علت گریه کردن در هواپیما
برای بسیاری از مردم سفر هوایی چندان لذت بخش نیست. احتمال اینکه در این مسیر چیزی اشتباه شود خیلی کم است اما با این حال لزوما این به مفهوم یک تجربه‌ی دلپذیر نیست. پاهای شما ممکن است متورم شود، گوش‌های شما ممکن است، بگیرد و برای بسیاری از مردم سفر ممکن است با گریه به پایان رسد. در سال ۲۰۱۱ ویرجین آتلانتیک مطالعه‌ای انجام دارد که نشان داد ۵۵ درصد از پاسخ دهندگان احساسات پررنگ‌تری در پرواز داشتند و ۴۱ درصد مردان مورد مطالعه گفتند که برای پنهان کردن اشک‌های خود از روانداز استفاده کرده‌اند.
جیسون سالومونز منتقد فیلم ویرجین آتلانتیک گفت:
علت آن است که ما خود را در محیطی ناآشنا می‌بینیم و احساسات ما به شدت برانگیخته می‌شود. او گفت در یک پرواز ما از افرادی که دوستشان داریم، جدا شده‌ایم و یا اینکه در ادامه قرار است به عزیزانمان بپیوندیم. ما عصبی و خسته هستیم و ممکن است نوشیدنی را بخوریم که در حالت معمولی به آن علاقه‌ای نداریم. اگر در همان حین منظره‌ای را ببینیم که وضعیت احساسات ما در آن لحظه را منعکس کند، تبدیل به یک کودک می‌شویم. طبق برخی پژوهش‌ها پرواز روی بدن ما اثراتی دارد؛ خلق و خوی ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد و موجب آشفتگی احساسات و آزردن بیشتر ما می‌شود.
البته این موضوع زیاد عجیب نیست چرا که در شرایط پرواز مقدار اکسیژن خون ممکن است تا ۲۵ درصد کاهش پیدا کند. هیپوکسی خفیف (کمبود اکسیژن) می‌تواند موجب شود ما کارهای عجیبی انجام دهیم زیرا این کمبود روی فکر و قدرت تصمیم گیری ما اثر می‌گذارد. پس جای تعجبی نیست اگر ما آسیب پذیرتر به نظر بیاییم بویژه اگر تنهایی سفر کنیم، اطرافمان را غریبه‌ها گرفته باشند و برای ساعت‌ها در یک محفظه‌ی فلزی، زندانی شده باشیم.
برخی دانشمندان حوزه تکامل بر این باورند که گریه رفتاری ارتباطی است که طی قرن‌ها تکامل یافته است. از لحاظ تئوری، گریه کردن با جلب توجه دیگران و ناراحت شدن آنها برای فرد، موجب آرامش خاطر و ایجاد پیوندهای اجتماعی می‌شود. بنابراین شاید زمانی که در یک محیط غیر آشنا و آسیب پذیر قرار می گیرم، این رفتار ابتدایی ما خودش را نشان می‌دهد تا به ما کمک کند به سمت پیوند برقرار کردن برویم.
بر اساس برخی مطالعات، افراد بزرگسال صبر می‌کنند تا ماشین کمی دور شود و سپس یک گریه حسابی خواهند داشت زیرا تنهایی آنها موجب آغاز احساسات بد آنها می‌شود و آنها در نهایت اجازه می‌دهند احساسات آنها بیرون بریزد. نشستن روی صندلی هواپیما هم دارای تاثیر مشابهی است. اگرچه مردم شما را احاطه کرده‌اند ولی احساس شما ممکن است این باشد که کلا تنهایید.
عامل دیگر این است که ما وقتی در هواپیما هستیم، حواس پرتی کمتری داریم. به طور نرمال وقتی که در خانه هستیم، تلویزیون می‌بینیم، با گوشی خود کار می‌کنیم و در همان زمان با دیگران هم صحبت می‌کنیم؛ در هواپیما هیچکدام از این گزینه‌ها وجود ندارد. در حالیکه با هیچ کس چت نمی‌کنید و افرادی هم که کنار شما هستند، نسبتا ساکت اند، تمرکزتان روی یک فیلم بیشتر می شود. باز در این حالت احتمال شدت گرفتن احساسات بیشتر شده و دستورالعملی برای گریه پیدا می‌کنید.