TSMC برای اینتل ظرفیت تولید جدید ایجاد نمی‌کند

خبر تصمیم اینتل مبنی بر قرارداد با تولیدکننده‌‌های خارجی (فاندری) برای تأمین نیازهای تراشه، کل صنعت سخت‌افزار را شوکه کرد. غول دنیای پردازنده قبلا تولید تراشه‌های ابتدایی برای محصولات را نیز به‌صورت داخلی انجام می‌داد. تصمیم جدید اینتل یعنی آن‌ها هم مانند بسیاری از تولیدکننده‌های دیگر پردازنده، بخش‌هایی از فرایند را برون‌سپاری می‌کنند و برای اولین برنامه‌ها نیز TSMC انتخاب شد. یکی از مهم‌ترین سؤال‌هایی که پیرامون تصمیم جدید اینتل مطرح می‌شود این است که تصمیم اینتل برای برون‌سپاری، تا چه حد موقتی خواهد بود.

یکی از پیچیدگی‌های مهم در وضعیت همکاری اینتل با TSMC در ظرفیت تولید شرکت‌ها دیده می‌شود. فاصله‌ی ظرفیتی اینتل با هر شرکت فاندری دیگر هم بسیار زیاد بود. درنهایت TSMC اکنون خود را تنها به‌عنوان ناجی اینتل می‌شناسد. تایوانی‌ها احتمال می‌دهند که درنهایت به پیمانکار طولانی‌مدت تولید تراشه برای اینتل تبدیل نشوند.

پیش از اینکه AMD و اینتل به دعواهای حقوقی پیرامون انحصارگرایی پایان دهند، AMD فشارهای زیادی را ازلحاظ مجوز تولید x86 تحمل می‌کرد و به‌عنوان مثال آن‌ها محدود به داشتن کارخانه‌ی اختصاصی تولید تراشه بودند. تیم قرمز نمی‌توانست با پرداخت هزینه به TSMC یا UMC یا هر فاندری دیگر، پردازنده‌های x86 تولید کند. البته اینتل در چنین محدودیتی قرار ندارد، اما به‌هرحال شرایطی مشابه با همین مشکل در سطح تولید نیمه‌هادی هم دیده می‌شود.

فاندری‌های اختصاصی اینتل برای تولید پردازنده‌های x86 شرکت بهینه‌سازی شده‌اند. طراحی پردازنده‌های این شرکت نیز اغلب با تمرکز روی تولید در فاندری‌های داخلی انجام می‌شود. این رویکرد مهندسی، مزیتی است که به‌خاطر فعالیت اینتل به‌عنوان یک تولیدکننده‌ی دستگاه یکپارچه (IDM) به دست می‌آید. اینتل در گذشته برای شرح دادن عمبلکرد عالی خود در صنعت، از همین برتری برای ارائه‌ی دلیل استفاده می‌کرد. تا زمانی‌که شرکت مشغول تولید داخلی باشد، مشکلات خاصی نخواهد داشت. از وقتی که پای یک شرکت متفرقه و فاندری خارجی به میام می‌آید، چالش‌ها کمی افزایش پیدا می‌کنند.

پیشرفته‌بودن فاندری‌های اینتل، ارزش بالایی برای آن‌ها در شرکت به‌همراه دارد. درنتیجه هر سرمایه‌گذاری شرکت آمریکایی برای ایجاد یک خط تولید ویژه در فاندری TSMC در مسیر ساختن محصولات خاص، به‌‌نوعی خروج سرمایه‌ای محسوب می‌شود که باید برای بهبود فناوری‌های تولیدی خودشان استفاده می‌شد. به همین ترتیب، هر تجهیزات و خط تولید پیشرفته‌ای که در TSMC برای ساخت سفارش‌های اینتل ساخته شود، پس از از بازگشت آن‌ها به فاندری‌های خودشان، باید کاربرد دیگری پیدا کند.

فرضیه‌های بالا متمرکز بر این تصویر بودند که اینتل روزی مجددا به فاندری‌های خودش باز می‌گردد و مشتری بلندمدتی برای TSMC نیست. حال اگر اینتل هیچ‌گاه نتواند به کارخانه‌های خودش باز گردد، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ درواقع در پیش‌بینی‌های کوتاه‌مدت هیچ تفاوتی ایجاد نمی‌شود. به هرحال TSMC نمی‌تواند کل کسب‌وکار تولید اینتل را مدیریت کند. اولا کسب‌وکار اینتل بسیار عظیم است و ثانیا، راه‌‌اندازی خط تولیدهای اختصاصی سه تا پنج سال زمان می‌برد. حتی اگر اینتل تصمیم داشت تا کل تولید خود را به TSMC واگذار کند و شرکت تایوانی هم پیشنهاد را می‌پذیرفت، برای هماهنگ شدن کارخانه‌های تولیدی و فرایندهای طراحی در دو شرکت، به سال‌ها زمان نیاز داشتند.

احتمال رخ دادن پیش‌بینی بالا، کم نخواهد بود. شریک فاندری اینتل نیاز به یک نقشه‌ی راه عمومی و مورد تأیید دارد تا زمان کافی برای هماهنگ کردن تجهیزات تولیدی یا راه‌اندازی خط تولیدهای جدید را داشته باشد. ازطرفی اینتل هم باید به سرمایه‌گذاران، برنامه‌ای دقیق را ارائه کرده و همچنین طرح‌هایی برای جابه‌جایی کسب‌وکار فاندری خود تدوین کند. درنهایت تقسیم تولید طبق سناریوی بالا می‌تواند زمان مناسب را در نقشه‌ی راه برای شرکت آمریکایی فراهم کند. درنهایت اینتل باتوجه‌به محدودیت زمانی‌که برای عرضه‌ی پردازنده‌های هفت نانومتری دارد، باید هرچه سریع‌تر برنامه‌های تولیدی خود را منظم کند.

درنهایت کارشناسان متعدد هم درکنار مدیران TSMC اعتقاد دارند که اینتل درنهایت، تصمیم به بازگشت به کارخانه‌های خود می‌گیرد. تیم آبی قطعا تمایل دارد تا به برتری پیشین در روش‌های تولید نانومتری برسد و از یکپارچه بودن فرایندهای طراحی و تولید، بهره‌ ببرد.