ستاره‌شناس‌ها کهکشان رادیویی ۱۰۰ برابر بزرگ‌تر از راه شیری را کشف کردند

ستاره‌شناس‌ها بزرگ‌ترین کهکشان رادیویی را کشف کردند که حداقل تا ۱۶ میلیون سال نوری در فضا کشیده شده است. این کهکشان که آلسونئوس (Alcyoneus) نامیده می‌شود بر‌ اساس اساطیر یونانی، پسر اورانوس خدای آغازین آسمان نام‌گذاری شده است. این کهکشان سه میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد. کهکشان‌های رادیویی میزبان سیاه‌چاله‌هایی کلان‌جرم در مرکز خود هستند. با سقوط ماده در سیاه‌چاله، انرژی به شکل دو جت رادیویی در دو سمت مرکز کهکشان منتشر می‌شود که با عنوان هسته‌ی کهکشانی فعال شناخته می‌شود.

پژوهشگرها با استفاده از داده‌های به‌دست‌آمده از آرایه‌ی کم فرکانس تلسکوپ‌های رادیویی (LOFAR) مستقر در اروپا، دو جریان عظیم پلاسمایی را کشف کردند که به نظر می‌رسید از سیاه‌چاله‌ی کلان جرمی عادی در مرکز کهکشان منتشر می‌شدند. طول این دو جریان جت که حداقل به ۱۶ میلیون سال نوری می‌رسد تا صد برابر قطر راه شیری کشیده شده است و بزرگ‌ترین ساختار کهکشانی موجود را نشان می‌دهد.

چشم‌انداز مادون قرمز آلسونئوس، کهکشان رادیویی با طول ۵ مگاپارسک. پژوهشگرها تصاویر نقشه‌بردار دو متری آسمان LOFAR (LoTSS) را که به رنگ نارنجی نشان داده شده است، با تصاویر کاوشگر نقشه‌بردار مادون قرمز میدان عریض (WISE) ترکیب کردند که به رنگ آبی نمایش یافته است.

موادی که توسط این دو جت به داخل فضا منتشر می‌شوند بلوک‌های سازنده‌ی ستاره‌ها را تشکیل می‌دهند. این مواد که تقریباً با سرعت نور حرکت می‌کنند گرم شده و در پلاسما حل می‌شوند که به صورت نوری رادیویی می‌درخشد و LOFAR قادر به کشف آن است. ستاره‌شناس‌ها در گذشته نمی‌توانستند با تلسکوپ‌های رادیویی آلسونئوس را کشف کنند زیرا جریان‌ها بسیار کمرنگ بودند. آن‌ها با پردازش مجدد تصاویر موجود از این کهکشان، الگوهای جدیدی را کشف کردند که نشان‌دهنده‌ی ساختار کهکشانی عظیمی بودند.

آلسونئوس می‌تواند سرنخ‌های جدیدی را درباره‌ی ساختار جهان موسوم به تار و پود کیهانی آشکار کند که گمان می‌رود کل کهکشان‌ها را به یکدیگر وصل می‌کند. این شبکه‌ی پیچیده ترکیبی از رشته‌ کهکشان‌های خوشه‌ای است که با فضاهای خالی عظیمی از یکدیگر جدا شده‌اند.

فضای بین کهکشانی هم در شکل‌گیری جریان‌های عظیم پلاسمایی ایفای نقش می‌کند. در ‌نتیجه پژوهشگرها می‌توانند برای بررسی بیشتر محیط آلسونئوس برنامه‌ریزی کنند و ببینند چیزی در اطراف آن می‌تواند رشد عجیبش را توجیه کند یا خیر. یافته‌های این پژوهش برای انتشار در مجله‌ی Astronomy & Astrophysics پذیرفته شده‌اند.