آیا ممکن است زمین درون سیاه‌چاله قرار داشته باشد؟

برای ما که از روی زمین به فضا خیره می‌شویم، به‌نظر می‌آید منظومه‌ی شمسی در احاطه‌ی میلیاردها ستاره در کهکشان راه شیری قرار گرفته است؛ اما آیا ممکن است با بررسی بیشتر به این نتیجه برسیم که درون سیاه‌چاله زندگی می‌کنیم؟

سیاه‌چاله‌ به اجرامی در جهان گفته می‌شود که به‌دلیل گرانش قوی می‌توانند فضازمان اطراف خود را خم کنند. هیچ‌چیز حتی نور نمی‌تواند از گرانش سیاه‌چاله فرار کند. به‌نوشته‌ی لایوساینس، در سناریویی می‌توان فرض کرد سیاهچاله‌ای مدت‌ها پیش زمین را بلعیده است؛ اما به‌باور گاوراف خانا، فیزیک‌دان دانشگاه رود آیلند، اگر این اتفاق رخ داده بود، کشش گرانشی سیاه‌چاله فاجعه‌‌بار بود.

با نزدیک‌‌شدن زمین به سیاهچاله، زمان هم به‌کُندی می‌گذرد. بر‌اساس ابعاد سیاهچاله، ماده می‌تواند به‌شکل اسپاگتی کشیده شود. حتی اگر زمین از این فرایند «اسپاگتی‌سازی» نجات پیدا کند، به تکینگی کوچک و متراکمی محدود خواهد شد که در آن، فشار و دمای ناشی از نیروی گرانشی عظیم سیاه‌چاله آن را به خاکستر تبدیل خواهد کرد.

پس می‌توان این سناریو که زمین را سیاه‌چاله بلعیده است، نادیده گرفت؛ اما زمین ممکن است به طریق دیگری در شکم سیاه‌چاله قرار بگیرد. بدین‌صورت که درون سیاه‌چاله شکل گرفته باشد. به‌گفته‌ی خانا، سیاه‌چاله شباهت زیادی به بیگ‌بنگ معکوس دارد. ریاضیات این دو پدیده مشابه است. در‌حالی‌که سیاهچاله در نقطه‌ای متراکم و کوچک دچار فرورانش می‌شود، بیگ‌بنگ از چنین نقطه‌ای متولد می‌شود.

براساس نظریه‌ای، بیگ‌بنگ در ابتدا تکینگی سیاه‌چاله‌ای در جهان والد بزرگ‌تر بوده است. مرکز متراکم سیاهچاله فشرده‌و‌فشرده‌تر می‌شود؛ تا جایی که منفجر می‌شود و جهانی نوزاد در دل سیاهچاله شکل می‌گیرد.

این نظریه «کیهان‌شناسی شوارتزشیلد» نامیده می‌شود و نشان می‌دهد جهان ما درون سیاهچاله‌ای در حال انبساط قرار دارد که بخشی از جهان والد است. از‌نظر تئوری، این سناریو بدین‌معنی است که جهان‌هایی درون جهان‌های دیگر وجود دارند و سفر از درون سیاه‌چاله قلمروهای ناشناخته‌ای را آشکار می‌سازد. البته این گامی غیرممکن است؛، چرا‌که حتی نور هم نمی‌تواند این مسیر را طی کند.

با‌این‌حال، اثبات نظریه‌ی مذکور غیرممکن است؛ زیرا هیچ‌چیز نمی‌تواند از افق رویداد سیاهچاله عبور کند؛ اما اگر زمین درون سیاه‌چاله باشد، باید حداقل آثار آن را احساس کنیم. در این صورت، زمین باید درون سیاهچاله‌ای سیاره‌ای یا حتی سیاهچاله‌ای در ابعاد منظومه‌ی شمسی قرار داشته باشد تا بتوان آثاری از چرخش آن را رصد کرد. یا حداقل شاهد انحراف‌های اندکی تحت‌تأثیر گرانش شدید سیاهچاله مثل کُند‌شدن زمان یا کِش‌آمدن ماده باشیم.

برای مثال، اگر زمین داخل سیاهچاله‌ای در ابعاد زمین باشد، مردم می‌توانند آثار نیروهای کشندی مثل اسپاگتی‌سازی و کُندشدن زمان را حین حرکت از نقطه‌ای به نقطه‌ی دیگر حس کنند. بنابراین، سیاه‌چاله‌ی احتمالی که میزبان زمین است، باید عظیم و در ابعاد جهان باشد؛ به‌گونه‌ای که با سفر در آن نتوان شاهد انحراف‌های گرانشی بود.

به‌گفته‌ی خانا، زمینی‌ها از درون جهانی سیاهچاله‌ای، هیچ راهی برای پی‌بردن به وجود جهان والدی دیگر ندارند؛ پس یافتن جهان‌های دیگر دست‌کم دشوار خواهد بود. ناگفته نماند که این فرضیه درصورت صحت، بسیار شگفت‌انگیز خواهد بود.