کشف بال دایناسور پرنده‌ی ۹۹ میلیون ساله که درون یک کهربا سالم مانده است

دانشمندان به تازگی یافته‌های خود را درباره‌ی کشف دو بال دایناسورهای نابالغ مربوط به ۹۹ میلیون سال پیش را منتشر کرده‌اند. پرهای این بال هنوز هم روی آن باقی مانده‌اند و دانشمندان این بال‌ها را محبوس شده درون کهربا پیدا کرده‌اند. شاید بهتر باشد که خبر را مجددا با تاکید بیشتری اعلام کنیم: دو بال دایناسور به دست آمده که به خوبی درون کهربا حفظ شده‌اند و همچنین دانشمندان توانسته‌اند پرهای آنان را هم مورد شناسایی و کاوش قرار دهند.

 شاید کمی باور آن سخت باشد، اما واقعیت این است که ما به هیچ عنوان در ۱۰ دقیقه‌ی اول مجموعه‌ی دنباله‌دار پارک ژوراسیک زندگی نمی‌کنیم و در دنیای واقعی چنین اتفاقی رخ داده است!

 به نظر می‌رسد که بال‌ها مربوط به گروه پادمرغان (enantiornithes) باشند. این گروه از دایناسورهای دوره‌ی انتقالی دارای چنگال و دندانه‌هایی روی بال‌هایشان بوده‌اند، اما از سایر جهات تقریبا با پرندگان مدرن دارای شباهت‌های بوده‌اند. بال‌های یاد شده درون شیره‌ی درخت به دام افتاده شده بوده‌اند. این شیره‌ها وقتی که به کهربا تبدیل می‌شوند، می‌توانند به عنوان یک روکش عمل کرده و آن بال‌ها را به طور موثرتری از حالت‌های معمول‌تر روند فسیلی شدن، حفظ کنند.

 به گزارش کریستین رومی (Kristin Romey) برای نشنال جئوگرافیک، کهربایی که بال‌ها درون آن پیدا شده‌اند از سرزمین میانمار (برمه) و در اصل به عنوان جواهرات آورده شده بودند. گفتنی است که سازمان نشنال جئوگرافیک کمک‌های مالی لازم برای پروژه‌ی آشکارسازی بال‌ها را فراهم کرده است.

 محققان در مقاله‌‌ای یافته‌های خود را "به طور آزمایشی" ارایه داده و پیشنهاد داده‌اند که دو بال مورد بحث مربوط به همان گونه از پادمرغان هستند. این بال‌ها به قدری سالم مانده‌اند که پرهایشان همانند پرهای پرندگان امروزی به نظر می‌رسد.

 گفته می‌شود که پرندگان مدرن در واقع آخرین بازمانده‌های دایناسورها بوده‌اند. از این رو هر گونه دیدگاهی که به ما در مورد چگونگی پیدایش آنها کمک کند در نوع خود بسیار شگفت‌انگیز و ارزشمند تلقی خواهد شد.

 رنگ آمیزی دست نخورده‌ی پرها، لایه‌های پر قهوه‌ای و سفید را در یکی از بال‌ها نشان می‌دهد که این حالت در الگوهای کنونی هم مشاهده می‌شود. در واقع، تقریبا همه‌ی مواردی که محققان از پوست و ماهیچه‌ها تا ریزساختارهای پر مورد بررسی قرار داده‌اند، با ساختارهای امروزی پرهای پرندگان شباهت دارند. 

این یافته‌ها از آن جهت دارای اهمیت ویژه هستند که پیدا کردن فسیل‌هایی با این قدمت و حفظ شده به این کیفیت، فوق العاده نادر است.  در فرآیندهای طبیعی شکل‌گیری فسیل‌ها پرها عمدتا ناپدید می‌شوند و در ادامه، تنها بازمانده‌هایی از پرها روی سنگ‌های اطراف به جای می‌گذارند که تشخیص و شناساییشان دشوار است. اما هنگامی که پرها درون کهربا قرار می‌گیرند معمولا به تنهایی و بدون زمینه‌ی جانبی زیادی می‌توانند درون آن بمانند. از این رو بال‌های یافت شده به طرز حیرت‌انگیزی کامل هستند.

یک حقیقت شگفت‌انگیزتر نیز در این مقاله آورده شده است: به نظر می‌رسد که دایناسورهای پرنده‌ی نابالغ شاید هنوز هم به صورت محبوس در شیره‌ی درخت زنده باقی مانده باشند. علائم پنجه‌های حفظ شده روی سراسر بال نشان می‌دهد که پیش از سخت شدن شیره، نوعی مبارزه و تقلا درون آن روی داده است.