سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم ممکن است همان کرمچالهها باشند
جهان ما بسیار بی‌انتها است؛ به‌همین‌دلیل، سفر به سوی دیگر آن کاری بسیار دشوار یا حتی ناممکن است؛ اما کرم چاله‌ها که به‌عنوان پلی بین نقاط دوردست فضا عمل می‌کنند، می‌توانند به‌عنوان میانبر عمل کنند. گرچه کرمچالهها در نظریه‌ی نسبیت عام پیش‌بینی شدند، وجود آن‌ها هنوز ثابت نشده است.
حالا تیمی از پژوهشگران به رهبری میکائیل پیوتروویچ، اخترفیزیک‌دان رصدخانه‌ی مرکزی نجوم در سن‌پترزبورگ روسیه، روشی جدید برای جست‌وجوی تونل‌های فرضی پیشنهاد داده است. آن‌ها بررسی کردند که آیا برخی سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم می‌توانند دریچه‌ی ورود کرمچالهها باشند یا خیر.
براساس پژوهش‌ها، کرم‌چاله‌هایی که در مرکز کهکشان‌های درخشان قرار دارند، باید پرتوهایی در طیفی مجزا را منتشر کنند تا آشکارپذیر باشند. رصد این پرتوها برای اثبات وجود کرمچالهها کافی نیست؛ بلکه صرفا می‌تواند سرنخی جدید برای پروازهای فضایی احتمالی و حتی سفر در زمان باشند. پیوتروویچ می‌گوید:
یکی از پیامدهای غیرمنتظره و جذاب وجود کرمچالهها این است که این تونل‌ها می‌توانند ماشین‌های طبیعی زمان باشند. کرم‌چاله‌های بررسی‌شده‌ی ما از نوع پیمایش‌پذیر هستند؛ بنابراین، ازنظر تئوری فضاپیماها می‌توانند در آن‌ها سفر کنند. بااین‌حال، باید به این نکته هم توجه کرد که درحال‌حاضر، داده‌های بسیاری کمی را درباره‌ی ساختار داخلی کرمچالهها داریم و حتی نمی‌توانیم با اطمینان بگوییم که چنین اجرامی واقعا وجود دارند.
برخی کهکشان‌ها هسته‌های درخشانی موسوم به هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN) دارند که جریان‌های عظیمی از خود منتشر می‌کنند. این جریان‌ها از ماده‌ی پرانرژی تشکیل شده‌اند و با سرعتی نزدیک به نور حرکت می‌کنند. به‌عقیده‌ی دانشمندان، AGNها با تعامل‌های جزر‌و‌مدی بین سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم و قرص‌های برافزایشی تقویت می‌شوند. قرص‌های برافزایشی ترکیبی از گاز و غبار و ستاره‌هایی هستند که درونشان سقوط می‌کنند.
براساس فرضیه‌ی پیوتروویچ و همکاران او، AGNها دهانه‌ی کرمچالهها هستند، نه سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم. درصورت صحیح‌بودن این فرضیه، هسته‌های کهکشانی به فضا زمان دیگری وصل هستند و باعث می‌شوند ماده به‌سمت دیگر دهانه برود. اگر دو ماده از دو طرف AGN داخل گلوی کرم‌چاله با یکدیگر برخورد کنند، مقدار زیادی انرژی و اشعه آزاد می‌شود. بدین‌صورت کرم‌چاله مقدار زیادی پلاسما را از دو دهانه دفع می‌کند که دمای آن‌ها می‌تواند حدودا به ۱۰ تریلیون درجه‌ی سانتی‌گراد برسد. همچنین، مقدار زیادی پرتو گامای پرانرژی آزاد می‌شود که نور را از قرص برافزایشی جدا می‌کند. پیوتروویچ بیان می‌کند:
قرص‌های برافزایشی AGN هیچ پرتو گامایی منتشر نمی‌کنند؛ زیرا دمای آن‌ها بسیار کم است. در درجه‌ی دوم، جریان‌های جت الگوی تشعشع مشخصی دارند و بخش زیادی از تشعشعات گاملا در جهت جریان جت منتشر می‌شوند.
فرضیه‌ی AGN کرم‌چاله به سال ۲۰۰۵ بازمی‌گردد؛ اما اولین‌بار است که در پژوهشی به روش آشکارسازی این تونل‌های افسانه‌ای اشاره می‌شود. رصدخانه‌هایی مثل تلسکوپ فضایی پرتو گامای فرمی ناسا می‌توانند پرتوهای گامای حاصل از برخوردهای داخل کرم‌چاله را درصورت وجود آشکار کنند.
نزدیک‌ترین AGNها میلیون‌ها سال نوری از راه شیری فاصله دارند؛ بنابراین، نمی‌توان صرفا با نشستن در یک فضاپیما به یکی از کرم چاله ها سفر کرد. علاوه‌بر‌این، کرم‌چاله‌ای که جریان‌های قوی پلاسمایی را منتشر کند، قطعا مکان امنی برای انسان نخواهد بود و حتی با مستحکم‌ترین فضاپیماها نمی‌توان به آن وارد شد. با تمام این توصیف‌ها، دستیابی به شواهدی مبنی‌بر وجود کرمچالهها می‌تواند به درک ما از جهان اطراف کمک کند و رؤیاهای آینده‌نگرانه‌ی علاقه‌مندان علمی‌تخیلی سراسر جهان را به واقعیت نزدیک کند.