این باکتری‌های عجیب و غریب، سرطان را از بین خواهند برد
درمان تومورها می‌تواند به شدت سخت باشد، چرا که هدف قرار دادن سلول‌های درونی با سلول‌های بیرونی باید متفاوت باشد. تفاوت مذکور به این علت است که بخش‌های میانی یک تومور، اکسیژن کمی دارد، بنابراین سلول‌های درونی سوخت و ساز (متابولیسم) متفاوتی برای تکثیر سریع نسبت به سلول‌های سطحی دارند. حال محققان دانشگاه مونترال، دانشگاه مک گیل و دانشگاه پلی‌تکنیک مونترال در کانادا از یک نوع باکتری مغناطیسی استفاده کرده‌اند تا این مشکل را مورد هدف قرار دهند.
این باکتری‌ها نه تنها در جهت میدان مغناطیسی حرکت می‌کنند بلکه تمایل دارند تا به سمت جاهایی که غلظت اکسیژن کم است، حرکت کنند. وقتی که محققان از یک میدان مغناطیسی کنترل شده با کامپیوتر استفاده کردند، مشاهده کردند که 55 درصد از باکتری‌ها به ناحیه‌های کم اکسیژن تومور نفوذ کردند.
سیلواین مارتل، محقق سرپرست این تحقیقات از پلی‌تکنیک مونترال می‌گوید:
در واقع این هنگ از سلاح‌های زیستی و نانورباتی از بیش از 100 میلیون باکتری تاژک‌دار تشکیل شده است (تاژک یا فلاژل در موجودات میکروسکوپی وسیله حرکت آن‌ها محسوب می‌شود)، بنابراین یک حالت خود پیشران دارند. همچنین این باکتری‌ها را با دارو بارگذاری می‌کنند که از محل تزریق تا ناحیه‌ای از بدن که باید مورد معالجه قرار بگیرد مستقیم‌ترین مسیر را می‌پیمایند. همچنین نیروی پیشران دارو به قدری کافی است که بتواند به اعماق تومور نفوذ کند.
در این پژوهش محققان از نوعی باکتری مغناطیسی به نام MC-1 استفاده کرده و دارو‌های سرطان را بر آن‌ها سوار کرده‌اند و در نزدیکی تومور‌های درون بدن ۲۰ موش سرطانی تزریق کرده‌اند. کپسول‌های کوچکی را که دارو حمل می‌کنند لیپوزوم می‌نامند. این باکتری‌ها نیز با استفاده از یک میدان مغناطیسی، به قلب تومور راه یافته‌اند.
مارتل می‌گوید:
ما ابتدا یک میدان مغناطیسی ضعیف در جهت تومور ایجاد می‌کنیم تا باکتری‌های حامل دارو را به سمت تومور سوق دهیم که این فرایند را مغناطوتاکتیسم (Magnetotaxis) می‌گویند. زمانی که باکتری‌ها در تومور به نزدیکی ناحیه‌های کم اکسیژن رسیدند، میدان مغناطیسی را حذف می‌کنیم تا باکتری‌ها با استفاده از حسگر‌های اکسیژن درون خود در جهتی که میزان اکسیژن کم است حرکت کنند تا اینکه به 0.5 سطح اکسیژن برسند.
در گذشته تکنیک‌های مشابه و موثری استفاده می‌شد که در آن‌ها دانشمندان از گستره‌ای از ذرات نانو استفاده می‌کردند تا سمیت شیمی درمانی را کاهش دهند. تصور بر این است که اگر شما بتوانید سلول‌های تومور را مورد هدف قرار دهید، نیازی نیست تا بیمار وارد فرایند حذف تهاجمی تومور شود و همچنین می‌توان مقدار شیمی درمانی مورد نیاز را محدود کرد. در واقع باکتری‌های مغناطیسی راهی جدید برای مورد هدف قرار دادن سلول‌های تومور هستند.
مارتل اضافه می‌کند:
احتمال اینکه این اتفاق رخ دهد بسیار زیاد است، چون همه‌ی سلاح‌های زیست درمانی که برای درمان تومور‌های جامد به کار می‌روند یک مشکل مشترک دارند و آن‌هم انتقال موثر آن‌ها به محل تومور است.
شیمی درمانی برای تمام بدن انسان سمی و مضر است، اما می‌توان با استفاده از این نانو ربات‌های طبیعی دارو را به صورت مستقیم به محل مورد نظر هدایت کرد و علاوه بر تقویت تاثیر درمان، عوارض جانبی را نیز حذف کرد. همان طور که گفته شد، این تحقیقات تنها بر روی موش‌ها انجام گرفته است و تا آزمایش‌های بالینی بر روی انسان مسیری طولانی در پیش دارد. همچنین این روش برای معالجه همه‌ی انواع سرطان موثر نخواهد بود. پزشکان نیاز دارند تا محل تقریبی تومور را بدانند تا بتوانند باکتری‌ها را در آن جهت هدایت کنند. ولی اگر تومور ثانویه‌ای باشد که به خاطر کوچک بودن قابل شناسایی نباشد، نمی‌توان آن را مورد هدف قرار داد.
با در نظر گرفتن سختی و تهاجمی بودن معالجات کنونی سرطان، ما در عمل به دنبال از این دست تکنولوژی‌ها هستیم.
مقاله‌ی مربوط به تحقیقات یاد شده را می‌توانید از اینجا ببینید.
