بررسی پیکسل ۸ گوگل؛ جمع‌وجور، دوست‌داشتنی و خالص

در دنیای گجت‌های هوشمند، همیشه مدل‌های «پرو»، «اولترا» و «پرو مکس» بیش از مدل‌های دیگر جلب‌توجه می‌کنند؛ اما تجربه‌های قبلی نشان می‌دهد که مدل‌های پایه و بدون پسوندهای پرطمطراق هم می‌توانند به‌راحتی خود را در قلب کاربران جا کنند؛ به‌خصوص اگر بتوانند تفاوت‌هایشان با هم‌خانواده‌های گران‌قیمت‌ترشان را در قالب ارزش خرید مناسب، توجیه‌پذیر نشان دهند و در یک کلام، کاربران عادی و «غیر گیک» را جذب کنند؛ پیکسل ۸ یکی از همین مدل‌های پایه است.

پیکسل ۸ علاوه‌بر آنکه باید با هم‌خانواده‌ی پرزرق‌وبرقش، پیکسل ۸ پرو رقابت کند، مسئولیت خطیر ربودن دل کاربران علاقه‌مند به پرچم‌داران کامپکت را نیز برعهده دارد و حداقل روی کاغذ به‌نظر می‌رسد با وجود اختلاف قیمت حدود ۱۵ میلیون تومانی و تفاوت‌های چشم‌پوشیدنی‌اش، درمقایسه‌با پیکسل ۸ پرو گزینه‌ی مقرون‌به‌صرفه‌تری است؛ اما آیا مدل پایه‌ی پیکسل، در عمل هم می‌تواند ارزش خریدش را ثابت کند؟ برای یافتن پاسخ این سؤال، بد نیست بررسی پیکسل ۸ را از طراحی‌اش شروع کنیم که یکی از نقاط قوت اصلی‌اش به‌حساب می‌آید.

گوگل در سال‌های اخیر تلاش کرده‌ تا مدل پایه‌ی پیکسل را تا جای ممکن کوچک و سبک طراحی کند و در این راه هم تا حد زیادی موفق بوده؛ احتمالاً هرکسی پیکسل ۸ را در دست بگیرد، به ابعاد جمع‌وجور و طراحی متفاوت و خوش‌دست آن دل می‌بازد و بخش عمده‌ای از این دلبستگی نیز از وزن بسیار خوبِ ۱۸۷ گرمیِ گوشی ناشی می‌شود که ۲۶ گرم از مدل پرو و ۱۰ گرم از مدل سال گذشته سبک‌تر است.

به‌لطف ابعاد ۶٫۲ اینچی و انحنای ظریف فریم و پنل پشتی دستگاه، پیکسل ۸ به‌خوبی روی دست می‌نشیند؛ از طرف دیگر خمیده‌نبودن کناره‌های نمایشگر باعث می‌شود تا حین کارکردن با گوشی از برخورد تصادفی کف دست با نمایشگر و اختلال در عملکرد لمسی پنل نیز خبری نباشد. شاید اصلی‌ترین ضعف در طراحی پیکسل، قرارگیری دکمه‌ی پاور بالاتر از دکمه‌های کنترل صدا (برخلاف گوشی‌های اندرویدی دیگر) باشد که به‌ویژه در روزهای نخست استفاده از گوشی به فشردن اشتباهیِ کلیدها می‌انجامد.

یکی دیگر از مواردی که به حس خوب استفاده از پیکسل ۸ کمک می‌کند، به عملکرد بسیار خوب بازخورد لامسه‌ای (هپتیکی) آن بازمی‌گردد. لرزش‌های ظریف و به‌جایِ گوشی در مواردی مثل جابه‌جایی بین بخش‌های مختلف رابط کاربری گوشی ایجاد می‌کند، حس بسیار خوشایندی را به کاربر انتقال می‌دهد که نمونه‌ی مشابهش را عموما در گوشی‌های بسیار گران‌قیمت‌تر همچون آیفون ۱۵ یا شیائومی ۱۴ پرو تجربه کرده‌ایم.

برخلاف پیکسل ۸ پرو که با پنل پشتی مات به دست کاربران می‌رسد، بدنه‌ی براق را همچنان روی پیکسل ۸ می‌بینیم. پرچم‌دار کامپکت گوگل در بازار ایران با رنگ‌های مشکی، خاکستری و رُز (کرم‌صورتی) به‌فروش می‌رسد که حداقل، رنگ مشکی آن خیلی سریع اثر انگشت و چربی را به خود می‌گیرد؛ بنابراین برای رهایی از این لکه‌ها و گردوغباری که گوشه‌ی برآمدگی دوربین جمع می‌شود، توصیه می‌کنم حتماً یک قاب محافظ همراه گوشی تهیه کنید.

گوگل برای محافظت از گوشی، پنل پشتی و جلویی را از جنس Gorilla Glass Victus انتخاب کرده است تا خیالمان کمی از بابت امنیت گوشی راحت‌تر باشد؛ هرچند که رقبایی همچون سامسونگ، به‌سراغ شیشه‌ی مقاوم‌ترِ Victus 2 رفته‌اند. ضمنا پیکسل ۸ استاندارد IP68 را هم دارد تا بتواند به مدت ۳۰ دقیقه در آب با عمق ۱٫۵ متر دوام بیاورد.

هرچند که در ابتدای بررسی از طراحی گوشی گفتیم، احتمالاً شما هم با من هم‌نظر باشید که کلیدی‌ترین ویژگی گوشی‌های گوگل، به تجربه‌ی نرم‌افزاری ساده و چشم‌نوازشان بازمی‌گردد؛ تجربه‌ای که امروز بیش‌ از هر زمان دیگری، حال‌وهوای هوش مصنوعی را به کاربر القا می‌کند.

در زمان معرفی سری پیکسل ۸، به‌نظر می‌رسید که گوگل همچنان در نرم‌افزار و ارائه‌ی قابلیت‌های هوش مصنوعی در بطن سیستم عامل گوشی‌هایش، یکه‌تاز است و با اراده‌ای راسخ‌ در جزیره‌ی جداگانه‌ی خودش فعالیت می‌کند؛ اما با از راه رسیدن سری گلکسی S24 سامسونگ و همکاری جالب نرم‌افزاری کُره‌ای‌ها با گوگل، مشخص شد که شرکت مستقر در مانتین‌ویو دیگر در لیگ اختصاصی خودش بازی نمی‌کند و حالا رقیب/همکار درخوری برای خودشان دست و پا کرده‌ است.

با وجود خیمه‌ی سنگین سامسونگ روی هوش مصنوعی در گوشی‌های سری S24، چیزی از جذابیت قابلیت‌های نرم‌افزاری گوگل در پیکسل‌ها کم نخواهد شد. تجربه‌ی اندروید خالص، یکپارچگی عمیق و عاری از اپ‌های زائد که در آن دیده می‌شود، همیشه جزو نقاط قوت اصلی گوشی‌های پیکسل به‌حساب می‌آمد و می‌توان با اطمینان گفت که همچنان اهمیت خود را در سری پیکسل ۸ هم به رخ می‌کشد؛ به‌طوری که تجربه‌ی نرم‌افزاری منسجم پیکسل را معادلِ آیفون در دنیای اندروید دانست.

پیکسل ۸ با اندروید ۱۴ و قابلیت‌های منحصربه‌فردی که به‌جز گوشی‌های پیکسل، قرار نیست در گوشی‌های اندرویدی دیگر دیده شوند، به دست کاربران می‌رسد. اندروید ۱۴ تفاوت‌های زیادی را در مقایسه با اندروید ۱۳ تجربه نمی‌کند؛ اما بهبودهای جزئی‌اش خوشایند و کاربردی هستند و البته اضافه‌شدن قابلیت‌های جالب AI، آن را بیش‌ازپیش به یک پلتفرم جذاب برای طیف مختلف کاربرها تبدیل می‌کند.

برای بهبود امنیت رابط کاربری که یکی از بخش‌های مورد توجه گوگل طی سال‌های اخیر بوده است، وقتی منوی تنظیمات سریع را به‌صورت تمام‌صفحه باز می‌کنید، در قسمت پایین صفحه، تعداد اپ‌های فعال در پس‌زمینه نمایش داده می‌شود؛ قابلیتی که می‌تواند برای مدیریت بهتر مصرف باتری هم کاربردی باشد. ضمناً اپ‌هایی که برای اندروید ۵٫۱ به‌قبل توسعه داده شده باشند، دیگر روی اندروید ۱۴ اجرا نخواهند شد.

حالا شخصی‌سازی رابط کاربری در قسمت‌هایی همچون لاک‌اسکرین قابلیت‌های بیشتری در اختیارتان قرار می‌دهد و دستتان را برای چیدمان دلخواهتان بیشتر باز می‌گذارد؛ به‌عنوان مثال هوش مصنوعی مولد با قابلیت AI Wallpaper به شما امکان می‌دهد تا با استفاده از پرامپت‌ها و عبارات پیش‌فرض، والپیپرها و عکس‌های دلخواهتان را بسازید.

از آنجا که گوگل در تراشه‌ی Tensor نسل سوم، از واحد پردازش عصبی جدیدی استفاده می‌کند، بسیاری از قابلیت‌های AI روی دستگاه و به‌صورت هم‌زمان انجام خواهد شد؛ مثلاً قابلیت Live Translate برای ترجمه‌ی متن زبان‌های مختلف کاربرد دارد و از نظر تعدد زبان‌ها نیز پشتیبانی مناسبی ارائه می‌کند. برای استفاده از قابلیت Live Translate، باید ابتدا پکیج زبان مدنظرتان را از بخش تنظیمات دانلود کنید که خوشبختانه زبان فارسی نیز در این فهرست دیده می‌شود.

در دل Live Translate، قابلیتی به‌نام Interpreter mode تعبیه شده است که می‌تواند مکالمات شما را به‌صورت زنده به زبان‌های پشتیبانی شده ترجمه کند. قابلیت Interpreter به‌صورت آفلاین هم در دسترس خواهد بود و نیازی نیست که حتماً گوشی‌تان به اینترنت وصل باشد. در صورتی که اهل سفر هستید و تسلط خوبی به زبان انگلیسی دارید، Interpreter Mode در سفرهای خارجی می‌تواند زندگی‌تان را راحت‌تر کند.

خیلی‌وقت‌ها پیش می‌آید که آهنگی در محیط در حال پخش باشد و بخواهید آن را جست‌وجو کنید؛ گوشی‌های پیکسل از گذشته تا کنون با قابلیت Now Playing می‌توانند به‌صورت خودکار و بدون تلاش کاربر، قطعه‌ی پخش‌شده را شناسایی کنند و نامش را روی صفحه‌ی لاک‌اسکرین نمایش دهند. بد نیست بدانید که جست‌وجوی موسیقی با کمک قابلیت Google Sound Search انجام می‌شود.

چندی پیش بود که گوگل اعلام کرد چت‌بات هوش مصنوعی Bard را باید از این پس با نام Gemini بشناسیم و وعده داد که منتظر اپ اختصاصی آن هم باشیم. اپلیکیشن Gemini حالا در گوگل پیکسل ۸ در دسترس قرار دارد و برای مناطق جغرافیایی خاصی فعال شده است.

امکانات نرم‌افزاری و مرتبط با هوش مصنوعی پیکسل به همین چند مورد خلاصه نمی‌شود؛ اما ذکر و توضیح همه‌ی آن‌ها از حوصله‌ی مقاله‌ی بررسی گوشی خارج خواهد بود. خوشبختانه گوگل برای معرفی ویژگی‌های مهم و کاربردی گوشی‌های پیکسل به‌هیچ‌وجه کم‌کاری نکرده و در بخش تنظیمات، بخشی با عنوان Tips به آن اختصاص داده است؛ بنابراین اگر گوشی‌های پیکسل را خریداری کردید، فراموش نکنید که حتماً سری به بخش Tips بزنید تا به قابلیت‌ها تسلط کافی پیدا کنید.

از قابلیت‌های هوش مصنوعی و ویژگی‌های منحصر به پیکسل لانچر که بگذریم، آنچه بسیاری از کاربران اندروید، از جمله خود من را مجذوب اندروید خالص روی گوشی‌های پیکسل می‌کند، به حس یکپارچگی، انسجام و سادگی در جای‌جای رابط کاربری و انیمیشن‌های نرم آن بازمی‌گردد. بی‌شک باقی شرکت‌ها نیز در توسعه‌ی رابط کاربری اختصاصی‌شان از One UI و HyperOS گرفته تا OxygenOS راه دور و درازی را آمده‌اند و ویژگی‌های کاربردی و منحصربه‌فردی را نیز ارائه می‌دهند؛ اما کماکان حداقل برای من، تجربه‌ی اندروید به‌صورتی که خود گوگل مدنظر دارد، چشم‌نوازتر و خوشایندتر است.

در مدت سه سالی که از عمر تراشه‌ی اختصاصی گوگل، موسوم به Tensor می‌گذرد، متوجه شدیم که نباید به قدرت پردازشی آن چندان دل ببندیم. از همان ابتدای معرفی تراشه‌ی تنسور، گوگل تأکید کرد که تراشه‌اش را برای اهداف نرم‌افزاری و هوش مصنوعی توسعه داده است و می‌خواهد با یکپارچه‌سازی اکوسیستم سخت‌افزاری و نرم‌افزاری خود، بیشترین بهره‌وری را در کاربردهای مرتبط با AI دریافت کند.

دورنمای تمرکز صِرف گوگل بر بهره‌وری تراشه در پردازش‌های هوش مصنوعی نشان می‌داد که گوگل تراشه‌اش را برای رقابت متداول با سایر تراشه‌های پرچمدار توسعه نداده است و احتمالاً رؤیای به‌چنگ آوردن جایگاه اول در اعداد و ارقام بنچمارک‌ها را در سر نمی‌پروراند.

نسل سوم تراشه‌ی تنسور نیز که قدرت پردازشی گوشی‌های پیکسل ۸ و پیکسل ۸ پرو را تأمین می‌کند، در راستای سیاست تمرکز بر هوش مصنوعی توسعه داده شده است. تراشه‌ی گوگل با لیتوگرافی ۴ نانومتری سامسونگ تولید می‌شود و نکته‌ی جالب در مورد آن، به استفاده از ترکیب نه‌چندان متعارف ۹ هسته‌ی پردازشی در بخش CPU بازمی‌گردد.

هسته‌های CPU‌ با ترکیب ۴ + ۴+ ۱ در سه کلاستر پخش شده‌اند؛ یک هسته‌ی قدرتمند Cortex-X3 با بیشترین فرکانس ۲٫۹ گیگاهرتز، چهار هسته‌ی میانی Cortex-A715 با فرکانس بیشینه‌ی ۲٫۴۵ گیگاهرتز و چهار هسته‌ی کم‌مصرف Xortex-A510 با فرکانس بیشینه‌ی ۲٫۱۵ گیگاهرتزی وظایف پردازشی CPU را به‌عهده دارند.

گلکسی S24 سامسونگ به‌عنوان نزدیک‌ترین رقیب به پیکسل ۸، با تکیه بر تراشه‌ی Exynos 2400، در تست چندهسته‌ای CPU حدود ۹۰ درصد بهتر ظاهر می‌شود و در تست محاسباتی GPU نیز برتری ۱۷۶ درصدی را به ثبت می‌رساند. در مقایسه با سایر گوشی‌های هم‌رده، وضعیت با همین احوال [و حتی بدتر] پیش می‌رود و عملا نیاز به قیاس با اعداد و ارقام را مرتفع می‌سازد.

عملکرد تراشه‌ی تنسور در پیکسل ۸ و پیکسل ۸ پرو تقریبا تفاوت خاصی با یکدیگر ندارد؛ به‌جز در آزمون چندهسته‌ای CPU که مدل پایه حدود ۲۳ درصد ضعیف‌تر عمل می‌کند. دلیل این ضعف عملکرد هم احتمالاً به دلیل محدودشدن عملکرد تراشه در راستای مدیریت دمای دستگاه باز می‌گردد؛ چرا که پیکسل ۸ برعکس مدل پرو، حین پردازش‌های سنگین آن‌قدرها هم داغ نمی‌شود.

گذشته از قدرت پردازشی، وقتی صحبت از مدیریت عملکرد به‌میان می‌آید، باید برای فهمیدن چندوچون کار به تست‌های پایداری عملکرد مراجعه کنیم. پیکسل ۸ در آزمون ۲۰ دقیقه‌ای زومیت بعد از گذشت حدود ۴ دقیقه، با افتی مداوم از نمودار پیکسل ۸ پرو جدا می‌شود و در نهایت نیز آزمون را با ۳۷ درصد، پایداری کمتری از مدل پرو به‌پایان می‌رساند.

با اینکه افت محسوس عملکرد در پردازش‌های سنگین مداوم، خبر ناامیدکننده‌ای است؛ باید به نیمه‌ی پُر لیوان نیز توجه کنیم. پیکسل ۸ با چنین افتی، به‌مراتب کمتر از مدل پرو داغ می‌شود. در آزمایش‌های ما، پرچم‌دار کامپکت گوگل حتی با روشن‌بودن طولانی اتصال دیتا و هات‌اسپات، به‌اندازه‌ای داغ نمی‌شد که لمس بدنه‌ی گوشی آزاردهنده باشد.

در شرایط ایدئال، کنترل عملکرد علاوه‌بر مدیریت دمای گوشی، به کنترل مصرف توان یا به‌عبارتی بهبود شارژدهی نیز می‌انجامد. همان‌طور که در جدول زیر مشاهده می‌کنید، با اینکه ظرفیت باتری مدل پایه نسبت به مدل پرو حدود ۴۷۵ میلی‌آمپرساعت کاهش پیدا کرده است؛ اما وضوح پایین‌تر نمایشگر و مدیریت بهتر عملکرد، به شارژدهی بیشتر در کاربری روزمره منجر می‌شود. پیکسل ۸ از شارژ سریع ۲۷ واتی باسیم و شارژ بی‌سیم ۱۸ واتی هم پشتیبانی می‌کند.

معیار دیگری که می‌توانیم عملکرد را با آن بسنجیم، بازی‌های موبایل هستند که این روزها از نظر منابع سخت‌افزاری، قادر هستند گوشی‌ها را به‌شدت تحت فشار قرار دهند. پیکسل ۸ در اجرای بازی‌های نسبتاً سنگین مثل Shadowgun Legends، با چالش چندانی مواجه نمی‌شود و در حالتی که تنظیمات گرافیکی روی حالت Ultra High و نرخ فریم نیز روی حالت 60FPS قرار داشته باشد، در شلوغ‌ترین صحنه‌ها هم حدود ۶۰ فریم‌برثانیه به شما تحویل می‌دهد؛ البته نرخ فریم در بهترین شرایط به ۱۲۰ فریم‌برثانیه هم می‌رسد.

سرعت در کاربری گوشی تنها به تراشه محدود نمی‌شود و باید رم و فضای ذخیره‌سازی را نیز در نظر بگیریم. پیکسل ۸ هم مثل مدل پرو از فضای ذخیره‌سازی UFS 3.1 استفاده می‌کند که هیچ پیشرفتی نسبت به مدل سال گذشته ندارد. پیکسل در دو نسخه با ۸ گیگابایت رم و ۱۲۸ یا ۲۵۶ گیگابایت فضای ذخیره‌سازی به‌فروش می‌رسد. اگر سرعت خواندن و نوشتن را با فضای ذخیره‌سازی گلکسی S24 مقایسه کنیم، تفاوت عملکرد UFS 3.1 را با UFS 4.0 متوجه می‌شویم.

متأسفانه پیکسل ۸ در کاربری‌های روزمره و معمولی مثل کار با نرم‌افزار دوربین، باز و بسته کردن اپ‌ها و گشتن در منوهای گوشی، ممکن است با لگ‌ها و تأخیرهای گاه‌وبیگاه اذیتتان کند. البته طبق تجربه‌ای که از کار کردن با گوشی داشتم، این مشکلات با فرکانس زیاد تکرار نمی‌شوند و حتی مشکلاتی مثل اختصاص زمان طولانی برای پردازش هر فرمان و داغ شدن در ساده‌ترین کاربری‌ها که در پیکسل ۸ پرو با آن به وفور مواجه بودیم، در مدل پایه دیده نمی‌شود.

اگر اعداد و ارقام را کنار بگذاریم و گوشی را نیز با بازی‌های سنگین و چنددَه گیگابایتی به‌دردسر نیندازیم، پیکسل ۸ در استفاده‌های روزمره و عادی، عملکرد بسیار نرم، روان و تند و تیز یا به‌اصطلاح Responsive به‌نمایش می‌گذارد و به‌ندرت پیش می‌آید که گوشی در جابه‌جایی بین اپ‌ها یا بخش‌های مختلف رابط کاربری و استفاده از اپ‌های مرسوم دچار افت فریم شود؛ بنابراین اگر شما نیز مثل من اهل بازی موبایل نباشید، احتمالاً از نرمی انیمیشن‌های پیکسل ۸ نهایت لذت را خواهید برد.

اتکا بر Computational photography، الگوریتم‌های توانمند پردازش تصویر و AI برای جبران ضعف‌های سخت‌افزاری دوربین جزو سیاست‌های بنیادی گوگل در طراحی و ساخت گوشی‌های پیکسل به‌شمار می‌رود و امسال هم شاهد پیاده‌سازی آن را خانواده‌ی پیکسل ۸ و پیکسل ۸ پرو هستیم. مهندسان گوگل در دوربین پیکسل ۸ کم‌وبیش از همان سخت‌افزار نسل گذشته استفاده کرده‌اند.

گوگل می‌گوید به‌لطف تراشه‌ی Tensor G3 و ماژول پردازش تصویرش، حالا گوشی‌های پیکسل می‌توانند عکس‌ها و ویدیوهایی با گستره‌ی دینامیکی وسیع‌تر، جزئيات دقیق‌تر و باکیفیت‌تر به‌ثبت برسانند؛ البته به‌لطف امکاناتی که برای ویرایش تصاویر در اختیارتان قرار می‌گیرد، حتی اگر از عکس‌هایتان رضایت کافی نداشته باشید، قادر خواهید بود آن‌ها را به سلیقه و مقصودتان نزدیک‌تر کنید.

شناخته‌شده‌ترین قابلیت ویرایشی که در اختیار دارید، Magic Editor است که با آن در دو نسخه‌ی قبلی اندروید هم آشنا شده بودیم. ابزار Magic Editor به‌شما امکان حذف یا جابه‌جایی افراد و اشیا درون تصویر را می‌دهد و به‌نوعی، می‌توانید چیدمان سوژه‌ها را به دلخواهتان تغییر دهید.

فرض کنید کادربندی درستی نداشته‌اید و سوژه در محل مناسبی از پس‌زمینه قرار ندارد و باید جابه‌جا شود یا اینکه حین عکاسی، شخص غریبه‌ای از جلوی دوربین رد شده است و می‌خواهید او را از عکس‌تان حذف کنید؛ اینجا ابزار Magic Editor به‌کارتان می‌آید.

برای استفاده از قابلیت Magic Editor باید حتماً عکس را در کلاود گوگل فوتوز آپلود کرده باشید؛ از طرف دیگر برخلاف ابزار سامسونگ، نمی‌توان ابتدا تمام تغییرات دلخواه را انجام داد، سپس به‌صورت یک‌جا پیاده‌شان کرد کرد؛ این مسأله باعث می‌شود که روند ویرایش عکس‌ها کُند و زمان‌بر باشد. به‌هرحال اگر فرصت و زمان کافی را داشته باشید، استفاده از Magic Editor می‌تواند برایتان راهگشا باشد.

پیکسل ۸ می‌تواند حین عکاسی، داده‌هایی در مورد سطوح روشنایی نیز در دل فایل عکس ذخیره کند؛ بدین‌ترتیب هنگام مشاهده‌ی عکس‌ها در اپلیکیشن Photos گوگل، نواحی روشن یا به‌اصطلاح، هایلایت‌های تصویر با روشنایی بیشتری نمایش داده می‌شوند تا حس‌وحالی شبیه به ویدیوهای HDR به کاربر القا شود. گفتنی است که امسال گوشی‌های گلکسی S24 نیز به قابلیت مشابهی مجهز شده‌اند و گوشی‌های آیفون هم از سال‌ها پیش، آن را ارائه می‌دهند.

درست‌مانند پیکسل ۸ پرو، در گوشی پیکسل ۸ نیز می‌توانید عکس‌ها را در فضای رنگی گسترده‌ی Display P3 ثبت کنید. به‌لطف عکاسی در این فضا، می‌توانید درمقایسه‌با حالت عادی عکاسی با فضای رنگی sRGB، طیف وسیع‌تری از رنگ‌ها را از دل سوژه بیرون بکشید و در عکس ثبت کنید؛ البته برای دیدن طیف‌های رنگی وسیع‌تر، باید نمایشگری هم داشته باشید که فضای رنگی P3 را به‌طور کامل پوشش می‌دهد.

با فعال کردن قابلیت Top Shot که چیزی شبیه Live Photos در گوشی‌های آیفون است، می‌توان از مزایای ثبت چندین عکس متوالی استفاده کرد و سپس بنابه‌دلخواه، بهترین گزینه را از بین آن‌ها برگزید.

گوگل در اقدامی نه‌چندان جالب، بخشی از قابلیت‌های نرم‌افزاری دوربین را صرفا به گوشی پیکسل ۸ پرو محدود کرده‌اند؛ به‌عنوان مثال با اینکه دوربین اصلی هر دو گوشی از حسگر ۵۰ مگاپیکسلی یکسانی مجهز شده‌اند، صرفاً در مدل پرو امکان عکاسی با وضوح بومی ۵۰ مگاپیکسل را خواهید داشت، یا اینکه در حالت عکاسی Pro، گوشی پیکسل ۸ مواردی همچون کنترل سرعت شاتر، فوکوس دستی و کنترل سطح ISO را ندارد و صرفاً به کنترل روشنایی، سطح جزئیات سایه‌ها و تراز سفیدی محدود است.

پیکسل ۸ همچون مدل سال گذشته، از ترکیب دوربین اصلی + دوربین اولتراواید استفاده می‌کند؛ بنابراین در صورتی که داشتن دوربین تله‌فوتو برایتان مهم باشد، باید به‌ سراغ مدل پرو بروید.

به‌نظر می‌رسد دوربین اصلی پیکسل ۸ از همان حسگر ۵۰ مگاپیکسلی و 1/1.31 اینچی نسل گذشته با پیکسل‌های ۱٫۲ میکرومتری استفاده می‌کند که با تجمیع داده‌های هر چهار پیکسل مجاور، عکس‌ها را با وضوح ۱۲٫۵ مگاپیکسلی به‌ثبت می‌رساند. تفاوت دوربین اصلی پیکسل ۸ با پیکسل ۷ به دیافراگم بازترِ لنز در گوشی جدید بازمی‌گردد؛ پیکسل ۸ با لنز عریض ۲۵ میلی‌متری، لرزش‌گیر اپتیکال و دیافراگم f/1.7، روی کاغذ می‌تواند تا ۲۵ درصد نور بیشتری جذب کند.

توجه داشته باشید که حسگر دوربین اصلی پیکسل ۸ با پیکسل ۸ پرو یکسان است؛ تفاوت اصلی دوربین دو گوشی به فناوری فوکوس خودکار بازمی‌گردد. هر دو گوشی از فناوری فوکوس خودکار تشخیص فاز Octa-PD در کنار فوکوس لیزری برای فواصل نزدیک استفاده می‌کنند، با این تفاوت که پیکسل ۸ از فوکوس لیزری تک‌نقطه‌ای به‌جای سیستم چندنقطه‌ای مدل پرو استفاده می‌کند.

دوربین سلفی پیکسل ۸ درست‌ مانند پیکسل ۸ پرو از حسگر ۱۰٫۵ مگاپیکسلی و 1/3.1 اینچی با پیکسل‌های ۱٫۲۲ میکرومتری استفاده می‌کند، با این تفاوت که برخلاف مدل پرو، قابلیت فوکوس خودکار ندارد. حسگر دوربین سلفی در برابر لنز بسیار عریضی با فاصله‌ی کانونی معادل ۲۰ میلی‌متر و دیافراگم f/2.2 قرار دارد.

برای اینکه وضعیت عکس‌های دوربین اصلی پیکسل ۸ را از نظر گستره‌ی دینامیکی بسنجیم، به سه عکس از فضای داخلی دفتر زومیت و فضای بیرون رجوع می‌کنیم.

در عکس اول که سناریوی بسیار چالش‌برانگیزی به‌حساب می‌آید، پیکسل در برقراری تعادل بین نور شدید در فضای بیرونی و نور کمتر در فضای داخلی، کم‌وبیش موفق ظاهر شده؛ البته اندکی از جزئیات ناحیه‌ی روشن تصویر را از دست داده؛ با زوم‌کردن روی ایکس‌باکس هم نویز عکس به‌چشم می‌آید که با هدف حفظ جزئیات ریز انجام شده است. رنگ‌ها هم بسیار به واقعیت نزدیک هستند.

در عکس دوم از ساختمانی در حوالی دفتر زومیت، گستره‌ی دینامیکی عکس کاملاً مناسب است و سایه‌روشن ابرها را به‌وضوح مشاهده می‌کنیم، رنگ نمای ساختمان بسیار طبیعی به‌نظر می‌رسد و سطح جزئیات نیز معقول ارزیابی می‌شود.

در عکس سوم که از ساختمان دیگری در حوالی دفتر ثبت کرده‌ایم، پیکسل ۸ عملکرد پایدار خود در ثبت رنگ‌های واقعی، سطح جزئیات مطلوب و گستره‌ی دینامیکی وسیع را بار دیگر به‌رخ می‌کشد. پرچم‌دار گوگل در ایجاد تعادل بین سطح نویز و جزئیات عکس نیز عملکرد موفقی دارد.

عکس‌های اولتراواید پیکسل ۸ در سناریوهای مختلف یعنی در فضای داخلی،‌ فضای بیرونی و حالت شب جزئيات و گستره‌ی دینامیکی قابل قبولی دارند و رنگ‌ها را نیز با دقت خوبی به ثبت می‌رسانند.

گستره‌ی دینامیکی مناسب در عکس‌های دوربین اولتراواید، در عکس زیر به‌وضوح مشخص است. خوشبختانه نویز هم آن‌چنان شدید نیست و می‌توان از آن چشم‌پوشی کرد.

در عکس‌های پرتره‌ی پیکسل ۸ اگرچه همه‌چیز از دور خوب به‌نظر می‌رسد، رنگ پوست بسیار به واقعیت نزدیک است و گوشی دقت بسیار خوبی در پیاده‌سازی افکت بوکه دارد؛ اما در نمای نزدیک متوجه می‌شویم که سطح جزئیات چهره چندان خوب نیست؛ چرا که پیکسل ۸ عکس‌های پرتره را در دو قاب ۱٫۵ و ۲ برابری ثبت می‌کند که در هر دو حالت، بزرگ‌نمایی به‌صورت دیجیتال و با ایجاد کراپ روی تصویر دوربین اصلی انجام می‌شود.

توجه داشته باشید که پیکسل ۸ پرو نیز با وجود بهره‌گیری از دوربین تله‌فوتو، از همین استراتژی پیکسل ۸ برای عکاسی پرتره استفاده می‌کند؛ بنابراین عملکرد دو گوشی در ثبت عکس‌های پرتره بسیار نزدیک است.

عکس‌های سلفی در شرایط چالش‌برانگیز به‌خوبی ثبت می‌شوند و گستره‌ی دینامیکی قابل قبولی هم دارند. جزئیات در پنجره‌های پشت سر محمدحسین تا حد خوبی مشخص هستند و مناطق سوخته‌ی چندانی در عکس وجود ندارد.

گالری عکس‌های پیکسل ۸

در نهایت، به نمایشگر ۶٫۲ اینچی پیکسل ۸ می‌رسیم که نسبت به مدل پارسال،‌ تغییرات نسبتاً قابل توجهی را به‌خود می‌بیند. نمایشگر پیکسل ۸، در حد ۰٫۱ اینچ کوچک‌تر شده و نرخ نوسازی آن نیز از ۹۰ به ۱۲۰ هرتز افزایش پیدا کرده است؛ البته برخلاف مدل پرو، نمایشگر از نوع LTPO نیست، یعنی نرخ نوسازی آن نمی‌تواند تا یک هرتز کاهش پیدا کند. گوگل می‌گوید که بیشترین روشنایی صفحه‌نمایش OLED پیکسل ۸ می‌تواند تا ۲۰۰۰ نیت افزایش پیدا کند.

در تست‌های متداول زومیت، بیشترین روشنایی نمایشگر را در حالتی که محتوای HDR پخش شود، حدود ۲۲۰۰ نیت اندازه‌گیری کردیم، یعنی حتی بیشتر از عدد اعلامیِ گوگل. نکته‌ی جالب اینکه پیکسل ۸ در این بخش، مدل پرو را پشت سر می‌گذارد و درحالی‌که گوشی هم‌خانواده‌اش نمی‌تواند به بیشینه‌ی روشنایی ۲۴۰۰ نیتی موعود دست پیدا کند، از آن پیشی می‌گیرد.

حاشیه‌های نمایشگر پیکسل ۸ نسبت به سال گذشته باریک‌تر شده‌اند تا نسبت نمایشگر به بدنه در پیکسل ۸ به ۸۵٫۵ درصد برسد و در کنار وضوح ۲۴۰۰ × ۱۰۸۰، کم‌وکسری برای تجربه‌ی محتوای تصویری روی گوشی پیکسل باقی نگذارد. عملکرد رنگی خیلی خوب نمایشگر پیکسل ۸ نیز به‌این موضوع کمک می‌کند.

دو پروفایل تصویر Natural [برای پوشش فضای رنگی sRGB] و Adaptive [برای پوشش فضای رنگی DCI P3] در منوی تنظیمات گوشی تعریف شده‌اند. رنگ‌ها در هر دو پروفایل با دقت بسیار خوبی تولید می‌شوند و پیکسل ۸ از این نظر با بهترین‌های بازار برابری می‌کند. ضمن اینکه رنگ‌ها نیز به حالت خنثی بسیار نزدیک هستند و برخلاف محصولات برندهای دیگر، سرد و متمایل به آبی نیستند.

فکر می‌کنم بعد از صحبت در مورد تمام جوانب پیکسل ۸، حالا می‌توانیم به سؤالی که در ابتدای بررسی مطرح کردم، پاسخ جامعی دهیم. مدل پایه‌ی سری پیکسل ۸، به‌جز تفاوت‌های نه‌چندان بزرگی که با مدل پرو دارد، تقریبا تمام امکانات دیگر آن را با پرداخت حدود ۱۵ میلیون تومان هزینه‌ی کمتر ارائه می‌کند. پیکسل کوچک، نه‌تنها از نظر عملکرد [هرچقدر هم کج‌دار و مریز] چیزی از پیکسل ۸ پرو کم نمی‌آورد، بلکه از مشکل همچون داغ کردن‌های بی‌دلیل هم رنج نمی‌برد.

در بازار ایران، رقیب چشم‌گیری را برای پیکسل ۸ نمی‌توان یافت، قیمت گوشی کامپکت گوگل در زمان نگارش بررسی پیش‌رو حدود ۴۰-۴۳ میلیون تومان است که با وان پلاس 12R و تا حدودی، پیکسل ۷ پرو برابری می‌کند، حتی گوشی سال گذشته‌ی سامسونگ، گلکسی S23 نیز با ۵-۸ میلیون تومان قیمت بالاتر به‌فروش می‌رسد و از طرف دیگری، گوشی گلکسی S24 که در استفاده‌های روزمره کم‌وبیش با پیکسل ۸ برابری می‌کند، حدود ۱۰ میلیون تومان با آن اختلاف قیمت دارد.

اگر به‌دنبال اجرای بازی‌های سنگینی مثل Genshin Impact نیستید، تجربه‌ی استفاده‌ی روزمره و عملکرد کلی دوربین برایتان حائز اهمیت است و به اندروید خالص علاقه دارید، می‌توانید با صرف ۱۰ میلیون تومان هزینه‌ی کمتر و خرید پیکسل ۸، کم‌وبیش تجربه‌ی یکسانی با گلکسی S24 داشته باشید؛ اما چنانچه بودجه‌تان به ۴۰ میلیون تومان محدود می‌شود و موبایل‌گیمر هستید، پیشنهاد می‌کنم که به‌سراغ دستگاه دیگری با تراشه‌ی Snapdragon 8 Gen 2 مثل وان‌پلاس 12R بروید.