برنامه ناسا و آژانس فضایی اروپا برای جلوگیری از برخورد سیارک‌ها به زمین

ناسا و ESA در تلاشند تا روشی ابداع کنند که بتواند از زمین در برابر برخورد سیارک‌ها محافظت کند. امید می‌رود این طرح بتواند حفاظت بهتری از سیاره زمین داشته باشد و همچنین به واسطه اطلاعات دریافتی بتوان به دانش بهتری نسبت به شکل‌گیری و عملکرد سیارک‌ها دست یافت. به بیان دیگر می‌توان گفت آژانس‌های فضایی آمریکا و اروپا قصد دارند تیم فضایی برتری تشکیل دهند تا از وقوع آرماگدون جلوگیری کنند!

این پروژه «ماموریت بررسی اصابت و انحراف سیارک‌ها (AIDA)» نام گرفته است. پروژه اولین بار در سال ۲۰۱۲ اعلام رسمی شد اما امسال به طور رسمی هدفی برای این ماموریت تعیین شده است: «یک سیارک دوگانه نزدیک به زمین به نام دیدایموس ۶۵۸۰۳».

این سامانه سیارکی که نامش از لغتی یونانی به معنای «دو قلو» گرفته شده است، شامل دو سیارک است: سیارک کوچک‌تر (دیدایمون) به دور بخش بزرگ‌تر این سامانه (دیدایموس) گردش می‌کند.

آژانس فضایی اروپا در وب سایتش اعلام کرده است:

برنامه ‌ریزی ناسا و این آژانس هماهنگ شده است، اما هر عملیات به صورت مستقل انجام خواهد شد. در نتیجه اگر به هر دلیلی یکی از سفینه‌های فضایی نتواند در عملیات همکاری کند، دیگری خواهد توانست به اهداف خود به صورت منفرد دست یابد.

ماموریت اصابت سیارکی آژانس فضایی اروپا (AIM) در اکتبر ۲۰۲۰ راه‌اندازی خواهد شد. این عملیات ساختار سیارک‌ها را مورد بررسی و آزمایش قرار می‌دهد تا دو سال بعد سفینه فضایی «تست تغییر مسیر سیارک‌های دوگانه (DART)» ناسا به این عملیات بپیوندد.

سپس DART به صورت مستقیم با سرعت ۶ کیلومتر بر ثانیه با سیارک قمرمانند (دیدایمون) برخورد خواهد کرد.

این احتمالا اولین مرتبه‌ای خواهد بود که انسان به صورتی قابل اندازه گیری، دینامیک جسمی در منظومه شمسی را تغییر می‌دهد.

اما ممکن است از خود بپرسید حالا نتیجه کل این کارها چیست؟

احتمالا تلخ ترین مثال آن را باید در واقعه شهر چلیابینسک روسیه در سال ۲۰۱۳ یافت؛ در اثر انتشار بقایای حاصل از انفجار شهاب سنگی که «سیارکی ریز» توصیف شده بود، نزدیک به هزار نفر از مردم زخمی شدند. در حالی که چنین تعداد بالایی از تلفات بی سابقه بوده است، اما اثرات سیارک می‌توانست ۱۰ برابر بیشتر از آن چه که قبلا انتظار می‌رفت، خسارات به بار آورد.

تیم آژانس فضایی اروپا (ESA) اعلام کرده است:

زمین ما به صورت مداوم توسط سیارک‌های کوچکی که سعی در نفوذ به جو محافظتی آن دارند، بمباران می‌شود. اکثر قریب به اتفاق این سیارک‌ها قادر به نفوذ در آن نیستند اما سیارک‌های بزرگ‎تر می‌توانند به عنوان یک تهدید بالقوه محسوب شوند.

امید می‌رود این عملیات بین المللی، اطلاعات پایه‌ای برای هر استراتژی دفاعی در آینده را تامین کند. این عملیات بینشی از مقدار و نوع نیروی مورد نیاز جهت تغییر مدار هر سیارکی که به سمت ما می‌آید، فراهم می‌کند.

به واسطه اطلاعات دریافتی از این عملیات درخواهیم یافت چگونه می‌توان به صورت موثرتری این تکنیک را جهت مقابله با تهدیدی جدی در هنگام وقوع آن، به کار برد.