عکاسی پرتره چیست؛ هر آنچه برای شروع باید بدانید

تابه‌حال به این فکر کردید که ای کاش می‌توانستید عکس‌های بهتری از دوستان یا خانواده‌ی خود بگیرید؟ آیا از دیدن تصاویر پرتره‌ی عکاسان حرفه‌ای لذت می‌برید؛ اما نمی‌توانید به نتایج مشابهی برسید؟ آیا درباره‌ی انتخاب تجهیزات متنوع عکاسی گیج شدید و نیاز به راهنما دارید؟ اگر پاسختان به یکی از پرسش‌های فوق یا تمام آن‌ها مثبت است، در این مقاله با ما همراه باشید.

عکاسی پرتره به معنی ثبت ماهیت، شخصیت، هویت و نگرش افراد با استفاده از پس‌زمینه‌ها، نورپردازی و ژست است. با اینکه این تعریف به‌نظر ساده می‌رسد، عکاسی پرتره می‌تواند یکی از چالشی‌ترین انواع عکاسی باشد. وقتی یک عکاس پرتره بتواند کاراکتر سوژه‌ی خود را به خوبی به تصویر بکشد، تجهیزاتی که به کار می‌‌برد اهمیت چندانی ندارد؛ گرچه داشتن جدیدترین تجهیزات هم بی‌تأثیر نیست.

در عکاسی می‌توانید از هر تجهیزاتی که دارید، استفاده کنید. صرف‌نظر از اینکه از گوشی هوشمند، دوربین کامپکت، دوربین بدون آینه، کراپ سنسور، فول فریم یا دوربین‌های فیلم قدیمی استفاده می‌کنید، می‌توانید تصاویر زیبایی از دوستان و خانواده‌ی خود ثبت کنید. در نتیجه، اجازه ندهید ایدئال‌گرایی به تجهیزات شما را از عکاسی منصرف کند. تقریبا در هر شرایطی می‌توانید از این راهنما برای بهبود عکاسی پرتره استفاده کنید. از سوی دیگر، داشتن تجهیزات کافی می‌تواند کار شما را آسان‌تر کند. علاوه‌بر تجهیزاتی مثل بدنه‌ی دوربین یا تجهیزات ساده‌ای مثل کارت حافظه، لازم است به چند نمونه‌ از تجهیزات ضروری عکاسی پرتره در این راهنما اشاره کنیم.

اگر از دوربین DSLR استفاده می‌کنید، باید به خاطر داشته باشید که لنزهای مختلف نتایج کاملا متفاوتی را به‌وجود می‌آورند و بر کیفیت تصاویرتان تأثیر می‌گذارند. اغلب عکاس‌ها لنزهای پرایم را برای عکاسی پرتره ترجیح می‌دهند؛ گرچه لنزهای زوم هم به‌دلیل تنظیم فاصله‌ی کانونی خروجی‌های متنوعی را به‌وجود می‌آورند. صرف‌نظر از اینکه عکاسی عروسی یا ورزشی را انجام می‌دهید، گاهی فاصله‌ی سوژه از لنز تأثیر چشمگیری بر خروجی تصویر می‌گذارد. در چنین شرایطی، استفاده از لنز زوم بهترین انتخاب برای عکاسی از افراد است. درادامه به برخی لنزهای پرکاربرد عکاسی پرتره اشاره می‌کنیم.

• لنز ۳۵ میلی‌متری: این فاصله‌ی کانونی برای پرتره‌های قدیمی در ابعاد سروشانه مناسب نیست؛ بلکه برای عکاسی از افراد همراه با محیط اطراف مناسب است. لنز ۳۵ میلی‌متری (روی کراپ سنسور یا APS-C) شباهت زیادی به زاویه‌ی دید چشم انسان دارد. درنتیجه، برای ثبت اتفاق‌ها و رویدادهای محیط اطراف بهترین انتخاب است. به‌همین‌دلیل، از این لنز در ژانرهایی مثل عکاسی خیابانی زیاد استفاده می‌شود.
• لنز ۵۰ میلی‌متری: بسیاری از عکاس‌ها درکنار کیت لنز خود لنز ۵۰ میلی‌متری را هم می‌خرند. قیمت و انعطاف لنز ۵۰ میلی‌متری قابل رقابت نیست؛ زیرا می‌توان در گشودگی‌های دیافراگم f/1.8 یا f/1.4 با این لنز عکاسی کرد. اگر از بدنه‌ی فول فریم استفاده می‌کنید، لنز ۵۰ میلی‌متر برای تصاویر خانوادگی مفید است؛ اما اگر از دوربین کراپ سنسور استفاده می‌کنید، فاصله‌ی کانونی این لنز برای ثبت تصاویر پرتره عالی است.
• لنز ۸۵ میلی‌متر: اغلب لنزهای ۸۵ میلی‌متری از انعطاف بالایی برخوردار هستند و اجازه می‌دهند کل فریم را با چهره‌ی سوژه پر کنید یا کل بدن بدون هیچ اعوجاجی در تصویر قرار بگیرد. درواقع فاصله‌ی کانونی ۸۵-۱۰۵ میلی‌متر، فاصله‌ی ایدئال برای ثبت تصاویر پرتره است؛ زیرا در این فاصله تصاویر انحراف و کج‌نمایی کمتری دارند. علاوه‌بر‌این، فشرده‌سازی لنز ۸۵ میلی‌متری باعث می‌شود پس‌زمینه نزدیک‌تر به سوژه به‌نظر برسد که خروجی آن تصاویر پرتره‌ی زیبا و چشمگیر است.

• لنز سیگما آرت ۳۵-۱۸ میلی‌متر f/1.8: این لنز که برای دوربین‌های کراپ‌سنسور طراحی شده است، دارای طیفی از فاصله‌های کانونی محبوب برای عکاسی از افراد است. علاوه‌براین، توانایی عکاسی در f/1.8 باعث می‌شود این لنز به گزینه‌ای ایدئال برای عکاسی از افراد و عکاسی پرتره تبدیل شود.
• لنز ۲۰۰-۷۰ میلی‌متر: برای عکاسی از مراسم ازدواج یا به‌طورکلی عکاسی از رویدادها این لنز به‌دلیل انعطاف بالا در ثبت تصاویر پرتره در فواصل کانونی مختلف، گزینه‌ی ایدئال عکاس‌ها است. طیف فاصله‌ی کانونی ۷۰-۲۰۰ میلی‌متر در موقعیت‌هایی که بخواهید احساسات خالصانه را بدون نزدیک شدن به سوژه‌ها ثبت کنید، مفید است.

با بررسی لنزهای مختلف عکاسی پرتره، به یاد داشته باشید برای رسیدن به پس‌زمینه‌ای تاز و زیبا در پرتره‌ها، به لنزی نیاز دارید که تصاویر را در گشودگی‌های دیافراگم f/1.2 و f/2.8 ثبت کند. لنزهایی که چنین تنظیماتی دارند، معمولا گران‌قیمت تر هستند؛ اما ارزش صرف هزینه را دارند.

اگر با دوربین کراپ‌سنسور عکاسی می‌کنید، باید فاصله‌ی کانونی لنز خود را در ضریب کراپ (عددی مثل ۱.۵ یا ۱.۶) ضرب کنید تا فاصله‌ی کانونی لنز را برای دوربین خود به‌دست بیاورید. برای مثال، اگر لنز ۳۵ میلی‌متری را روی یک دوربین کراپ‌سنسور قرار دهید، در‌واقع مانند این است که از لنز ۵۰ میلی‌متری استفاده می‌کنید.

لنز ۱۷ میلی‌متری در تصویر بالا ظاهری عجیب به مدل داده است

لنز ۷۰ میلی‌متری ظاهری طبیعی‌تر را به مدل بخشیده است

• رفلکتورها: با یک کیت رفلکتور پنج در یک، می‌توانید انواع موقعیت‌های نورپردازی را به‌وجود بیاورید. رفلکتورها نه‌تنها برای انعکاس نور سرد و گرم به سوژه مناسب هستند؛ بلکه قابلیت جذب نور و برطرف کردن مشکلات نور هنگام عکاسی از یک تا سه نفر را هم دارند.
• منابع نور : حتی اگر در فضای باز و در نور طبیعی از افراد عکاسی می‌کنید، می‌توانید از منابع نور جایگزین هم برای نورپردازی استفاده کنید. این منابع نور عبارت‌اند از: فلش جانبی، رینگ لایت و نورهای استودیویی. در بخش نورپردازی این مقاله، با جزئیات بیشتری به معرفی این نورها می‌پردازیم. به‌طورکلی منبع نور می‌تواند به‌شکل چشمگیری انعطاف عکاسی را افزایش دهد.

دو مورد از متداول‌ترین حالت‌های دوربین برای عکاسی پرتره عبارت‌اند از: اولویت دیافراگم (Aperture Priority) و اولویت شاتر (Shutter Priority).

با انتخاب حالت اولویت دیافراگم، تنها کافی است گشودگی دیافراگم را تغییر دهید تا دوربین بقیه‌ی تنظیمات را انجام دهد. همچنین، می‌توانید ایزو را هم به‌دلخواه تغییر دهید؛ اما می‌توانید این گزینه را به دوربینتان واگذار کنید. با انتخاب گشودگی دیافراگم کوچک (f/1.8)، بخش کمتری از تصویرتان در فوکوس قرار می‌گیرید. به‌همین‌ترتیب، وقتی عدد بزرگ‌تری را برای گشودگی دیافراگم انتخاب کنید (f/8)، بخش زیادی از تصویر در فوکوس قرار می‌گیرد. اگر می‌خواهید تصویر پرتره با پس‌زمینه‌ی تار را ثبت کنید، باید در گشودگی‌های دیافراگم بسیار عریض مثل f/1.8 عکاسی کنید.

بااین‌حال، اضافه شدن تعداد سوژه‌ها فوکوس دقیق‌تر را دشوار می‌سازد. به‌عنوان قانون کلی برای عکاسی از گروه کوچکی از افراد، عدد گشودگی دیافراگم نباید از تعداد سوژه‌ها کمتر باشد. برای مثال، اگر از دو سوژه عکاسی می‌کنید می‌توانید گشودگی دیافراگم را برابر با f/2 یا بیشتر قرار دهید. اگر از خانواده‌ای سه‌نفره عکاسی می‌کنید، می‌توانید تنظیمات گشودگی دیافراگم را روی f/3 یا بیشتر قرار دهید؛ به‌ویژه اگر تمام افراد روی یک سطح قرار ندارند. حالت اولویت دیافراگم انتخاب خوبی برای عکاسی پرتره یا عکاسی از گروه کوچکی از افراد است که در آن سوژه‌ها زیاد حرکت نمی‌کنند.

حالت اولویت شاتر برای عکاسی از سوژه‌های متحرک در اولویت است. صرف‌نظر از اینکه از بازی فوتبال عکاسی می‌کنید، می‌خواهید لحظه‌ای را شکار کنید، عکسی خانوادگی را ثبت یا عکاسی خیابانی را تمرین کنید، حالت اولویت شاتر روش خوبی برای توقف حرکت یا تأکید بر حرکت در عکاسی از افراد است.

به‌طورکلی می‌توانید دو قانون را در انتخاب حالت عکاسی پرتره رعایت کنید:

• اگر دوربینتان روی سه‌پایه قرار دارد، می‌توانید با حالت دستی هم عکاسی کنید
• اگر سه‌پایه ندارید، حالت اولویت دیافراگم را انتخاب کنید.

معمولا دو قانون یادشده در ۹۵ درصد مواقع نتیجه‌بخش هستند. با استفاده از سه‌پایه سرعتتان خود‌به‌خود کاهش پیدا می‌کند؛ در‌نتیجه می‌توانید در حالت دستی آزادانه و به‌دلخواه تنظیمات را تغییر دهید؛ زیرا زمان بیشتری برای این کار دارید. در حالت دستی، به‌خوبی می‌توانید به تفاوت‌های نوردهی در تنظیمات مختلف پی ببرید.

با استفاده از فوکوس تک‌نقطه‌ای، اجازه نمی‌دهید دوربینتان نقاط دیگری را در فوکوس قرار دهد. این حالت برای عکاسی از یک سوژه مناسب است. برای رسیدن به فوکوس مناسب سعی کنید روی چشم سوژه فوکوس کنید. اگر یکی از چشم‌ها به دوربین نزدیک‌تر است، سعی کنید روی آن فوکوس کنید. همچنین، هنگام انتخاب فوکوس گزینه‌ی سینگل شات (AF-S) را انتخاب کنید، نه فوکوس پیوسته؛ زیرا می‌خواهید فوکوس خودکار روی سوژه‌تان قفل شود و نمی‌خواهید سوژه را ردیابی کنید.

تنظیمات دوربین: f/2.8، ایزو ۲۰۰، سرعت شاتر:۱/۴۰۰. در این تصویر فوکوس روی چشمی که به دوربین نزدیک‌تر است قرار دارد.

به‌طورکلی، عکاسی به معنی نقاشی با نور است. بر‌‌‌اساس چنین تعریفی درک کافی از انواع منابع نور و حداکثر استفاده از آن‌ها برای یک عکاس ضروری است. در نورپردازی استودیو، همه‌چیز تحت کنترل است و با استفاده از نورهای مصنوعی می‌توان جلوه‌های متفاوتی را خلق کرد؛ اما در فضای باز باید با شناخت انواع نورهای طبیعی حداکثر استفاده از آن‌ها را برد. همچنین، نورپردازی فضای باز تا حد زیادی به سرعت و وقت‌شناسی عکاس وابسته است.

یکی از ابتدایی‌ترین انواع نورپردازی نور طبیعی است. همان‌طورکه از این تعریف ساده پیدا است، نور طبیعی از خورشید سرچشمه می‌گیرد و هیچ سرچشمه‌ی دیگری ندارد. از نور طبیعی می‌توان در فضای باز و فضای بسته و محیط‌هایی مثل کنار پنجره از نور طبیعی برای عکاسی استفاده کرد.

ماهیت ایستا و کنترل‌شده‌ی استودیو موقعیتی ایدئال را برای ثبت تصاویر پرتره فراهم می‌کند. همه‌چیز سر جای خود قرار دارد و کافی است تنظیمات را تغییر دهید؛ اما در فضای باز تقریبا همه چیز متغیر است: نور، رنگ‌ها، آب‌و‌هوا و بسیاری از موارد دیگر.

عکاسی پرتره در فضای باز مانند داشتن بومی سفید است که هر عنصر طبیعی رنگی جدید به آن می‌افزاید. در فضای باز همه‌چیز تحت کنترل قرار ندارد؛ اما عکاس ماهر می‌تواند با رعایت نکات لازم خود را با شرایط وفق داده و به نتایج خوبی برسد.

برای عکاسی پرتره در فضای باز به لنزی سریع نیاز دارید که فوکوس را با دقت زیادی انجام دهد. همچنین، دیافراگم باید به‌اندازه‌ی کافی باز باشد. هرچقدر سریع‌تر عکاسی کنید و گشودگی دیافراگم بازتری داشته باشید، به پس‌زمینه‌های تارتری می‌رسید. به این جلوه در عکاسی «بوکه» گفته می‌شود. بوکه یکی از عناصر محبوب در عکاسی پرتره‌ی کنونی است که جزئیات پس‌زمینه را حذف می‌کند و باعث می‌شود سوژه به چشم بیاید.

نورپردازان آماتور معمولا فکر می‌کنند روزهای آفتابی به‌معنی دسترسی به نور بیشتر و نور زیاد چیز خوبی است. با‌این‌حال، عکس این مسئله صادق است. هر چقدر نور بیشتری داشته باشید، امکان برخورد نورهای ناخواسته به لنز و ایجاد درخشش‌ها و سایه‌های اضافی افزایش می‌یابند. از طرفی روزهای ابری نور طبیعی‌تر و پخش‌تری را فراهم می‌کنند و عکس جلوه‌ی تمیزتری پیدا می‌کند. اگر در روزهای آفتابی عکاسی می‌کنید و انتخاب دیگری ندارید، می‌توانید در سایه عکاسی کنید یا از رفلکتور (بازتا‌ب‌دهنده‌ی نور) برای از بین بردن نورهای اضافی بهره ببرید.

حتما تابه‌حال اصطلاح ساعت طلایی را شنیده‌اید. به بیان ساده، ساعت طلایی به ساعتی گفته می‌شود که خورشید در افق پایین می‌رود. این ساعت درست قبل از غروب خورشید رخ می‌دهد. با پایین رفتن خورشید نور در جوّ زمین پخش می‌شود؛ به‌طوری‌که نوری نارنجی رنگ و خوشایند را به‌وجود می‌آورد.

در عکاسی فضای باز، می‌توانید از رفلکتورها یا بازتاب‌دهنده‌های طبیعی اطراف خود برای ارتقای کیفیت عکس استفاده کنید. برخی از این رفلکتورها عبارت‌اند از:

• کامیون‌های حمل بار سفید
• دیوارهای سفید ساختمان
• خودروهای سفید
• شن سفید
• علامت‌ها و تابلوهای سفید
• میزهای سفید

درصورت نبود، رفلکتور طبیعی می‌توانید از رفلکتور مصنوعی برای تنظیم بازتاب نور استفاده کنید.

قانون آفتابی ۱۶ راهنمایی کلاسیک است که از روزهای عکاسی با فیلم به‌جا مانده است. بر‌‌‌اساس این قانون، می‌توانید نوردهی مناسب را برای روزهای آفتابی تنظیم کنید. البته این روزها تمام دوربین‌ها از امکانات نورسنجی برخوردار هستند؛ ولی این قابلیت‌ها در برخی موقعیت‌ها دقت خوبی ندارند. در یک روز آفتابی، مقدار گشودگی دیافراگم را روی f/16 قرار دهید. بر اساس این معادله، سرعت شاتر عکس ایزو خواهد بود. برای مثال، اگر ایزو برابر با ۱۰۰ و گشودگی دیافراگم روی f/16 تنظیم شده باشد، سرعت شاتر باید ۱/۱۰۰ باشد و اگر ایزو روی ۲۰۰ و گشودگی دیافراگم همان f/16 باشد، سرعت شاتر باید ۱/۲۰۰ باشد. در روزهای ابری، می‌توانید از f/8 استفاده کنید.

فرمت RAW به فرت فایل غیرفشرده‌ای گفته می‌شود که اغلب دوربین‌های DSLR از آن برخوردار هستند. حتی در حالتی که به‌صورت دستی با دوربین DSLR عکاسی می‌کنید، دوربین باز‌هم بخشی از کنتراست رنگی و نوردهی را به‌صورت خودکار تنظیم می‌کند. دوربین معمولا عکس‌ها را در حالت پیش‌فرض JPG فشرده‌سازی می‌کند؛ اما با تنظیم دوربین روی حالت RAW می‌توانید تمام داده‌های عکس را حفظ کنید و در ویرایش نهایی آن‌ها را تغییر دهید.

گزینه‌ی دیگر نورپردازی، نورپردازی استودیویی است. در نورپردازی استودیویی، می‌توانید از تجهیزاتی مثل فلش، نور ایستاده و دیگر منابع نور مصنوعی به‌عنوان منبع نور اصلی عکاسی استفاده کنید. یکی از مزایای اصلی نورپردازی استودیویی کنترل آسان نور و نبود معیارهایی مثل آب‌و‌هوا است. نورپردازی استودیویی می‌تواند برای خلق تصاویری با کنتراست بالا بسیار مفید باشد. یادگیری نورپردازی استودیویی با نورپردازی طبیعی متفاوت است.

در نورپردازی استودیویی، از الگوهای نورپردازی استفاده می‌شود. الگوهای نورپردازی به توزیع نور و سایه روی چهره و ایجاد اشکال مختلف گفته می‌شود. چهار الگوی رایج برای نورپردازی پرتره وجود دارند:

• نورپردازی یک طرفه (split lighting)
• نورپردازی حلقه (loop lighting)
• نورپردازی رامبراند (Rembrandt lighting)
• نورپردازی پروانه‌ای (Butterfly lighting)

در نورپردازی یک‌طرفه، همان‌طورکه از نامش پیدا است، تنها یک سمت صورت روشن است و سمت دیگر در سایه قرار می‌گیرد. این نوع نورپردازی معمولا برای ساخت تصاویر دراماتیک مثل پرتره‌ی هنرمند یا موسیقی‌دان به‌کار می‌رود. نور یک‌طرفه برای آقایان مناسب‌تر است و ظاهری مردانه‌تر را به آن‌ها می‌بخشد؛ با‌این‌حال، هیچ قانون خاصی برای کاربرد این نوع نور وجود ندارد.

برای رسیدن به این نورپردازی منبع نور را در زاویه‌ی ۹۰ درجه در سمت چپ یا راست سوژه و کمی پشت سر او قرار دهید. قراردادن نور نسبت به سوژه به چهره‌ی او بستگی دارد. باید بررسی کنید که نور چگونه روی چهره می‌نشیند و موقعیت آن را بر همین اساس تغییر دهید.

نورپردازی حلقه با ایجاد سایه‌ای کوچک روی بینی و گونه‌های سوژه به‌وجود می‌آید. برای خلق این نوع نورپردازی، باید منبع نور کمی بالاتر از سطح چشم و در زاویه‌ی ۳۰ تا ۴۵ درجه از دوربین قرار بگیرد. در این نوع نورپردازی، سایه‌ی بینی و گونه نباید به یکدیگر برسند. سعی کنید سایه‌ی کوچکی را ایجاد کنید؛ اما به‌یاد داشته باشید هرچقدر منبع نور بیشتر شود، سایه‌های عجیب‌تری به‌وجود می‌آیند. نورپردازی حلقه متداول‌ترین روش نورپردازی در استودیو است.

نام این نوع نورپردازی برگرفته از رامبراند نقاش مشهور است؛ زیرا او همیشه از این الگوی نورپردازی برای ترسیم سوژه‌هایش استفاده می‌کرد. نورپردازی رامبراند را می‌توان بر‌‌‌اساس مثلث نور روی گونه شناسایی کرد. بر‌‌خلاف نورپردازی حلقه که در آن سایه‌ی بینی و حلقه به یکدیگر نمی‌رسند، در این الگوی نورپردازی این دو به‌هم می‌رسند و مثلثی از نور را در میان به‌وجود می‌آورند.

برای رسیدن به جلوه‌ی صحیح نورپردازی رامبراند، باید مطمئن شوید سمت سایه‌ی تصویر دارای نور است؛ در‌غیر‌این‌صورت چشم حالتی مُرده و رنگ‌پریده خواهد گرفت. نورپردازی رامبراند جلوه‌ای زیبا را خلق می‌کند و حسی تاریک را به تصویر می‌بخشد.

نورپردازی پروانه به‌دلیل شکل سایه‌ای که زیر بینی به‌وجود می‌آورد، به این صورت نام‌گذاری شده است. با قراردادن منبع نور در بالای سوژه و پشت دوربین، می‌توان این نوع نور را به‌وجود آورد. از این نوع نور برای خلق تصاویر جذاب و ایجاد سایه زیر گونه‌ها و چانه استفاده می‌شود. نورپردازی پروانه برای سوژه‌های مسن‌تر هم مناسب است؛ زیرا بیشتر از نورپردازی یک‌طرفه بر چروک‌ها تأکید می‌کند.

علاوه‌بر تنظیمات دوربین و نور، ترکیب‌بندی هم نقش بسزایی در کیفیت تصاویر پرتره دارد. اولین پرسشی که در انتخاب محیط باید از خود کنید، این است که می‌خواهید داستانی را روایت یا معنایی احساسی را منتقل کنید؟ هدفتان هرچه باشد، انتخاب ترکیب‌بندی و پس‌زمینه‌ی مناسب در انتقال پیام به کمکتان می‌آید.

خطوط راهنما در عکاسی منظره اهمیت زیادی دارند. از این خطوط می‌توان در عکس‌های پرتره هم برای خلق عکس‌های چشمگیر استفاده کرد. این خطوط به افزایش عمق به عکس کمک و چشم مخاطب را به‌سمت سوژه‌ها هدایت و احساسی سه‌بعدی را به عکس اضافه می‌کنند. می‌توانید از حصارها، پرچین‌ها، مسیرها، درخت‌ها و خطوط کنار خیابان به‌عنوان خطوط راهنما استفاده کنید.

اگر سوژه‌هایتان را درمقابل برگ‌های نورپردازی‌شده قرار دهید، به تصاویر جذابی می‌رسید. همچنین، می‌توانید از برگ‌ها به‌عنوان قاب تصاویر استفاده کنید. در این شرایط، بهتر است از نورسنجی نقطه‌ای برای رسیدن به نوردهی مناسب چهره‌ها و اجتناب از سیلوئت استفاده کنید. با استفاده از رفلکتور هم می‌توانید نور اضافی را منحرف کنید.

یک درِ چوبی شاید پس‌زمینه‌ای جذاب نباشد؛ اما بافت‌های روی آن می‌توانند به افزایش کنتراست تصویر و به‌چشم‌آمدن سوژه کمک کنند. همچنین، دیوارهای مخروبه یا خطوط موازی تکرارشونده پس‌زمینه‌ها و ترکیب‌بندی‌های خوبی ایجاد می‌کنند.

مغز انسان علاقه دارد بخش‌های پازل را کنارهم بگذارد. به‌همین‌دلیل، عناصر یک عکس را مانند یک پازل کنارهم قرار می‌دهد. برای مثال، مغز به‌دنبال اشکالی مثل مثلث، دایره، مستطیل یا مربع می‌رود. ترکیب‌بندی با استفاده از اشکال هندسی به ایجاد نظم و هارمونی در تصویر کمک می‌کند. اشکال هندسی را تقریبا می‌توانید در هر جایی پیدا کنید. اشکال هندسی اغلب مبنای هنر مدرن را تشکیل می‌دهند.

برای افزودن عمق و حسی سه‌بعدی به عکس‌ها باید چشم بیننده را به پیش‌زمینه، میان‌زمینه و پس‌زمینه هدایت کنید. در تصویر ذیل، بخش‌های پراکنده‌ی چمن می‌توانند به‌عنوان پیش‌زمینه عمل کنند. کودک در میان‌زمینه و نور خورشید که از میان برگ درختان عبور کرده، در پس‌زمینه قرار می‌گیرد.

خیابان‌های درختی به‌دلیل ایجاد جلوه‌های تکراری و منظم می‌توانند جلوه‌های زیبایی به‌وجود بیاورند. همچنین، سایه‌ی لازم را در طول مسیر ایجاد می‌کنند. مسیر درختان می‌تواند به افزایش عمق تصویر کمک کند. از لنزهای زوم می‌توانید برای ایجاد جلوه‌ای تونلی در خیابان‌های درختی استفاده کنید.

تفاوت زیادی بین ثبت تصویر فوری از افراد و خلق پرتره‌ وجود دارد. اغلب اوقات این تفاوت به رابطه‌ی بین عکاس و سوژه‌ی عکس برمی‌گردد. معمولا مدل‌های حرفه‌ای به‌خوبی با اصول ژست‌گرفتن و قرارگرفتن مقابل دوربین آشنایی دارند؛ اما همه با مدل‌ها کار نمی‌کنند. سوژه‌ی بسیاری از عکاس‌ها مردم عادی هستند که هیچ تجربه‌ای در ژست‌گرفتن یا کنترل چهره مقابل دوربین ندارند. درادامه، به نکاتی برای بهترشدن ژست سوژه و چگونگی قرار گرفتن مقابل دوربین اشاره می‌کنیم.

بسیاری از افراد مو را بخش قابل‌کنترلی از عکس نمی‌دانند؛ اما می‌توان به‌راحتی حالت مو را کنترل کرد. موی بد اولین چیزی است که نظر مخاطب را در عکس به خود جلب می‌کند. حالا فرض کنید که می‌خواهید با کمترین امکانات و بدون وجود آرایشگر یا گریم به بهترین عکس پرتره برسید. در درجه‌ی اول، سعی کنید موها را روی شانه قرار ندهید (شماره‌ی ۱ در تصویر). در تصویر ذیل، پنج مدل دیگر برای حالت‌دادن مو برای عکاسی پرتره ارائه شده‌اند:

• کل موها پشت شانه قرار داده شوند
• کل موها جلو شانه قرار داده شوند
• بخشی از موها یک طرف قرار بگیرند (سمت چپ یا راست)
• موها بسته شوند

دقت کنید درهرصورت باید از تصویر شماره‌ی ۱ اجتناب کنید. انتخاب دیگر حالت‌های مو به مدل و ظاهر مدنظرتان بستگی دارند. معمولا شماره‌های چهار و پنج ظاهری طبیعی‌تر به مو می‌دهند.

وقتی شخصی در حالت عادی می‌ایستد، معمولا چربی‌ها زیر چانه‌ی او جمع می‌شوند؛ در‌نتیجه خروجی نهایی چهره‌ای رو به بالا است که بیشترین بخش سوراخ‌های بینی در آن دیده می‌شوند و ظاهر جذابی ندارد. سعی کنید از مدل بخواهید سر خود را به‌سمت جلو بیاورد. تصاویر زیر قبل و بعد از تنظیم چانه را از روبه‌رو و نیم‌رخ نشان می‌دهند. گاهی به این تکنیک ژست‌گرفتن تکنیک لاک‌پشت هم گفته می‌شود؛ زیرا سر مانند لاک‌پشتی از لاکش بیرون می‌آید. شاید این ژست برای سوژه کمی ناراحت‌کننده باشد؛ اما درعوض نتایج خوبی را به‌دنبال دارد.

همین تکنیک را می‌توان برای سوژه‌های مرد هم اعمال کرد. حالت معمولی قرارگرفتن سر زیاد برای عکس مناسب نیست.

در حالت عادی، ایستادن بازوها به‌نظر مسطح و تخت می‌رسند و همین مسئله مشکلاتی به‌وجود می‌آورد. در درجه‌ی اول، ظاهر عجیب و ناراحتی در عکس به‌وجود می‌آید. همچنین، این حالت باعث می‌شود بازوها بزرگ‌تر از حالت واقعی برسند.

در این صورت، از سوژه بخواهید به‌اندازه‌ی یک یا دو سانتی‌متر بازوی خود را بالا بیاورد؛ به‌گونه‌ای که حالت شناور داشته باشد و به کمر او نچسبد. همچنین، می‌توانید دست‌ها را به‌گونه‌ای حالت دهید که در موقعیتی متفاوت قرار بگیرند؛ به‌صورتی‌که دست روی مفصل ران قرار بگیرد.

همه دوست دارند در تصاویر لاغرتر به‌نظر برسند. یکی از راهکارها حالت‌دادن به کمر است. در تصویر زیر، مدل دست‌های خود را روی مفاصل ران خود قرار داده است. در تصویر سمت چپ، بازویی که در پشت قرار دارد، هیچ فاصله‌ای با کمر ندارد. در این صورت، از مدل بخواهید کمی بازوی پشت خود را به‌سمت جلو خم کند تا بتوانید فضای بین بازو و کمر را ببینید. در این صورت، کمر چاق‌تر از حالت عادی به‌نظر نمی‌رسد. به‌طورکلی هر چیزی که در پس‌زمینه‌ی سوژه باعث بزرگ‌ نشان‌دادن آن شود، عنصری مزاحم است. نمونه‌های دیگر سوژه‌هایی هستند که مقابل تنه‌های درخت یا تیرهای چراغ می‌ایستند.

این نکته بسیار ساده، اما مهم است. اگر سوژه مستقیما مقابل دوربین قرار بگیرد، بزرگ‌تر به‌نظر می‌رسد. این حالت می‌تواند در عکاسی از بازیکن فوتبال یا مدیرعامل شرکتی بزرگ مفید باشد؛ اما هنگام عکاسی پرتره و نشان‌دادن زیبایی مناسب نیست. از سوژه بخواهید کمی بچرخد. در این حالت، شانه‌ها باریک‌تر و لاغرتر به‌نظر می‌رسند. در تصویر ذیل، می‌توانید طول سوژه در حالت عادی را با حالت ژست مقایسه کنید.

اگر می‌خواهید ظاهری رؤیایی به عکس بدهید؛ به‌گونه‌ای که سوژه به دوربین نگاه نکند، لازم نیست به سوژه بگوید «آنجا را نگاه کن». سعی کنید از شیء پشت‌سر خود برای هدایت مسیر دید سوژه استفاده کنید. برای مثال، در تصویر سمت چپ عکاس از سوژه خواسته درِ کنار خود را نگاه کند. در این حالت، سفیدی چشم‌های سوژه رو به دوربین قرار می‌گیرند که ظاهر خوبی ندارد. در عکس دوم (سمت راست)، عکاس از سوژه درخواست می‌کند پنجره‌ی کنار در را نگاه کند. تغییر کوچکی در مسیر چشم به‌وجود می‌آید و از شرّ بخش سفیدی خلاص می‌شود.

این حالت کمی پیچیده‌تر است؛ اما اهمیت زیادی دارد. فرض کنید نمی‌خواهید تصویرتان کاملا نیم‌رخ باشد و فقط می‌خواهید نمای سه‌چهارم چهره را در قاب قرار دهید. اگر خطی فرضی به‌سمت گوشه‌ی چهره بکشید، خط نباید بینی را قطع کند؛ اما اگر خط فرضی بینی را قطع کند منحنی طبیعی چهره از بین می‌رود. در این حالت، جلوه‌ی پینوکیو به‌وجود می‌آید که باعث کشیده‌تر‌شدن بینی می‌شود. می‌توانید از مدل بخواهید کمی به‌سمت شما بچرخد تا این حالت برطرف شود و فضایی بین انتهای دماغ و گوشه‌ی چهره به‌وجود بیاید.

برای این ژست از سوژه بخواهید یکی از پاهای خود را جلو بیاورد و وزن خود را روی پای عقب خود قرار دهد. بدین‌صورت سوژه ظاهری طبیعی‌تر پیدا می‌کند.

ایستادن ضربدری معمولا برای خانم‌ها رایج است. می‌توانید پاهایتان را به حالت ضربدری قرار دهید؛ به‌طوری‌که وزنتان را روی پای عقبی قرار دهید. ژست پای ضربدری باعث تأکید بیشتر بر شکل بدن می‌شود.

این ژست به‌دلیل انعطاف زیاد یکی از بهترین ژست‌های عکاسی پرتره است. از این ژست برای عکاسی از مردان، زنان، کودکان و حتی افراد مسن‌تر می‌توانید استفاده و تنها تغییرات کوچکی اعمال کنید. به‌دلیل وجود تکیه‌گاه فیزیکی، بدن در حالت راحتی قرار می‌گیرد.

اگر می‌خواهید به‌صورت تمام‌قد از سوژه‌ای عکس بگیرید، می‌توانید از این ژست ساده و راحت استفاده کنید. این ژست در حالتی که مدل شلوار پوشیده، مناسب‌تر است.

خم‌شدن رو به دوربین روشی عالی برای شکل‌دادن به بدن و تبدیل چهره به نقطه‌ی کانونی عکس است. به‌همین‌دلیل، این ژست در بسیاری از ژست‌های پرتره به‌کار می‌رود. به‌یاد داشته باشید هر چیزی که به دوربین نزدیک‌تر باشد، بزرگ‌تر به‌نظر می‌رسد؛ در‌نتیجه با این ژست، بدن باریک‌تر و لاغرتر به‌نظر می‌رسد. از طرفی نباید چهره غیرعادی شود؛ ازاین‌رو، سعی کنید سوژه را در فاصله‌ی معقولی از لنز قرار دهید و در این حالت از لنز واید استفاده نکنید.

این ژست معمولا ژستی زنانه است. برای تأکید بر منحنی‌ها و خمیدگی‌های بدن، مدل خود را به‌شکل S حالت دهید. البته نباید زیاد در این ژست اغراق کنید تا عجیب‌و‌غریب به‌نظر برسد. این ژست را می‌توان در حالت نشسته، ایستاده یا درازکشیده به‌وجود آورد.

این ژست کلاسیک معمولا برای عکاسی از نیم‌تنه یا پرتره‌های سازمانی به‌کار می‌رود. معمولا باید با دقت از این ژست عکس گرفت؛ زیرا اگر مدل ظاهری سخت یا بدون لبخند داشته باشد، ممکن است خیلی خشن به‌نظر برسد.

این ژست برای خانم‌ها و آقایان نتیجه‌بخش است. یکی از بازوها را می‌توان به صورت عادی در یک سمت رها کرد (البته کمی آن را خمیده کنید که حالت مُرده به خود نگیرد). سپس بازوی دیگر روی آرنج بازوی افتاده قرار می‌گیرد. بر‌‌‌اساس پوشش و تناسبات مدل می‌توان محل قرارگیری بازو را تعیین کرد.

عکاسان پرتره زیاد از این ژست کلاسیک استفاده می‌کنند؛ زیرا سوژه را باریک‌تر نشان می‌دهد. این ژست به فریم‌بندی صورت و قرارگرفتن آن به‌عنوان نقطه‌ی کانونی نیز کمک می‌کند؛ چراکه بازوها می‌توانند به‌عنوان خطوط راهنما عمل و چشم بیننده را به‌سمت چهره هدایت کنند. درحالی‌که دست‌ها بالا هستند، می‌توانید با موها بازی کنید یا یک روسری را در هوا نگه دارید.

قراردادن دست زیر چانه باعث می‌شود چشم بیننده به‌سمت چهره هدایت شود که مهم‌ترین بخش عکاسی پرتره است. این ژست در عکاسی از سر کاربرد زیادی دارد؛ اما همان‌طور‌که در مثال ذیل می‌بینید، می‌توان برای عکاسی کمر به بالا هم از آن استفاده کرد. در این حالت، بهتر است انگشت‌های سوژه حالتی آرام و راحت داشته باشند تا نتایج خوشایندی حاصل شوند.

ژست دست زیر چانه در سال‌های اخیر به‌دلیل عکس نمادین دست زیر چانه‌ی استیو جابز که آلبرت واتسون ثبت کرده، شهرت زیادی پیدا کرد.

یک ژست محبوب دیگر، گرفتن بخشی از لباس است که معمولا در بسیاری از موارد یقه‌ی کت است؛ اما گرفتن روسری یا کلاه هم ایده‌ی خوبی است. عکاسان مَد از این ژست برای ثبت تصاویر کاتالوگ یا مجله استفاده می‌کنند؛ زیرا به این صورت توجه بیننده به لباس‌ها جلب و جزئیات لباس بهتر نمایش داده می‌شوند. این ژست برای مدل راحت است؛ زیرا باعث می‌شود دست‌ها بی‌استفاده نمانند. همچنین، این ژست برای خانم‌ها و اقایان نتایج خوبی را به‌دنبال دارد.

این ژست انواع مختلفی دارد و برای آقایان و کودکان معمولا نتیجه‌بخش است؛ اما برای خانم‌ها هم درصورتی‌که ظاهر روزمره یا کژوالی داشته باشند، مناسب است. می‌توان با قراردادن دست در جیب جلو یا جیب پشتی، جیب شلوار یا جیب کت یا هر دو ژست‌های متنوعی را خلق کرد. این ژست به‌دلیل انعطاف زیاد یکی از گزینه‌های محبوب عکاسان پرتره است.

این ژست بر‌‌‌اساس نوع لباس، محیط و حالت چهره‌ی مدل برای ایجاد جلوه‌ای جذاب و رازآلود مناسب است. درحالی‌که پشت سوژه به شما است، می‌توانید از او بخواهید گردن خود را برگرداند و از روی شانه به‌سمت دوربین نگاه کند. این ژست برای انواع سوژه‌ها مناسب است. برای مثال، سوژه می‌تواند کودکی باشد که پشت میز شام نشسته است و از روی صندلی به شما نگاه می‌کند یا مردی در پیاده‌رو که برگشته است و به دوربین نگاه می‌کند. همچنین، این سوژه برای ثبت سلف پرتره مناسب است.

برخی ژست‌های پرتره روی تمام سوژه‌ها نتیجه‌بخش هستند. چرخاندن سر هم یکی از آن‌ها است. این ژست برای القای حالت نرم و اضافه کردن حرکت به سر مناسب است. اغلب مدل‌های حرفه‌ای با زاویه‌ی خوب خود آشنا هستند و بر‌‌اساس آن، در‌مقابل دوربین ژست می‌گیرند. برای مدل‌های غیرحرفه‌ای، می‌توانید هر دو سمت چهره را امتحان کنید و بخشی را که بهتر به‌نظر می‌رسد، انتخاب کنید.

یکی از بزرگ‌ترین مشکلات اجرای ژست اجتناب از خشک به‌نظر رسیدن است. این اتفاق وقتی رخ می‌دهد که مدل مضطرب است؛ زیرا باید مدتی طولانی را ژست بگیرد. یکی از روش‌های جالب برای جلوگیری از خشک به‌نظر رسیدن سوژه‌ها، اضافه‌کردن حرکت به مدل و ثبت تصویر او است. خلق حرکت برای ثبت تصاویر خانوادگی یا مجالس دوستانه، جشن عروسی و انواع عکاسی مُد مناسب است.

ژست‌های عکاسی پرتره در حالت نشسته می‌توانند هر دو حالت روزمره و رسمی را القا کنند. مدل‌ها می‌توانند روی زمین یا روی صندلی بنشینند، پاها را به حالت ضربدری یا کشیده یا ترکیبی از هر دو قرار دهند. همچنین، می‌توانید از ژست‌های نشسته در انواع شرایط استفاده کنید. اگر در سطح شهر عکاسی می‌کنید، از مدل بخواهید روی یک لبه یا برآمدگی بنشیند. اگر هم در فضای داخلی و سربسته عکاسی می‌کنید، می‌توانید از سه‌پایه یا صندلی استفاده کنید و از مدل بخواهید کمی به سمت جلو خم شود.

اگر یکی از سوژه‌ها قوی‌تر از دیگری است؛ به‌طوری‌که بتواند سوژه‌ی دیگری را پشت خود کول کند، می‌توانید این ژست را امتحان کنید. این ژست برای عکاسی از زوج‌های رمانتیک مناسب است؛ اما می‌توان برای عکاسی از دوستان یا خواهر و برادرها هم از آن استفاده کرد. ژست کول‌کردن باعث خندیدن مدل می‌شود که ظاهری خوشایند و راحت را به سوژه می‌بخشد. این ژست برای عکاسی از دوستان صمیمی مثل تصویر ذیل مناسب است.

اغلب افراد انواع لباس‌های متنوع را برای عکاسی می‌پوشند. با‌این‌حال، بسته به موقعیت‌های خاص مانند نوع شرایط و محیط می‌توانید به سوژه‌های در انتخاب نوع لباس کمک کنید. برای مثال، در عکاسی خیابانی یا عکاسی از مهمانان جشن تولد نمی‌توانید در انتخاب نوع لباس دخالت کنید؛ اما در عکاسی‌های پرتره‌ی معمولی می‌توانید ایده‌هایی به مدل بدهید. این ایده‌ها می‌توانند گزینه‌هایی مثل رنگ و بافت لباس‌ها را دربر بگیرند.

انتخاب لباس به سبک شخصی عکاس هم بستگی دارد؛ اما صرف‌نظر از سبک شخصی عکاس قوانینی کلی برای انتخاب لباس در عکاسی پرتره وجود دارند:

• لباس‌هایی با رنگ‌های خنثی مثل سیاه، سفید، خاکستری یا قهوه‌ای سیر همیشه گزینه‌های خوبی هستند.
• سعی کنید لباس‌هایی بپوشید که شکل‌های کلاسیک مثل دایره یا چهارخانه داشته باشند.
• هنگام عکاسی از خانواده‌ها، بهتر است همه لباس‌هایی را در یک تن رنگی بپوشند (مثل رنگ‌های گرم، رنگ‌های سرد، خنثی و...)
• پوشیدن یا درآوردن کت روشی خوب برای افزایش انعطاف به عکاسی است
• اگر از بیش از یک نفر عکاسی می‌کنید، مطمئن شوید رنگ لباس‌ها یکسان نباشند

وقتی از سوژه‌‌ی دارای ژست عکاسی می‌کنید، قدم بعد برانگیختن احساس سوژه با طرح سؤال‌ها یا حرف‌زدن با اوست. برای مثال، هنگام عکاسی از کودکان می‌توانید حرف‌های بامزه‌ای بزنید تا کودک بخندد. اگر از دانش‌آموز دبیرستانی یا سنین بالاتر عکاسی می‌کنید، می‌توانید از برنامه‌های او برای فارغ‌التحصیلی بپرسید و او را به هیجان بیاورید. اگر از زوجی که به‌تازگی ازدواج کرده‌اند، عکاسی می‌کنید، می‌توانید از آن‌ها درباره‌ی داستان آشنایی یا پیشنهاد ازدواج بپرسید. هنگام عکاسی در عروسی می‌توانید از زوج‌ها بخواهید مقابل شما تمرین رقص کنند.

پس از ثبت تصاویر، باید بهترین تصاویر را انتخاب کنید و فرایند ویرایش نهایی را روی آن‌ها انجام دهید. اگر در حالت RAW عکاسی کرده باشید، نیاز به نرم‌افزاری مثل لایت روم یا ادوبی بریج دارید تا فایل‌های RAW را تشخیص دهد.

در فرایند انتخاب تصاویر، در درجه‌ی اول کل تصاویری را حذف کنید که فکر می‌کنید ارزش ویرایش ندارند. سپس، کل تصاویری را انتخاب کنید که به ویرایش آن‌ها علاقه‌مند هستید. انتخاب‌ تصویر به اولویت شما وابسته هستند و روش بهتری وجود ندارد؛ اما هنگام انتخاب تصاویر به‌یاد داشته باشید نیازی نیست ده تصویر با حالت چهره‌، فاصله‌ی کانونی یا زاویه‌ی دوربین یکسان را انتخاب کنید. با‌این‌حال، مراقب تفاوت در حالت چهره‌ها و جزئیات باشید تا به‌اشتباه عکسی را حذف نکنید.

ویرایش کردن یا نکردن تصاویر در عکاسی دیجیتال همیشه موضوع بحث داغی بوده است. گزینه‌های زیادی برای ویرایش تصاویر وجود دارند؛ ولی متداول‌ترین آن‌ها استفاده از مجموعه‌ی ادوبی کریتیو کلاد برای عکاسی است. این مجموعه نرم‌افزارهایی مثل لایت‌روم، فتوشاپ و مجموعه‌ی کاملی از اپلیکیشن‌های موبایل را دربر می‌گیرد.

بسیاری از عکاس‌ها به‌صورت دسته‌ای با استفاده از پیش‌فرض‌های لایت‌روم یا اکشن‌های فتوشاپ تصاویر خود را ویرایش می‌کنند. اگر در ویرایش تصاویر تازه‌کار هستید، مجموعه‌ی کاملی از پریست‌ها و اکشن‌ها وجود دارند؛ اما به‌یاد داشته باشید که اغلب اکشن‌ها و پریست‌ها به‌صورت تک‌کلیکی طراحی نشده‌اند و برای رسیدن به نتایج نیاز به تغییراتی دارند. به‌طورکلی برای رسیدن به بهترین نتایج باید درکی اولیه از نرم‌افزارهای فتوشاپ یا لایت‌روم داشته باشید. در ویرایش تصاویر پرتره، سعی کنید تاحدممکن به اصالت تصویر وفادار بمانید. عکس‌های پرتره را می‌توان با تغییرات کوچک در رنگ و نور و روتوش جزئیات بهبود داد.

فرض کنید پس از عکاسی از خانواده و دوستان برخی افراد به شما پیشنهاد می‌دهند کسب‌وکار عکاسی‌تان را راه بیندازید. اگر می‌خواهید به عکاس پرتره‌ی تمام‌وقت یا نیمه‌حرفه‌ای تبدیل شوید، به نکات زیر توجه کنید.

قوانین مربوط به کسب‌وکارهای کوچک در مناطق و کشورهای مختلف متفاوت هستند. در برخی مناطق، باید برای شغل عکاسی مجوز داشته باشید؛ حتی گاهی لازم است نام کسب‌و‌کار خود را ثبت کنید. در برخی نقاط دیگر، باید درآمد دریافتی خود را اعلام کنید تا مالیات بپردازید. بهترین کار این است که قوانین مربوط به محل زندگی خود را بررسی کنید. حتی اگر برای شروع و ثبت کسب‌وکار آمادگی لازم را ندارید، بهتر است تحقیقات اولیه را انجام دهید.

• ساخت پورتفولیو: در درجه‌ی اول، باید پورتفولیویی از آثار خود را تهیه کنید تا چشم‌انداز شغلی شما را به مشتری نشان دهد. بسیاری از اوقات، عکاسان پورتفولیو خود را با پیشنهاد عکاسی از دوستان یا خانواده به‌رایگان می‌سازند تا بدین‌ترتیب رزومه‌ی خود را بهبود دهند. گزینه‌ی دیگر برای ساخت پورتفولیو، مشارکت در کارگاه‌های عکاسی است که به شما مجوز استفاده از تصاویر را در طول یک رویداد می‌دهند.
• ساخت برند: پس از ساخت پورتفولیو برای ورود به بازار نیاز به یک برند دارید. این گام معمولا با نام تجاری، لوگو، واتر مارک و یک تصویر پروفایل و اغلب یک تم رنگی همراه است که به‌صورت آنلاین و چاپی از آن استفاده می‌کنید.
• حضور آنلاین: یکی از گام‌های مهم برای توسعه‌ی سطح عکاسی تجاری حضور آنلاین و ارتباط با مردم است. حضور آنلاین می‌تواند شامل ساخت وب‌سایت، یک وبلاگ عکاسی، صفحه‌ی کسب‌وکار فیسبوک یا حساب اینستاگرامی باشد.
• توسعه‌ی مخاطب‌ها: بسیاری از عکاس‌ها شغل خود را با عکاسی از خانواده و دوستان شروع می‌کنند و به‌تدریج دایره‌ی مخاطبان خود را توسعه می‌دهند. اگر دوستان یا خانواده را به تگ‌کردن صفحات عکاسی خود در شبکه‌های اجتماعی تشویق کنید، می‌توانید دایره‌ی مخاطبان خود را به‌خوبی توسعه دهید.

در این مقاله، سعی کردیم اطلاعات جامعی را درباره‌ی عکاسی پرتره ارائه دهیم. گرچه بسط و تعمیم برخی مباحث مثل نورپردازی و ویرایش تصاویر بسیار مفصل هستند و به مقاله‌ای مجزا نیاز دارند. اگر با حجم داده‌های فوق گیج شدید نگران نباشید، با کسب تجربه می‌توانید تمام آن‌ها را به‌تدریج یاد بگیرید. سعی کنید دانسته‌های خود را در عمل به‌کار بگیرید. تنها افرادی در این راه موفق می‌شوند که بیرون بروند و تجربه کنند.