراحی و کیفیت ساخت پیکسل ۹ پرو امتیاز کامل بدهم.

وزن پیکسل پرو XL دقیقا با‌ آیفون ۱۵ پرو مکس برابری می‌کند و حتی با آن پنل غول‌پیکر ۶٫۸ اینچی، در دست خوب می‌نشیند و گوشی به سمت ماژول‌های دوربین سنگینی نمی‌کند. پشت مات و پوشیده از محافظ گوریلا گلس ویکتوس ۲ حتی در رنگ کسالت‌بار مشکی، جلوه‌ی زیبایی دارد و بافت آن به‌گونه‌ای است که به‌راحتی از دست سر نمی‌خورد (اگر هم سر خورد، گواهی IP68 از آن دربرابر نفوذ آب و گردوغبار محافظت می‌کند)؛ هرچند رنگ جسورانه‌ی صورتی بیشتر جلب‌نظر می‌کند.

اگر به گوشی‌های غول‌پیکر علاقه‌ای ندارید، برایتان خبر خوبی داریم؛ امسال گوگل گوشی پرچم‌دارش را در کنار نسخه‌ی ۶٫۸ اینچی پیکسل ۹ پرو XL با ابعاد کامپکت نیز ارائه می‌دهد؛ پیکسل ۹ پرو درست‌مانند پیکسل ۹ از نمایشگری با ابعاد ۶٫۳ اینچی بهره می‌برد و طراحی فوق‌العاده خوش‌دست و جمع‌وجوری دارد.

شاید تنها گله‌ای که از ظاهر پیکسل ۹ پرو داشته باشم، فریم براق گوشی است که اگر مثل پنل پشتی مات بود، هم جلوه‌ی مدرن‌تری داشت، هم اثر انگشت و چربی به خود نمی‌گرفت.

تغییر حسگر اثرانگشت زیر نمایشگر، یکی از بزرگ‌ترین و خوشحال‌کننده‌ترین تغییرات سری پیکسل ۹ به‌حساب می‌آید که سرعت کاربری را با بهبود خوشایندی همراه می‌کند. حسگر اثرانگشت حالا از سنسور اولتراسونیک به‌جای سنسور اپتیکال نسل‌های گذشته بهره می‌برد. از آنجایی که حسگر اولتراسونیک، به‌جای تاباندن نور، از تابش امواج فراصوت برای تشخیص اثرانگشت استفاده می‌کند، نه‌تنها دقت بیشتری دارد، سریع‌تر هم هست و بلافاصله پس‌از قرار گرفتن انگشت روی نمایشگر، قفل گوشی را باز می‌کند.

خوشبختانه باوجود بزرگ‌بودن ابعاد نمایشگر، محل قرارگیری حسگر اثرانگشت به‌هیچ‌وجه خللی در استفاده از آن به‌وجود نمی‌آورد. نمایشگر ۶٫۸ اینچی مدل XL که گوگل آن را Super Actua می‌نامد، حدود هفت درصد از مدل پایه و پرو و تنها ۰٫۱ اینچ از پیکسل ۸ پرو بزرگ‌تر است؛ البته همان رزولوشن ۱۳۴۴ × ۲۹۹۲ پیکسل نسل گذشته را ارائه می‌کند.

بااینکه مشخصات فنی نمایشگر پیکسل ۹ پرو XL روی کاغذ کمترین تغییرات را نسبت به مدل پروی پارسال تجربه می‌کند؛ اما براساس ادعای گوگل، روشنایی آن تا حد قابل توجهی افزایش یافته است و حالا بیشینه‌ی آن به ۳۰۰۰ نیت هم می‌رسد. در تست‌های ما روشنایی حین پخش محتوای HDR و زیر نور مستقیم آفتاب، به حدود ۲۶۵۰ نیت رسید که با اعداد رسمی هم‌خوانی دارد و برای دیده‌شدن محتوا زیر نور شدید خورشید یا محیط‌های پرنور، بیشتر از کافی هم هست.

بد نیست اشاره کنیم که در زمان اندازه‌گیری و باوجود نور نسبتا شدید خورشید، اسلایدر روشنایی از ۹۹ درصد فراتر نرفت؛ بنابراین احتمال می‌دهیم در شرایط نوری شدیدتر، پیکسل ۹ پرو XL بتواند حدود ۳۰۰۰ نیت روشنایی تولید کند.

باوجود اینکه پیشرفت پیکسل ۹ پرو XL در زمینه‌ی روشنایی، جای تعریف و تمجید دارد؛ اما در زمینه‌های دیگر از جمله عمق و دقت رنگ‌ها تغییر امیدوارکننده‌ای به‌خود نمی‌بیند. نمایشگر پیکسل ۹ پرو XL (مثل بقیه‌ی اعضای خانواده‌ی پیکسل ۹) همچنان ۸‌بیتی است و باوجود اینکه دقت خوبی در تولید رنگ‌ها دارد؛ اما از نظر پوشش فضای رنگی وسیع‌تر P3 در مقابل سایر گوشی‌های هم‌رده حرف چندانی برای گفتن نخواهد داشت.

بدون در نظر گرفتن اعداد و ارقام و در صورتی که تجربه‌ی کاربری را ملاک قرار دهیم، باید بگوییم که محتوای بصری نمایشگر پیکسل ۹ پرو XL کاملا چشم‌نواز و زیبا است و برای بازی کردن، تماشای ویدیو یا حتی کاربری عادی هم هیچ کم‌وکسری احساس نخواهید کرد.

اسپیکرهای استریوی پیکسل ۹ پرو XL عملکرد قابل قبولی ارائه می‌کنند. حجم صدای اسپیکرها خوب است و بیس‌ها به‌اندازه‌ی کافی کوبنده هستند. صداهای فرکانس‌های میانی شفاف و پرجزئیات پخش می‌شوند؛ اما همه‌ی این‌ها درصورتی ممکن می‌شود که حجم صدا را تا ۱۰۰ درصد بالا نبرده باشید؛ چرا که در این حالت دچار به‌هم‌ریختگی صداها یا اصطلاحا دیستورشن خواهید شد.

برخلاف مدل پایه‌ی سری پیکسل ۹ که در ادامه‌ی سیاست سالیان اخیر گوگل، همچنان از پنل غیر LTPO استفاده می‌کند، پنل مدل‌های پرو از نوع LTPO OLED‌ است تا بتواند نرخ نوسازی را بین ۱ تا ۱۲۰ هرتز تغییر دهد؛ نکته‌ای که می‌تواند باعث صرفه‌جویی قابل توجهی در مصرف باتری شود.

کار دیگری که برای افزایش عمر باتری می‌شود انجام داد، انتخاب گزینه‌ی High Resolution (به‌جای حالت فول رزولوشن) در بخش تنظیمات نمایشگر است که وضوح را حدودا ۴۰ درصد کاهش می‌دهد. با چنین تغییری، تراکم پیکسلی نمایشگر هم کمتر می‌شود، اما نه در حدی که برای چشم انسان قابل درک باشد و حس‌وحال افت کیفیت را منتقل کند.

درحالتی که رزولوشن پایین‌تر باشد، پیکسل ۹ پرو XL با تکیه‌بر باتری ۵۰۶۰ میلی‌آمپرساعتی‌اش حدود ۱۵ ساعت در کاربری روزمره و معمولی شارژدهی دارد؛ یعنی حدود ۱٫۵ ساعت بهتر از شارژدهی روی رزولوشن بومی نمایشگر. باتری پیکسل ۹ پرو XL از شارژ سریع ۳۷ وات پشتیبانی می‌کند که به‌گفته‌ی گوگل می‌تواند گوشی را در عرض نیم ساعت، به‌اندازه‌ی ۷۰ درصد شارژ کند.

با توجه به‌اینکه ظرفیت باتری نسبت به سال گذشته بدون تغییر قابل توجهی تنها ۱۰ میلی‌آمپرساعت افزایش داشته است، به‌نظر می‌رسد باید بهینگی بیشتر را مدیون تراشه‌ی جدید گوشی باشیم. پرچمدارهای امسال گوگل از تراشه‌ی تنسور G4 در قلبشان استفاده می‌کنند. به‌رسم سال‌های گذشته نسل چهارم تراشه‌ی گوگل هم با لیتوگرافی سامسونگ تولید می‌شود و با توجه به صحبت‌های گوگل، به‌جای تمرکز روی قدرت پردازشی خام، روی عملکرد در کاربری‌های واقعی تمرکز دارد.

گوگل می‌گوید که سری پیکسل ۹ به‌لطف تنسور نسل چهارم، سریع‌ترین پیکسل در تاریخ گوشی‌های این شرکت به‌حساب می‌آید؛ اما G4 همچنان هم به‌دلایل مختلف، رقابت نابرابری با SD 8 Gen 3 دارد؛ مثلا در بخش CPU، باوجود اینکه تراشه‌ی گوگل از همان هسته‌های SD 8 Gen 3 استفاده می‌کند؛ اما همان‌طور که در ادامه مشاهده خواهید کرد، به‌دلیل چیدمان و فرکانس متفاوت هسته‌ها و البته فناوری ساخت سامسونگ، یارای رقابت با تراشه‌ی پرچمدار کوالکام را نخواهد داشت.

در پردازش‌های تک‌هسته‌ای CPU که نشان‌دهنده‌ی قدرت پردازشی در کاربری‌های روزمره است، تنسور G4 اختلاف عجیب و غریبی با پردازنده‌ی پرچمدار کوالکام ندارد و حدود ۱۰ درصد ضعیف‌تر از آن ظاهر می‌شود؛ اما در پردازش‌های چندهسته‌ای تفاوت‌ها را بیشتر آشکار کرده و با ۴۵ درصد عملکرد ضعیف‌تر، میدان را به رقیب قدرتمند خود واگذار می‌کند.

تست استرس ۲۰دقیقه‌ای CPU نشان می‌دهد که در پردازش‌های سنگین، تنسور G4 افت عملکرد محسوسی دارد و برای جلوگیری از داغ‌شدن بیش‌از حد گوشی، در دقایق ابتدایی عملکرد پردازنده تا ۶۰ درصد افت می‌کند و در ادامه، عملکرد پایداری را با حدود ۷۰درصد از قدرت پردازشی CPU ارائه می‌دهد.

عملکرد پردازنده‌ی گرافیکی تنسور G4‌ به‌‌قدری با اسنپدراگون ۸ نسل ۳ اختلاف دارد که مقایسه‌ی مستقیم آن‌ها را از موضوعیت خارج کند؛ البته خوشبختانه پیکسل ۹ پرو حین اجرای بازی‌های سنگین کنونی، عملکرد آبرومندانه‌ای را به‌نمایش می‌گذارد.

پرچمدار XL گوگل تقریبا در تمام بازی‌هایی که تست کردیم، عملکرد مطلوبی از خود نشان داد. بازی Warzone روی تنظیمات گرافیکی Smoother Gameplay با نرخ ۵۰ تا ۶۰ فریم‌برثانیه اجرا می‌شد. بازی گرافیکی Dead By Daylight روی بالاترین سطح گرافیک، با نرخ پایدار ۶۰ فریم‌برثانیه اجرا شد و بازی سنگین و حجیم Genshin Impact نیز روی بالاترین تنظیمات، به حدود ۴۰ تا ۵۰ فریم‌برثانیه محدود می‌شد تا گرم شدن گوشی، از پایداری عملکرد آن نکاهد.

خوشبختانه پیکسل ۹ پرو XL در اجرای بازی‌ها فقط کمی داغ می‌شود و با مشکلات مشابه نسل پیشین مواجه نمی‌شود. یکی از مشکلات اصلی پیکسل ۸ پرو که کار کردن مداوم با آن را غیر ممکن می‌کرد، داغ شدن بیش‌ازحد، حتی در کاربری‌های معمولی همچون عکاسی با دوربین یا گشت‌وگذار در منوها و رابط کاربری گوشی بود.

تست استرس گرافیک پیکسل ۹ پرو XL هم تا حد خوبی بر پایداری قابل قبول عملکرد گوشی صحه می‌گذارد. پیکسل جدید گوگل آزمون را با پایداری ۷۴ درصد به‌پایان می‌رساند و همان‌طور که در نمودار هم مشاهده می‌کنید، از نظر امتیازی بالاتر از پیکسل ۸ پرو قرار می‌گیرد. در صورتی که میانگین امتیازی گلکسی S24 اولترا را ملاک قرار دهیم، اختلاف فاحش تنسور با تراشه‌های کوالکام را بار دیگر به‌وضوح مشاهده خواهیم کرد.

گوگل در یک حرکت بسیار پسندیده، تمام مدل‌های پیکسل ۹ پرو XL را به‌جای ۱۲ گیگابایت با ۱۶ گیگابایت رم وارد بازار می‌کند که باعث می‌شود گوشی در مالتی‌تسکینگ چابک‌تر و سریع‌تر ظاهر شود. متأسفانه فضای ذخیره‌سازی شامل به‌روزرسانی خاصی نمی‌شود؛ از سویی فضای ذخیره‌سازی از نوع UFS 3.1 است و از سوی دیگر کانفیگ پایه‌ی پیکسل ۹ پرو XL همچنان از ۱۲۸ گیگابایت آغاز می‌شود که برای دستگاهی با پسوند پرو + XL چندان شایسته نیست، به‌ویژه وقتی از درگاه کارت حافظه برای ارتقای فضای ذخیره‌سازی هم خبری نباشد.

مدلی که ما برای بررسی در اختیار داشتیم، کانفیگ پایه‌ی دستگاه با ۱۲۸ گیگابایت فضای ذخیره‌سازی بود. همان‌طور که در جدول مشاهده می‌کنید، سرعت خواندن داده ۸۸ درصد کمتر از گلکسی S24‌ اولترا مجهز به فضای ذخیره‌سازی سریع از نوع UFS 4.0 به‌دست می‌آید.

فارغ از دعواهای بنچمارکی و انتقادهایی که همیشه از نظر قدرت خام پردازشی به تنسور G4 وارد می‌کنیم، باید بگوییم که پیکسل ۹ پرو XL در کارهای روزمره عملکرد خوبی دارد و همان‌طور که گوگل هم می‌گوید، در کاربری‌های واقعی و حتی پردازش‌های هوش مصنوعی، چیزی کم‌وکسر نمی‌گذارد.

شاید هیچ‌چیز شیفتگی گوگل به هوش مصنوعی را بیش از این موضوع آشکار نکند که پیکسل ۹ به‌جای اندروید ۱۵، با اندروید ۱۴ عرضه شد! به‌نظر می‌رسد گوگل در مسیری قرار گرفته که دیگر پیشرفت‌های نرم‌افزاری اندروید را نه در تغییرات رابط کاربری، بلکه در معرفی قابلیت‌های هوش مصنوعی جدید می‌بیند؛ رویکردی که منطقی به‌نظر می‌رسد؛ چراکه تعامل با اندروید خالص مثل همیشه روان‌ترین و سریع‌ترین تجربه‌ای است که در گوشی اندرویدی خواهید داشت.

اگر قرار باشد بین «هوشمندترین» گوشی بازار رقابتی برگزار شود، برنده بی‌شک پیکسل ۹ پرو است؛ چراکه در جای‌جای رابط کاربری از «جمنای اسیستنت» گرفته تا اپلیکیشن دوربین و حتی آب‌وهوا، ردپایی از هوش مصنوعی به چشم می‌خورد.

جمنای اسیستنت عملکرد نسبتا خوبی در آنالیز تصاویر دارد

برخی از قابلیت‌های هوش مصنوعی پیکسل ازجمله Call Notes، پیکسل استودیو، Reimagine و Add Me در هر دو مدل پایه و پرو دردسترس هستند، برخی ازجمله Video Boost و Zoom Enhance فقط به مدل پرو محدودند و برخی مانند جمنای لایو در گوشی‌های اندرویدی دیگر مثل گلکسی S24 اولترا هم حضور دارند. تعدادی از قابلیت‌ها هم قرار است بعدا اضافه شوند؛‌ مثلا جمنای قادر خواهد بود به تقویم و تسک‌ها سرک بکشد و یادداشت‌برداری کند. همچنین کاربرانی که پیکسل پرو ۹ و پرو XL می‌خرند، می‌توانند اشتراک یک‌ساله‌ی Gemini Advanced (ماهانه ۲۰دلار) همراه‌با ۲ترابایت فضای ابری را روی اکانت خود فعال کنند.

هیجان‌انگیزترین قابلیت هوش مصنوعی پیکسل که تا چند وقت پیش فقط در نسخه‌ی اشتراکی جمنای ارائه می‌شد، حالا دیگر نه پولی است و نه انحصاری؛ جمنای لایو که از طریق گزینه‌ی سمت راست در رابط کاربری جمنای اسیستنت (با نگه‌داشتن دکمه‌ی پاور)‌ دردسترس قرار دارد، با آن صدای طبیعی و گفت‌وگوی روان خود حال‌وهوای سامانتای فیلم Her را تداعی می‌کند.

جمنای لایو پیکسل پرو را پیتزا پرو شنید! اما کاملا درست جواب داد

جمنای لایو زبان فارسی را نمی‌فهمد، اما اگر او را مجبور کنید پاسخ سوال انگلیسی شما را به فارسی بدهد، این کار را خواهد کرد! صدایی که برای جمنای فارسی انتخاب شده، به‌طرز خوشایند و البته غافلگیرانه‌ای طبیعی است. فقط حواستان باشد که مثل فیلم Her عاشقش نشوید!

دومین قابلیت هوش مصنوعی پیکسل ۹ که احتمالا بیشتر از هر قابلیت دیگری به کارتان آید، Add Me در اپلیکیشن دوربین است. به‌کمک این قابلیت می‌توانید بدون نیاز به دست‌به‌دامن غریبه‌ها شدن برای ثبت عکس‌های گروهی، خودتان هم در عکس حضور داشته باشید.

کار با Add Me فوق‌العاده آسان است و در محیط‌های پرنور، نتایج عالی از آب درمی‌آیند؛ هرچند اگر زوم کنید، متوجه ایراداتی بسیار جزیی در تصاویر خواهید شد.

از Add Me می‌توانید برای سناریوهای فانتزی هم استفاده کنید

درمورد دو مولد تصویر Reimagine و پیکسل استودیو و همچنین اپلیکیشن Pixel Screenshots به‌طور مفصل در بررسی پیکسل ۹ صحبت کردم. اینجا به‌طور خلاصه می‌گویم که عملکرد پیکسل استودیو در تولید تصاویر به‌مراتب بهتر از Reimagine است؛ اما احتمالا کاربرد زیادی نداشته باشد. پیکسل اسکرین‌شات هم فعلا کارایی خاصی ندارد، اما اگر در آینده بتوان از جمنای خواست مثلا اسکرین‌شات بلیت پرواز را نشان دهد، کلی در وقت صرفه‌جویی خواهد کرد.

نتایج Reimagine گاهی خیلی خوب‌اند و گاهی..نه خیلی خوب

دو قابلیت انحصاری پیکسل ۹ پرو، Zoom Enhance برای افزایش کیفیت تصویر و Video Boost برای افزایش گستره‌ی دینامیکی ویدیوها با هوش مصنوعی عملکرد ناامید‌کننده‌ای داشتند. مورد اول که عملا هیچ تغییری در تصویر ایجاد نکرد و نوشته‌های نامفهوم پس از Enhance شدن کماکان نامفهوم بودند.

مورد دوم هم هیچ نتیجه‌ای به دست نداد تا بخواهیم عملکردش را بسنجیم. گوگل برای بهبود ویدیوهای ضبط‌شده، آن‌ها را در سرورهای خودش با هوش مصنوعی پردازش می‌کند و این فرایند تاثیری بر عمر باتری و عملکرد گوشی نخواهد داشت. بااین‌حال، ما موفق نشدیم نسخه‌ی بهبودیافته‌ی ویدیوی چهارثانیه‌ای خود را حتی با تغییر IP از گوگل تحویل بگیریم.

پیکسل قرار بود بعد از بهبود کیفیت ویدیو ما را خبر کند؛ اما هیچ‌وقت این کار را نکرد!

اپلیکیشن آب‌وهوا با طراحی جدیدی همراه است و اجازه‌ی جابه‌جا کردن کارت‌ها را براساس اولویت و علاقه‌ی شما می‌دهد؛ گوگل اینجا هم دست از هوش مصنوعی برنداشته و برای راحتی کاربر، گزارشی تولید‌شده با AI را در اولین کارت برنامه نشان می‌دهد تا دیگر نیازی به خواندن تمام اطلاعات آب‌وهوا نباشد.

بازطراحی اپلیکیشن آب‌وهوا با چاشنی هوش ‌مصنوعی

آها، راستی! آن حسگر دمای روی نوار دوربین را به خاطر دارید که گوگل با پیکسل ۸ معرفی کرد و هیچ کاربردی نداشت؟ این حسگر کماکان روی نوار دوربین جا خوش کرده و هیچ کاملا بی‌مصرف است؛ حتی بااینکه حالا دمای بدن انسان را هم اندازه می‌گیرد.

پیکسل استودیو بهترین عملکرد را دارد، اما شاید زیاد کاربردی نباشد

درنهایت، اگر عاشق سروکله‌زدن با ابزارهای هوش مصنوعی هستید، پیکسل ۹ پرو بهترین گزینه‌ی پیش روی شما است و اگر هم دل خوشی از هوش مصنوعی ندارید، تجربه‌ی روان اندروید خالص هیچ‌وقت ناامیدتان نخواهد کرد.

پس‌از نرم‌افزار، دوربین‌ را می‌توانیم بازوی دوم پیکسل به‌حساب آوریم؛ جایی که گوگل میلیون‌ها پارامتر و مدل یادگیری و سال‌ها داده‌های جمع‌آوری‌شده‌ی خود را برای ثبت متمایزترین تصاویر وارد میدان کرده و نقش نرم‌افزار را از همیشه پررنگ‌تر می‌کند.

پیکسل ۹ پرو XL مجموعه‌ی دوربین‌های سال قبل را حفظ کرده است؛ یعنی از همان حسگر ۵۰ مگاپیکسلی برای دوربین اصلی و دو حسگر ۴۸ مگاپیکسلی برای ثبت تصاویر اولتراواید و تله فوتو (با بزرگ‌نمایی پنج‌برابری) استفاده می‌کند.

به‌جز حسگر اولتراواید که اندازه‌اش ۳۰ درصد کوچکتر شده، بقیه حسگرها همان ابعاد را دارند؛ البته گشودگی لنز اولتراواید به‌همان اندازه بیشتر شده است تا از این طریق، بخشی از اثرات کاهش ابعاد حسگر در جذب نور را جبران کند. برای ارزیابی دقیق‌تر عملکرد دوربین تصمیم گرفتم که تصاویر آن‌را با آیفون ۱۶ پرومکس مقایسه کنم.

در تصویری که با دوربین واید گرفتم، اولین چیزی که به‌چشم می‌آید، تفاوت دو گوشی در تنظیم تعادل سفیدی است. عکس‌های آیفون اندکی تمایل به‌زردی دارند و به‌همین دلیل عکس‌های دوربین پیکسل با چیزی که چشم می‌بیند تطابق بیشتری دارد. از نظر کنتراست و ثبت رنگ‌ها، دو گوشی عملکرد بسیار نزدیکی به‌هم دارند؛ البته اگر روی عکس دقیق‌تر شویم، کنتراست عکس‌های پیکسل اندکی بیشتر به‌نظر می‌رسد.

در مورد جزئیات با یک «اما»ی بزرگ مواجه می‌شویم چراکه آیفون به‌صورت پیش‌فرض می‌تواند عکس‌های ۲۴ مگاپیکسلی بگیرد؛ درحالی که پیکسل عکس‌ها را ۱۲ مگاپیکسلی ثبت می‌کند؛ بنابراین بدیهی است که تصاویر آیفون جزئیات بیشتری داشته باشند. شاید بگویید که با تنظیم وضوح روی ۵۰ مگاپیکسل، پیکسل بر آیفون چیره می‌شود؛ اما حتی در این وضعیت، عکس‌های ۴۸ مگاپیکسلی آیفون پرجزئیات‌تر هستند.

درخصوص دوربین اولتراواید همانطور که می‌بینید، نه تنها آیفون در به‌تصویر کشیدن جزئیات به‌خوبی پیکسل عمل نکرده بلکه حتی جزئیات نواحی پرنور را سوزانده و به‌اصطلاح Over Expose کرده است؛ از سمتی رخنه‌ی نویز به‌خصوص در نقاط تاریک تصویر باعث شده تا شرایط در مجموع به‌نفع پیکسل پیش برود و شاهد عکس‌های باکیفیت‌تری از آن باشیم.

در بحث دوربین‌ تله‌فوتو نیز باز هم برتری با پیکسل خواهد بود چراکه مطابق تصویر، پیکسل بهتر از آیفون بافت کثیفی روی شیشه را رندر کرده و دقیقا تصویری مشابه با واقعیت را به‌دست داده است؛ البته آیفون از نظر لرزشگیری در زوم‌های بالا بهتر عمل کرده و عکس‌های باثبات‌تری را ثبت می‌کند.

از نظر گستره‌ی دینامیکی، پیکسل با اختلاف اندکی در به‌تعادل رساندن نقاط تیره و روشن عکس بر آیفون غلبه می‌کند و حتی در این وضعیت عکس‌هایی با کنتراست بالا می‌گیرد.

یکی از نقاط قوت دوربین‌های پیکسل ۹ پرو ایکس ال که مجذوب آن شدم، توانایی بالای آن در برقراری تعادل بین سایه‌ها و هایلایت‌ها است و تاکید خاصی روی یکی از آن‌ها نمی‌شود. اگر به‌عکسی که از راهروی خیالستان باغ کتاب گرفتم دقت کنید متوجه این موضوع و اهمیت حفظ سایه‌ها خواهید شد.

اگر بخواهید با پیکسل‌ها عکس پرتره بگیرید همچنان نمی‌توانید از دوربین تله‌فوتوی آن استفاده کنید و عکس‌ها با دوربین اصلی ثبت می‌شوند به همین دلیل پیکسل از این نظر از بسیاری از رقبای خود از جمله آیفون ۱۶ پرو باز می‌ماند.

در نمونه‌های زیر، عکس‌ دوربین اصلی پیکسل در فاصله‌ای نزدیک‌تر گرفته شده‌ تا قاب‌بندی یکسانی با عکس تله‌فوتو آیفون داشته باشد و در این حالت هم می‌بینیم که جزئیات عکس پرتره آیفون بیشتر است؛ از سمتی پیکسل بخش‌های زیادی از عکس را سافت کرده و سوژه‌ها به‌تمیزی و دقت آیفون از پس‌زمینه تشخیص داده نشده‌اند.

با توجه به‌این که خروجی عکس‌های آیفون، حتی در حالت پرتره ۲۴ مگاپیکسلی است اگر با لنز واید هر دو گوشی عکس پرتره بگیرید، آیفون جزئیات بیشتری را از دل تصاویر بیرون می‌کشد و تصاویر پرتره‌ی دلچسب‌تری را ثبت می‌کند.

دوربین اولتراواید هر دوگوشی از امکان فوکوس خودکار بهره می‌برند و می‌توان با نزدیک کردن گوشی به‌سوژه در فاصله دو تا چهار سانتی‌متری عکس ماکرو گرفت. به‌طور کلی پیکسل در فواصل بسیار نزدیک بهتر روی سوژه فوکوس می‌کند و آیفون این‌کار را کمی سخت‌تر انجام می‌دهد و باید اندکی بیشتر نسبت‌به پیکسل گوشی را از سوژه دور کنید. با این‌وجود محدوده‌ی بیشتری را به‌واسطه دیافراگم بسته‌تر در فوکوس خود نگه می‌دارد و عکس‌های شاداب‌تری می‌گیرد.

گالری عکس‌های پیکسل ۹ پرو XL در روشنایی روز

نرم‌افزار دوربین گوشی‌ها برای عکاسی در تاریکی افزون‌بر این‌که رفتار یکسانی در برخورد با میزان نور محیطی ندارند، در تغییر هر یک از پارامترهای سرعت شاتر یا حساسیت (ISO) ممکن است به‌شیوه‌ی متفاوتی برخورد کنند؛ بنابراین تصمیم گرفتم که در دو وضعیت نوری مختلف، عملکرد پیکسل را بررسی کنم.

اگر نور محیط بسیار کم باشد، هر دوگوشی نوردهی را به‌مدت دو تا سه ثانیه افزایش می‌دهند و عکس‌هایی واضح و شارپ با همه‌ی دوربین‌های خود ثبت می‌کنند؛ البته تفاوت وایت‌بالانس باعث می‌شود که عکس‌های آیفون زنده‌تر به‌نظر بیایند؛ ولی در حقیقت عکس‌های پیکسل واقع‌گرایانه‌تر هستند.

نکته‌ی دیگر آن است که وضوح عکس‌های آیفون در شب به ۱۲ مگاپیکسل تغییر می‌کند؛ بنابراین هیچ یک از نظر جزئیات به‌دیگری برتری پیدا نمی‌کنند؛ اما با کمی زوم روی عکس‌ها (به‌خصوص عکس تله‌فوتو) نویز در عکس‌های آیفون رویت می‌شود، درحالی‌که در پیکسل هیچ خبری از نویز نیست و این مزیت بزرگی در مقایسه با آیفون به‌حساب می‌آید.

در شرایطی که نور محیط اندکی افزایش پیدا کند، آیفون ترجیح می‌دهد که با دوربین واید و اولتراواید وارد حالت نایت مود نشود؛ بنابراین می‌بینیم که عکس‌ها نسبت‌به پیکسل تاریک‌تر هستند و سطح جزئیات به‌واسطه‌ی بازگشت به وضوح پیش‌فرض افزایش چشم‌گیری پیدا نمی‌کند؛ به‌خصوص در مورد دوربین اولتراواید که عکسی کاملا تیره و تار را به‌دست داده است.

در مورد دوربین تله‌فوتو نیز اگر با اگر با اندکی نویز در تصاویر آیفون مشکلی نداشته باشید می‌توانید انتظار عکس‌های واضح‌تری نسبت‌به پیکسل را داشته باشید.

گالری عکس‌های پیکسل ۹ پرو XL در تاریکی

پیکسل ۹ پرو XL به‌واسطه‌ی ارتقای حسگر از ۱۰ به ۴۲ مگاپیکسلی می‌تواند عکس‌های واضح‌تری نسبت‌به گذشته بگیرد. گستره‌ی دینامیکی وسیع، کنتراست بالا و ثبت رنگ‌هایی زنده، به‌جذابیت عکس‌های سلفی افزوده است؛ البته گوشی هنگام سلفی‌گرفتن در حالت پرتره، در تشخیص سوژه‌ها و جداسازی آن از پس‌زمینه دچار اشتباهاتی می‌شود.

تجربه‌ی عکاسی با گوشی فقط در باکیفیت بودن خروجی تصاویر خلاصه نمی‌شود. نرم‌افزار دوربین باید عملکرد نرم و روانی در عکاسی از خود نشان دهد و این‌جایی است که مهم‌ترین پاشنه‌ی آشیل پیکسل یعنی تراشه‌ی آن به‌تجربه‌ی عکاسی‌اش ضربه‌ی بزرگی می‌زند.

آیفون هیچ‌گونه تأخیر یا تعللی در هنگام فشردن دکمه‌ی شاتر از خود نشان نمی‌دهد؛ اما پیکسل برای گرفتن عکس مکث‌ می‌کند و گاهی برای پردازش عکس باید چندین ثانیه را نیز به انتظار بایستید، به‌خصوص اگر لازم باشد تعداد عکس زیادی را در زمان کمی ثبت کنید ممکن است حرکت دادن گوشی پس‌از فشردن دکمه‌ی شاتر عکس شما را خراب کند.

جابه‌جایی بین لنز‌های مختلف نیز یکی دیگر از مواردی است که پیکسل اصلا روان و نرم عمل نمی‌کند و به‌وضوح لگ‌زدن هنگام زوم‌کردن و سوئیچ‌شدن به دوربین‌های دیگر به‌چشم می‌آید. این اتفاق به‌هنگام فیلم‌برداری اصلا خوشایند نیست. ضمنا این گوشی برخلاف آیفون قابلیت فیلم‌برداری 4K با نرخ ۱۲۰ فریم‌برثانیه ندارد و از همه مهم‌تر، گزینه‌ی زوم پنج‌برابری و دسترسی به لنز تله‌فوتو در حالت پرتره همچنان غایب است.

وقتی که از جمنای لایو پرسیدم «متقاعدم کن که پیکسل ۹ پرو XL بخرم»، از تجربه‌ی فوق‌العاده‌ی عکاسی و قابلیت‌های هیجان‌انگیز هوش مصنوعی گفت؛ البته در واقعیت هم ما شیفته‌ی طراحی پخته، قابلیت کاربردی Add Me، نمایشگر پرنور و عملکرد درخشان دوربین‌هایش شدیم. پیکسل ۹ پرو در اجرای بازی هم غافلگیرمان کرد؛ چراکه تراشه‌های گوگل معمولا سابقه‌ی درخشانی در کنترل دما و پایداری عملکرد ندارند. اینکه مدل‌های پرو به‌جای ۱۲ گیگابایت از رم ۱۶ گیگابایتی بهره می‌برند هم امتیاز دیگری به نفع گوگل است.

شاید اگر جایی غیر از ایران بودیم، تمام ویژگی‌های جذاب پیکسل باعث می‌شدند بسیاری از افراد، چه کاربران قدیمی پیکسل و چه کاربران گوشی‌های اندرویدی دیگر، به خرید پیکسل ۹ پرو ترغیب شوند. شاید حالا که ظاهر گوشی اینقدر جذاب شده و تجربه‌ی عکاسی در بسیاری از سناریوها از آیفون ۱۶ پرو بهتر است، حتی آیفون‌دارها هم بخواهند اندروید خالص با چاشنی هوش مصنوعی را در قالب پیکسل ۹ پرو تجربه کنند.

در زمان نگارش بررسی، مدل پرو و پرو ایکس‌ال ۱۲۸ گیگابایتی به‌جای ۶۰-۶۶ میلیون تومان، در بازه‌ی ۸۰ تا ۹۰ میلیون تومان به فروش می‌رسند. درضمن وقتی به این قیمت نجومی، تراشه‌ی به‌مراتب ضعیف‌تر و فضای ذخیره‌سازی کندتر از رقبا را اضافه کنیم، بعید می‌دانم افراد زیادی حاضر باشند ۲۰-۳۰ میلیون تومان بیشتر از گلکسی S24 اولترا با ظرفیت ۲۵۶ گیگابایت، تراشه‌ی قدرتمندتر، قلم و صدالبته هوش مصنوعی گلکسی AI هزینه کنند.

پیکسل ۹ پرو XL پخته‌ترین و کارآمدترین گوشی گوگل است و اگر بحث قیمت به‌مراتب گران‌تر آن در بازار ایران نبود، خریدش را با وجدان راحت‌تری توصیه می‌کردم. نظر شما چیست؟ اگر قیمت این گوشی در ایران منطقی‌تر بود، به خریدش فکر می‌کردید یا ترجیح می‌دهید دنیای اندروید و هوش مصنوعی را با S24 اولترا تجربه کنید؟