تنهایی امکان ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می‌دهد
نتایج یک بررسی جدید حاکی از آن است که هر چه دایره‌ی دوستان ما کوچک‌تر باشد، احتمال ابتلای به بیماری دیابت نوع ۲ بیشتر است. هر چند که با وجود تحقیقات مشابه، ماهیت دقیق این ارتباط مشخص نیست. با این حال، این یافته دلیل خوبی است که افراد را به تکاپو بیاندازد تا مطمئن شوند به اندازه‌ی کافی دوستانی را برای گذراندن تعطیلات در پیرامون خود دارند.
بر خلاف بیماری دیابت نوع ۱ که یک اختلال خودایمنی طولانی مدت است و معمولا در سنین کودکی خود را نشان می‌دهد، دیابت نوع ۲ در اثر افزایش مقاومت بدن در برابر انسولین اتفاق می‌افتد. از این رو این نوع دیابت می‌تواند در هر سنی خود را نشان داده و به آرامی پیشرفت کند.
مقاله‌ی مرتبط:درمان دیابت به کمک کپسول‌‌‌های ساخته شده از جلبک دریایی
در حالی که عوامل ژنتیکی و سبک زندگی افراد می‌تواند خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را افزایش دهد، اما از مکانیزم آن اطلاعات دقیقی در دست نیست. طی تحقیقات گذشته ارتباطاتی بین زندگی اجتماعی افراد و ابتلای آن‌ها به بیماری دیابت نوع ۲ مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعات عواملی مثل استرس و حمایت‌ها‌ی عاطفی در نظر گرفته شد که می‌توانند به تصمیم گیری‌ها‌ی ما در خصوص سبک زندگی کمک کند. حال آن که نسبتا واضح است که نوعی ارتباط بین این دو موضوع وجود دارد. البته هنوز سوالاتی در خصوص این که کدام عناصر اجتماعی نقش حیاتی در این ارتباط دارند، مطرح است.
محققان دانشگاه پزشکی ماستریخت هلند با استفاده از پایگاه داده‌ها‌ی موجود از اطلاعات افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، به بررسی این موضوع پرداختند که کدام ویژگی‌ها‌ی انزوا و تنهایی می‌تواند با این بیماری در ارتباط باشد.
آن‌ها وضعیت حدود ۲۸۶۱ بیمار بین ۴۰ تا ۷۵ ساله را بررسی کردند که در حدود یک سوم آن‌ها ، بیماری دیابت نوع ۲ پیش از این مطالعه تشخیص داده شده بود.
اطلاعات گروههای اجتماعی که این بیماران با آن‌ها در ارتباط بودند، از طریق پرسشنامه جمع‌آوری شد. بدین ترتیب محققان توانستند به اطلاعاتی مانند جزئیات شبکه‌ها‌ی دوستان، فراوانی تماس‌ها و نحوه‌ی دور بودن از آن‌ها دست پیدا کنند.
هر چه تعداد دوستان و دامنه‌ی روابط کم‌تر باشد، خطر ابتلا به بیماری دیابت نوع ۲ هم بیشتر خواهد بود.
آن‌ها به این نتیجه رسیدند که دایره‌ی کوچک دوستان با تشخیص دیابت نوع ۲ در مردان و زنان، ارتباط بسیار نزدیکی دارد. همچنین مشخص شد که نزدیکی و مجاورت زنان به دوستان، خانواده و آشنایان باعث می‌شود که به طور قابل توجهی کم‌تر در خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ قرار بگیرند. برای آن دسته از مردان هم که در منزل خود تنها زندگی نمی‌کردند، احتمال ابتلا به دیابت نوع ۲ بسیار کم‌تر از سایرین بود. استفان برینکوس، سرپرست این مطالعه می‌گوید:
یافته‌ها‌ی ما نشان می‌دهد که رفع مشکل انزوای اجتماعی می‌تواند مانع از پیشرفت دیابت نوع ۲ شود.
این نتایج چه معنایی دارند؟ دیابت تنها اختلال طولانی مدتی نیست که با انزوای اجتماعی همراه است. از طرفی بعید است که این نوع بیماری خودش عامل این انزوا و تنهایی باشد. دلایل اصلی این ارتباط ناشناخته مانده است. با این حال نویسندگان مقاله بر این باور هستند که این مفاهیم واضح و روشن است. میراندا شارم، پژوهشگر دیابت دانشگاه ماستریخت می‌گوید:
افرادی که در خطر شدید ابتلا به دیابت نوع ۲ قرار دارند باید تشویق به پیدا کردن دوستان جدید و عضویت در گروههای ورزشی یا دیگر گروههای دوستانه شوند.
وی افزود:
علاوه بر این، دامنه‌ی شبکه‌ی اجتماعی و میزان مشارکت در فعالیت‌ها‌ی اجتماعی می‌تواند به عنوان شاخص‌ها‌ی خطر دیابت ارزیابی شود.
بحث سلامت یک خیابان دو طرفه است. از این رو خودمان هم می‌توانیم به کمک کسانی برویم که نیازمند یاری ما هستند. بنابراین شاید بتوان در یک مناسبت تعطیل به دیدن یک همسایه‌ی تنها رفت! البته قرار نیست در این خصوص فقط نقش آدم‌ها‌ی خوب را بازی کرد! چرا که چنین حرکتی می‌تواند به حفظ سلامتی هم کمک کند.