دانشمندان هاروارد در جستجوی فناوری فرازمینی و یوفو

آیا تمدن‌های فرازمینی هوشمند می‌توانند به فناوری‌هایی دست یابند که در میان ستاره‌ها سفر کنند؟ پروژه‌ی پژوهشی بین‌المللی گالیله به دنبال پاسخگویی به این پرسش است. پروژه‌ی گالیله تحت نظارت گروهی چندسازمانی از دانشمندان به رهبری آوی لوئب، استاد بخش نجوم دانشگاه هاروارد، به دنبال بررسی شواهدی درباره‌ی تمدن‌های قدیمی یا فعال هوشمند فرازمینی (ETC) است.

هدف پروژه‌ی یادشده تحلیل داده‌های رصدهای تلسکوپی و نقشه‌های نجومی و طراحی الگوریتمی با استفاده از هوش مصنوعی (AI) برای شناسایی مسافران احتمالی میان‌ستاره‌ای، ماهواره‌های فرازمینی و پدیده‌های هوایی ناشناس (UAP) است. به گفته‌ی لوئب:

علم نمی‌تواند توضیحات احتمالی مربوط به فرازمینی ها را به دلیل اولویت‌های فرهنگی یا اجتماعی رد کند. باید به جستجوی خود با تلسکوپ‌های جدید ادامه بدهیم.

لوئب که رئیس مؤسسه‌ی نظریه و محاسبات مرکز اخترفیزیک اسمیتسونیان هاروارد است، قبلاً گفته بود شیء عجیب اومواموا که در سال ۲۰۱۷ از نزدیکی زمین عبور کرد و در دسته‌ی دنباله‌دار یا سیارک قرار گرفت، نمونه‌ای از فناوری فضایی است. امواموا تنها مدت کوتاهی در آسمان ظاهر شد و سپس به سفر خود به ستاره‌های دوردست ادامه داد. این شیء مسطح و سیگاری‌شکل ذهن بسیاری از اخترفیزیک‌دان‌ها را به خود مشغول کرد؛ لوئب یکی از چند دانشمندی بود که گفت امواموا می‌تواند نمونه‌ای از تجهیزات فضایی فرازمینی باشد. لوئب افزود:

آیا امواموا را باید با پدیده‌های طبیعی که تاکنون دیده نشدند توصیف کرد یا آن را نتیجه‌ی فناوری فرازمینی در نظر گرفت که مانند یک بادبان خورشیدی یا بشقاب ارتباطی بسیار باریک عمل می‌کند.

حداقل تا جایی که می‌دانیم، امواموا اولین بازدیدکننده‌ی میان‌ستاره‌ای منظومه‌ی شمسی بود؛ اما آخرین نخواهد بود. یکی از شاخه‌های پژوهشی پروژه‌ی گالیله متمرکز بر توسعه‌ی استراتژی‌هایی برای جستجو و ردیابی چنین اشیائی از طریق تلسکوپ‌های زمینی و فضایی است. حوزه‌های پژوهشی دیگر شامل جستجوی ماهواره‌های کوچک ETC بازدیدکننده از زمین و تحلیل مشاهدات UAP هستند.

UAP-ها که با عنوان اشیای پرنده‌ی ناشناس یا یوفو هم شناخته می‌شوند به دنبال انتشار گزارش محرمانه‌ی جدید پنتاگون درباره‌ی مشاهدات یوفو توسط اعضای ارتش بیشتر مورد توجه قرار گرفتند. از بین ۱۴۴ مشاهده‌ی UAP بین سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۲۱، تنها یکی از آن‌ها با اطمینان بالایی شناسایی شد که یک بالون بود. هنوز توضیحی برای بقیه‌ی اشیا وجود ندارد.

پروژه‌ی گالیله نام خود را از ستاره‌شناس پیشتاز ایتالیایی، گالیلئو گالیله گرفته است که بین سال‌های ۱۵۶۴ و ۱۶۴۲ زندگی می‌کرد. گالیله از تلسکوپ‌هایی که خود طراحی کرده بود برای رصد اجرام نجومی استفاده می‌کرد و به اکتشافات بزرگی مثل دهانه‌های برخوردی ماه، حلقه‌های زحل و چهار قمر بزرگ مشتری دست پیدا کرد.

مشاهدات گالیله و پژوهش‌های او مبتنی بر فرضیه‌ی جنجالی نیکولاس کوپرنیک، ستاره‌شناس قرن شانزدهم بود. کوپرنیک معتقد بود زمین و تمام سیاره‌های منظومه‌ی شمسی حول محور خورشید می‌چرخند. اگر پروژه‌ی گالیله به شواهد معتبر علمی درباره‌ی فناوری فرازمینی برسد، این نتایج می‌توانند درک دانشمندان از کیهان را مانند اکتشافات گالیله در چند قرن گذشته دگرگون کنند.

درک کل حقیقت پس از اکتشاف کار ساده‌ای است. نکته‌ی اصلی کشف حقیقت است.

این مقاله در Live Science منتشر شد.

 شما کاربران زومیت احتمال وجود تمدن‌های فرازمینی با فناوری پیشرفته را چقدر می‌دانید؟ دیدگاه خود را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.