استارتاپ آمریکایی درصدد ساخت ایستگاه فضایی با گرانش مصنوعی است

شرکت وست اسپیس مستقر در کالیفرنیا که توسط جد مک‌کیلب تأسیس شده است، برنامه‌های جاه‌طلبانه‌ای را برای آینده‌ی ایستگاه‌های فضایی در پیش دارد. این شرکت اعلام کرده است که قصد دارد دو مأموریت به ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام دهد و اولین ایستگاه فضایی خود، هیون-۱ (Haven-1) را تا پایان سال ۲۰۲۵ به فضا پرتاب کند. همچنین، ایستگاه فضایی تجاری هیون-۲ (Haven-2) را نیز تا سال ۲۰۲۸ به مدار پایینی زمین خواهد فرستاد.

پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌ی شرکت وست اسپیس، فضایی را برای اقامت فضانوردان فراهم می‌کند و به‌ویژه، در نظر دارد که به‌عنوان جایگزینی برای ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) عمل کند که در سال ۲۰۳۰ بازنشسته می‌شود. با‌این‌وجود، شرکت به دنبال دستیابی به هدفی بلندمدت‌تر، یعنی ساخت ایستگاهی با قابلیت گرانش مصنوعی است.

مکس هاوت، مدیرعامل وست اسپیس، به‌ وایرد گفت: «تحقیقات نشان داده است که انسان می‌تواند حدود یک سال در شرایط بی‌وزنی زندگی کند، هرچند این شرایط چالش‌های زیادی دارد. شاید گرانش مصنوعی بتواند شرایط زندگی در فضا را برای دوره‌های طولانی‌تری تسهیل کند، اما برای درک بهتر این موضوع، نیازمند ایستگاه‌هایی هستیم که این شرایط را شبیه‌سازی کنند.»

وست اسپیس در سال ۲۰۲۱ توسط جد مک‌کیلب، برنامه‌نویس و کارآفرین ۴۹ ساله و از پیشگامان حوزه فناوری، تأسیس شد. او پیش‌تر نیز پروژه‌های موفقی مانند شبکه‌های ای‌دانکی (eDonkey) و اورنت (Overnet) را پایه‌گذاری کرده و همچنین، از بنیان‌گذاران صرافی ارز دیجیتال مت گوکس است.

برای وست اسپیس، پروژه بخشی از استراتژی بلندمدت تجاری است. هاوت می‌گوید: «ساخت پایگاهی که به‌طور مصنوعی گرانش را شبیه‌سازی کند، به ۱۰ تا ۲۰ سال زمان و بودجه‌ای فراتر از توان مالی فعلی ما نیاز دارد. با‌این‌حال، برای کسب مهم‌ترین قرارداد در بازار ایستگاه‌های فضایی، یعنی جایگزینی آی‌اس‌اس، ما به‌همراه منابع بنیان‌گذارمان، چهار نفر را در سال ۲۰۲۵ با فضاپیمای دراگون اسپیس ایکس به فضا می‌فرستیم. آن‌ها دو هفته در ایستگاه هیون-۱ خواهند ماند و سپس، به سلامت بازمی‌گردند تا توانایی ما را پیش از دیگر رقبا به ناسا اثبات کنند.»

هدف وست اسپیس از پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌اش، تلاش برای مشارکت در برنامه‌ی مقاصد تجاری در مدار پایینی زمین (CLD) ناسا است. این برنامه که در سال ۲۰۲۱ آغاز شد، شامل بودجه‌ای ۴۱۵ میلیون دلاری برای حمایت از ساخت سکونتگاه‌های خصوصی در مدار پایینی زمین است.

در ابتدا، بودجه‌ی ناسا به سه پروژه‌ی مختلف اختصاص یافت: یکی متعلق به شرکت نورثروپ گرومن که اکنون از برنامه خارج شده، دومی، پروژه‌ی مشترکی به‌نام استارلب است و دیگری، اوربیتال ریف که به بلو ارجین جف بیزوس تعلق دارد. وست هنوز قراردادی با ناسا ندارد، اما امیدوار است با پیشی‌گرفتن از رقبا، ایستگاه فضایی خود را زودتر از آن‌ها به فضا بفرستد. ناسا در نیمه‌ی دوم سال ۲۰۲۶ تصمیم خواهد گرفت که از کدام پروژه حمایت کند.

هیون-۱ دارای فضایی زیست‌پذیر به حجم ۴۵ متر مکعب، یک درگاه اتصال، راهرویی با منابع مصرفی برای زندگی خدمه، یک آزمایشگاه و یک میز مشترک گسترش‌پذیر خواهد بود که کنار پنجره‌ای گنبدی‌شکل به ارتفاع یک متر قرار دارد. این ایستگاه که حدود ۴۲۵ کیلومتر بالاتر از سطح زمین قرار خواهد گرفت، برای ارتباط با ماهواره‌های مدار پایین از فناوری استارلینک بهره خواهد برد. این فناوری برای نخستین‌بار در پاییز ۲۰۲۴، در مأموریت پولاريس دان آزمایش شد.

هاوت می‌گوید: «هرچند هیون-۱ برای گردشگران یا به‌عنوان هتل طراحی نشده، در مقایسه با ایستگاه‌های پیشین طراحی منحصربه‌فرد و راحت‌تری خواهد داشت. این ایستگاه میزبان فضانوردان حرفه‌ای یا افرادی با سرمایه‌ی مالی شخصی خواهد بود که وظایف مهمی را انجام می‌دهند. این آزمایشگاه، نمونه‌ای اولیه برای هیون-۲ خواهد بود که قصد داریم جایگزین آی‌اس‌اس شود.»

وست اسپیس با راهبردی مشابه دیگر پروژه‌های ایستگاه‌های تجاری مانند آکسیوم اسپیس از تگزاس پیش می‌رود. آکسیوم که پیش از برنامه‌ی ناسا فعالیت خود را آغاز کرد، قراردادی با ناسا برای تولید ماژول‌های ایستگاه فضایی بین‌المللی دارد و قصد دارد با استفاده از این ماژول‌ها، ایستگاه فضایی تجاری خود را بسازد. بااین‌حال، به نظر می‌رسد برنامه‌ی آکسیوم به دلیل مشکلات مالی و بازبینی در مراحل مونتاژ، با تأخیر مواجه شده است.

هاوت اطمینان دارد که پس از پرتاب هیون-۱، ایستگاه بزرگ‌تر و مدولار هیون-۲ به‌سرعت در پی آن ساخته خواهد شد. او می‌گوید: «اولین ماژول تا سال ۲۰۲۸ آماده خواهد شد تا ناسا بتواند در دو سالی که تا بازنشستگی آی‌اس‌اس باقی مانده، آن را آزمایش کند. سه ماژول مشابه دیگر نیز بین سال‌های ۲۰۲۹ و ۲۰۳۰ به مدار ارسال خواهند شد.»

ماژول مرکزی ایستگاه در سال ۲۰۳۰ با استفاده از فضاپیمای استارشیپ اسپیس ایکس به مدار پرتاب خواهد شد و ماژول‌های دیگر نیز به آن متصل خواهند شد. این ماژول دارای قطر هفت متری، یک هوابند برای فعالیت‌های خارج از ایستگاه، یک درگاه اتصال و یک بازوی رباتیک خواهد بود. چهار ماژول اولیه، بر اساس ویژگی‌های ماژول مرکزی بازآرایی می‌شوند و چهار ماژول دیگر در سال‌های ۲۰۳۱ و ۲۰۳۲ اضافه خواهند شد.

در مجموع، ایستگاه فضایی دارای فضایی زیست‌پذیر به حجم ۵۵۰ متر مکعب خواهد بود و توانایی میزبانی تا ۱۲ نفر را خواهد داشت. برای مقایسه، ایستگاه فضایی بین‌المللی ۳۸۸ متر مکعب فضای زیست‌پذیر دارد.

سپس، آزمایش‌های مرتبط با گرانش مصنوعی آغاز خواهد شد، اما این آزمایش‌ها روی هیون-۲ انجام نمی‌شوند، زیرا این ایستگاه باید به‌عنوان نمونه‌ی آزمایشی، شرایط بی‌وزنی تعیین‌شده توسط ناسا را رعایت کند. هاوت می‌گوید: «آزمایش‌ها روی هیون-۱ انجام خواهد شد. ما برنامه داریم آن را تا سال ۲۰۲۸ در مدار نگه داریم. پیش از اتمام عملیات، هیون-۱ را چرخانده و جاذبه‌ی ماه را در بخش بار آن شبیه‌سازی می‌کنیم، اما بدون حضور خدمه. این کار ما را به هدف شرکت برای خلق گرانش مصنوعی نزدیک‌تر می‌کند.»

اگرچه تا‌به‌امروز بازار خاصی برای ایستگاه‌های فضایی تجاری وجود نداشته، هاوت نسبت به موفقیت پروژه خوش‌بین است. او گفت: «تا‌کنون تمام ایستگاه‌های فضایی توسط دولت‌ها و با هزینه‌های سرسام‌آور ساخته شده‌اند‌‌؛ [درحالی‌که] پروژه‌ی ما هزینه‌ها را تا پنج برابر یا بیشتر کاهش خواهد داد. ما اطمینان داریم که بازار سودآور است، اما ساده‌لوح نیستیم و می‌دانیم که شرایط خاصی باید فراهم شود.»

به‌گفته‌ی هاوت، کلید موفقیت پروژه‌ی وست اسپیس، جذب ناسا به‌عنوان مشتری اصلی است. او می‌افزاید: «اگر منافع تمام کشورهایی را که در برنامه‌ی آی‌اس‌اس مشارکت دارند تأمین کنیم و کشورهایی را جذب کنیم که تاکنون از بازار کنار گذاشته شده‌اند و درعین‌حال، شرکتی کارآمد و کم‌هزینه ایجاد کنیم، تمام رویاهایمان تحقق خواهند یافت.»