ناسا پس از یک هفته، ارتباط خود با وویجر ۲ را از سرگرفت

به گزارش نیوساینتیست، ناسا در ۲۱ ژوئیه ارتباط خود با فضاپیمای وویجر ۲ را که در فاصله‌ی ۲۰ میلیارد کیلومتری از زمین قرار دارد، از دست داد؛ اما حالا اپراتورها توانستند مجددا سیگنالی از وویجر ۲ دریافت کنند و از عملکرد صحیح آن مطمئن شوند. با این‌حال این فضاپیمای میان‌ستاره‌ای برای بازیابی ارتباط کامل، هنوز با چالش‌هایی روبه‌رو است.

وویجر ۲ در سال ۱۹۷۷، به مقصد مرز بیرونی منظومه‌ی شمسی، زمین را ترک کرد و سپس وارد فضای میان‌ستاره‌ای شد. این کاوشگر پس از فضاپیمای دو قلوی خود، وویجر ۱ که در فاصله‌ی ۲۴ میلیارد کیلومتری از زمین قرار دارد، دومین کاوشگر واقع در دورترین فاصله از زمین محسوب می‌شود. تعداد زیادی از ابزارهای علمی وویجر ۲ به‌ویژه مغناطیس‌سنج و آشکارساز پرتوی کیهانی، هنوز با گذشت ۴۶ سال پس از پرتاب، سالم هستند و داده‌هایی را به زمین ارسال می‌کنند.

۲۱ ژوئیه، مجموعه‌ای از دستورهای بخش کنترل مأموریت، سهوا باعث انحراف دو درجه‌ای در جهت‌گیری وویجر ۲ نسبت به زمین شد. به همین دلیل، سیگنال‌های ارسالی از وویجر ۲ به بشقاب‌های ماهواره‌ای روی زمین نمی‌رسید و اپراتورها هم نمی‌توانستند سیگنالی برای رفع خطا ارسال کنند.

خوشبختانه، وویجر ۲ کاملا در تاریکی فرو نرفت. ناسا در ۳۱ ژوئیه، نشانه‌هایی ضعیف را از آنچه با عنوان «سیگنال حامل» شناخته می‌شود، از وویجر ۲ دریافت کرد. به‌طور کلی، اگر آنتن‌ها به صورت مناسب تراز شده باشند، این سیگنال می‌توانست شامل داده‌های آنی از فضاپیما باشد اما به دلیل تراز نامناسب، سیگنال دریافتی به‌اندازه‌ی کافی قوی نبود که بتوان چیزی از آن استخراج کرد.

به گفته‌ی سوزان داد، مدیر پروژه‌ی وویجر در آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا، سیگنال موسوم به ضربان قلب از فضاپیما دریافت می‌شود و درنتیجه می‌دانیم فضاپیما زنده و درحال فعالیت است. با اینکه دریافت سیگنال غیرمنتظره بود، وضعیت سالم فضاپیما چندان هم دور از ذهن نبود.

اما اگر اشتباهی رخ می‌داد، ممکن بود هیچ راهی برای ارسال دستور به وویجر ۲ در حالت انحراف آنتن آن از زمین وجود نداشته باشد. حالا پژوهشگرها در حال تولید دستور جدیدی هستند تا آنتن فضاپیما را در جهت زمین قرار دهند؛ هرچند احتمال کمی وجود دارد که این کار نتیجه‌بخش باشد.

بااین‌حال جای نگرانی نیست، زیرا وویجر ۲ به گونه‌ای برنامه‌ریزی شده است که به‌صورت خودکار و چند مرتبه در سال، جهت‌گیری خود را تنظیم می‌کند. ریست خودکار بعدی در تاریخ ۱۵ اکتبر رخ می‌دهد و ارتباط به‌طور کامل از سر گرفته می‌شود. تا آن زمان، اپراتورهای فضاپیما برای برقراری ارتباط مجدد تلاش می‌کنند و به نظارت بر سیگنال ضربان قلب آن ادامه می‌دهند.