سفر به مریخ چگونه خواهد بود؟

سال‌های طولانی است که آمریکایی‌ها برنامه‌ی سفر به مریخ را در سر دارند. در سال ۱۹۶۹، پس از گذشت مدت کوتاهی از فرود آپولو ۱۱ در کره‌ی ماه، پیش‌بینی‌ها مبنی بر این بود که می‌توان تا سال ۱۹۷۵ بر روی این سیاره‌ی سرخ فرود آمد. سوالی که مطرح می‌شود این است که چطور تا کنون این اتفاق نیفتاده است؟

طبیعتا نبود سرمایه‌ی مالی‌ کافی و سخت‌تر بودن سفر به مریخ نسبت به سفر به ماه، علت‌های عملی نشدن این هدف بوده‌اند. فاصله‌ی ماه تا زمین ۲۵۰/۰۰۰ مایل (۴۰۲/۰۰۰ کیلومتر) است. در حالی که فاصله‌ی مریخ تا زمین ۲۵۰ میلیون مایل (۴۰۲ میلیون کیلومتر) برآورد شده است.

با این حال، ناسا هنوز هم در حال رفع کردن مشکلات مربوطه است. به این ترتیب گروه‌هایی از فضانوردان در حال گذراندن دوره‌هایی در ایستگاه بین‌المللی فضایی هستند تا تاثیر جاذبه‌ی صفر در طولانی‌مدت بر روی بدن انسان مطالعه شود. تیم فضایی حاضر در زمین هم در حال بررسی تاثیرات روانی این اقامت طولانی هستند. از این رو در پایگاهی مشابه مریخ که در هاوایی شبیه سازی شده است مشغول برآورد اوضاع هستند. با این که سفر به مریخ تا قبل از سال ۲۰۳۰ تحقق پیدا نخواهد کرد، اما این بار می‌دانیم که برای پیمودن این سفر به چه تجهیزات و ماشین‌آلاتی احتیاج داریم.

فضاپیمایی که مسئولیت این سفر را به عهده دارد به نام سیستم پرتاب فضایی (SLS) شناخته شده است که در واقع نوعی موشک به حساب می‌آید. تاکنون دو نوع SLS ساخته شده است: نوع کوچک‌تر آن قادر است که ۷۰ تن محموله را به مدارهای نزدیک به زمین برساند و نوع بزرگ‌تر آن قادر به جابه جا کردن دو برابر این مقدار است. قبل از این که فضانوردی زمین را به مقصد مریخ ترک کند، SLS‌های سنگین تجهیزات سخت افزاری لازم را در طول مسیر پیاده‌سازی خواهند کرد.

تیم حاضر در این سفر شامل ۴ نفر است که حداقل یک یا دو فضانورد حاضر در آن از کشورهایی هستند که در سرمایه‌گذاری این سفر شراکت دارند. فضانوردان توسط SLS کوچک‌تر به فضاپیمای اوریون (Orion) منتقل می‌شوند. اوریون در واقع نسخه‌ی قرن بیست و یکمی از آپولوی سفر به کره‌ی ماه است که فعلا در حال ساخت قرار دارد.

در ابتدا، مسافران مدت زمانی را در مدار زمین سپری می‌کنند تا تمامی سیستم‌ها بررسی شوند. سپس با یک انفجار، پرواز هفت ماهه‌ی خود را شروع می‌کنند تا به مریخ برسند. سه روز پس از نخستین پرواز به دور یکی از مدارهای ماه می‌چرخند و اتاقک فضایی اقامتگاه مانندی که قبلا توسط یک SLS بزرگ ، جاسازی شده است را با خود بر می‌دارند! این اتاقک به اندازه‌ی یک اتوبوس است. درست است که اوریون از آپولوهای قدیمی بزرگ‌تر است اما فضای ان برای سفرهای کوتاه مناسب است و برای سفرهای بین سیاره ای مسافران نیاز به فضاهای بیشتری دارند. بنابراین وجود این اتاقک فضایی ضروری است.

هنگامی که فضانوردان طبق برآورد ناسا پس از ۲۱۷ روز وارد مریخ شدند با یک سفینه‌ی مخصوص فرود مواجه خواهند شد که در مدار مریخ منتظر آن‌ها است و مانند اتاقک قبلی توسط یک SLS جاسازی شده است. سپس فضانوردان به داخل اتاقک مخصوص رفته و بر روی سطح مریخ فرود می‌آیند. یکی از این فضانوردان - که هویت آن هنوز نامعلوم است- پا بر روی مریخ می‌گذارد و نامش به عنوان اولین فرد حاضر در این سیاره ثبت می‌شود.

مدت این دیدار اولیه از مریخ، نسبتا کوتاه است و زمان اقامت آن ۳۰ روز یا کم‌تر خواهد بود. چرا که فاصله‌ی مریخ با زمین پیوسته در حال تغییر است و بستگی به موقعیت هر دو سیاره در مدار خود دارد. به طوری که این امکان وجود دارد که این فاصله‌ی ۲۵۰ میلیون مایلی گاهی اوقات کم‌تر شده و به ۳۴ میلیون مایل (۵۵ میلیون کیلومتر) برسد. فضانوردان زمانی را برای ترک زمین انتخاب می‌کنند که در فاصله‌ی نزدیک‌تری نسبت به مریخ قرار داشته باشند و زمانی از مریخ به زمین برمی‌گردند که این فاصله بیش از حد زیاد نشود.

در ادامه فضانوردان برای ترک مریخ وارد اتاقک فضایی مخصوص صعود می‌شوند که مشابه بقیه از قبل در آن‌جا قرار داده شده است. پس از بازگشت به مدار مریخ، فضانوردان دوباره به فضاپیمای اوریون و اتاقک فضایی مخصوص ملحق می شوند.  در این مرحله اتاقک فضایی صعود را در همان جا رها می‌کنند و پس از آن به سوی خانه رهسپار می‌شوند! پس از گذشت هفت ماه که به کره‌ی ماه نزدیک شدند، اتاقک فضایی اقامت را در مدار ماه برای گروه‌های بعدی قرار می‌دهند.

این موارد، تمام اطلاعاتی است که راجع به چند و چون این سفر فضایی داریم. با این وجود هنوز فلزات زیادی باید برش داده شوند و سخت‌افزارهای زیادی هم باید ساخته شوند تا این سفر به مرحله‌ی اجرا درآید. همان‌طور که در گذشته، بشر چشم به راه سفر آپولوهای قدیمی به سوی ماه بود، امروز هم نهایت تلاش خود را می‌کند تا در طولانی مدت به هدف مورد نظرش یعنی سفر به مریخ برسد.