هرآنچه درباره دنباله‌دار هالی باید بدانید؛ از خرافات گرفته تا برخورد به زمین در سال ۲۰۶۱

اِدموند هالی (۱۶۵۶ تا ۱۷۴۲)، منجم بریتانیایی در سال ۱۷۰۵ پیش‌بینی کرد، یک دنباله‌دار درخشان در سال ۱۷۵۹ به زمین بازخواهد گشت. هالی با به کار بردن قوانین حرکت آیزاک نیوتن دقیقاً هفته‌ای که دنباله‌دار در آسمان رؤیت می‌شد را پیش‌بینی کرد. به نقل از وب‌گاه All That's Interesting، وقتی هم که این دنباله‌دار طبق پیش‌بینی‌های ادموند هالی از راه رسید، به پاسِ پیش‌بینی‌ دقیق این منجم به «دنباله‌دار هالی» مشهور شد. بااین‌حال، خود هالی آن‌قدر زنده نماند تا ببیند پیش‌بینی حیرت‌انگیزش به واقعیت می‌پیوندد.

دنباله‌دار هالی بعدا در سال ۱۸۳۵ و بار دیگر در سال ۱۹۱۰ رؤیت شد؛ اما ماجرای گذر این دنباله‌دار در سال ۱۹۱۰ کاملاً با دفعات قبل فرق داشت، چون این‌بار دانشمندان هشدار داده بودند هالی می‌تواند واقعاً موجب مرگ تمام موجودات زنده کره زمین شود.

عناوین این مطلب:

از زمان اولین بازگشت پیش‌بینی‌شده‌ دنباله‌دار هالی در سال ۱۷۵۹، این دنباله‌دار مشهور سه بار در سال‌های ۱۸۳۵، ۱۹۱۰ و اخیراً ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۶ از کره‌خاکی ما بازدید کرده است. به نقل از وبلاگ ایان ریدپات؛ اما در واقعیت با توجه به سوابق تاریخی (که بر ادموند هالی پوشیده بودند)، اولین رؤیت‌های این دنباله‌دار درخشان به گذشته‌های بسیار دور و مدت‌ها پیش از کشف دنباله‌دارهای دوره‌ای بازمی‌گردد.

دنباله‌دار هالی تا به حال ۳۰ بار روی زمین مشاهده شده است. اولین رؤیت هالی را چینی‌ها در سال ۲۴۰ ق‌م انجام دادند؛ اما حتی امکان دارد سوابق قدیمی‌تری نیز از مشاهده این دنباله‌دار وجود داشته باشد که هنوز کشف نشده‌اند.

نقاشی که مردم را در حین تماشای دنباله‌دار هالی در شهرها نشان می‌دهد. نقاشی مربوط به سال ۱۹۱۰.

چینی‌ها برای بیش از ۲۰۰۰ سال آسمان شب را زیر نظر داشتند و هر پدیده غیرعادی که بالای سر خود می‌دیدند را به دقت در سالنامه‌های نجومی خود ثبت و ضبط می‌کردند و نشانه‌های آن را نیز برای امپراتورهای خود تعبیر و تفسیر می‌کردند. همین سوابق چینی‌ها حالا حکمِ منابع دایره‌المعارفی از رویدادهای نجومی دوران باستان را دارند.

با وجود دقت بالای منجمان چینی آن‌ها در کمال تعجب گذر بعدی دنباله‌دار در سال ۱۶۴ ق‌م را از دست دادند و تنها در سال ۸۷ ق‌م به صورت کاملاً مبهمی به آن اشاراتی داشتند. خوشبختانه یکی دیگر از ملل باستانی یعنی بابلی‌ها در بین‌النهرین در همان زمان اطلاعات نجومی را در الواح باستانی خود ثبت می‌کردند.

آن‌ها در سالنامه‌های خود اشارات کاملاً واضحی به دنباله‌دار هالی در سال‌های ۱۶۴ ق‌م و ۸۷ ق‌م کرده بودند. اینکه مشاهداتی که ۲۰۰۰ سال قبل با اتکا به چشم غیرمسلح انجام گرفته و بر لوح‌های گلِی و به خط میخی ثبت شده‌اند، همچنان در روزگار کامپیوتر و کاوشگرهای فضایی قابل‌استناد هستند، واقعیت شگفت‌انگیزی است؛ اما شگفت‌انگیزتر اینکه ممکن است حتی سوابق قدیمی‌تری از دنباله‌دار هالی بر لوح‌های بابلی موجود در موزه بریتانیا وجود داشته باشد که تا به حال نادیده گرفته شده‌اند.

تصویر فرشینه بایو که در بالای آن می‌توانید دنباله‌دار هالی را ملاحظه کنید.

رؤیت ثبت‌شده بعدی دنباله‌دار در سال ۱۰۶۶ بود. در این سال لشکریان هارولد، پادشاه انگلستان در نبرد هیستینگز از پای درآمدند تا انگلستان به دست نورمن‌ها فتح شود. روی فرشینه بایو نقوشی سوزن‌دوزی شده وجود دارد که تصور می‌شود مشهورترین تصاویر دنباله‌دار هالی در تاریخ نیز باشند.

رؤیت پیشین دنباله‌دار در سال ۶۸۴ در دایره‌المعارف مصور کرونیکل نورنبرگ (که در سال ۱۴۹۳ نوشتن آن خاتمه یافت) همراه تصاویری ثبت و ضبط شده بود؛ اما از این واقعیت نمی‌توان گذشت که تصاویر ساده این کتاب تنها برداشت شخصی نقاشان از دنباله‌دار حدود ۸۰۰ سال بعد از رؤیت است. براساس آنچه در کرونیکل نورنبرگ شرح داده شده، رؤیت دنباله‌دار با ۳ ماه بارندگی و طوفان مهیب همراه بود که به اوج‌گیری طاعون انجامید.

ادوین، راهب کانتربری دنباله‌دار هالی در سال ۱۱۵۴ در حین کتابت مزامیر، طرحی از این دنباله‌دار پای آیات ترسیم کرد. حتی خود او هم نمی‌دانست با این کار دارد نامش را برای همیشه در تاریخ جاودانه می‌کند. نقاش خوش‌نام ایتالیایی جوتو دی بوندونه در سال ۱۳۰۱ با دیدن دنباله‌دار چنان تحت‌تأثیر قرار گرفت که از آن برای نقاشی ستاره‌ بیت‌لحم در تابلوی «نیایش مغان» بهره گرفت. بعدها آژانس فضایی اروپا به احترام او نام کاوشگرِ دنباله‌دار هالی را «جیوتو» گذاشت.

علم نجوم در دوران ویلیام شکسپیر (قرن شانزدهم) پیشرفت قابل‌توجهی کرد. به نقل از وبگاه نجوم اسپیس‌ دات‌کام، بسیاری از منجمان آن روزگار عقیده داشتند که زمین مرکز منظومه شمسی است؛ اما نیکلاس کوپرنیک (که حدود ۲۰ سال قبل از تولد شکسپیر درگذشت) باور داشت که مرکز منظومه شمسی، خورشید است.

باید چند نسل از منجمان می‌آمدند و می‌رفتند تا دوباره به کسی به محاسبات کوپرنیک توجهی نشان می‌داد. بالاخره وقتی بررسی‌ها انجام شدند، منجمان دیدند که می‌توانند با یافته‌های این منجم بزرگ یک مدل قدرتمند برای نحوه حرکت اجرام در منظومه شمسی و جهان به‌طور کل ترسیم کنند.

سال‌ها گذشت و دنباله‌دار هالی در سال‌های ۱۵۳۱، ۱۶۰۷ و ۱۶۸۲ دوباره در آسمان زمین ظاهر شد. ادموند هالی پیش‌بینی کرد که این دنباله‌دار دوباره در سال ۱۷۵۸ به زمین برمی‌گردد. هرچند خود هالی قبل از رسیدن هالی درگذشت؛ اما کارهای او الهام‌بخش سایر منجمان بود. منجمان در سفرهای بعدی تلسکوپ‌های خود را به سمت آسمان چرخاندند تا دنباله‌دار هالی را تماشا کنند.

ادموند هالی منجم بریتانیایی با به کار بردن قوانین حرکت آیزاک نیوتن دقیقاً هفته‌ای که دنباله‌دار در آسمان رؤیت می‌شد را پیش‌بینی کرد.

عبور این دنباله‌دار در سال ۱۹۱۰ بسیار تماشایی بود، چراکه دنباله‌دار در فاصله‌‌ ۲۲٫۴ میلیون کیلومتری زمین حرکت کرد که حدود یک‌پانزدهم فاصله زمین به خورشید است. در همان دوران برای اولین بار از دنباله‌دار عکاسی نیز شد.

آلبرت بیگلو پین، شرح‌حال‌نویس مارک تواین، نویسنده و طنز‌پرداز خوش‌قریحه در سال ۱۹۰۹ از قول تواین نوشت: «من با دنباله‌دار هالی در سال ۱۸۳۵ زاده شدم. این دنباله‌دار سال آینده دوباره [به زمین] می‌آید و انتظار دارم که با آن از دنیا بروم.» پیش‌گویی حیرت‌انگیز تواین به حقیقت پیوست. او روز ۲۱ آوریل ۱۹۱۰، یک روز پس از حضیض (زمانی که دنباله‌دار به دورترین فاصله از خورشید می‌رسد) جان سپرد.

با تمام اوصاف، بحث بازگشت دنباله‌دار هالی به زمین در سال ۱۹۱۰ کاملاً فرق می‌کرد. یک روزنامه چاپ کنتاکی در سال ۱۹۰۷ با تیتر درشتی به این واقعیت پرداخته بود که ممکن است هالی در گذر بعدی خود به زمین اصابت کند. دانشمندان به اطلاع مردم نگران رساندند که دنباله‌دار اصلاً به زمین برخورد نخواهد کرد؛ اما اخبار مربوط به این دنباله‌دار چندان دلگرم‌کننده نبود.

کامیل فلاماریون، منجم فرانسوی هشدار داد که زمین از نزدیکی دُم دنباله‌دار عبور خواهد کرد. به گفته این منجم، محتمل بود که گاز سیانوژن جوّ را پر کند و باعث مرگ جمعی تمام اشکال حیات روی کره‌خاکی ما شود. روزنامه نیویورک‌تایمز نیز در همین رابطه نوشت: «سیانوژن یک سّم بسیار کُشنده است و تماس دانه‌های نمک پتاسیم با زبان برای یک مرگ سریع کفایت می‌کند.»

هشدار فلاماریون موجب وحشتی فراگیر در سرتاسر دنیا شد. نشریه سانفرانسیسکو کال از قول دانشمندان گزارش داد: «دنباله‌دار شاید تمام موجودات زنده زمین را بکشد.» نویسنده این مقاله تمام امیدهای خود برای بقای موجودات زنده را روی این اصل گذشته بود که سایر دانشمندان با فلاماریون موفق نیستند و گاز سیانوژن آن‌قدر پراکنده است که نمی‌تواند تمام جوّ را اشباع کند.

در این لوح گلی بابلی‌ها حاوی برخی از قدیمی‌ترین سوابق رؤیت دنباله‌دار هالی در تاریخ است. قدمت این لوح گِلی به سال ۱۶۴ ق‌م برمی‌گردد.

ماسک‌های ضدگاز هم در آن دوران فروش بالایی داشند و برخی از فروشندگان هم چترهای محافظ دنباله‌دار را به مردم وحشت‌زده می‌فروختند. اوضاع به حدی بد بود که اداره پلیس تگزاس دو مرد را به اتهام فروش قرص‌های شکر به جای داروی دنباله‌دار دستگیر کرد؛ اما تقاضای بالا برای داروی ضددنباله‌دار باعث شد تا پلیس این مجرمان را برخلاف میلش آزاد کند.

دنباله‌دار هالی قرار بود چه بلایی سر کره زمین و موجوداتش بیاورد؟ در نامه‌ای به رصدخانه سلطنتی عنوان شده که دنباله‌دار می‌تواند موجب به‌هم ریختن حوضه اقیانوسی دو اقیانوس آرام و اطلس شده و با فرو ریختن آواری از آب‌های شور جنگل‌های آمریکای شمالی و جنوبی را بشورد و دشت‌های شنی صحرای بزرگ آفریقا را نیز سرراهش مدفون کند و به‌همراه خودش خانه‌ها، کشتی‌ها، کوسه‌ها، نهنگ‌ها و انواع موجود زنده را به شکل توده‌ای آشفته و ناهمگون به هم به‌دوزد.

خلاصه آن‌طور که ادعا می‌شد، قرار بود دنباله‌دار زمین و زمان را به‌هم بریزند و هیچ‌کس هم نمی‌توانست جلوی این اتفاق هولناک را بگیرد. با نزدیک شدن دنباله‌دار هالی به زمین آشفتگی و ناآرامی به امر عادی تبدیل می‌شد.

دنباله‌دارهای مرگبار برای مردم اوایل قرن بیستم اصلاً تازگی نداشتند. ونربل بید، قدیس و راهب بریتانیایی در سال ۷۰۰ هشدار داده بود، دنباله‌دارها تولدی ناگهانی دارند و نشانه تغییر در سلطنت، طاعون و جنگ یا باد و گرما هستند. در انگلستان سال ۱۰۶۶ مشهور به «سال سه پادشاه» که ۳ نفر برای تصاحب تاج‌وتخت به جان هم افتاده بودند، ناگهان دنباله‌داری در آسمان دیده شد و بسیاری از مردم به حرف‌های بید ایمان آوردند.

منجمان آماتور در سیدنی مشغول تماشای گذر دنباله‌دار هالی. عکس: مارس ۱۹۸۶.

گذر بعدی دنباله‌دار در سال ۱۶۶۴ تا ۱۶۶۵ به سرعت با شیوع گسترده طاعون و آتش‌سوزی بزرگ لندن دنبال شد تا دیگر هیچ‌کس این اتفاقات را تصادفی نداند. در بوستون سال ۱۶۸۰ یک دنباله‌دار در آسمان ظاهر شد تا واعظ انکریس ماتر خطاب به مردم اعلام کند: «این رؤیت‌ها و نشانه‌های وحشت‌آور در آسمان پیشگویی‌ بلایای بزرگ‌اند.»

واعظ ماتر باور دارد: «اگر انسان‌ها به هشدار آسمان برای جهانیان توجهی نکنند، گرفتار خشم خداوند شده و نیست و نابود می‌شوند.» بااین‌حال، ماجرای دنباله‌دار هالی در سال ۱۹۱۰ کاملاً با تمام رؤیت‌های دیگر تاریخ متفاوت بود. چون این‌ بار نه واعظان و روحانیون بلکه دانشمندان درباره احتمال یک آخرالزمان به مردم هشدار می‌دادند.

مردم روز ۲۰ آوریل ۱۹۱۰ شاهد نزدیک شدن دنباله‌دار هالی به زمین بودند؛ اما آیا قرار بود دنباله‌دار حیات را سر راه خود نابود کند؟ یا آن‌طور که بید پیش‌بینی کرده بود، قرار بود در سلطنت تغییر و تحولاتی رخ دهد؟ هرچه بود، مردم جهان با نفس‌های بندآمده ماجرا را نظاره می‌کردند.

روز ۶ مه ۱۹۱۰ که دنباله‌دار درخشانی در آسمان رؤیت شد، ادوارد هفتم پادشاه انگلستان در بستر خود آخرین نفس‌ها را کشید و تسلیم مرگ شد. آیا دنباله‌دار اولین قربانی خود را گرفته بود؟ دنباله‌دار روز ۱۸ مه ۱۹۱۰ به نزدیک‌ترین فاصله خود به زمین می‌رسید. مردم نگران و سراسیمه به آسمان نگه می‌کردند و برخی زیر لب دعا می‌خواندند و آخرین روزهای زندگی خود را می‌شمردند. زنانی بودند که با پارچه تمام درزهای در و پنجره‌ها را بسته بودند تا از ورود گاز سیانوژن به درون منازل خود جلوگیری کنند.

بسیاری آتش‌سوزی‌ بزرگ ایالت آیداهو در غرب آمریکا در سال ۱۹۱۰ را نشانه آخرالزمان دانسته بودند.

روزنامه نیویورک‌تایمز روز ۱۸ مه گزارش داد: «رعب و وحشت مردم از نزدیکی دنباله‌دار هالی شمار زیادی از مردم شیکاگو را از تب و تاب انداخته و بسیاری با یأس و دلسردی پایان جهان را انتظار می‌کشند.»

اوضاع در نیویورک چندان بهتر نبود. در همین مقاله آمده بود، افراد خرافاتی‌تر از بخش‌های عمدتا خارجی‌نشین شهر تقریباً از وحشت از پا افتاده‌اند. بسیاری از مردم در خیابان‌ها و پارک‌ها زانو زده‌ و دست به دعا برداشته‌اند.

در آن سوی اقیانوس اطلس در فرانسه مردم برای تماشای پایان دنیا دور هم جمع شده بودند؛ اما در کمال حیرت، دنباله‌دار بدون اینکه خونی از دماغ کسی جاری کند از زمین گذر کرد. ظاهراً زمین از خشم دنباله‌دار گریخته بود. فلاماریون همچنان نمی‌خواست اشتباه خود را بپذیرد. این دانشمند هنوز ادعا می‌کرد که برخی از مردم متوجه بوی سوختگی گیاهان و درختان، باتلاقی از گازِ استیلن شدند.

وقتی که دنباله‌دار هالی در سال ۱۹۸۶ از کنار زمین گذشت، این اولین دفعه‌ای بود که یک کاوشگر برای رصد آن به فضا می‌رفت. این مأموریت اتفاق خوشایندی بود، چراکه دنباله‌دار در رصدهای زمینی کاملاً کم‌فروغ ظاهر شده بود. در واقع، در آن زمان دنباله‌دار در نزدیک‌ترین فاصله خود از خورشید و در سمت مخالف زمین (در منظومه شمسی) قرار داشت و از این رو، به صورت یک جرم کیهانی کم‌نور و دور دیده می‌شد که حدود ۶۳ میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارد.

تا به امروز چندین کاوشگر توانسته‌اند با موفقیت به این دنباله‌دار سفر کنند. به ناوگان کاوشگرهای مسافر هالی عمدتا «هالی آرمادا» گفته می‌شود. این مأموریت از دو کاوشگر وگا۱ و وگا۲ تشکیل شده که حاصل همکاری مشترک اتحاد جماهیر شوروی و فرانسه بودند. این کاوشگرها گذرهای نزدیکی به مدار دنباله‌دار انجام دادند و تصاویری از هسته یا قلب هالی ثبت کردند.

فضاپیمای جیوتو آژانس فضایی اروپا حتی به هسته هالی از این هم نزدیک‌تر و توانست تصاویر دیدنی از آن را به زمین مخابره کند. ژاپن دو کاوشگر، ساکیگاکه و سوئیسی را به سوی دنباله‌دار هالی فرستاد و توانست اطلاعات ذی‌قیمتی از آن به دست بیاورد.

دو بارش شهابی جباری در ماه‌های مهر و آبان و بارش شهابی اتا دلوی در اردیبهشت از دنباله‌دار هالی و از ذرات به جامانده از این دنباله‌دار نشئت می‌گیرند.

کاوشگر بین‌المللی دنباله‌دار (ICE) ناسا (که از سال ۱۹۷۸ در مدار به سر می‌برد) نیز عکس‌هایی از فاصله ۲۸ میلیون کیلومتری از هالی ثبت کرد. فضانوردان مأموریت اس‌تی‌اس ۵۱ال شاتل فضایی چلنجر نیز طبق برنامه باید نگاهی به دنباله‌دار می‌انداختند؛ اما متأسفانه هیچ‌وقت این فرصت را به دست نیاوردند. شاتل چلنجر حدود دو دقیقه پس از پرتاب خود در روز ۲۸ ژانویه ۱۹۸۶ به دلیل نقص فنی موشک حاملش منفجر شد و هر ۷ فضانورد سرنشین نیز در دم جان سپردند.

باید ده‌ها سال دیگر بگذرد تا دنباله‌دار هالی دوباره در سال ۲۰۶۱ به زمین برگردد؛ اما در این بین، می‌توانید بقایای آن را همین حالا هم ملاحظه کنید. بارش شهابی جباری که منشأ آن از ذرات به‌جا مانده از دنباله‌دار هالی است، همه‌ساله در ماه اکتبر (مهر/ آبان) به وقوع می‌پیوندد. هالی در ماه مه (اردیبهشت) نیز بارش شهابی اتا دلوی را به وجود می‌آورد.

نکته دیگر از بازگشت هالی به زمین در سال ۲۰۶۱ اینکه دنباله‌دار به‌جز هیاهویی که در بین باورمندان به پایان جهان به پا خواهد کرد، این‌بار در همان سمت خورشید که زمین نیز قرار دارد، قرار خواهد گرفت. از این رو، در آسمان شب نسبت به سال ۱۹۸۶ بسیار درخشان‌تر ظاهر خواهد شد.

پیش‌بینی مداری دنباله‌دار در مقیاس بالاتر از ۱۰۰ سال فوق‌العاده دشوار است؛ اما دانشمندان فرضیه‌های مختلفی در مورد سرنوشت مشهورترین دنباله‌دار تاریخ دارند. این امکان وجود دارد که دنباله‌دار هالی در کم‌تر از ۱۰ هزار سال با جسم دیگری برخورد کند یا اینکه به خارج از منظومه شمسی پرت شود.

طبق فرضیه دست‌کم یک تیم از ستاره‌شناسان، دنباله‌دار هالی روز ۱۰ مه ۲۰۶۱ ساعت ۱۵: ۱۵ دقیقه (به وقت گرینویچ) به زمین برخورد خواهد کرد.

وقتی که هالی در سال ۲۰۶۱ به نزدیکی زمین برگردد، احتمالاً طبق محاسبات نجومی به قدر ظاهری ۰.۳ خواهد رسید که نسبتاً درخشان خواهد بود. به هر حال، باوجوداین هم هالی درخشان‌ترین جرم آسمان شب از دید ناظران زمینی نخواهد بود؛ چراکه قدر ظاهری آن به مراتب پایین‌تر از درخشان‌ترین ستاره آسمان شب خواهد بود. ستاره شباهنگ (سیریوس) با قدر ظاهری منفی ۱٫۴ درخشان‌ترین شیء آسمان زمین است.

شاید حالا به‌راحتی کسانی عامل وحشت‌زدگی مردم از عبور دنباله‌دار هالی را خرافات بدانند؛ اما برخلاف دنباله‌دارهای قبلی این‌بار علم بود که آتش وحشت را برانگیخت. با هشدارهای فلاماریون که می‌گفت همه موجودات زنده بر اثر گاز سیانوژن خفه خواهند شد، تعجبی هم نداشت که بسیاری از مردم مضطرب ماسک‌های ضدگاز خریداری کنند.

سال ۱۹۱۰ آخرین باری نبود که مردم از یک دنباله‌دار به وحشت افتادند. در سال ۱۹۹۷ با رسیدن دنباله‌دار هیل باپ به زمین اعضای فرقه «دروازه بهشت» دست به خودکشی جمعی زدند تا سوار بر سفینه‌ فضایی که پس از دنباله‌دار از راه می‌رسید به سرزمین موعود (که در سیاره‌ای آرمان‌شهری بود) سفر کنند. بسیاری از نظریه‌پردازان توطئه نیز عبور دنباله‌دار نئووایز از زمین در سال ۲۰۲۰ را عامل جهان‌گیری کووید۱۹ دانستند.

و این پایان ماجرا نیست. ظاهراً نظریه‌پردازان توطئه و روحانیون برای گذر بعدی دنباله‌دار هالی در سال ۲۰۶۱ هم‌صدا شده‌اند. هرچند، ناسا و سایر نهادهای مربوطه به این موضوع واکنش نشان داده و آن را رسما تکذیب کرده‌اند، اما ظاهراً هیچ‌چیز نتوانسته جلوی شایعات فراوان در این مورد را بگیرد، شایعاتی که از همان سال ۱۹۱۰، برای سفر بعدی مشهورترین دنباله‌دار جهان قابل پیش‌بینی بودند. برای مثال، دیلی‌استار در گزارش جالب‌توجهی خبر داد که واعظان با استناد به بندهای ۱۰ و ۱۱ فصل ۸ کتاب مکاشفه یوحنا (از عهد جدید) از وقوع آخرالزمان خبر داده‌اند. در این آیات می‌خوانیم: «ناگاه ستاره‌ای عظیم، چون چراغی افروخته شده از آسمان فرود آمد و بر ثلث نهرها و چشمه‌های آب افتاد... مردمان بسیار از آب‌هایی که تلخ شده بود مُردند.»

این رسانه حتی با نقل‌قول از گفته‌های یک تیم از دانشمندان مؤسسه تکنولوژی ماساچوست (ام‌آی‌تی) این پیش‌گویی را تأیید و اعلام کرد که روز ۱۰ مه ۲۰۶۱ دنباله‌دار و زمین به هم خواهند رسید. این رسانه حتی احتمال برخورد دنباله‌دار هالی به زمین را ۸۱٫۳۲ درصد اعلام کرده‌. این برخورد احتمالی ساعت ۱۵: ۱۵ دقیقه (به وقت گرینویچ) به وقوع خواهد پیوست. سوای تمام بحث‌ها و جنجال‌ها، شاید باید منتظر بمانیم و ببینیم دنباله‌دار هالی در گذر بعدی خود به زمین واقعاً چه ارمغانی برای زمینی‌ها خواهد آورد؟

تصویر شاخص: تابلو «آخرالزمان» اثر آلبرت گودوین، نقاش بریتانیایی (سال ۱۹۰۳)