نسل نهم پردازنده‌های اینتل، دنیای پس از شکستن قانون مور را ترسیم می‌کند؟
از دیدگاه کارایی، اینتل مدعی است که در پردازش، پردازنده‌های جدید تا ده درصد سرعت بالاتری نسب به پردازنده‌های سال گذشته دارند. البته غیر از این بهبودهای خوب دیگری نیز در این نسل رخ داده است، از جمله بازگشت اینتل به استفاده از لحیم در اتصال پردازنده به گرما بر (Heat Sink) به جای خمیر سیلیکون.
اما در بیشتر موارد تراشه‌های جدید همان چیزی را به ارمغان آورده‌اند که تراشه‌های سال پیش ارائه کرده‌‌اند؛ یعنی تعداد هسته‌های بیشتر. دلیل هم مشخص است، اینتل هنوز برای استفاده از فناوری جدید ۱۰ نانومتری خود (که بارها به تأخیر افتاده) آماده نیست.
به صورت سنتی، هر نسل از تولید انبوه پردازنده را با ابعاد قسمت سیلیکونی آن می‌شناسیم. هرچه در ساخت پردازنده از ترانزیستورهای کوچکتری استفاده شود تعداد ترانزیستورها افزایش یافته و در نتیجه فناوری‌های بیشتری را می‌توان در فضای مشخص پردازنده به کار گرفته و کارایی بهتری را به‌دست آورد.
اینتل هم‌اکنون برای سومین بار در پردازنده‌هایش از معماری قدیمی خود استفاده می‌کند. پردازنده‌های ساخته‌شده با فناوری ۱۴ نانومتری اینتل اولین بار در سال ۱۳۹۳ (۲۰۱۴) با نسل برادول معرفی شدند. این یعنی قریب به نیم دهه است که اینتل پیشرفتی در کوچکتر کردن ترانزیستورهای پردازنده‌هایش نداشته است؛ و این برای شرکتی که ۵۰ سال در کوچک کردن ترانزیستورها پیشرفت داشته، یک توقف به حساب می‌آید و شاید پایان قانون مور!
مزیت استفاده از ترانزیستورهای کوچکتر در پردازنده‌های مشخص است. مصرف توان کمتر، تولید حرارت کمتر، تولید ارزان‌تر و... . اما روند کوچک کردن ترانزیستورها از این به بعد نمی‌تواند به سادگی قبل ادامه پیدا کند. روش سابق اینتل با نام تیک-تاک (که در آن یک سال معماری جدید معرفی می‌شد و سال بعد معماری قبلی بهبود می‌یافت) سال‌ها است در مرحله بهبود معماری قدیمی متوقف شده است. تراشه‌های معرفی شده‌ی امسال در واقع بهبود یافته پردازنده‌های کافی لیک هستند که سال ۱۳۹۶ (۲۰۱۷) معرفی شده‌اند. آن‌چه اینتل با عنوان 14nm++ معرفی می‌کند دومین بهبود این شرکت بر روی معماری ۱۴ نانومتری خودش است.
البته این اتفاق چندان هم دور از انتظار نبود. همه‌ی ما می‌دانستیم دیر یا زود قانون مور شکسته خواهد شد. ساختن ترانزیستورهای کوچکتر همیشه آسان نیست و آن‌طور که به نظر می‌رسد اینتل فعلا در همین مرحله متوقف مانده است.
این یعنی هم اینتل و هم مشتریانش باید به مرور با این واقعیت روبه‌رو شوند و انتظارشان از محصولات جدید را تغییر دهند. اینتل باید راه‌های دیگری برای بالابردن کارایی پردازنده‌هایش پیدا کند و با قابلیت‌های جدید مشتریان را راضی و پردازنده رایانه‌‌های خود را به‌روز کند.
بیشتر کردن تعداد هسته‌های پردازشی آغاز ماجرا است. استراتژی‌های دیگر اینتل شامل تمرکز بر روی وای‌فای گیگابیتی (که بر روی آخرین نسل پردازنده‌های موبایلی‌اش ارائه داد) و همکاری با AMD برای استفاده از پردازنده‌های گرافیکی قوی‌تر در کنار پردازنده‌هایش برخی دیگر از روش‌های شرکت هستند.
تا اینجای کار، اینتل در این کار موفق بوده. پردازنده‌های جدید i9 و i7 هرکدام هشت هسته دارند و علاوه بر این، پردازنده‌های Core X هم قرار است هسته‌ها و قدرت پردازشی بیشتری به ارمغان بیاورند.
چه اینتل در ادامه این راه موفق شود چه نه، ظاهرا مشتریان راهی جز صبر کردن ندارند. اما اگر واقعا راه اینتل همین باشد، باید به جای قدم‌های بزرگ، به همین روند رشد تدریجی عادت کرد.