چرا دکمه فیزیکی سایلنت آیفون و وان پلاس در سایر گوشی‌ها الگوبرداری نمی‌شود؟
اگر از طرفداران آیفون بپرسید که به کدام مشخصه در طراحی گوشی‌هایشان اهمیت می‌دهند به احتمال زیاد یکی از مواردی که به آن اشاره می‌کنند، اسلایدر بخش کناری برای سایلنت کردن است. این دکمه برای کسانی که قصد دارند فوری گوشی را در حالت سایلنت قرار بدهند، بسیار مفید به نظر می‌رسد. به لطف این دکمه، کاربر مجبور نیست برای سایلنت کردن گوشی به منوها مراجعه کند. چرا تاکنون دیگر شرکت‌های تولیدکننده دکمه‌ی مشابهی در گوشی‌هایشان تعبیه نکرده‌اند؟ پیاده‌سازی این دکمه کار ساده‌ای نیست و برخلاف آنچه برخی کاربران تصور می‌کنند، چالش‌های خاصی برای قرار دادن دکمه‌ی سایلنت در گوشی وجود دارد.
براساس مقاله‌ی Android Authority، وقتی از خود می‌پرسیم چرا دکمه‌ی سایلنت در همه‌ی گوشی‌های امروزی پیدا نمی‌شود، ممکن است در همان لحظه پاسخی به ذهنمان برسد: پیاده‌سازی این دکمه نیازمند تلاش و زحمتی است که اکثر شرکت‌ها تمایلی به متحمل شدن آن ندارند. اندروید رویکردی استاندارد برای این نوع کلید ندارد و به همین دلیل شرکت‌ها مجبورند نه‌تنها کلید فیزیکی بسازند، بلکه نرم‌افزار آن را نیز طراحی کنند. انجام این کار غیر ممکن نیست؛ اما احتمالا به زمان در خور توجهی برای توسعه‌ی آن نیاز است. چرخه‌ی تولید گوشی چندان طولانی نیست و به همین دلیل شرکت‌ها می‌توانند آن زمان را صرف طراحی قابلیت‌های دیگری برای دستگاه کنند.
حتی اگر برندها به‌شدت به استفاده از دکمه‌ی سایلنت علاقه‌مند باشند، ممکن است درگیر دعوای حقوقی شوند. اپل، وان پلاس و دیگر شرکت‌ها به‌طور مکرر پتنت‌های جدیدی ثبت می‌کنند و در زمینه‌ی محافظت از آن‌ها بسیار جدی هستند. رقیبی که قابلیت مشابهی مثل دکمه‌ی سایلنت روی کار بیاورد، ممکن است به دادگاه کشانده یا با تحریم تجاری مواجه شود. به همین دلیل شاید اکثر شرکت‌ها ترجیح می‌دهند ریسک دعوای حقوقی را به جان نخرند. در کنار این‌ها، شاید دکمه‌ی سایلنت برخلاف سال‌های قبل، اولویت چندان بالایی در بین تولیدکنندگان گوشی نداشته باشد.
شاید شرکت‌ها می‌ترسند درگیر دعوای حقوقی با اپل و وان پلاس بشوند
نظرسنجی Android Authority نشان می‌دهد اکثر مردم تماس صوتی زیادی برقرار نمی‌کنند. قطعا دلایل بیشتری غیر از تماس ورودی برای سایلنت کردن گوشی وجود دارد؛ اما همین موضوع یکی از دلایل طراحی کلید سایلنت بود. اپل این دکمه را در نخستین آیفون در سال ۲۰۰۷ به کار گرفت؛ یعنی در دورانی که اپلیکیشن‌ها و وب موبایل امکان چت صوتی را فراهم نمی‌کردند. البته در ۱۴ سال اخیر فناوری با سرعت برق و باد رشد کرده و تغییرات محسوسی تجربه کرده است.
دلایل زیادی وجود دارد که شرکت‌ها نخواهند سراغ استفاده از دکمه‌ی سایلنت بروند؛ اما بدین معنی نیست که حق با آن‌ها باشد. بسیار تمایل داریم دکمه‌ی سایلنت را در گوشی‌های بیشتری ببینیم؛ حتی اگر با رویکردی متفاوت پیاده‌سازی شود (برای جلوگیری از دادگاهی شدن ماجرا).
سایلنت کردن گوشی از طریق نرم‌افزار کار زجرآوری است. برای عملی کردن این کار به‌طور معمول باید قفل گوشی را باز و به کنترل پنل مراجعه کرد. این فرایند برای کسانی که گاه‌و‌بی‌گاه گوشی را سایلنت می‌کنند مشکلی ندارد؛ اما کسی که به‌طور منظم این کار را انجام بدهد قطعا به‌مرور زمان اذیت می‌شود.
احتمالا تاکنون برایتان پیش آمده است که در دانشگاه یا محل کار گوشی شما به یک‌با‌ره زنگ بخورد و سکوت جمع را به هم بزند و برای ساکت کردن صدای آن مجبور باشید چندین ثانیه وقت صرف کنید. اندروید طی سال‌های اخیر اصلاحاتی تجربه کرده است تا امکان سایلنت کردن سریع گوشی را فراهم کند؛ اما در هر صورت روش نرم‌افزاری به اندازه‌ی روش سخت‌افزاری سرعت ندارد.
در صورت وجود دکمه‌ی سایلنت، می‌توان همین که گوشی زنگ خورد یا صدای نوتیفیکیشن به صدا درآمد، تقریبا بلافاصله صدا را قطع کرد. دکمه‌ی سایلنت حتی ممکن است باعث شود افرادی که به سایلنت کردن گوشی علاقه دارند، بیشتر از قبل گوشی را در حالت صدادار قرار بدهند تا پیام‌های مهم را همان لحظه بخوانند.
با همه‌ی این‌ها احتمالا به این زودی قرار نیست دکمه‌ی فیزیکی سایلنت به‌صورت گسترده در صنعت موبایل مشاهده شود. در حال حاضر برای دستیابی به این دکمه باید یکی از گوشی‌های اپل یا وان پلاس را خریداری کرد.