آیا اندروید واقعا رم بیشتری نسبت به آی او اس نیاز دارد؟

اگر به مشخصات فنی گوشی‌های آیفون توجه و آن‌ را با مشخصات فنی گوشی‌های اندروید معرفی‌شده در همان بازه‌ی زمانی مقایسه کنید، مطمئنا به این نکته پی خواهید برد که آیفون‌های اپل از رم کمتری بهره می‌برند. به همین دلیل بسیاری از کاربران فکر می‌کنند که سیستم‌عامل آی‌اواس رم کمتری استفاده می‌کند و به همین دلیل شاهد استفاده از رم بیشتر در گوشی‌های هوشمند اندروید هستیم. اما آیا این نظر درست است؟ در این مطلب به بررسی دقیق این موضوع خواهیم پرداخت. با زومیت همراه باشید.

اولین چیزی که باید به آن اشاره کنیم، این است که منظور ما از رم در این مطلب حافظه‌ی دسترسی تصادفی (RAM) است که برای اجرای اپلیکیشن‌ها توسط پردازنده مورد استفاده قرار می‌گیرد. توجه کنید که منظور ما از رم، حافظه‌ی ذخیره‌سازی گوشی‌ها نیست.

در زیر نگاهی به میزان رم ارائه‌شده در گوشی‌های اپل، سامسونگ، ال‌جی و نکسوس خواهیم داشت.

تصور بسیاری از کاربران این است که گوشی آیفون با وجود استفاده‌ی کمتر از رم، تجربه‌ی کاربری بهتری ارائه می‌دهد. هنگامی که شما در وب برای دلیل این تفکر جستجو کنید، با پاسخ‌ها و توضیحات مختلفی مواجه خواهید شد که در برخی از آن‌ها گفته‌ می‌شود مشکل اندروید جاوا است و به همین دلیل این سیستم‌عامل نیاز به رم بیشتری دارد؛ چراکه به دلیل اجزای مختلف این پلتفرم منابع بیشتری مصرف می‌شود. اما در این مطلب قصد داریم این موضوع را به‌طور دقیق بررسی کنیم و ببینیم آیا این‌که اندروید رم بیشتری نسبت به آی‌اواس استفاده می‌کند صحت دارد یا نه.

مدیریت حافظه در دستگاه‌های محاسباتی مدرن امروزی از جمله پی‌سی، لپ‌تاپ، تبلت و گوشی‌ هوشمند کاری بسیار پیچیده و سخت است. رم در رایانه‌های قدیمی شامل دو بخش بود: بخشی از آن برای سیستم‌عامل و بخش دیگر برای برنامه‌های در حال اجرا و داده‌های مرتبط با آن برنامه‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت. اما شرایط برای رم رایانه‌ها با معرفی اعمال چندوظیفگی و ظهور حافظه‌ی مجازی (VM) تغییر کرد. در این اینجا قصد نداریم به جزئیات کامل در مورد حافظه‌ی مجازی بپردازیم؛ اما این بخش اساسا به هر برنامه اجازه می‌دهد در فضای آدرس مجازی مخصوص به خود اجرا شود.

این یعنی در اندروید و آی‌اواس بخشی از رم به سیستم‌عامل اختصاص می‌یابد و بخش‌های دیگری از رم برای اجرای هر اپلیکیشن به آن اپ اختصاص داده می‌شود. هر میزان از حافظه‌ی رم را که مورد استفاده قرار نگرفته باشد، رم آزاد می‌گویند. اما جالب است بدانید که داشتن رم آزاد به معنای بهینه نبودن است. به‌عنوان مثال با استفاده از کش می‌توان تمامی ورودی‌ها و خروجی‌ها (I/O) را بهبود داد؛ اگرچه کش کردن اطلاعات اهمیت دارد اما این موضوع اهمیتی بیشتر از اپلیکیشن‌های در حال اجرا ندارد. بنابراین سیستم‌عامل می‌تواند از رم آزاد برای کش کردن اطلاعات استفاده کند. در این حالت اگر یک اپلیکیشن به رم بیشتری نیاز داشته باشد، بخشی از حافظه‌ی رم که به کش اطلاعات اختصاص‌ دارد؛ به اپلیکیشن یادشده اختصاص می‌یابد. تمامی این فعالیت‌ها توسط سیستم‌عامل انجام می‌شوند. این یعنی در یک سیستم‌عامل خوب، حافظه‌ی رم آزاد کمتری باید در دسترس باشد؛ اما دقت داشته باشید که رم در دسترس را با رم آزاد اشتباه نگیرید. رم در دسترس یعنی بخشی از حافظه‌ی رم که مورد استفاده قرار گرفته است، اما می‌توان سریعا از آن بخش برای اهداف دیگری استفاده کرد.

هنگامی که بخواهید از رم آزاد دستگاه خود استفاده کنید، به‌عنوان مثال اپلیکیشن‌های بیشتری را در حال اجرا قرار دهید؛ متوجه خواهید شد که حافظه‌ی رم بسیار بیشتر از آن است که فکر می‌کردید. سیستم‌عامل‌های مدرنی چون اندروید و آی‌اواس سیستم‌های مختلفی دارند که با استفاده از این سیستم‌ها از رم خالی دستگاه مجددا استفاده می‌کنند. در نتیجه این امر تعداد زیادی واژه و قانون برای مدیریت رم وجود دارد که از جمله می‌توان به فعال، غیرفعال، آزاد، میانگیردار، کش شده و ... اشاره کرد.

در نهایت باید بدانید که آزاد بودن بخشی از رم در واقع نکته‌ی مثبتی محسوب نمی‌شود؛ اما هر چه رم در دسترس بیشتر باشد، عملکرد سیستم‌عامل بهتر ارزیابی می‌شود؛ چراکه در این حالت سیستم‌عامل می‌تواند رم در دسترس را برای وظایفی که اهمیت بیشتری دارند، مورد استفاده قرار دهد. به‌عنوان مثال کش کردن اطلاعات در رم اهمیت کمتری نسبت به اجرای اپلیکیشن‌ها دارد.

آیا اندروید نسبت به آی‌اواس از رم بیشتری استفاده می‌کند؟ پس از ری‌بوت کردن آیفون ۷ و نکسوس ۵ ایکس، در تست انجام‌شده توسط androidauthority، میزان حافظه‌ی رم در دسترس آی‌اواس معادل ۷۳۰ مگابایت بوده، در حالی که حافظه‌ی رم در دسترس دستگاه اندروید یادشده پس از ری‌بوت، ۸۴۰ مگابایت بوده است. از آنجا که آیفون ۷ و نکسوس ۵ ایکس هر دو مجهز به ۲ گیگابایت رم هستند، پس می‌توان گفت اندروید ۱۰۰ مگابایت رم کمتری نسبت به آی‌اواس استفاده کرده است.

درست مثل رم آزاد که با رم در دسترس تفاوت دارد، در اینجا نیز بین حجم مجازی یک برنامه و حجم واقعی تفاوت وجود دارد. فرض کنید یک اپلیکیشن از سیستم‌عامل یک مگابایت حافظه‌ی رم درخواست می‌کند تا بتواند یک عکس را از حافظه‌ی داخلی دستگاه بارگذاری کند. در این لحظه که اپلیکیشن درخواست حافظه دارد، حافظه‌ی مجازی اپلیکیشن افزایش می‌یابد؛ ولی سیستم‌عامل تا این لحظه به اپلیکیشن یادشده رم فیزیکی اختصاص نخواهد داد. بنابراین مقدار حافظه‌ی فیزیکی مورد استفاده توسط اپلیکیشن افزایش نخواهد یافت. پس از آن‌که اپلیکیشن فایل مورد نظرش را خواند و شروع به نوشتن روی حافظه‌ی رم کرد، سیستم‌عامل بخشی از رم فیزیکی را در اختیار اپلیکیشن مورد نظر قرار می‌دهد. دقت کنید که اگر فقط نیمی از حافظه‌ی درخواست شده مورد استفاده قرار بگیرد، شاید سیستم‌عامل یک مگابایتِ کامل از حافظه‌ی فیزیکی رم را در اختیار اپ قرار ندهد و احتمالا مقدار کم‌ری در اختیار آن قرار خواهد داد.

بخشی از رم که در واقع توسط یک اپلیکیشن اشغال شده است، به‌عنوان Resident Set Size یا به‌اختصار RSS نامیده می‌شود. این ویژگی نشان می‌دهد که هر اپلیکیشن در واقع چقدر رم برای اجرا شدن نیاز دارد. در اندروید و آی‌اواس می‌توان با استفاده از ابزارهای توسعه‌ی مختلف، لیستی از اپلیکیشن‌های در حال اجرا را با مقدار حافظه‌ی مورد استفاده توسط هر اپ مشاهده کرد.

برای تست این ایده که اپلیکیشن‌های اندروید نسبت به اپلیکیشن‌های آی‌اواس از رم بیشتری استفاده می‌کنند، ما تعدادی بازی و اپلیکیشن روی دو گوشی مورد اشاره نصب و پس از اجرای هر اپلیکیشن میزان RSS آن را بررسی کرده‌ایم. در هر مورد پس از نصب اپلیکیشن، اطمینان حاصل کرده‌ایم که اپ یادشده در حال اجرا باشد و کاری انجام دهد. به عنوان مثال در بازی Crossy Road چندین تپ انجام داده‌ایم تا جوجه‌ی داخل بازی از اولین جاده گذر کند. همچنین در اپلیکیشن مایکروسافت رود یک سند متنی را باز و چند کلمه را در آن ویرایش کرده‌ایم. و در مورد سایر اپلیکیشن‌ها نیز به همین صورت آن‌ها را فعال نگه‌داشته‌ایم.

همان‌طور که در نمودار بالا مشاهده می‌کنید، نتایج مختلفی پس از اجرای اپ‌ها و بازی‌ها به دست آمده است. در بازی Crossy Road سیستم‌عامل اندروید از ۳۸۳ مگابایت رم استفاده کرده و این در حالی است که همین بازی در آی‌اواس از ۳۰۸ مگابایت رم استفاده کرده است. اما در بازی Temple Run 2 سیستم‌عامل اندروید ۲۱۱ مگابایت و سیستم‌عامل آی‌اواس از ۳۶۴ مگابایت رم استفاده کرده است. در کل با میانگین گرفتن از این آمار مشخص می‌شود که اپلیکیشن‌های اندروید نسبت به اپلیکیشن‌های آی‌اواس ۶ درصد بیشتر رم استفاده می‌کنند. اما با این حال اپلیکیشن‌های آی‌اواس حجم بیشتری نسبت به اپ‌های اندروید دارند.

لازم به ذکر است که در تست یادشده هیچ‌یک از اپلیکیشن‌های اندروید و آی‌اواس بیشتر از ۴۰۰ مگابایت رم مصرف نکردند. البته این را می‌دانیم که مطمئنا اپلیکیشن‌ها و بازی‌های سنگین‌تری برای هر دو سیستم‌عامل یادشده وجود دارند؛ اما نکته‌ی مهمی که باید به آن اشاره کنیم، این است که برای اجرای هیچ اپلیکیشنی نیاز به ۴ گیگابایت رم در اندروید یا آی‌اواس نخواهید داشت. پس از بوت کردن هر دو دستگاه مورد آزمایش، ۷۰۰ مگابایت حافظه‌ی رم در دسترس توسط این دو گوشی ارائه می‌شود و بنابراین بازی‌هایی مثل  Crossy Road و تمپل ران بدون هیچ مشکل خاصی روی هر دو دستگاه اجرا می‌شوند.

RSS اندازه‌گیری شده در تصویر بالا برای اپلیکیشن‌های پیش‌زمینه دستگاه است. منظور از اپلیکیشن‌های پیش‌زمینه، مواردی هستند که در آن لحظه کاربر در حال تعامل با آن‌ها است و در واقع آن اپلیکیشن‌ها در لحظه‌ی مورد نظر در حالت اجرا هستند. اما در هر دو سیستم‌عامل اندروید و ‌آی‌اواس امکان قرار دادن یک اپلیکیشن در پس‌زمینه و اجرای یک اپلیکیشن دیگر وجود دارد. وقتی که شما در حال کار با یک اپلیکیشن هستید و سپس یک اپلیکیشن جدید اجرا می‌کنید، اپ قبلی به حالت پس‌زمینه خواهد رفت و اپ جدید در حالت پیش‌زمینه قرار می‌گیرد. سیستم‌عامل‌ها نسبت به اپ‌های پیش‌زمینه رفتاری متفاوت با اپلیکیشن‌هایی که در پس‌زمینه‌ی هستند، خواهند داشت.

مورد کلیدی در این شرایط تجربه‌ی کاربری است. اگر در حال استفاده از اپلیکیشن جیمیل باشید و سپس اپلیکیشن solitaire را اجرا کنید و به بازی با آن مشغول شوید، شاید بخواهید مجددا پس از مدتی بازی کردن اپ جیمیل را باز کنید. انتظار کاربر این است که پس از خارج شدن از اپلیکیشن جیمیل، این برنامه همچنان در حالت اجرا باشد. اما در روند جابه‌جایی بین اپلیکیشن‌ها و بازی‌های مختلف، گاهی امکان دارد شما پس از باز کردن یک بازی و خارج شدن از آن، چند روز بعد مجددا آن را باز کنید. سؤالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که آیا پس از چند روز، در صورتی که بازی solitaire را مجددا باز کنید، ادامه‌ی مراحل را انجام خواهید داد یا بازی از اول اجرا می‌شود؟

بر اساس آمار RSS بالا اگر در حال استفاده از اپلیکیشن ورد مایکروسافت باشید و سپس بازی Crossy Road را اجرا کنید و پس از آن مجددا به اپ ورد بازگردید و بعد از آن هم بازی تمپل‌ران ۲ را اجرا کنید، دستگاه شما حدود ۷۵۰ مگابایت رم در دسترس نیاز خواهد داشت. این یک محدودیت در رم در دسترس است. توجه داشته باشید که سناریوی مطرح‌شده در آیفون ۷ و نکسوس ۵ ایکس نتایج یکسانی به دنبال خواهد داشت. اگر پس از باز و بسته کردن اپ‌های یادشده مجددا به یک اپلیکیشن دیگر مراجعه کنید، حافظه‌ی دستگاه باید این اپلیکیشن‌ها را در پس‌زمینه نگه دارد و علاوه بر آن یک اپلیکیشن جدید هم اجرا کند که در این لحظه رم بیشتری از رم در دسترس دستگاه نیاز خواهید داشت. در این لحظه چه اتفاقی خواهد افتاد؟

اولویت سیستم‌عامل این است که اپلیکیشن جدید را بارگذاری و اجرا کند؛ اما در شرایطی که رم در دسترس کافی وجود نداشته باشد، باید اتفاقاتی رخ دهد. در یک دسکتاپ یا یک سرور آنچه به‌طور مرسوم در این شرایط رخ می‌دهد این است که سیستم‌عامل از هارد دیسک به‌عنوان فضای ذخیره‌سازی موقت برای نگه‌داشتن اپلیکیشن‌ها در حالت پس‌زمینه استفاده می‌کند. این روش عملکرد کندی دارد. این یعنی برنامه‌های قدیمی‌تر از حافظه‌ی رم دستگاه خارج ی‌شوند و روی حافظه‌ی ذخیره‌سازی در حالت پس‌زمینه قرار داده خواهند شد. اگر نیاز به اجرای مجدد یکی از اپ‌های نگه‌داشته شده در پس‌زمینه داشته باشید، همین فرآیند مجددا تکرار می‌شود.

اما در سیستم‌عامل اندروید از حافظه‌ی ذخیره‌سازی برای نگه‌داری اپلیکیشن‌ها در حالت پس‌زمینه استفاده نمی‌شود؛ چراکه سرعت نوشتن حافظه‌ی ذخیره‌سازی کم است و علاوه بر این امکان دارد با خطای خارج از حافظه مواجه شوید. بنابراین در اندروید و آی‌اواس باید فرآیند متفاوتی نسبت به دسکتاپ‌ها انجام شود. یکی از روش‌هایی که توسط اندروید مورد استفاده قرار می‌گیرد استفاده از مبادله‌ی فشرده‌سازی شده است. سیستم‌عامل در این روش به دنبال بخش‌هایی از حافظه می‌گردد که قبلا به هارد دیسک دستگاه انتقال داده شده‌اند و به‌جای نوشتن اطلاعات این بخش‌ها در حافظه‌ی ذخیره‌سازی، آن‌ها را به‌صورت فشرده در حافظه‌ی رم نگه می‌دارند. با فشرده شدن اطلاعات در حافظه‌ی رم، میزان رم در دسترس افزایش ‌خواهد یافت. بد نیست اشاره کنیم تکنیکی مشابه با روش یادشده در سیستم‌عامل مک‌اواس و از زمان انتشار نسخه ۱۰.۹ این سیستم‌عامل به کار گرفته می‌شود.

مشکل فشرده‌سازی اینجا است که این روش نسبت ثابتی ندارد. اگر بخش‌های مختلف حافظه‌ی رم، بخشی از یک متن یا یک نوع داده‌ی ساده را در خود نگه‌داشته باشند، نسبت فشرده‌سازی بالا خواهد بود و مقدار حافظه‌ی رم در دسترس افزایش می‌یابد. در هر صورت اگر اطلاعات از قبل فشرده‌سازی شده باشند، به‌عنوان مثال یک عکس JPEG که در رم ذخیره‌ شده است، فشرده‌سازی این فایل فضای زیادی از رم آزاد نخواهد کرد. علاوه بر این فشرده‌سازی فایل‌هایی که خود از نوع فشرده هستند باعث مصرف بیشتر پردازنده‌ی مرکزی خواهد شد.

در هر صورت استفاده بیشتر از سی‌پی‌یو و نسبت‌های ناشناخته‌ی فشرده‌سازی اهمیت زیادی دارد. اگر سیستم‌عامل نتواند حافظه‌ی رم مورد نیاز خود را خالی کند، چاره‌ای جز حذف اپلیکیشن‌های موجود در رم وجود ندارد. استفاده از برخی الگوریتم‌های هوشمند در سیستم‌عامل تشخیص می‌دهد که چه اپلیکیشن‌هایی در پس‌زمینه باید حذف شوند و کدام اپلیکیشن‌ها باید همچنان در حافظه‌ی رم نگه‌داشته شوند. اگر سیستم‌عامل تصمیم بر حذف یک اپلیکیشن از پس‌زمینه بگیرد، اپ یادشده باید اطلاعات نهایی را ذخیره کند و برای حذف شدن از رم آماده شود.

پس از ری‌استارت شدن اپلیکیشنی که از رم حذف شده است، این اپ به دنبال اطلاعات ذخیره‌ شده خواهد گشت و داده‌های مختلفی که در هنگام حذف شدن از رم ذخیره کرده است، مجددا بارگذاری خواهد کرد. اما درهرحال این فرآیند کمی طول می‌کشد و این اپ نمی‌تواند با سرعتی معادل سرعت باز شدن اپ‌های موجود در پس‌زمینه‌ی دستگاه، اجرا شود. برای مثال می‌توان به صفحات وب اشاره کرد. اگر یک مرورگر توسط سیستم‌عامل از حافظه‌ی رم پاک شود، پس از اجرای مجدد این اپلیکیشن‌، صفحاتی که در موقع حذف از رم توسط سیستم‌عامل در آن باز بودند، مجددا بارگذاری خواهند شد. در حالت مطمئنا اپلیکیشن مرورگر کپی صفحات وب بارگذاری شده‌ی قبلی را ذخیره نکرده، بلکه آدرس URL آن‌ها را ذخیره کرده است تا پس از اجرای مجدد اپ، صفحاتی که کاربر قبلا باز کرده را بارگذاری کند.

در تست ما، گوشی هوشمند نکسوس ۵ ایکس توانست ۲ بازی را در پس‌زمینه نگه دارد. این دو بازی ساب‌وی‌ سرفر و Crossy Road بودند و بدون هیچ مشکلی توانستیم بین این دو بازی سوئیچ کنیم. اما پس از باز کردن یک بازی سوم (تمپل ران ۲)، یکی از بازی‌هایی که از قبل در رم بارگذاری شده است، از این حافظه حذف خواهد شد؛ چراکه رم در دسترس کافی برای اجرای بازی سوم در اختیار سیستم‌عامل نبوده است.

آی‌اواس نیز از تکنیک‌هایی مشابه اندروید بهره می‌گیرد. در هر صورت، بر اساس مشاهدات ما به نظر می‌رسد آی‌اواس ترفند دیگری نیز به کار می‌گیرد. مشخصا آی‌اواس نیز برای آزاد کردن رم، اپلیکیشن‌ها را از این حافظه پاک می‌کند و این فرآیند در چندین تست ما کاملا مشهود بود. اما در هر حال این مورد در اندروید بیشتر از آی‌اواس انجام می‌شود. آی‌اواس از یک روش دیگر به‌منظور کاهش حجم اپلیکیشن‌ها بهره می‌برد تا بدین طریق نیازی به پاک‌ کردن اپلیکیشن از رم نباشد. به‌عنوان مثال همان‌طور که اشاره کردیم، بازی Crossy Road پس از اولین اجرا در این سیستم‌عامل ۳۰۸ مگابایت از رم را اشغال می‌کند. اما پس از انتقال این بازی به پس‌زمینه‌، مشاهده کردیم که آی‌اواس بر اساس آمار ارائه‌شده در بخش RSS، فقط ۱۰ مگابایت برای این بازی مصرف می‌کند. مشخصا این اپلیکیشن از حافظه‌ی پس‌زمینه رم پاک نشده بود و وقتی از یک اپ دیگر به این بازی سوئیچ کردیم، بازی از همان قسمتی که دفعه‌ی قبل در حال اجرا بود، ادامه یافت و به عبارت دیگر بازی مجددا بارگذاری نشد. اما پس از سوئیچ به بازی یادشده، بر اساس اطلاعات RSS، این بازی بیش از ۱۰۰ مگابایت از رم را اشغال می‌کند و این مورد حتی به ۲۰۰ مگابایت هم می‌رسد؛ اما نکته‌ی مهم و جالب این است که هیچ‌گاه مصرف رم بازی یادشده به ۳۰۸ مگابایت بارگذاری اولیه نمی‌رسد.

در تست ما با آیفون ۷ دو بازی را همانند تست اندروید به‌طور هم‌زمان اجرا کردیم و سوئیچ بین این دو بازی به‌سرعت و بدون هیچ مشکلی انجام می‌شد اما پس از اجرای بازی سوم همچنان توانستیم بین بازی‌ها سوئیچ کنیم و هیچ‌کدام از آن‌ها توسط سیستم‌عامل از رم پاک نشدند.

اینکه آی‌اواس دقیقا چگونه توانستهاست این فرآیند مدیریت رم را انجام دهد، هنوز دقیقا مشخص نیست. اپل در این مورد هیچ جزئیاتی منتشر نکرده و در مورد روش کارکرد داخلی آی‌اواس اطلاعاتی در اختیار عموم قرار نداده است. آیا اپل از روش فشرده‌سازی ارائه‌شده در مک اواس در سیستم‌عامل موبایلی خود بهره گرفته است؟ آیا این سیستم‌عامل از سیستم بسیار بهینه‌سازی شده‌ی بخش‌بندی حافظه‌ی رم استفاده می‌کند و اطلاعات فقط خواندنی را در حافظه‌ی ذخیره‌سازی دستگاه قرار می‌دهد؟ ما در اینجا مقایسه‌ای منصفانه ارائه داده‌ایم و طرفدار هیچ برند خاصی نیستیم ولی اگر بخواهیم صادقانه قضاوت کنیم، باید گفت روش استفاده از حافظه‌ی رم توسط اپل در سیستم‌عامل آی‌اواس بسیار شگفت‌انگیز است.

نهایتا باید گفت بر اساس اطلاعات ارائه‌شده در این مقاله نمی‌توان گفت که آی‌اواس نسبت به اندروید از رم کمتری استفاده می‌کند. در واقع بهتر است بگوییم آی‌اواس از روش بهتری برای کار با اپلیکیشن‌های موجود در پس‌زمینه‌ی سیستم‌عامل بهره می‌برد و بهینه‌ترین استفاده را از حافظه‌ی رم می‌کند. در کل به نظر می‌رسد میزان استفاده از رم در اپلیکیشن‌های اندروید در حالت پس‌زمینه و پیش‌زمینه تفاوت چندانی نمی‌کند. اما در آی‌اواس خلاف این موضوع صدق می‌کند؛ چراکه در این سیستم‌عامل اپلیکیشن‌های پس‌زمینه از رم بسیار کمتری نسبت به حالتی که در حال اجرا هستند، استفاده می‌کنند.

به نظر می‌رسد به‌منظور جبران روش عملکرد اندروید با اپلیکیشن‌های پس‌زمینه‌، شرکت‌های مختلف یک یا دو گیگابایت رم اضافه در دستگاه‌های اندروید خود در نظر می‌گیرند تا عملکرد کلی سیستم‌عامل با عملکرد سیستم‌عامل رقیب یعنی آی‌اواس یکسان شود. البته که استفاده از رم اضافه یک روش بسیار کاربردی است؛ اما مطمئنا ما نیز ترجیح می‌دهیم که اندروید بتواند اپلیکیشن‌های موجود در حافظه‌ی رم را بهتری مدیریت کند.

نظر شما در این مورد چیست؟